Χρήστος Λούλης: «Θα ήθελα να προοδεύσουμε πιο πολύ με Παπαδιαμάντη παρά με Τ.Σ. Έλιοτ»

Χρήστος Λούλης: «Θα ήθελα να προοδεύσουμε πιο πολύ με Παπαδιαμάντη παρά με Τ.Σ. Έλιοτ» Facebook Twitter
«Προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε τον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου που ήρθε με μια φλόγα και σε τρεις μήνες η φλόγα έσβησε και πέθανε μέσα σε ένα βουρκότοπο». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ
0

Ο Χρήστος Λούλης πατάει σε μια επιφάνεια νερού. Είναι ο Λόρδος Μπάιρον και αυτή είναι η άκρη της λιμνοθάλασσας, στη πόλη που έζησε τις τελευταίες μέρες της ζωής του, στο νέο μουσικοθεατρικό έργο Σκιές στον Άδη του διακεκριμένου συνθέτη Αλέξανδρου Μούζα, που έρχεται σε πρώτη παρουσίαση μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Θωμά Μοσχόπουλου στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το έργο θα παρουσιαστεί για δύο μόνο παραστάσεις στις 27 και 28 Νοεμβρίου 2021, στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Το έργο αξιοποιεί αποκλειστικά αυθεντικά κείμενα του Λόρδου Μπάιρον επιλεγμένα από τις τελευταίες επιστολές του από την Ελλάδα, κατά το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του: το ταξιδιωτικό Τσάιλντ Χάρολντ, το θεατρικό Κάιν, καθώς και ποιήματά του.

Μέσα σε ένα υποβλητικό «Greek gothic» περιβάλλον, ο Χρήστος Λούλης αιωρείται με τη μορφή του αρχετυπικού «έκπτωτου αγγέλου», στο υγρό και δυστοπικό περιβάλλον του Μεσολογγίου, σε έναν Άδη που παγιδεύει στις σκιές του τον ποιητή που συνέδεσε το όνομά του με την εμβληματική αυτή περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης.

Μπορεί να μιλάμε για το τώρα και για τα μελλούμενα, αλλά αξίζει να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τι έγινε, είναι ένας τρόπος να μάθουμε τις μικρές ιστορίες, τα ανέκδοτα, γιατί υπενθυμίζουν ότι η ιστορία που διάβαζα μικρός είχε να κάνει με γίγαντες, με τεράστιους φωτεινούς ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι μίκρυναν όσο μεγάλωνα εγώ, γιατί μάθαινα κι άλλα, κι άλλα, και είδα και τους τωρινούς "γίγαντες" που δεν ήταν τελικά και τόσο μεγάλοι και μου μπήκε η υποψία "λες να μην ήταν και τόσο μεγάλοι και παλιοί και να τους φώτιζε έτσι η ιστορία;"

«Για μένα», λέει ο Χρήστος Λούλης, «αυτή η απαιτητική παράσταση με τα ντοκουμέντα του Βύρωνα που αφορούν το ελληνικό ζήτημα με κάνει να ανατριχιάζω και προσπαθώ να ανακαλέσω, λέγοντας αυτά τα λόγια, τα αισθήματα του Βύρωνα απέναντι στην Ελλάδα, το Μεσολόγγι και τους Έλληνες κατοίκους της πόλης, μέσα στο περιβάλλον που δημιουργεί η ατμοσφαιρική μουσική του Αλέξανδρου, που φλερτάρει με την κινηματογραφική αισθητική, αλλά δημιουργεί και ένα ανάγλυφο του χαρακτήρα του Μπάιρον, με πάθη, εμμονές, ρομαντικά ιδεώδη που έρχονται σε σύγκρουση με τις έριδες και τις αντιμαχόμενες φατρίες που επιβαρύνουν το έργο της Επανάστασης. Προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε λοιπόν τον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου που ήρθε με μια φλόγα και σε τρεις μήνες η φλόγα έσβησε και πέθανε μέσα σε ένα βουρκότοπο, όπως λέει το Μεσολόγγι».

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
«Σκέφτομαι ότι ένας νέος άνθρωπος, σούπερ σταρ της εποχής του, ένας όμορφος άντρας με έντονη ζωή, κατακτήσεις, καβαλάει αυτό το κύμα που το έφτιαξε ο ίδιος». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ

«Όποιος πάει σήμερα στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να προσδοκά ιδιαίτερες ενδείξεις ακεραιότητας, αλλά να ελπίζει ότι ο χρόνος και η καλύτερη μεταχείριση θα εξαλείψουν τις σημερινές ληστρικές και λωποδυτικές τάσεις που ακολούθησαν την απελευθέρωση. Αυτήν τη στιγμή οι αλυσίδες έχουν σπάσει, αλλά είναι πολύ νωρίς για να μεταμορφωθεί ο δούλος σε νηφάλιο πολίτη. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι είναι παλιοψεύτες. Ποτέ δεν υπήρξε τόση ανικανότητα για ειλικρίνεια από τότε που η Εύα ζούσε στον Παράδεισο. Όμως δεν απελπίζομαι. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι αξίζει κάθε κόπος για χάρη τους, με την ελπίδα ότι ο χρόνος και η ελευθερία θ’ αναβιώσουν ό,τι η τυραννία κατέπνιγε, αλλά ίσως δεν εξάλειψε» γράφει ο Μπάιρον σε μια από τις περίπου 3.000  επιστολές του που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας, κατατάσσοντάς τον, κατά ευρεία ομολογία, ανάμεσα στους σπουδαιότερους επιστολογράφους του 19ου αιώνα.

«Είναι καταπληκτικό να βουτάς στον κόσμο αυτής της προσωπικότητας. Σκέφτομαι ότι ένας νέος άνθρωπος, σούπερ σταρ της εποχής του, ένας όμορφος άντρας με έντονη ζωή, κατακτήσεις, καβαλάει αυτό το κύμα που το έφτιαξε ο ίδιος, για έναν χαμένο σκοπό που μέχρι τότε δεν είχε και πολλές πιθανότητες να ευοδωθεί, και δεν ήταν πολλοί στην Ευρώπη που τον έβλεπαν με καλό μάτι. Έφερε έναν ρομαντισμό πολύ δυνατό και ορμητικό και δεν ξέρεις από ένα σημείο και μετά –όπως λέμε και για τους ήρωες– αν ήρθε για να βοηθήσει την Ελλάδα ή τον εαυτό του.

Αλλά ακόμα και αυτό κάνει την προσωπικότητά του αινιγματική. Αυτός ο άνθρωπος ήρθε και ξανάρθε στην Ελλάδα, έδωσε όλα του τα χρήματα – ταυτόχρονα σκέφτομαι και τους Έλληνες που κοίταζαν ακόμα και στο νεκροκρέβατό του να αρπάξουν ό,τι μπορούσαν. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι ήταν οι εποχές, έτσι ήταν η Ελλάδα.

Και βέβαια, δεν πρέπει να υποτιμάμε καθόλου ότι με την παρουσία του αλλά και τον πρώιμο θάνατό του αναδείχθηκε σε διεθνές σύμβολο του φιλελληνισμού και κίνησε αποφασιστικά, όσο κανένας άλλος, το ενδιαφέρον των ξένων δυνάμεων για την ελληνική εθνεγερσία.

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
Το έργο αξιοποιεί αποκλειστικά αυθεντικά κείμενα του Λόρδου Μπάιρον επιλεγμένα από τις τελευταίες επιστολές του από την Ελλάδα, κατά το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ

Εγώ νιώθω με έναν τρόπο ωραία, γλυκά, γιατί όταν παίρνεις μέρος σε ένα τέτοιο έργο, βουτάς κι εσύ στην ιστορία που σε αφορά και νιώθεις να έχεις και μια μεγαλύτερη ευθύνη να ξανασυστήσεις ένα πρόσωπο στην κοινή μνήμη.

Μπορεί να μιλάμε για το τώρα και για τα μελλούμενα, αλλά αξίζει να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τι έγινε, είναι ένας τρόπος να μάθουμε τις μικρές ιστορίες, τα ανέκδοτα, γιατί υπενθυμίζουν ότι η ιστορία που διάβαζα μικρός είχε να κάνει με γίγαντες, με τεράστιους φωτεινούς ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι μίκρυναν όσο μεγάλωνα εγώ, γιατί μάθαινα κι άλλα, κι άλλα, και είδα και τους τωρινούς "γίγαντες" που δεν ήταν τελικά και τόσο μεγάλοι και μου μπήκε η υποψία "λες να μην ήταν και τόσο μεγάλοι και παλιοί και να τους φώτιζε έτσι η ιστορία;". Αυτό με οδήγησε να διαβάσω την ιστορία όχι για να αποκαθηλώσω τους τότε αλλά για να εξυψώσω το σήμερα».

Ο Χρήστος μού θυμίζει τους στίχους του Σεφέρη «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω». Το λέει με την καθαρή του φωνή και μοιράζεται τη σκέψη ότι κάθε φορά είναι σαν υπενθύμιση: Μήπως πρέπει να καταλάβουμε, να νιώσουμε, ότι από τους ένδοξους αρχαίους μέχρι τον Καραϊσκάκη δεν ήταν ημίθεοι οι ήρωες, αλλά άνθρωποι με πάρα πολλά ελαττώματα, και έτσι να μπορέσουμε να κοιτάξουμε ψηλά προς τη σωστή κατεύθυνση, προς το φως;

«Ακόμα και οι αρχαίοι συγγραφείς, οι άνθρωποι που εμείς κυρίως οι ηθοποιοί σκύβουμε πάνω στα κείμενά τους, ήταν άνθρωποι της εποχής τους» λέει. «Δηλαδή ήταν άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στην αγορά, άνθρωποι με εμπάθειες, αλλά εκείνη την ίδια στιγμή έγραφαν αυτά τα συναρπαστικά μέχρι σήμερα κείμενα, δεν τα έγραφαν επειδή ζούσαν στα σύννεφα. Εμείς, από την άλλη, σήμερα, δεν πιστεύουμε ότι έχει αξία κάτι που σκεφτόμαστε.

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
Μέσα σε ένα υποβλητικό «Greek gothic» περιβάλλον, ο Χρήστος Λούλης αιωρείται με τη μορφή του αρχετυπικού «έκπτωτου αγγέλου». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος / ΕΛΣ

Ας πούμε, ο Λόρδος Μπάιρον που ήταν αντιμέτωπος με μια ζοφερή πραγματικότητα, τις εσωτερικές διαμάχες, τα ψέματα και τη φιλαργυρία των Ελλήνων που τον εξόργιζαν, την ίδια στιγμή, μέσα στον κόσμο, κατέφευγε στον εσωτερικό του κόσμο, την αισθαντική αναπόληση και τον μεταφυσικό στοχασμό και μας άφησε αυτά τα κείμενα και αυτές τις σκέψεις».

Αλλά έζησα, και δεν έζησα μάταια,
το πνεύμα μου μπορεί να χάσει την ορμή του,
το αίμα μου τη φωτιά του,
το κορμί μου να χαθεί μέσα στον πόνο,
αλλά υπάρχει κάτι μέσα μου που θα καταπονήσει
το Μαρτύριο και τον Χρόνο
και θα ανασαίνει ακόμα όταν εγώ θα έχω ξεψυχήσει,
κάτι ξένο προς τη γη που δεν το στοχάζονται,
σαν την ανάμνηση του ήχου μιας άφωνης λύρας,
θα εισδύσει στα γαληνεμένα τους πνεύματα
και θα κινήσει μέσα στις καρδιές,
που τώρα είναι σκληρές σαν την πέτρα,
την όψιμη τύψη της αγάπης.
Τον κόσμο δεν αγάπησα, μήτε αγαπήθηκα από αυτόν.
Μα ωστόσο ας χωριστούμε σαν δυο ωραίοι εχθροί.

Ο Μπάιρον γράφει με την ψυχή γενναία έως την ύστατη στιγμή και για έναν σκληρό επίγειο κόσμο που αποχωρίζονται – «σαν δυο ωραίοι εχθροί». Με την υγεία του να έχει επιβαρυνθεί εξαιτίας του κλίματος και των κακουχιών, δεν εγκαταλείπει, πιστεύοντας ότι το ρομαντικό όραμα που υπάρχει μέσα του θα ανασαίνει και μετά το θάνατό του, ενώ το πνεύμα του ταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα του πολέμου, την αισθηματική διέγερση και τη φιλοσοφική ανησυχία.

Η υψιπετής του φαντασίωση έρχεται σε σκληρή αντίθεση με την απομαγεμένη πραγματικότητα του Μεσολογγίου, αλλά ο νους του είναι στραμμένος σταθερά προς την αγαπημένη του Ελλάδα.

«Σκέφτομαι ότι αυτή η επέτειος ήταν μια καλή αφορμή, αλλά πολλά πράγματα τα τσάκισε η πανδημία. Διαβάζουμε από ατομικό ενδιαφέρον, αλλά νομίζω θα πρέπει να υπάρχει ένα έναυσμα από την πολιτεία, τα σχολεία, να επιστρέφουμε ξανά και ξανά, μια σπίθα, η διάθεση να κάνουμε τα πράγματα ελκυστικά για τα παιδιά, για παράδειγμα, δείχνοντάς τους ότι το τώρα δεν έχει αλλάξει πολύ από το τότε και πρέπει να αλλάξει, ή να παραμείνει το ίδιο, εξαρτάται από την περίσταση και τη συγκυρία.

Χρήστος Λούλης: θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ». Facebook Twitter
«Μπορεί να μιλάμε για το τώρα και για τα μελλούμενα, αλλά αξίζει να γυρίσουμε πίσω και να δούμε τι έγινε». Φωτο: Ε. Ζαχαροπούλου / ΕΛΣ

Εγώ επιδιώκω και μου αρέσει να διαβάζω ιστορία, κάθε φορά προσπαθώ να καταλάβω διαβάζοντας αν η ψυχή του λαού του Έλληνα έχει αλλάξει ή έχει μείνει ίδια. Πολλά πράγματα χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να αλλάξουν. Είναι η χώρα μας έτσι, η μορφολογία, η θέση μας, η μοίρα μας, μου αρέσει να τα βλέπω μικροσκοπικά και να τα ενώσω με το μακροσκοπικό. Όταν πάντα διαβάζω την ιστορία τη διαβάζω με την ίδια ζέση που διαβάζω τις εφημερίδες κάθε μέρα. Για να διαβάσεις την ιστορία πρέπει να έχεις και απόσταση και ψυχραιμία, έχουμε κάνει πολύ σοβαρά βήματα και άλλα δεν τα έχουμε κάνει, που ταυτοχρόνως με θέλγουν και με απωθούν.

Πολύ με προβληματίζει, για παράδειγμα, ότι είμαστε πολύ πίσω από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους όσον αφορά τον ορθό λόγο, όσο με προβληματίζει ότι πιθηκίζουμε τον ορθό λόγο των Ευρωπαίων χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας τον δικό μας πυρήνα. Κάτι μέσα μας παλεύει να αρθρώσει τον δικό του λόγο, που είναι μοναδικό, δεν είμαστε ούτε αυτό ούτε εκείνο, αλλά είναι και το ένα και το άλλο, ένας αγώνας που διαρκεί ακόμα και σήμερα και θα ήθελα, ναι, να μεταρρυθμιστούμε, να προοδεύσουμε, να εκσυγχρονιστούμε πιο πολύ με τον Παπαδιαμάντη παρά με τον Τ.Σ. Έλιοτ».

Ο Χρήστος με αφήνει για να συνεχίσει την πρόβα, ενώ ακούγεται η μουσική του Αλέξανδρου Μούζα. «Δεν περιέχει μουσικά δάνεια, ούτε παραπέμπει σε μουσικές αναφορές της εποχής ή την παράδοση. Στις επιστολές, αφήνεται στον ηθοποιό σχετική ελευθερία να χειριστεί το κείμενο εντός συγκεκριμένων χρονικών πλαισίων, ενώ στα ποιητικά κείμενα η παρτιτούρα απαιτεί απόλυτη ακρίβεια στην εκφορά του λόγου και ο ηθοποιός αναλαμβάνει ρόλο σολίστ» λέει ο συνθέτης.

Ακούγονται τα λόγια του Μπάιρον, μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα του σκηνικού με τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο να καθοδηγεί τον Χρήστο Λούλη στην ύστατη περιπέτεια του ποιητή:

Σκιές στον Άδη, μυριάδες σκιές.
Εκεί κι η ουσία, εκεί κι η ζωή και ό,τι από αυτή απομένει.
Πελώριο πέπλο το Σύμπαν σκεπάζει.
Και μέσα από αυτό, το κάθε ένα πράγμα σαν φάντασμα μοιάζει.
Κι αν κάποιες θαρρούσαμε άξιες μορφές,
σ’ εμάς και σ’ εκείνες ανάμεσα, νέφος.
Ωσότου η δόξα, με κάποιο μελάγχολο φως, αυτό το σκοτάδι νικήσει.

Σκιές στον Άδη

Σύλληψη, μουσική, επιλογή κειμένων: Αλέξανδρος Μούζας

Μουσική διεύθυνση: Νίκος Βασιλείου

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Σκηνικό: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Κινησιολογία: Αλέξης Φουσέκης

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Καλλιτεχνική συνεργάτιδα: Άννα-Μόσχα Καμπόσου

Λόρδος Μπάιρον: Χρήστος Λούλης

Συμμετέχουν οι χορευτές Αντώνης Βαής, Δέσποινα Λαγουδάκη και ενδεκαμελές μουσικό σύνολο

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ

27/11, 20:30 & 28/11, 19:30

Σε συνεργασία με τη Βυρωνική Εταιρεία Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η μεταμόρφωση του Λόρδου Μπάιρον από εξεγερμένο ρομαντικό ποιητή σε φιλέλληνα διπλωμάτη

Βιβλίο / Η μεταμόρφωση του Λόρδου Μπάιρον από εξεγερμένο ρομαντικό ποιητή σε φιλέλληνα διπλωμάτη

Η μελέτη του Ρόντρικ Μπήτον για τη σύνθετη προσωπικότητα του Μπάιρον που γεννήθηκε σαν σήμερα δεν είναι άλλη μία βιογραφία του ανάμεσα στις διακόσιες ήδη υπάρχουσες.
ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ
Χρήστος Λούλης: «Μου αρέσει η αδρεναλίνη με την οποία σε σουτάρει το σινεμά»

Pulp Fiction / Χρήστος Λούλης: «Μου αρέσει η αδρεναλίνη με την οποία σε σουτάρει το σινεμά»

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος συζητά με τον Χρήστο Λούλη για την εμπειρία της δημιουργίας κινηματογραφικών ταινιών και θεατρικών παραστάσεων και την σχέση του με τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί.
Ο Καλντερόν και «ο Γιατρός της Τιμής του»: Decadence, πλούτος και χυδαιότητα στο Μεσαίωνα, όπως σήμερα

Θέατρο / «Ο Γιατρός της Τιμής του»: Μεσαιωνική παρακμή, πλούτος και χυδαιότητα στο Θέατρο Πόρτα

Η δεύτερη παράσταση που σκηνοθετεί φέτος ο Θωμάς Μοσχόπουλος είναι το άγνωστο στην Ελλάδα αριστούργημα του Ισπανού Καλντερόν ντε λα Μπάρκα που έχει χαρακτηριστεί ως «ένα από τα πιο ανησυχητικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
5 βιβλία για τον Λόρδο Βύρωνα που πέθανε σαν σήμερα

Βιβλίο / 5 βιβλία για τον Λόρδο Βύρωνα που πέθανε σαν σήμερα

Στις 19 Απριλίου 1824, πεθαίνει στο Μεσολόγγι ο Άγγλος ποιητής και μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Βύρων. Αυτά είναι πέντε ενδιαφέροντα βιβλία για τη ζωή και το έργο του, που καταπιάνονται με όλες τις πλευρές της πολυδιάστατης προσωπικότητάς του.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ευγένιος τριβιζάς

Οι Αθηναίοι / Ευγένιος Τριβιζάς: «Tα θέματα που απασχολούν την εγκληματολογία προσφέρουν υλικό στα βιβλία μου»

Εγκληματολόγος και συγγραφέας, γεννήθηκε σε αυτό το σύμπαν και ζει σε πόλεις που έχει εφεύρει σε όλο τον κόσμο και στο Διάστημα: Ο Ευγένιος Τριβιζάς αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ