Χρήστος Λούλης: «Θα ήθελα να προοδεύσουμε πιο πολύ με Παπαδιαμάντη παρά με Τ.Σ. Έλιοτ»

Χρήστος Λούλης: «Θα ήθελα να προοδεύσουμε πιο πολύ με Παπαδιαμάντη παρά με Τ.Σ. Έλιοτ» Facebook Twitter
«Προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε τον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου που ήρθε με μια φλόγα και σε τρεις μήνες η φλόγα έσβησε και πέθανε μέσα σε ένα βουρκότοπο». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ
0

Ο Χρήστος Λούλης πατάει σε μια επιφάνεια νερού. Είναι ο Λόρδος Μπάιρον και αυτή είναι η άκρη της λιμνοθάλασσας, στη πόλη που έζησε τις τελευταίες μέρες της ζωής του, στο νέο μουσικοθεατρικό έργο Σκιές στον Άδη του διακεκριμένου συνθέτη Αλέξανδρου Μούζα, που έρχεται σε πρώτη παρουσίαση μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Θωμά Μοσχόπουλου στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το έργο θα παρουσιαστεί για δύο μόνο παραστάσεις στις 27 και 28 Νοεμβρίου 2021, στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Το έργο αξιοποιεί αποκλειστικά αυθεντικά κείμενα του Λόρδου Μπάιρον επιλεγμένα από τις τελευταίες επιστολές του από την Ελλάδα, κατά το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του: το ταξιδιωτικό Τσάιλντ Χάρολντ, το θεατρικό Κάιν, καθώς και ποιήματά του.

Μέσα σε ένα υποβλητικό «Greek gothic» περιβάλλον, ο Χρήστος Λούλης αιωρείται με τη μορφή του αρχετυπικού «έκπτωτου αγγέλου», στο υγρό και δυστοπικό περιβάλλον του Μεσολογγίου, σε έναν Άδη που παγιδεύει στις σκιές του τον ποιητή που συνέδεσε το όνομά του με την εμβληματική αυτή περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης.

Μπορεί να μιλάμε για το τώρα και για τα μελλούμενα, αλλά αξίζει να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τι έγινε, είναι ένας τρόπος να μάθουμε τις μικρές ιστορίες, τα ανέκδοτα, γιατί υπενθυμίζουν ότι η ιστορία που διάβαζα μικρός είχε να κάνει με γίγαντες, με τεράστιους φωτεινούς ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι μίκρυναν όσο μεγάλωνα εγώ, γιατί μάθαινα κι άλλα, κι άλλα, και είδα και τους τωρινούς "γίγαντες" που δεν ήταν τελικά και τόσο μεγάλοι και μου μπήκε η υποψία "λες να μην ήταν και τόσο μεγάλοι και παλιοί και να τους φώτιζε έτσι η ιστορία;"

«Για μένα», λέει ο Χρήστος Λούλης, «αυτή η απαιτητική παράσταση με τα ντοκουμέντα του Βύρωνα που αφορούν το ελληνικό ζήτημα με κάνει να ανατριχιάζω και προσπαθώ να ανακαλέσω, λέγοντας αυτά τα λόγια, τα αισθήματα του Βύρωνα απέναντι στην Ελλάδα, το Μεσολόγγι και τους Έλληνες κατοίκους της πόλης, μέσα στο περιβάλλον που δημιουργεί η ατμοσφαιρική μουσική του Αλέξανδρου, που φλερτάρει με την κινηματογραφική αισθητική, αλλά δημιουργεί και ένα ανάγλυφο του χαρακτήρα του Μπάιρον, με πάθη, εμμονές, ρομαντικά ιδεώδη που έρχονται σε σύγκρουση με τις έριδες και τις αντιμαχόμενες φατρίες που επιβαρύνουν το έργο της Επανάστασης. Προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε λοιπόν τον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου που ήρθε με μια φλόγα και σε τρεις μήνες η φλόγα έσβησε και πέθανε μέσα σε ένα βουρκότοπο, όπως λέει το Μεσολόγγι».

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
«Σκέφτομαι ότι ένας νέος άνθρωπος, σούπερ σταρ της εποχής του, ένας όμορφος άντρας με έντονη ζωή, κατακτήσεις, καβαλάει αυτό το κύμα που το έφτιαξε ο ίδιος». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ

«Όποιος πάει σήμερα στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να προσδοκά ιδιαίτερες ενδείξεις ακεραιότητας, αλλά να ελπίζει ότι ο χρόνος και η καλύτερη μεταχείριση θα εξαλείψουν τις σημερινές ληστρικές και λωποδυτικές τάσεις που ακολούθησαν την απελευθέρωση. Αυτήν τη στιγμή οι αλυσίδες έχουν σπάσει, αλλά είναι πολύ νωρίς για να μεταμορφωθεί ο δούλος σε νηφάλιο πολίτη. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι είναι παλιοψεύτες. Ποτέ δεν υπήρξε τόση ανικανότητα για ειλικρίνεια από τότε που η Εύα ζούσε στον Παράδεισο. Όμως δεν απελπίζομαι. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι αξίζει κάθε κόπος για χάρη τους, με την ελπίδα ότι ο χρόνος και η ελευθερία θ’ αναβιώσουν ό,τι η τυραννία κατέπνιγε, αλλά ίσως δεν εξάλειψε» γράφει ο Μπάιρον σε μια από τις περίπου 3.000  επιστολές του που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας, κατατάσσοντάς τον, κατά ευρεία ομολογία, ανάμεσα στους σπουδαιότερους επιστολογράφους του 19ου αιώνα.

«Είναι καταπληκτικό να βουτάς στον κόσμο αυτής της προσωπικότητας. Σκέφτομαι ότι ένας νέος άνθρωπος, σούπερ σταρ της εποχής του, ένας όμορφος άντρας με έντονη ζωή, κατακτήσεις, καβαλάει αυτό το κύμα που το έφτιαξε ο ίδιος, για έναν χαμένο σκοπό που μέχρι τότε δεν είχε και πολλές πιθανότητες να ευοδωθεί, και δεν ήταν πολλοί στην Ευρώπη που τον έβλεπαν με καλό μάτι. Έφερε έναν ρομαντισμό πολύ δυνατό και ορμητικό και δεν ξέρεις από ένα σημείο και μετά –όπως λέμε και για τους ήρωες– αν ήρθε για να βοηθήσει την Ελλάδα ή τον εαυτό του.

Αλλά ακόμα και αυτό κάνει την προσωπικότητά του αινιγματική. Αυτός ο άνθρωπος ήρθε και ξανάρθε στην Ελλάδα, έδωσε όλα του τα χρήματα – ταυτόχρονα σκέφτομαι και τους Έλληνες που κοίταζαν ακόμα και στο νεκροκρέβατό του να αρπάξουν ό,τι μπορούσαν. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι ήταν οι εποχές, έτσι ήταν η Ελλάδα.

Και βέβαια, δεν πρέπει να υποτιμάμε καθόλου ότι με την παρουσία του αλλά και τον πρώιμο θάνατό του αναδείχθηκε σε διεθνές σύμβολο του φιλελληνισμού και κίνησε αποφασιστικά, όσο κανένας άλλος, το ενδιαφέρον των ξένων δυνάμεων για την ελληνική εθνεγερσία.

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
Το έργο αξιοποιεί αποκλειστικά αυθεντικά κείμενα του Λόρδου Μπάιρον επιλεγμένα από τις τελευταίες επιστολές του από την Ελλάδα, κατά το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ

Εγώ νιώθω με έναν τρόπο ωραία, γλυκά, γιατί όταν παίρνεις μέρος σε ένα τέτοιο έργο, βουτάς κι εσύ στην ιστορία που σε αφορά και νιώθεις να έχεις και μια μεγαλύτερη ευθύνη να ξανασυστήσεις ένα πρόσωπο στην κοινή μνήμη.

Μπορεί να μιλάμε για το τώρα και για τα μελλούμενα, αλλά αξίζει να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τι έγινε, είναι ένας τρόπος να μάθουμε τις μικρές ιστορίες, τα ανέκδοτα, γιατί υπενθυμίζουν ότι η ιστορία που διάβαζα μικρός είχε να κάνει με γίγαντες, με τεράστιους φωτεινούς ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι μίκρυναν όσο μεγάλωνα εγώ, γιατί μάθαινα κι άλλα, κι άλλα, και είδα και τους τωρινούς "γίγαντες" που δεν ήταν τελικά και τόσο μεγάλοι και μου μπήκε η υποψία "λες να μην ήταν και τόσο μεγάλοι και παλιοί και να τους φώτιζε έτσι η ιστορία;". Αυτό με οδήγησε να διαβάσω την ιστορία όχι για να αποκαθηλώσω τους τότε αλλά για να εξυψώσω το σήμερα».

Ο Χρήστος μού θυμίζει τους στίχους του Σεφέρη «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω». Το λέει με την καθαρή του φωνή και μοιράζεται τη σκέψη ότι κάθε φορά είναι σαν υπενθύμιση: Μήπως πρέπει να καταλάβουμε, να νιώσουμε, ότι από τους ένδοξους αρχαίους μέχρι τον Καραϊσκάκη δεν ήταν ημίθεοι οι ήρωες, αλλά άνθρωποι με πάρα πολλά ελαττώματα, και έτσι να μπορέσουμε να κοιτάξουμε ψηλά προς τη σωστή κατεύθυνση, προς το φως;

«Ακόμα και οι αρχαίοι συγγραφείς, οι άνθρωποι που εμείς κυρίως οι ηθοποιοί σκύβουμε πάνω στα κείμενά τους, ήταν άνθρωποι της εποχής τους» λέει. «Δηλαδή ήταν άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στην αγορά, άνθρωποι με εμπάθειες, αλλά εκείνη την ίδια στιγμή έγραφαν αυτά τα συναρπαστικά μέχρι σήμερα κείμενα, δεν τα έγραφαν επειδή ζούσαν στα σύννεφα. Εμείς, από την άλλη, σήμερα, δεν πιστεύουμε ότι έχει αξία κάτι που σκεφτόμαστε.

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
Μέσα σε ένα υποβλητικό «Greek gothic» περιβάλλον, ο Χρήστος Λούλης αιωρείται με τη μορφή του αρχετυπικού «έκπτωτου αγγέλου». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ

Ας πούμε, ο Λόρδος Μπάιρον που ήταν αντιμέτωπος με μια ζοφερή πραγματικότητα, τις εσωτερικές διαμάχες, τα ψέματα και τη φιλαργυρία των Ελλήνων που τον εξόργιζαν, την ίδια στιγμή, μέσα στον κόσμο, κατέφευγε στον εσωτερικό του κόσμο, την αισθαντική αναπόληση και τον μεταφυσικό στοχασμό και μας άφησε αυτά τα κείμενα και αυτές τις σκέψεις».

Αλλά έζησα, και δεν έζησα μάταια,
το πνεύμα μου μπορεί να χάσει την ορμή του,
το αίμα μου τη φωτιά του,
το κορμί μου να χαθεί μέσα στον πόνο,
αλλά υπάρχει κάτι μέσα μου που θα καταπονήσει
το Μαρτύριο και τον Χρόνο
και θα ανασαίνει ακόμα όταν εγώ θα έχω ξεψυχήσει,
κάτι ξένο προς τη γη που δεν το στοχάζονται,
σαν την ανάμνηση του ήχου μιας άφωνης λύρας,
θα εισδύσει στα γαληνεμένα τους πνεύματα
και θα κινήσει μέσα στις καρδιές,
που τώρα είναι σκληρές σαν την πέτρα,
την όψιμη τύψη της αγάπης.
Τον κόσμο δεν αγάπησα, μήτε αγαπήθηκα από αυτόν.
Μα ωστόσο ας χωριστούμε σαν δυο ωραίοι εχθροί.

Ο Μπάιρον γράφει με την ψυχή γενναία έως την ύστατη στιγμή και για έναν σκληρό επίγειο κόσμο που αποχωρίζονται – «σαν δυο ωραίοι εχθροί». Με την υγεία του να έχει επιβαρυνθεί εξαιτίας του κλίματος και των κακουχιών, δεν εγκαταλείπει, πιστεύοντας ότι το ρομαντικό όραμα που υπάρχει μέσα του θα ανασαίνει και μετά το θάνατό του, ενώ το πνεύμα του ταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα του πολέμου, την αισθηματική διέγερση και τη φιλοσοφική ανησυχία.

Η υψιπετής του φαντασίωση έρχεται σε σκληρή αντίθεση με την απομαγεμένη πραγματικότητα του Μεσολογγίου, αλλά ο νους του είναι στραμμένος σταθερά προς την αγαπημένη του Ελλάδα.

«Σκέφτομαι ότι αυτή η επέτειος ήταν μια καλή αφορμή, αλλά πολλά πράγματα τα τσάκισε η πανδημία. Διαβάζουμε από ατομικό ενδιαφέρον, αλλά νομίζω θα πρέπει να υπάρχει ένα έναυσμα από την πολιτεία, τα σχολεία, να επιστρέφουμε ξανά και ξανά, μια σπίθα, η διάθεση να κάνουμε τα πράγματα ελκυστικά για τα παιδιά, για παράδειγμα, δείχνοντάς τους ότι το τώρα δεν έχει αλλάξει πολύ από το τότε και πρέπει να αλλάξει, ή να παραμείνει το ίδιο, εξαρτάται από την περίσταση και τη συγκυρία.

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
«Μπορεί να μιλάμε για το τώρα και για τα μελλούμενα, αλλά αξίζει να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τι έγινε». Φωτο: Ε. Ζαχαροπούλου / ΕΛΣ

Εγώ επιδιώκω και μου αρέσει να διαβάζω ιστορία, κάθε φορά προσπαθώ να καταλάβω διαβάζοντας αν η ψυχή του λαού του Έλληνα έχει αλλάξει ή έχει μείνει ίδια. Πολλά πράγματα χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να αλλάξουν. Είναι η χώρα μας έτσι, η μορφολογία, η θέση μας, η μοίρα μας, μου αρέσει να τα βλέπω μικροσκοπικά και να τα ενώσω με το μακροσκοπικό. Όταν πάντα διαβάζω την ιστορία τη διαβάζω με την ίδια ζέση που διαβάζω τις εφημερίδες κάθε μέρα. Για να διαβάσεις την ιστορία πρέπει να έχεις και απόσταση και ψυχραιμία, έχουμε κάνει πολύ σοβαρά βήματα και άλλα δεν τα έχουμε κάνει, που ταυτοχρόνως με θέλγουν και με απωθούν.

Πολύ με προβληματίζει, για παράδειγμα, ότι είμαστε πολύ πίσω από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους όσον αφορά τον ορθό λόγο, όσο με προβληματίζει ότι πιθηκίζουμε τον ορθό λόγο των Ευρωπαίων χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας τον δικό μας πυρήνα. Κάτι μέσα μας παλεύει να αρθρώσει τον δικό του λόγο, που είναι μοναδικό, δεν είμαστε ούτε αυτό ούτε εκείνο, αλλά είναι και το ένα και το άλλο, ένας αγώνας που διαρκεί ακόμα και σήμερα και θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ».

Ο Χρήστος με αφήνει για να συνεχίσει την πρόβα, ενώ ακούγεται η μουσική του Αλέξανδρου Μούζα. «Δεν περιέχει μουσικά δάνεια, ούτε παραπέμπει σε μουσικές αναφορές της εποχής ή την παράδοση. Στις επιστολές, αφήνεται στον ηθοποιό σχετική ελευθερία να χειριστεί το κείμενο εντός συγκεκριμένων χρονικών πλαισίων, ενώ στα ποιητικά κείμενα η παρτιτούρα απαιτεί απόλυτη ακρίβεια στην εκφορά του λόγου και ο ηθοποιός αναλαμβάνει ρόλο σολίστ» λέει ο συνθέτης.

Ακούγονται τα λόγια του Μπάιρον, μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα του σκηνικού με τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο να καθοδηγεί τον Χρήστο Λούλη στην ύστατη περιπέτεια του ποιητή:

Σκιές στον Άδη, μυριάδες σκιές.
Εκεί κι η ουσία, εκεί κι η ζωή και ό,τι από αυτή απομένει.
Πελώριο πέπλο το Σύμπαν σκεπάζει.
Και μέσα από αυτό, το κάθε ένα πράγμα σαν φάντασμα μοιάζει.
Κι αν κάποιες θαρρούσαμε άξιες μορφές,
σ’ εμάς και σ’ εκείνες ανάμεσα, νέφος.
Ωσότου η δόξα, με κάποιο μελάγχολο φως, αυτό το σκοτάδι νικήσει.

Σκιές στον Άδη

Σύλληψη, μουσική, επιλογή κειμένων: Αλέξανδρος Μούζας

Μουσική διεύθυνση: Νίκος Βασιλείου

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Σκηνικό: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Κινησιολογία: Αλέξης Φουσέκης

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Καλλιτεχνική συνεργάτιδα: Άννα-Μόσχα Καμπόσου

Λόρδος Μπάιρον: Χρήστος Λούλης

Συμμετέχουν οι χορευτές Αντώνης Βαής, Δέσποινα Λαγουδάκη και ενδεκαμελές μουσικό σύνολο

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ

27/11, 20:30 & 28/11, 19:30

Σε συνεργασία με τη Βυρωνική Εταιρεία Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η μεταμόρφωση του Λόρδου Μπάιρον από εξεγερμένο ρομαντικό ποιητή σε φιλέλληνα διπλωμάτη

Βιβλίο / Η μεταμόρφωση του Λόρδου Μπάιρον από εξεγερμένο ρομαντικό ποιητή σε φιλέλληνα διπλωμάτη

Η μελέτη του Ρόντρικ Μπήτον για τη σύνθετη προσωπικότητα του Μπάιρον που γεννήθηκε σαν σήμερα δεν είναι άλλη μία βιογραφία του ανάμεσα στις διακόσιες ήδη υπάρχουσες.
ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ
Χρήστος Λούλης: «Μου αρέσει η αδρεναλίνη με την οποία σε σουτάρει το σινεμά»

Pulp Fiction / Χρήστος Λούλης: «Μου αρέσει η αδρεναλίνη με την οποία σε σουτάρει το σινεμά»

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος συζητά με τον Χρήστο Λούλη για την εμπειρία της δημιουργίας κινηματογραφικών ταινιών και θεατρικών παραστάσεων και την σχέση του με τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί.
Ο Καλντερόν και «ο Γιατρός της Τιμής του»: Decadence, πλούτος και χυδαιότητα στο Μεσαίωνα, όπως σήμερα

Θέατρο / «Ο Γιατρός της Τιμής του»: Μεσαιωνική παρακμή, πλούτος και χυδαιότητα στο Θέατρο Πόρτα

Η δεύτερη παράσταση που σκηνοθετεί φέτος ο Θωμάς Μοσχόπουλος είναι το άγνωστο στην Ελλάδα αριστούργημα του Ισπανού Καλντερόν ντε λα Μπάρκα που έχει χαρακτηριστεί ως «ένα από τα πιο ανησυχητικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
5 βιβλία για τον Λόρδο Βύρωνα που πέθανε σαν σήμερα

Βιβλίο / 5 βιβλία για τον Λόρδο Βύρωνα που πέθανε σαν σήμερα

Στις 19 Απριλίου 1824, πεθαίνει στο Μεσολόγγι ο Άγγλος ποιητής και μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Βύρων. Αυτά είναι πέντε ενδιαφέροντα βιβλία για τη ζωή και το έργο του, που καταπιάνονται με όλες τις πλευρές της πολυδιάστατης προσωπικότητάς του.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ευγένιος τριβιζάς

Οι Αθηναίοι / Ευγένιος Τριβιζάς: «Tα θέματα που απασχολούν την εγκληματολογία προσφέρουν υλικό στα βιβλία μου»

Εγκληματολόγος και συγγραφέας, γεννήθηκε σε αυτό το σύμπαν και ζει σε πόλεις που έχει εφεύρει σε όλο τον κόσμο και στο Διάστημα: Ο Ευγένιος Τριβιζάς αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ