«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Ο μετανοημένος βασιλιάς των Αργείων Άδραστος (Χρήστος Σουγάρης) εξαντλείται σε στερεοτυπικές εκφράσεις οδύνης, που διαθέτουν ένταση αλλά όχι βάθος. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
0

Είναι παράξενο έργο οι «Ικέτιδες».


Από τη μία υπάρχει το σπαρακτικό αίτημα των Αργείων γυναικών για ανάκτηση των άταφων νεκρών τους. Από την άλλη υπάρχει η ανοησία των ανδρών – του Άδραστου, του Κήρυκα, του Κρέοντα, αλλά και όλων των ηγετών που στέλνουν στον όλεθρο του πολέμου τον λαό τους είτε από εσφαλμένη κρίση, είτε από επιπολαιότητα, είτε από αλαζονεία.


Ενδιαμέσως τίθενται ενώπιον των θεατών μια σειρά από σημαντικότατα θέματα προς εξέταση και προβληματισμό: η σύγκριση δημοκρατίας-τυραννίας, η αξία των νόμων, η σχέση πλούσιων-φτωχών, ο ρόλος της τύχης, η κατάρα των γηρατειών, η ματαιότητα της τεκνοποιίας κ.ά.


Η ποικιλία και η βαρύτητα των ζητημάτων αυτών είναι τόσο μεγάλη ώστε συχνά νιώθουμε να χανόμαστε. Κι ας κατανοούμε πως οι άνθρωποι που κρατούν υπό μάλης τα συντρίμμια του βίου τους φλέγονται να αναθεωρήσουν τις αντιλήψεις τους για όσα θεωρούσαν έως τώρα δεδομένα.

Όταν καταφθάνει η συνοδεία με τα απομεινάρια των νεκρών και, όταν η μουσική, η υποκριτική και η κίνηση εναρμονίζονται επιτέλους μεταξύ τους και με το συναίσθημα του έργου, ξεκλέβουμε κι εμείς δυο τρεις στιγμές συγκίνησης. Είναι όμως πραγματικά δυσβάσταχτο το τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για μια τόσο αμελητέα ικανοποίηση.


«Ότι οι "Ικέτιδες" έχουν ευστάθεια και αυστηρότητα όσην οι άλλες τραγωδίες του Ευριπίδη δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε. Είναι ασυνάρτητες – και ο Ευριπίδης είναι ενήμερος γι' αυτό το γεγονός. Αλλά πέρα από τα χαλαρά προσαρτημένα χωρία, όπως η συζήτηση για τη δημοκρατία, ο επικήδειος μονόλογος, η κριτική για τη συμβατικότητα της αγγελικής ρήσης, πρόκειται για μια συνεκτική και καλοσχεδιασμένη παρουσίαση ενός μοναδικού θέματος» γράφει ο Kitto στην εξαιρετική ανάλυσή του.¹

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Η Κάτια Δανδουλάκη ως Αίθρα επιβάλλεται με το ευγενικό παράστημα και την καλή άρθρωσή της, μας αφήνει όμως σχετικά ανέπαφους ως προς τα υπόλοιπα.


Ποιο είναι το θέμα αυτό;


Οι μελετητές συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα εγκώμιο της Αθήνας. Ο γενναιόψυχος Θησέας, ο μόνος σώφρων άνδρας του έργου, συγκινείται από την οδύνη των Αργίτισσων γυναικών που προσήλθαν ικέτιδες στον ναό της Δήμητρας, στην Ελευσίνα, και αποφασίζει –μετά από την καθοριστική προτροπή της μητέρας του Αίθρας– να υπερασπιστεί το δίκαιο των αδυνάμων. Όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Ζητά από τον Κρέοντα την επιστροφή των νεκρών, έτσι ώστε οι τελευταίοι να παραδοθούν στις διαδικασίες ταφής που ορίζει το πανελλήνιο εθιμικό δίκαιο. Ο βασιλιάς της Θήβας αρνείται κι ο Θησέας ορμά στα όπλα. Η νίκη τού ανήκει δικαιωματικά. Κι όμως: ο βασιλιάς της Αθήνας δεν θα εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση του, δεν θα εισβάλει στη Θήβα. Θα πάρει μόνον αυτό που υποσχέθηκε στις ικέτιδες. Χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Χωρίς να επιδιώξει προσωπικό όφελος.


Ο Kitto βέβαια επιμένει –και το κάνει με τόσο πειστικό τρόπο!– ότι οι «Ικέτιδες» δεν εξαντλούνται στην εγκωμιαστική διάστασή τους. Ότι συνιστούν και μια «εθνική προειδοποίηση» για το μέλλον.


Στο τέλος της τραγωδίας, τα παιδιά των νεκρών στρατηγών εμφανίζονται κρατώντας τα λείψανα των γονιών τους, τα οποία ο Θησέας έφερε πίσω από τη Θήβα για να ταφούν με τιμές. Κι ενώ ο κύκλος της απώλειας μοιάζει να κλείνει, η εμφάνιση της Αθηνάς θέτει εκ νέου σε κίνηση τον μοιραίο μηχανισμό που θερίζει παράλογα τις ζωές των ανθρώπων: «τώρα μιλώ στα τέκνα των Αργείων· όταν στη νιότη φτάσετε, την πόλη του Ισμηνού θα πάρετε, τον φόνο των χαμένων γονιών σας εκδικώντας», λέει η θεά. Το τέλος ενός πολέμου είναι μόνον η αρχή του επόμενου. Και το αίμα των αθώων θα κυλήσει ξανά.

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Η Ευάδνη της Κατερίνας Λούρα ορμάει στην ορχήστρα ντυμένη νύφη συγχέοντας προφανώς το ακατέργαστο και ηχηρό μελόδραμα με το τραγικό συναίσθημα.


Αν κάτι μπορούμε να πούμε με σιγουριά, πάντως, είναι ότι ο Ευριπίδης δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του Θησέα. Ο βασιλιάς της Αθήνας είναι προορισμένος να γεννήσει τον θαυμασμό μας. Όταν λοιπόν συναντούμε τον Άκη Σακελλαρίου στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, αιφνιδιαζόμαστε: ο Θησέας αυτός είναι είρων, σνομπ και ολίγον κωμικός — κάτι σαν μπρεχτικός κονφερασιέ. Δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση του «απ' αλλού φερμένου», του αταίριαστου· λες και προσγειώθηκε στον κόσμο της τραγωδίας χωρίς κανένας να τον έχει ενημερώσει για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Στόχος του, να ελαφρύνει λίγο τα πνεύματα.

Από τη μία, λοιπόν, έχουμε τον κόσμο του μιούζικαλ –αυτό φέρνει στον νου η κομψευόμενη, αεράτη φιγούρα του Σακελλαρίου– και από την άλλη τον κόσμο του θρήνου που ενσαρκώνεται κυρίως από τον Χορό. Η συνάντηση των δύο μοιάζει περισσότερο με σύγκρουση τηλεκατευθυνόμενων σε πίστα λούνα παρκ. Παράλληλα, το ασταμάτητο beat της μουσικής (Άγγελος Τριανταφύλλου) αποδεικνύεται –από πολύ νωρίς και για πολλή ώρα– ένας «μετρονόμος» που ανταγωνίζεται τον λόγο. Αποσπάει την προσοχή και σφυροκοπάει τα νεύρα μας σε σημείο οριακό.


Μα δεν είναι μόνον αυτά τα προβλήματα – για να μην πω ότι, όταν αποχωρεί ο Θησέας, απελπιζόμαστε με την εξέλιξη των πραγμάτων και αρχίζουμε να τον νοσταλγούμε. Κανένα από τα μέρη του έργου και σχεδόν κανένας ρόλος δεν λειτουργεί εποικοδομητικά. Ο μετανοημένος βασιλιάς των Αργείων Άδραστος (Χρήστος Σουγάρης) ξύνει το χώμα με πολύ καημό αλλά η υποτιθέμενη μεταμέλειά του δεν αφήνει μέσα μας κανένα αποτύπωμα. Εξαντλείται σε στερεοτυπικές εκφράσεις οδύνης, που διαθέτουν ένταση αλλά όχι βάθος. Όσο για τον Κήρυκα, ο Χάρης Χαραλάμπους διατυμπανίζει τη στριφνότητα του ήρωά του τόσο ισοπεδωτικά ώστε δεν έχουμε κανέναν λόγο να ενδιαφερθούμε για όσα λέει.

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Ο Θησέας του Άκη Σακελλαρίου δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση του «απ' αλλού φερμένου», του αταίριαστου· λες και προσγειώθηκε στον κόσμο της τραγωδίας χωρίς κανένας να τον έχει ενημερώσει για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Στόχος του, να ελαφρύνει λίγο τα πνεύματα.


Η Ευάδνη της Κατερίνας Λούρα ορμάει στην ορχήστρα ντυμένη νύφη συγχέοντας προφανώς το ακατέργαστο και ηχηρό μελόδραμα με το τραγικό συναίσθημα.


Ακολουθεί ο συμπαθής πατέρας της (κάνει ό,τι μπορεί ο ακαθοδήγητος Θοδωρής Κατσαφάδος), ο οποίος δίνει με τη σειρά του τη σκυτάλη στην kinder έκπληξη της βραδιάς: χαμηλά στις πρώτες κερκίδες, μια παιδική χορωδία «φωτίζεται» ξάφνου δίπλα μας. Τα γλυκύτατα μέλη της επιτελούν ευσυνείδητα το καθήκον τους και δεν φταίνε σε τίποτα, φυσικά. Όταν, όμως, αρχίζουν να μας τραγουδούν χαριτωμένα «Δεν έχω πατέρα / Ερήμωσε το σπίτι μας», η προσπάθεια του σκηνοθέτη να αποσπάσει τη συγκίνησή μας με τον πλέον εύκολο τρόπο αναδύεται περίτρανη.


Η Κάτια Δανδουλάκη ως Αίθρα επιβάλλεται με το ευγενικό παράστημα και την καλή άρθρωσή της, μας αφήνει όμως σχετικά ανέπαφους ως προς τα υπόλοιπα.


Ο Χορός, χάρη στις έμπειρες ηθοποιούς που τον απαρτίζουν, καταφέρνει να διατηρήσει μια σχετική στιβαρότητα (ξεχωρίζουν η Κόρα Καρβούνη και η Κωνσταντίνα Τάκαλου). Δεν μπορεί όμως ούτε αυτός να δώσει αυτό που δεν του έχει δοθεί. Όταν καταφθάνει η συνοδεία με τα απομεινάρια των νεκρών και, όταν η μουσική, η υποκριτική και η κίνηση εναρμονίζονται επιτέλους μεταξύ τους και με το συναίσθημα του έργου, ξεκλέβουμε κι εμείς δυο τρεις στιγμές συγκίνησης. Είναι όμως πραγματικά δυσβάσταχτο το τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για μια τόσο αμελητέα ικανοποίηση.

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Ο Χορός, χάρη στις έμπειρες ηθοποιούς που τον απαρτίζουν, καταφέρνει να διατηρήσει μια σχετική στιβαρότητα (ξεχωρίζουν η Κόρα Καρβούνη και η Κωνσταντίνα Τάκαλου).

¹ H.D.F. Kitto, «Αρχαία ελληνική τραγωδία», μετάφραση Λ. Ζενάκος

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένας «Οιδίποδας Τύραννος» με πρωταγωνιστές μαύρους ηθοποιούς, μία τρανς γυναίκα και μικρά παιδιά

Θέατρο / Ένας «Οιδίποδας Τύραννος» με πρωταγωνιστές μαύρους ηθοποιούς, μία τρανς γυναίκα και μικρά παιδιά

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης μιλάει στο LiFO.gr για την τολμηρή προσέγγιση που ακολούθησε στην παράσταση και το ρίσκο που πρέπει πάντα να παίρνουν οι καλλιτέχνες
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ικέτιδες του Ευριπίδη: Μια εμβληματική τραγωδία σε συμπαραγωγή Εθνικού Θεάτρου και Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου

Οδηγός Θεάτρου / Ικέτιδες του Ευριπίδη: Μια εμβληματική τραγωδία σε συμπαραγωγή Εθνικού Θεάτρου και Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου

Ένα έργο ορόσημο που εγκωμιάζει το δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας, τη σχέση μεταξύ ηγετών και πολιτών, ενώ ταυτόχρονα παραμένει βαθιά ανθρώπινο μέσα από τη διαχρονική του οξυδέρκεια.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ