«Ιβάνoφ» σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου: Αδυναμία εμβάθυνσης με μερικά όμορφα σπαράγματα

«Ιβάνoφ» σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου: Αδυναμία εμβάθυνσης με μερικά όμορφα σπαράγματα Facebook Twitter
O Τσέχοφ προσφέρει μια πολυπρισματική θεώρηση της προσωπικότητας του Ιβάνοφ. Φωτο: Μαρία Κατσικαδάκου (Maria Cyber)
0

Η καρδιά του είναι άρρωστη. Συνεχώς αναστενάζει. Την ψυχή του βαραίνει μια νωθρότητα.


Πριν από πέντε χρόνια παντρεύτηκε την Άννα Πετρόβνα από αγάπη. Εκείνη συνεχίζει να τον αγαπάει, αυτός όμως όχι. Κι ενώ θα έπρεπε να μένει μαζί της τα βράδια τώρα που είναι άρρωστη και χρειάζεται τη φροντίδα του, ο Ιβάνοφ φεύγει τρέχοντας και πηγαίνει σε άλλα σπίτια, στων Λιέμπεντεφ, επειδή δεν αντέχει.


Ο γιατρός Λβοβ βρίσκει τη συμπεριφορά του εγκληματική. Θεωρεί πως με την αδιαφορία και την αναισθησία του σκοτώνει τη γυναίκα του.
Ενδεχομένως να είναι ένοχος. Ο ίδιος ο Ιβάνοφ το παραδέχεται διαρκώς.


Η σύζυγός του λέει πως είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Δεν έχουν, όμως, όλοι την ίδια γνώμη. Η νεαρή χήρα Μπαμπάκινα υποστηρίζει πως ο Ιβάνοφ παντρεύτηκε από συμφέρον, για να βάλει στο χέρι την προίκα της Άννας Πετρόβνα. Η γριά Ναζάροβνα λέει πως κλειδώνει τη γυναίκα του στο υπόγειο και την ταΐζει με το ζόρι σκόρδο.

Αινιγματικός και δυσπρόσιτος, ο Ιβάνοφ δεν προσφέρεται για βιαστικές αποκρυπτογραφήσεις. Παρόλο που σε αυτό το πρώιμο σχετικά έργο του ο Τσέχοφ στέκεται ακόμη επιρρεπής στις συμβάσεις του παλιού θεάτρου, ο συγγραφέας έχει ήδη την ευαισθησία να αποφύγει τις πάσης φύσεως απλουστεύσεις.


Με πόση επιπολαιότητα βγάζουμε συμπεράσματα για τις ζωές των άλλων... Η έλλειψη χρημάτων, η αιώνια φαγωμάρα, τα κουτσομπολιά, οι περιττές συζητήσεις. Ένας από τους καλεσμένους των Λιέμπεντεφ –σήμερα είναι τα γενέθλια της κόρης τους– θεωρεί πως ο Ιβάνοφ είναι τυχοδιώκτης και αναφέρει ως απόδειξη ένα περιστατικό απ' τα παλιά.

Πόσα λάθη, πόσες αδικίες, πόσες ανοησίες... Είναι ο Ιβάνοφ ένας απαίσιος Ταρτούφος; Ένας απατεώνας ανωτέρας κλάσεως; «Σε όλη την περιοχή, αδερφέ μου, κυκλοφορούν τόσα κουτσομπολιά για σένα, που όπου να 'ναι θα 'ρθει να σε επισκεφτεί ο εισαγγελέας» τον προειδοποιεί με πατρικό ενδιαφέρον ο γηραιός Λιέμπεντεφ.

 
Ο Ιβάνοφ βλέπει το κτήμα του να μαραζώνει, τη γυναίκα του να λιώνει, αλλά δεν κάνει τίποτα. Από πού προέρχεται αυτή η αδράνεια; Δεν καταλαβαίνει...

Κάποτε ήταν φλογερός, υγιής, δυνατός και ακούραστος. Δούλευε, μιλούσε και συγκινούσε τους ανθρώπους. Είχε πίστη κι έμπνευση, πετούσε τα λεφτά του δεξιά κι αριστερά. Τώρα περνά τις μέρες και τις νύχτες του άπραγος. Από πού προέρχεται αυτή η εξάντληση; Για ποιον λόγο έπαψε να αγαπά τη γυναίκα του;


Ένα νέο ειδύλλιο εμφανίζεται ξαφνικά στο προσκήνιο. Ο Ιβάνοφ, όμως, ξέρει πως είναι κι αυτό μάταιο. «Τώρα πλέον μου φαίνεται ανοησία η αγάπη, τα χάδια γλυκανάλατα, μου φαίνεται δίχως νόημα η δουλειά, το τραγούδι και οι φλογεροί λόγοι πρόστυχα και παλιωμένα. Όπου κι αν πάω κουβαλώ την αγωνία, την κρύα πλήξη, τη δυσαρέσκεια, την απέχθεια για τη ζωή... Ξόφλησα οριστικά!»

«Ιβάνoφ» σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου: Αδυναμία εμβάθυνσης με μερικά όμορφα σπαράγματα Facebook Twitter
Αινιγματικός και δυσπρόσιτος, ο Ιβάνοφ δεν προσφέρεται για βιαστικές αποκρυπτογραφήσεις. Φωτο: Μαρία Κατσικαδάκου (Maria Cyber)


Αινιγματικός και δυσπρόσιτος, ο Ιβάνοφ δεν προσφέρεται για βιαστικές αποκρυπτογραφήσεις. Παρόλο που σε αυτό το πρώιμο σχετικά έργο του ο Τσέχοφ στέκεται ακόμη επιρρεπής στις συμβάσεις του παλιού θεάτρου (είτε πρόκειται για την αιφνιδιαστική «ανακάλυψη» των παράνομων εραστών, είτε, κυρίως, για την εύκολη δραματουργική λύση της αυτοκτονίας), ο συγγραφέας έχει ήδη την ευαισθησία να αποφύγει τις πάσης φύσεως απλουστεύσεις.

Κανένα στοιχείο ή γεγονός στο παρελθόν του κεντρικού ήρωα δεν μπορεί να εκληφθεί ως «αιτία» της αδιέξοδης κατάστασής του – για ποιον λόγο, δηλαδή, νιώθει έτσι ανήμπορος, αδρανής και ξοφλημένος ένας υγιής άνδρας τριάντα πέντε ετών.

Αντί για εξηγήσεις και ετυμηγορίες, ο Τσέχοφ προσφέρει μια πολυπρισματική θεώρηση της προσωπικότητας του Ιβάνοφ, επιμένοντας πως η κατανόηση των άλλων συνιστά μια πραγματικά πολύπλοκη υπόθεση.

«Όχι, γιατρέ, στον καθένα μας υπάρχουν πάρα πολλοί τροχοί, κοχλίες και δικλίδες, για να μπορούμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλον από την πρώτη εντύπωση ή από ένα δύο εξωτερικά γνωρίσματα. Εγώ δεν καταλαβαίνω εσάς κι εσείς δεν καταλαβαίνετε εμένα και οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε τους εαυτούς μας» επιμένει ο Ιβάνοφ. Παγιδευμένος στο επίκεντρο αυτής της ασταμάτητης «μάχης ερμηνειών»¹ που αναπτύσσεται γύρω από τον χαρακτήρα του, αυτοκτονεί.


Η Άντζελα Μπρούσκου και η ομάδα της μοιάζουν να τα συνειδητοποιούν όλα αυτά – χαρακτηριστικό είναι το ερώτημα με το οποίο κλείνει η παράσταση, διά στόματος της ίδιας της σκηνοθέτιδος: «Εσείς τι γνώμη έχετε για τον Ιβάνοφ;».

Κι ενώ δεν περιμένει κανείς από μια παράσταση να μας προσφέρει τον Ιβάνοφ στο πιάτο, έτοιμο προς βρώση, η δυσκολία συνίσταται στον τρόπο ή στους τρόπους με τους οποίους θα θέσει το μυστήριο του ήρωα ενώπιόν μας απτό και σπαρταριστό, ενώ ταυτόχρονα θα αναδείξει την αδυναμία των ανθρώπων να διαπεράσουν το τείχος της μοναξιάς που τους χωρίζει.

«Ιβάνoφ» σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου: Αδυναμία εμβάθυνσης με μερικά όμορφα σπαράγματα Facebook Twitter
Πόσες φορές ακόμη θα δούμε τη ζωή επί σκηνής ως «πάρτι που εξόκειλε»; Φωτο: Μαρία Κατσικαδάκου (Maria Cyber)


Το γελοίο και το ανάλαφρο είναι φυσικά ευπρόσδεκτα σε αυτήν τη διαδικασία. Αλλά, πραγματικά, πόσες φορές ακόμη θα δούμε τη ζωή επί σκηνής ως «πάρτι που εξόκειλε»; Πέντε περούκες, οκτώ καρέκλες κι επτά μπαλόνια δεν φέρουν καμία γοητεία, καμία πειστικότητα, παρά καταδικάζουν το εγχείρημα σε τυποποίηση, ειδικά όταν μεταδίδουν την αίσθηση της «πιο βολικής λύσης».


Η αδυναμία εμβάθυνσης χαρακτηρίζει τελικά το εγχείρημα. Τα επιμέρους στοιχεία δεν συγκροτούν ένα όλον με ισχυρό αποτύπωμα. Ακόμη και οι καλές σκηνές –όπως αυτή όπου ο Ιβάνοφ αποκαλύπτει με σκληρότητα στη σύζυγό του ότι πεθαίνει– και οι καλές ερμηνείες μένουν μετέωρες.

Εκρήξεις, εικόνες, η ουρά ενός νυφικού που κάνει «πατινάζ» στο πράσινο πάτωμα, ένας άνδρας που βουτάει σε βουνό από μαξιλάρια για να πνίξει τη θλίψη του, απόπειρες να αρθρωθεί ένα νόημα που αναδύεται ελλιπές και φτάνει έτσι, σκόρπιο και ανοργάνωτο, ως τον θεατή.


Η ερμηνεία του Ανδρέα Κωνσταντίνου ως Ιβάνοφ είναι πράγματι συγκροτημένη και ισορροπημένη. Ο ηθοποιός αποφεύγει τις κραυγές και τις «απελπισίες», αποποιείται τον μανδύα του καταθλιπτικού, κρατάει ένα μέτρο, εσωτερικό και εξωτερικό, σέβεται τον ήρωα που ενσαρκώνει, επιδιώκει να τον ακούσει, να τον αφήσει να εξερευνήσει απροσποίητα το υπαρξιακό άγχος του. Στερούμενη, όμως, ενός πλαισίου μέσα στο οποίο να ενταχθεί έτσι ώστε να νοηματοδοτηθεί πλήρως, η προσπάθεια μένει ανολοκλήρωτη.

«Ιβάνoφ» σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου: Αδυναμία εμβάθυνσης με μερικά όμορφα σπαράγματα Facebook Twitter
Η Παρθενόπη Μπουζούρη αναδύεται ώριμη και μεστή ως φυματική σύζυγος που αργοσβήνει. Φωτο: Μαρία Κατσικαδάκου (Maria Cyber)


Η Παρθενόπη Μπουζούρη αναδύεται ώριμη και μεστή ως φυματική σύζυγος που αργοσβήνει. Αρνείται να παραστήσει το θύμα, την εύθραυστη και αβοήθητη ετοιμοθάνατη που αξίζει τον οίκτο όλων. Η χλωμή και πτοημένη αισθαντικότητά της επιμένει να διεκδικεί ηρωικά την αγάπη του Ιβάνοφ, ακόμη κι όταν ξέρει πως την έχει χάσει αμετάκλητα.


Απολαυστικός ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ ως άμυαλος κόμης που παραμένει παιδί, ενώ ο Τσιμάρας Τζανάτος, ίσως προσπαθώντας λίγο παραπάνω απ' όσο χρειάζεται, εκπέμπει όλη την αγαπητική διάθεση του καλοκάγαθου κι αδέξιου πατέρα που αγωνιά να βγάλει άκρη απέναντι στο ακατανόητο.

Η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, ως διεκδικητική ερωτευμένη Σάσα, διαθέτει όλη την καλή πρόθεση, θα χρειαστεί όμως να δαμάσει την ένταση και τη χροιά της φωνής της.


Κάπου μεταξύ δράματος και παρωδίας, σοβαρού και περιπαικτικού, ο Ιβάνοφ της Άντζελας Μπρούσκου –έξοχη η ίδια ως εκκεντρική τσιγγούνα πλουσία που μετράει την μπουκιά των καλεσμένων της– φτάνει στα μισά της διαδρομής και σταματά εκεί, έχοντας μερικά όμορφα σπαράγματα στις αποσκευές της.

Info

Ιβάνοφ, Άντον Τσέχοφ

Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνικά - Κοστούμια: Άντζελα Μπρούσκου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση

Βοηθοί σκηνοθέτη: Τίνα Τζάθα, Γιώργος Ανδριώτης

Συμπαραγωγή: Θέατρο Δωματίου και Constantly Productions

Ηθοποιοί: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Τσιμάρας Τζανάτος, Κρις Ραντάνοφ, Ιλία Αλγκάερ, Βάλια Παπαχρήστου, Άντζελα Μπρούσκου, Αλέξανδρος Μαράκης, Αντώνης Τσίλλερ

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής

Κυκλάδων 11, Αθήνα, 210 8217877

Έως 21 Απριλίου

Πέμπτη- Σάββατο: 21.00, Κυριακή: 19:30

Εισιτήριο: 10-15 ευρώ

1. Richard Gilman, Chekhov's plays: An opening into eternity.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ