ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

Κριτική της παράστασης «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Αντώνη Αντύπα. Από τη Λουίζα Αρκουμανέα.

Κριτική της παράστασης «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Αντώνη Αντύπα. Από τη Λουίζα Αρκουμανέα. Facebook Twitter
Πιάνεται η ψυχή σου να παρακολουθείς τον Γιώργο Κέντρο ως Εφρέμ – ξέπνοο, «άδειο», χωρίς παλμό, με ομιλία αποστραγγισμένη απ' όλους τους χυμούς των αποχρώσεων και των εντάσεων. Πασχίζοντας να γεμίσει το κενό της σκηνοθεσίας, η ταλαντούχα Μαρία Κίτσου βάζει τα δυνατά της και διοχετεύει λίγο από το ζεστό αίμα της στο σύνολο. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
0

Αυτές οι λεύκες δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Αυτές οι λεύκες είναι μοναδικές. Όχι επειδή φυτρώνουν στο βραχώδες, δύστροπο έδαφος της Νέας Αγγλίας, αλλά επειδή μοιάζουν φορείς σκοτεινών αισθημάτων που κανένα κανονικό δέντρο δεν συνηθίζει να βιώνει.


Στέκονται σαν φύλακες, μία σε κάθε πλευρά του σπιτιού των Κάμποτ. Ο Ο'Νιλ τους αφιερώνει εκτενή περιγραφή στις εναρκτήριες σκηνικές οδηγίες: παίζουν κι αυτές ενεργό, αν και βωβό, ρόλο στη δράση του έργου. Η όψη τους χαρακηρίζεται από «μια δυσοίωνη μητρικότητα [...] μια καταστρεπτική, ζηλόφθονη προσήλωση». Είναι τεράστιες και από την επαφή τους με την καθημερινή ζωή της οικογένειας έχουν αναπτύξει μια «τρομακτική ανθρωπιά». Τέλος, θυμίζουν «εξαντλημένες γυναίκες που ακουμπούν τα σακουλιασμένα στήθη, τα χέρια και τα μαλλιά τους πάνω στη στέγη, κι όταν βρέχει τα δάκρυά τους στάζουν μονότονα και μουχλιάζουν πάνω στις σανίδες».


Θα μπορούσαν να ενσαρκώνουν τις δύο πεθαμένες συζύγους του Εφρέμ Κάμποτ, τις οποίες ο τραχύς πατριάρχης της φάρμας οδήγησε στον θάνατο, αναγκάζοντάς τες να δουλεύουν σε εξοντωτικούς ρυθμούς, σαν σκλάβες. Σίγουρα τα δέντρα αυτά αντιπροσωπεύουν μια δύναμη υπερφυσική στα μάτια του συγγραφέα και, αν δεχτούμε την εξαιρετικά πειστική ερμηνεία του Wayne Narey στο δοκίμιο «Το αττικό πνεύμα του Ευγένιου Ο'Νιλ», οι λεύκες με τη «δυσοίωνη μητρικότητα» και τα «σακουλιασμένα στήθη» συνιστούν μια σύγχρονη εκδοχή των χθόνιων θεοτήτων της αρχαίας τραγωδίας, ζοφερών εκπροσώπων του Κάτω Κόσμου και των νόμων του.

Η παράσταση του Εθνικού αρκείται σε μια επιδερμική απεικόνιση της πλοκής, η οποία, με κομμένες τις ρίζες και τα κλαδιά της, καταντάει να θυμίζει μελοδραματική τηλενουβέλα για απιστίες, έρωτες και νόθα τέκνα σε γραφικές αγροικίες της Αμερικής.

Η σύνδεση δεν είναι τυχαία: γράφοντας τους Πόθους κάτω από τις λεύκες ο Ο'Νιλ είχε ως πρότυπα τον Ιππόλυτο και τη Μήδεια του Ευριπίδη, σύμφωνα με τον ίδιο μελετητή. Από τον Ιππόλυτο δανείστηκε την ιδέα της ερωτικής τριγωνικής σχέσης που αναπτύσσεται με ολέθριες συνέπειες ανάμεσα σε έναν κραταιό άνδρα, τη νέα σύζυγό του και τον γιο του. Από τη Μήδεια εμπνεύστηκε το παράφορο πάθος και την εκδικητική μανία του προδομένου έρωτα που οδηγεί ακόμη και σε φόνο αθώων παιδιών.


Και οι τρεις βασικοί ήρωες του έργου φλέγονται να πάρουν ή να διατηρήσουν στη δικαιοδοσία τους τα κτήματα και τη φάρμα των Κάμποτ. «Ζει μέσα μου ο θεός» δηλώνει ο 72χρονος Εφρέμ που πότισε κάποτε το βραχώδες τοπίο με τον ιδρώτα του κι έκανε το καλαμπόκι να ξεφυτρώσει από τις πέτρες: όλα του ανήκουν αξιωματικά και δεν σκοπεύει να παραιτηθεί από την περιουσία του, ει δυνατόν ούτε και μετά θάνατον. Απέναντί του στέκει, γεμάτος μίσος, ο νεαρότερος γιος του, ο 25χρονος Ίμπεν, που θεωρεί πως το κτήμα ανήκε στην αδικοχαμένη μητέρα του και τώρα πρέπει πάση θυσία να περάσει στα χέρια του. Η νεοφερμένη μητριά του, η 35χρονη Άμπι Πάτναμ, δηλώνει κι αυτή αποφασισμένη να κινήσει γη και ουρανό προκειμένου να αποκτήσει ένα δικό της σπίτι, ενώ αποκαλύπτει στον Ίμπεν ότι γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο παντρεύτηκε τον γέρο πατέρα του.

Κριτική της παράστασης «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Αντώνη Αντύπα. Από τη Λουίζα Αρκουμανέα. Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί παίζουν σαν να «υποδύονται»: ερμηνείες ξύλινες, επιφανειακές, με χειρονομίες και γέλια σαν να είναι ο ρόλος αποκριάτικο κοστούμι. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Η έμμονη κτητικότητα δεν σταματά στο χώμα και στα σπαρτά: η αρρώστια εξαπλώνεται, γίνεται λαχτάρα κατάληψης των σωμάτων και των ψυχών – τόσο από τους ζωντανούς όσο και από τους νεκρούς. Λαχτάρα ερωτική, όπως αυτή που κατατρώει τον Ίμπεν και την Άμπι, εξωθώντας τους σε ηδονική όσο και βασανιστική ένωση με παράνομο καρπό. Λαχτάρα για εξουσία, όπως αυτή που στυλώνει τον Εφρέμ, τύραννο των Κάμποτ. Λαχτάρα για εκδίκηση, όπως αυτή που κρατά άγρυπνη στον τάφο της τη μητέρα του Ίμπεν, μια απειλητική παρουσία που γίνεται αισθητή από όλους τους κατοίκους της φάρμας και βρίσκει στις λεύκες την αποτύπωσή της.


«Αν και η εξωτερική μορφή είναι μοντέρνος ρεαλισμός, το πνεύμα είναι καθαρά αττικό. Και όπως o Ιππόλυτος και η Μήδεια, έτσι και οι Πόθοι κάτω από τις λεύκες συνθέτουν πρωτίστως μια ιστορία δαιμονισμού» σημειώνει ο Narey. Αν ο Ευριπίδης χρησιμοποιεί την Αφροδίτη ως δαίμονα που εμφυσά τον οίστρο του πόθου στη Φαίδρα και στη Μήδεια, ο Ο'Νιλ, γράφοντας σε άλλη λογοτεχνική παράδοση, επιλέγει το φάντασμα της Μάνας (Maw στο πρωτότυπο) ως ισχυρότατη δύναμη που κατεργάζεται το σχέδιό της, καταλαμβάνοντας το θυμικό του γιου της: «Είμαι η μάνα μου – ως την τελευταία σταγόνα αίματος!», δηλώνει εμφατικά ο δύστυχος νέος, που μοιάζει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία μαζί της, ανίκανος να απομακρυνθεί από τον ίσκιο της. Οι αποφάσεις που λαμβάνει πηγάζουν από την ενοχή του –γιατί δεν έκανε κάτι να εμποδίσει τον χαμό της;– και υπηρετούν το δίκιο της. «Ο Ο'Νιλ χαρακτήριζε την οικογένεια "καταστρεπτική οντότητα" και [...] η ιδέα μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο μέσα στο πλαίσιο της ελληνικότητας του έργου. Το αίμα διαδραματίζει τον ρόλο της μοίρας, ακριβώς όπως στον οίκο του Κάδμου ή των Ατρειδών. Ο Ίμπεν υποφέρει επειδή είναι ο γιος της μητέρας του, αλλά ταυτόχρονα και του πατέρα του...»


Αυτό το ζοφερό πλέγμα διψασμένων ενστίκτων και μεταφυσικών ρευμάτων που μαίνονται εντός και εκτός των ηρώων, εγκλωβισμένα σε έναν χώρο τρομακτικό, στοιχειωμένο από το παρελθόν, με δωμάτια γεμάτα μυστικά και ψιθύρους νεκρών –ένα βασίλειο του φροϊδικού Ανοίκειου–, μετατράπηκε σε μια χαλκομανία στα χέρια του Αντώνη Αντύπα και των συνεργατών του.

 
Μια φωτογραφία από φυλλωσιές που προβάλλεται σταθερά στο βάθος, δύο κορμοί δέντρων και λιγοστά ξύλινα έπιπλα απαρτίζουν το ψυχικά και εικαστικά στεγνό σκηνικό περιβάλλον, το οποίο ουδέποτε –ούτε με τη βοήθεια των φωτισμών– εκπέμπει κάποια δόνηση, ένα συναίσθημα, ένα υπονοούμενο, οτιδήποτε, τέλος πάντων, πέραν του εξόφθαλμου.

Κριτική της παράστασης «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Αντώνη Αντύπα. Από τη Λουίζα Αρκουμανέα. Facebook Twitter
Ένας Ίμπεν με πολλά «μούτρα» και νεύρα, ο Γιώργος Χριστοδούλου, παλεύει να εκτονώσει την ενέργειά του, δίχως αποτέλεσμα. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Οι ηθοποιοί παίζουν σαν να «υποδύονται»: ερμηνείες ξύλινες, επιφανειακές, με χειρονομίες και γέλια σαν να είναι ο ρόλος αποκριάτικο κοστούμι. Ένας Ίμπεν με πολλά «μούτρα» και νεύρα, ο Γιώργος Χριστοδούλου, παλεύει να εκτονώσει την ενέργειά του, δίχως αποτέλεσμα.


Πιάνεται η ψυχή σου να παρακολουθείς τον Γιώργο Κέντρο ως Εφρέμ – ξέπνοο, «άδειο», χωρίς παλμό, με ομιλία αποστραγγισμένη απ' όλους τους χυμούς των αποχρώσεων και των εντάσεων. Πασχίζοντας να γεμίσει το κενό της σκηνοθεσίας, η ταλαντούχα Μαρία Κίτσου βάζει τα δυνατά της και διοχετεύει λίγο από το ζεστό αίμα της στο σύνολο: η υπερπροσπάθειά της, όμως, παρόλο που ενεργοποιεί τον θεατή, οδηγεί σταδιακά σε δραματική υπερβολή και κορεσμό. Το κούφιο σώμα της παράστασης δεν ανανήφει. Δεν μπορεί να το σηκώσει μια γυναίκα μόνη της, αβοήθητη.


Η παράσταση του Εθνικού όχι μόνο δεν φωτίζει το κείμενο του Ο'Νιλ, όχι μόνο αψηφά τους συμβολισμούς, τους υπόγειους συσχετισμούς και την ατμόσφαιρά του, αλλά το συνθλίβει σε ένα ρεαλιστικό κακέκτυπο. Αρκείται σε μια επιδερμική απεικόνιση της πλοκής, η οποία, με κομμένες τις ρίζες και τα κλαδιά της, καταντάει να θυμίζει μελοδραματική τηλενουβέλα για απιστίες, έρωτες και νόθα τέκνα σε γραφικές αγροικίες της Αμερικής. Εντύπωση που εντείνεται στο έπακρο από την αναλόγου ύφους και αισθητικής μουσική της Ελένης Καραϊνδρου.

Info:

Πόθοι κάτω από τις λεύκες

Ευγένιου Ο'Νιλ

Σκην.: Αντ. Αντύπας

Ερμηνεύουν: Ν. Γιαλελής, Γ. Κέντρος, Μ. Κίτσου

Σκην.-κοστ.: Γ. Πάτσας

Μουσ.: Ελ. Καραΐνδρου

Φωτ.: Μ. Μάσχα

Εθνικό Θέατρο (Κεντρική Σκηνή)

Αγ. Κωνσταντίνου 22-24,

Τηλ. 210 5288170

Παραστάσεις έως τις 9/4

Κυρ. 19:00, Τετ.-Σάβ. 20:00

Εισ,: €15, 10, 5. Κάθε Τετ.-Πέμ. €13

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ