48’ με τη Βαρβάρα Λαζαρίδου Facebook Twitter
«Το θέατρο σε θέλει νικητή». Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO

H Βαρβάρα Λαζαρίδου φυλάει την Επίδαυρο 22 καλοκαίρια

0

Το 1978, όταν η Βαρβάρα Λαζαρίδου έπαιζε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, στις Τρωάδες του Θεάτρου Τέχνης, νιώθοντας το δέος της νεαρής ηθοποιού, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το θέατρο στο οποίο ονειρεύονται να παίξουν οι περισσότεροι ηθοποιοί θα γινόταν το «δεύτερο σπίτι» της.

Στις αρχές κάθε καλοκαιριού η υπεύθυνη εδώ και 22 χρόνια του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου φορτώνει το αυτοκίνητό της και μετακομίζει στον τόπο που έγινε η «υιοθετημένη» πατρίδα της. Και αυτό το καλοκαίρι θα κάνει τους περιπάτους της στο ιερό του Απόλλωνα Μαλεάτα γύρω από το θέατρο, μέσα στα λιόδεντρα και στη σκιά του βουνού, θα βρεθεί μέσα στο θέατρο ξημερώματα, στη δροσιά και στον καθαρό, διάφανο αέρα, θα νιώσει το θέατρο να αναπνέει στη σιωπή όταν θα έχει φύγει και ο τελευταίος θεατής, ακούγοντας τον γκιώνη.

Η δουλειά της ωστόσο δεν περιλαμβάνει μόνο αυτό το ποιητικό κομμάτι: είναι αυτή που κουρδίζει, συντονίζει και λύνει μικρά και μεγάλα προβλήματα στην προετοιμασία των παραστάσεων, που αγωνιά να κυλήσουν όλα με ασφάλεια μέχρι να φύγει και ο τελευταίος θεατής, ο τελευταίος συντελεστής, το τελευταίο φορτηγό με τα σκηνικά μιας παράστασης.

Η Επίδαυρος της έχει χαρίσει πολλές συγκινητικές στιγμές, μία από αυτές είναι όταν συναντά παλιούς ηθοποιούς που έρχονται να βλέπουν παραστάσεις. «Σκέφτομαι για μερικούς ότι, ενώ πέρασαν όλη τους τη ζωή στο θέατρο, δεν έφτασαν ποτέ εδώ, από τύχη, συγκυρίες, όχι γιατί δεν άξιζαν».

Φύλακας άγγελος του θεάτρου που γνωρίζει κάθε γωνιά του, υποδέχεται τους θιάσους, ανοίγει την αγκαλιά της στους ξένους που φτάνουν εκεί πρώτη φορά, στους πρωτάρηδες στο «κοίλον», στους αγχωμένους συντελεστές. «Το θέατρο σε θέλει νικητή», λέει όταν τη ρωτώ για τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από εκείνη την πρώτη της άφιξη στην Επίδαυρο. «Δεν μπορείς να είσαι λυπημένος και να πας να διεκδικήσεις δουλειά ή να την κάνεις καλά. Είσαι εκτεθειμένος, δεν μπορείς να κρυφτείς. Νιώθω πολλή ευγνωμοσύνη που όλες οι εμπειρίες της ζωής μου ενώθηκαν και έφτιαξαν αυτό που κάνω σήμερα».

48’ με τη Βαρβάρα Λαζαρίδου Facebook Twitter
«Κάθε χρονιά και κάθε εβδομάδα εδώ είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή, δεν υπάρχει συνήθεια ούτε αυτόματος πιλότος». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/ LIFO

Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε στο ΚΘΒΕ, έγινε ηθοποιός, όπως ονειρευόταν, και μόλις τέλειωσε προσελήφθη από το Θέατρο Τέχνης που έκανε ένα άνοιγμα σε ηθοποιούς που δεν είχαν φοιτήσει στη σχολή του, μαζί με τη Λυδία Κονιόρδου και τον Παντελή Παπαδόπουλο. Ήταν παθιασμένη με το θέατρο από τότε που, σπουδάστρια, κατέβαινε από την Παρασκευή μέχρι την Κυριακή στην Αθήνα για να βλέπει παραστάσεις και να παρακολουθεί τα πιο ενδιαφέροντα της θεατρικής κίνησης. Η ζωή την έφερε στην Αθήνα, αλλά στη συνέχεια επέστρεψε πολλές φορές στο ΚΘΒΕ για να συμμετάσχει σε παραστάσεις του.

Τότε γνώρισε τον Γιώργο Τσιπλάκο, τον σύζυγό της, και όταν εκείνος έγινε υπεύθυνος του θεάτρου της Επιδαύρου το 1987 περνούσαν εκεί τα καλοκαίρια τους. Ο γιος της, ο Κωνσταντίνος, μεγάλωσε μέσα στο θέατρο, θεωρεί την Επίδαυρο «χωριό» του.

«Για μένα η Επίδαυρος είναι πολλά· είναι τα καλοκαίρια μας, είναι ο ύπνος στο θέατρο κατά τη διάρκεια των προβών, είναι τα κόμικς που μου αγόραζε ο μπαμπάς και διάβαζα στον Λεωνίδα, είναι οι σφήκες που κολυμπάνε σε μπουκάλια γυρισμένα ανάποδα· είναι ακόμα ο ήχος και οι σιωπές, οι μυρωδιές, το φεγγάρι και τα τζιτζίκια, το Καπάκι με τον Φωτόπουλο, ο Αλκίνοος, η Συνοδινού, ο Ίθαν Χοκ και ο Βογιατζής και ο Τσιάνος και η Μήδεια στην οποία ποτέ δεν έπαιξα», γράφει ανάμεσα σε άλλα σε ένα τρυφερό σημείωμά του από το Λονδίνο, όπου ζει σήμερα.

Ο Γιώργος Τσιπλάκος έφυγε από τη ζωή πρόωρα, στα 61 του χρόνια το 2002, και η Βαρβάρα τόλμησε να διεκδικήσει τη θέση του. Την εμπιστεύτηκαν, την ενθάρρυναν κι έτσι ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια, μια ευτυχής στιγμή και για εκείνη και για τον θεσμό που απέκτησε έναν άνθρωπο με ψυχραιμία, γνώση και καλοσύνη, που γνωρίζει κάθε γωνιά του θεάτρου, κάθε μυστικό και κάθε ιστορία πίσω από αυτές που εκτυλίσσονται επί σκηνής, που περπατά όλη μέρα μέσα στο θέατρο για εκτόνωση, όπως μου λέει, αλλά και για να τσεκάρει κάθε λεπτομέρεια, έχοντας στην τσέπη της μια καρτέλα παυσίπονα για τον ηθοποιό που υποφέρει από πονοκεφάλους την ώρα της πρόβας ή της παράστασης.

48’ με τη Βαρβάρα Λαζαρίδου Facebook Twitter
«Φαίνονται πάρα πολύ οι χαρακτήρες των ανθρώπων στο θέατρο, τους ξεγυμνώνει ο ίδιος ο χώρος». Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO

Κάθε καλοκαίρι μοιάζει να είναι η πρώτη της φορά, άλλες λαχτάρες και αγωνίες και ικανοποιήσεις, χαμόγελα και δάκρυα έρχονται στο κατώφλι της. «Προβλήματα είναι αυτά, που δεν φαίνονται. Κάθε χρονιά και κάθε εβδομάδα εδώ είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή, δεν υπάρχει συνήθεια ούτε αυτόματος πιλότος. Η δική μου δουλειά είναι όχι μόνο να αντιμετωπίζω αλλά και να προλαβαίνω τα μικρά πράγματα να μη συμβούν ή να μη γίνουν μεγάλα». 

Έναν μήνα μετά τις παραστάσεις ξεκινά το έργο της προστασίας του θεάτρου, η φροντίδα ώστε να είναι ασφαλής ο τόπος όταν φτάνουν οι θεατές, με μια ποιότητα που ξεκινά από πολύ πρακτικά πράγματα ώστε να μη νιώσουν ότι έκαναν όλον αυτόν τον κόπο να φτάσουν μέχρι εκεί άδικα. «Θυμάμαι, όταν ξεκίνησα, η πρώτη μου δουλειά ήταν να βάλω σε λειτουργία τον βιολογικό καθαρισμό, που ήταν σε αχρηστία. Και άρχισα να καθαρίζω τον γύρω χώρο – νοικοκυρίστικα πράγματα, πρακτικά: έπρεπε να προσληφθεί προσωπικό, να λυθούν διάφορα θέματα, να έχεις νερό, να οργανωθεί η καθαριότητα, όλα τα διαδικαστικά».

Πολλά έχουν αλλάξει στην Επίδαυρο τα χρόνια που μεσολάβησαν. «Άλλαξαν προς το καλύτερο. Παλιά το θέατρο το τιγκάραμε, δεν μπορούσε να περάσει άνθρωπος ούτε από τα σκαλιά, πηδούσαν τα κάγκελα για να μπουν, γινόταν φοβερή φασαρία απέξω, δεν είχαμε καν σεκιούριτι. Τώρα υπάρχει ηλεκτρονικό εισιτήριο, το πάρκινγκ λειτουργεί καλύτερα. Φυσικά, πάντα υπάρχει ένας τζόρας που κάνει φασαρία, πάντα υπάρχουν εκνευρισμένοι θεατές και πρέπει να τους αναλάβει κάποιος ψύχραιμος, αλλά ο μεγάλος μου φόβος είναι μη συμβεί ατύχημα. Ξεκουράζομαι και ησυχάζω όταν φεύγουν οι θεατές και πάνε σπίτια τους. Πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ λιγότερο η παράσταση, το αν θα έχει επιτυχία, από την ασφάλεια του κόσμου».

Όταν φθάνουν στην Επίδαυρο οι ηθοποιοί για πρώτη φορά στέκεται και τους παρατηρεί να κάθονται όλοι μαζί στην κερκίδα Μ, την πρώτη όπως μπαίνουμε δεξιά. «Συνήθως κάθονται όλοι μαζί για μια πρώτη αναγνώριση του χώρου. Και σιγά σιγά κάποιος ξεκόβει και αρχίζει να περπατάει το θέατρο, να ανεβοκατεβαίνει τις κερκίδες. Φαίνονται πάρα πολύ οι χαρακτήρες των ανθρώπων στο θέατρο, τους ξεγυμνώνει ο ίδιος ο χώρος. Δεν μπορείς να μαντέψεις αν μια παράσταση θα έχει επιτυχία, αλλά βλέπεις αν είναι όλα κουρδισμένα από τη σχέση που έχουν ο σκηνοθέτης και η παραγωγή με τον θίασο.

48’ με τη Βαρβάρα Λαζαρίδου Facebook Twitter
Φύλακας άγγελος του θεάτρου που γνωρίζει κάθε γωνιά του, υποδέχεται τους θιάσους, ανοίγει την αγκαλιά της στους ξένους που φτάνουν εκεί πρώτη φορά, στους πρωτάρηδες στο «κοίλον», στους αγχωμένους συντελεστές. Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/ LIFO

Έχω δει παιδιά να φτάνουν εδώ απλήρωτα για να παίξουν και να κάθονται σαν μαραμένα και να μη μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτά. Αλλά αυτή η δεύτερη παράσταση, η αόρατη στο κοινό, το backstage, ό,τι συμβαίνει πίσω από το σκηνικό την ώρα της παράστασης με συνεπαίρνει κάθε φορά. Γίνεται ερήμην των θεατών και σε πλήρη σιωπή, σαν χορογραφία».

Η πιο μεταφυσική σχεδόν στιγμή μέσα στο θέατρο είναι αυτή, όταν ο χρόνος από το μηδέν φτάνει στο ένα, όταν, σαν αφέτης, μέσα στη σιωπή της στιγμής, το άκουσμα του γκιώνη και το απόλυτο σκοτάδι, σηκώνει το χέρι ψηλά και λέει «πάμε», για να ξεκινήσουν όλα και να μπούμε στον μύθο και στην ιστορία.

«Αυτή είναι η δική μου στιγμή, πριν βγουν οι ηθοποιοί στη σκηνή, όταν κάνω το σήμα για να ξεκινήσει η παράσταση, όταν σηκώνω το χέρι ψηλά και κάνω τον σταυρό μου, η στιγμή που βλέπω γύρω μου κι άλλα χέρια να σηκώνονται και να κάνουν τον σταυρό τους, κι αυτό έχει να κάνει όχι με την πίστη αλλά και με το “συν θεώ” που έχει ο καθένας μέσα του. Μετά, όλα παίρνουν τον δρόμο τους».

Οι αναμνήσεις της είναι χιλιάδες, αν τη ρωτήσει κάποιος τι θυμάται περισσότερο θα μιλήσει όχι για παραστάσεις αλλά για σκηνές, εικόνες ανώτερες της περιγραφής, σώματα που συγκρούονται και φωνές που δονούνται και σε κάνουν να ανατριχιάζεις, την ορχήστρα καθαρή από περιττά, την εξωπραγματική ταχύτητα με την οποία έκανε αλλαγές ο Κέβιν Σπέισι, τους χορευτές του θιάσου της Πίνα Μπάους που έκαναν πρόβες σαν να μην πατούν στη γη, ηθοποιούς να μεταμορφώνονται, να ψηλώνουν, να παίρνουν άλλο σχήμα, να αποκτούν βάρος και όγκο. Τις καταιγίδες και τις ξαφνικές μπόρες που κάνουν το θέατρο αγνώριστο.

«Η πιο έντονη εμπειρία ήταν στις Ευτυχισμένες Μέρες με τη Φιόνα Σο, στην πρώτη της παράσταση, με τον ουρανό να έχει κοκκινίσει από τις τραγικές πυρκαγιές του 2007. Ακόμα έχω στα ρουθούνια μου αυτή τη μυρωδιά και ακόμα και σήμερα σκέφτομαι αυτό τον εφιάλτη, παρακαλώντας να μην τον ξαναζήσουμε. Κάτι άλλο που παρατηρώ είναι πώς αντιλαμβάνονται τον χώρο οι ξένοι ηθοποιοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Κανένα σταριλίκι δεν κάνουν, ούτε τις υπερβολές τις δικές μας. Το απολαμβάνουν πραγματικά. Και, φυσικά, οι ξένοι έρχονται πολύ καλά προετοιμασμένοι σε επίπεδο παραγωγής και με σοβαρή μελέτη ήχου, αυτό το ζηλεύω. Εμείς πολλές φορές μιλάμε για ιερότητα και ναό της τέχνης και έχουμε στο μυαλό μας το μπάνιο. Και ελάχιστοι είναι οι ηθοποιοί που έρχονται και δοκιμάζουν μόνοι τους, εκτός πρόβας». 

820
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Η Επίδαυρος της έχει χαρίσει πολλές συγκινητικές στιγμές, μία από αυτές είναι όταν συναντά παλιούς ηθοποιούς που έρχονται να βλέπουν παραστάσεις. «Σκέφτομαι για μερικούς ότι, ενώ πέρασαν όλη τους τη ζωή στο θέατρο, δεν έφτασαν ποτέ εδώ, από τύχη, συγκυρίες, όχι γιατί δεν άξιζαν». 

Αυτό που τη θυμώνει απίστευτα είναι η κακή και αγενής συμπεριφορά, το κράξιμο, οι φωνές. «Αυτά δείχνουν έλλειψη πολιτισμού και έλλειψη σεβασμού προς τον διπλανό σου που μπορεί να του αρέσει η παράσταση. Οι παραστάσεις, όπως και να είναι, δεν έχουν ανάγκη από απρέπειες αλλά από ευγένεια, είτε σου αρέσουν είτε όχι. Όμως πραγματικά, αυτό που με εξοργίζει είναι οι ανάγωγοι προς τους ταξιθέτες θεατές, όταν εκείνοι προσπαθούν να τηρήσουν μια τάξη, τους παρακαλούν να κλείσουν τα κινητά, να μην ενοχλούν. Χαμένος κόπος, κάποιοι δεν το αφήνουν από το χέρι τους.

Πρέπει να το ξεκαθαρίσω αυτό: τα παιδιά αυτά κάνουν εκπαίδευση, δουλεύουν 14 μεροκάματα όλο το καλοκαίρι, έρχονται στις πεντέμισι το απόγευμα, με καύσωνα, να στρώσουν πέντε χιλιάδες μαξιλαράκια για να σας υποδεχθούν και να βρείτε τις θέσεις σας. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος, ειδικά την Παρασκευή που έρχεται μετά τη δουλειά, δεν έχει πάρει ανάσα. Θα τους πρότεινα να δώσουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους, να φτάσουν εγκαίρως, να σιωπήσουν για λίγο, να αναπνεύσουν για να μπορέσουν να ζήσουν την εμπειρία, ειδικά αν έρχονται για πρώτη φορά. Να αποκτήσουν τη δική τους σχέση με το θέατρο γιατί άσχετα με την παράσταση, αυτό είναι το κέρδος τους, να νιώσουν τη μαγεία».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επίδαυρος: Τι θυμάμαι από το πιο ωραίο θέατρο του κόσμου

Θέατρο / Επίδαυρος: Τι θυμάμαι από το πιο ωραίο θέατρο του κόσμου

Σπουδαίες παραστάσεις, μεγάλες απογοητεύσεις, εντάσεις και μαγικές στιγμές. Ερμηνείες που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη. Ποίηση στη σκηνή. Όλα μπορούν να συμβούν κάθε καλοκαίρι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα αρχαίο Θέατρο που ζει ακόμα

22 λόγοι που αγαπάμε την καλοκαιρινή Ελλάδα / Ένα αρχαίο θέατρο που ζει ακόμα

Το θέατρο της Επιδαύρου είναι το ομορφότερο και επιβλητικότερο αρχαίο θέατρο στον κόσμο, το τελειότερο από άποψη ακουστικής και αισθητικής, στο οποίο όλοι οι σπουδαίοι ξένοι καλλιτέχνες ονειρεύονται να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Επίδαυρος explained

Επίδαυρος explained / Λουίζα Αρκουμανέα: «Στην Επίδαυρο δεν υπάρχει "απαγορεύεται"»

Το αρχαίο δράμα, η ελληνικότητα και οι νεωτερισμοί των παραστάσεων, οι περιορισμοί και οι ελευθερίες που θέτει η συνθήκη της Επιδαύρου και όσα πρέπει να γνωρίζει κανείς προτού βρεθεί σε αυτή: η θεατρική κριτικός της LiFO σε μια συζήτηση με αφορμή την έναρξη των φετινών Επιδαυρίων και του δεύτερου κύκλου της επιτυχημένης σειράς podcasts «Αρχαίο Δράμα Explained», όπου αναλύει τα έργα που θα δούμε προσεχώς.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ