Το φάντασμα του πατρός: Κριτική για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου

Το φάντασμα του πατρός: Κριτική για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου Facebook Twitter
Η συνάντηση με το Φάντασμα θα πυροδοτήσει την αγανάκτησή του.
0

Ποτέ δεν θα γνωρίσουμε ολοκληρωτικά τον Άμλετ. «Αυτό που έχω εγώ μέσα μου σπαράζει / δεν ντύνεται τον πόνο και δεν "μοιάζει"» λέει στη μητέρα του, όταν το βασιλικό ζεύγος προσπαθεί ματαίως να τον πείσει ότι ο παρατεταμένος θρήνος για τον νεκρό πατέρα του φαντάζει άσκοπος.


Ένας ωκεανός θλίψης μουσκεύει την ψυχή του, την ίδια στιγμή όμως προκαλεί κύματα γέλιου με τις κωμικές αντιδράσεις και τα εξωφρενικά, σκωπτικά σχόλιά του.


Το μυαλό του κινείται με ταχύτητα φωτός: ξέρει τι σκέφτονται οι άλλοι και τι σχεδιάζουν εναντίον του, προτού καν η συνωμοσία τους εξυφανθεί. Οι μονόλογοί του, δραματικές και ποιητικές κατασκευές απαράμιλλης οξύνοιας, ευαισθησίας και ομορφιάς, κάνουν τον χρόνο να σταματά. Δεν υπάρχει θέμα υψηλό και δύσκολο που να μην ανθίζει στα λιβάδια του νου του.


Διαθέτει το πάθος της νεότητας και τη σοφία της βαθιάς ωριμότητας. Υπερισχύει εκκωφαντικά όλων των συνομιλητών του. Ανήσυχος, ακούραστος, ψηλαφεί αδιάκοπα το κέλυφος της αλήθειας. Κι όταν το σπάει, ανοίγουν οι ουρανοί, όμως εκείνος πάλι στέκεται ανικανοποίητος και διστακτικός. Μονάχα η ανάμνηση του πατέρα του τού ζεσταίνει την καρδιά και ο άδικος χαμός του οπλίζει το θυμικό του. Απομονωμένος, ασυντρόφευτος, δεν δύναται να επικοινωνήσει αληθινά παρά με ένα φάντασμα. Αυτή η άλλη διάσταση, «η ανεξερεύνητη χώρα», είναι το πραγματικό σπίτι του, εφόσον πουθενά δεν νιώθει ευπρόσδεκτος, ούτε στο παλάτι ούτε στη Δανία ολόκληρη.

Το μυαλό του κινείται με ταχύτητα φωτός: ξέρει τι σκέφτονται οι άλλοι και τι σχεδιάζουν εναντίον του, προτού καν η συνωμοσία τους εξυφανθεί. Οι μονόλογοί του, δραματικές και ποιητικές κατασκευές απαράμιλλης οξύνοιας, ευαισθησίας και ομορφιάς, κάνουν τον χρόνο να σταματά. Δεν υπάρχει θέμα υψηλό και δύσκολο που να μην ανθίζει στα λιβάδια του νου του.


Επιχειρεί ξανά και ξανά το ακατόρθωτο: να συνομιλεί μαζί μας λες και συνομιλεί με τον εαυτό του. Δυναμώνει την ένταση, μοιράζεται κάθε φόβο, κάθε αγωνία, κάθε δισταγμό που τον κρατούν αιχμάλωτο στο παρατεταμένο μαρτύριο της περισυλλογής του. Κι όμως: όσο πιο πολύ φανερώνεται, τόσο περισσότερο νιώθουμε να μας ξεφεύγει.


Παίζει εξίσου αριστοτεχνικά όλους τους ρόλους. Κανένας δεν εξέφρασε την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης συνείδησης με τόση περίτεχνη θεατρικότητα. Είναι ο οργισμένος γιος, ο εκδικητής του πατέρα, ο τιμωρός της μητέρας, ο μελαγχολικός πρίγκιπας, ο μηδενιστής φιλόσοφος, ο γελωτοποιός των ένοχων συνειδήσεων, ο ηθοποιός που υποδύεται τον τρελό, ο σκηνοθέτης που στήνει θανάσιμες παγίδες, ο μέγας φαρσέρ, ο αρνητής της αγάπης. Είναι αυτός που καλείται να διορθώσει τον ξεχαρβαλωμένο κόσμο, να κολλήσει τα σπασμένα κομμάτια, να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλλά το βάρος αυτού του καθήκοντος τον οδηγεί σε υπαρξιακό αδιέξοδο.

Συχνά γίνεται ψυχρός, χειριστικός, ολέθριος. Ας μην ξεχνάμε ότι προκαλεί οκτώ θανάτους μέσα στο έργο (συμπεριλαμβανομένου και του δικού του). Φτάνοντας στην Πέμπτη Πράξη, μετά το θαλάσσιο ταξίδι του, έχει γεράσει μία δεκαετία, όπως σημειώνει ο Χάρολντ Μπλουμ.* Έχει απολέσει τη μελαγχολική αλλά και την κωμική φύση του. Δεν παίζει πια κανέναν ρόλο. Ολοκληρώνει την αποστολή του και αποχωρεί, παρακαλώντας τον μοναδικό του φίλο, τον Οράτιο, να πει την ιστορία του και να τον δικαιώσει. Κάποιος να τιμήσει και να δώσει νόημα στον θάνατό του. Εμείς.

Η αναμέτρηση με τον ρόλο του Άμλετ, εκτός από όνειρο ζωής, συνιστά προφανώς και γιγάντιο άγχος για έναν ηθοποιό. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι δαιμόνιος, πανέξυπνος, ένας από τους ικανότερους ηθοποιούς που διαθέτουμε. Η πρώτη εντύπωση τον θέλει cool και δήθεν ανέμελο, με μαύρα γυαλιά και μαλλί καρέ αρτιστίκ, καθισμένο λοξά, έτσι ώστε να μη βλέπει το βασιλικό ζεύγος που του προκαλεί ναυτία. Σύντομα αποκαλύπτεται ότι μόνο ανέμελος δεν είναι και ότι το πένθος βράζει στα σωθικά του. Η συνάντηση με το Φάντασμα θα πυροδοτήσει την αγανάκτησή του: o ηθοποιός «βουτά» στο πάτωμα, ξηλώνει πυρετωδώς τις σανίδες, καθώς επαναλαμβάνει εμμονικά την πατρική προτροπή που έσκισε σαν κεραυνός τη ζωή του στα δύο: «Να με θυμάσαι!».

Το φάντασμα του πατρός: Κριτική για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου Facebook Twitter
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι δαιμόνιος, πανέξυπνος, ένας από τους ικανότερους ηθοποιούς που διαθέτουμε.


Από κει κι έπειτα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Η κωμικότητα του Παπασπηλιόπουλου αναδύεται ακανθώδης και επικίνδυνη· εγκυμονεί το κακό, την άφιξη του οποίου αναμένουμε δίχως καμία αμφιβολία, αν και ακόμα δεν ξέρουμε ποια ακριβώς μορφή θα πάρει. Ο σαρκασμός του απέναντι στη Γερτρούδη, όταν τη ρωτά εισερχόμενος στα δώματά της «μητέρα, τι συμβαίνει;», είναι ποτισμένος στη χολή. Και ο διάλογος με τον Κλαύδιο για το σκουλήκι, το ψάρι και τον βασιλιά επιδεικνύει εκ νέου την πνευματική υπεροχή του ήρωα.

Ναι, αναμφίβολα, εισπράττουμε την ευφυΐα, το βίαιο ταμπεραμέντο, τον ιστό της παράνοιας που τυλίγεται γύρω από τα νεύρα του και τον ωθεί σε πράξεις απρόσμενης σκληρότητας. Απουσιάζει, όμως, κάτι πολύ σημαντικό από το μείγμα αυτής της ερμηνείας: η εσωτερίκευση της αγωνίας, η αίσθηση μιας ευγενικής ψυχής που μεταλλάσσεται υπό το άχθος αφόρητης πίεσης και αδικίας. Αυτό που ο Μπλουμ αποκαλεί «η ποιότητα και η χάρη της θλίψης του» αλλά κι αυτό που επισημαίνει η Οφηλία, όταν αναφωνεί, συντετριμμένη: «Αυτό το υπέροχο μυαλό – πώς ρήμαξε!».

Αυτό εμείς δεν καταφέρνουμε να το αισθανθούμε, ακόμη κι όταν ο ηθοποιός στέκεται μπροστά μας και ερμηνεύει τον πιο διάσημο μονόλογο του έργου –«Να ζει κανείς ή να μη ζει»– με δάκρυα στα μάτια. Ο θυμός και η πίκρα υπερισχύουν ως τελική εντύπωση. Δυσκολευόμαστε να τον αγαπήσουμε τον Άμλετ ετούτον: το σκοτάδι έχει φωλιάσει από την αρχή μέσα του· δεν βλέπουμε τη μάχη μιας βασανισμένης συνείδησης αλλά τη σαρωτική κάθοδο ενός αποφασισμένου εκδικητή. Η μοναδική στιγμή που προκαλεί τη συγκίνησή μας είναι όταν στέκεται μισοχωμένος στον τάφο της Οφηλίας και ξεσπά μανιασμένα εναντίον του Λαέρτη, αφήνοντας τις τύψεις του για την αυτοκτονία της κοπέλας να ξεχυθούν σαν βέλη στη σκηνή.

 
Η απουσία συναισθήματος συνιστά το πιο σοβαρό ίσως μειονέκτημα της παράστασης, η οποία τελικά δεν καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή σε βαθύτερο επίπεδο, παρότι αισθανόμαστε τη σκηνοθέτιδα να συνομιλεί με το φάντασμα του πατρός της και τον δικό του Άμλετ, που παρουσιάστηκε στο ίδιο θέατρο το 1991 – μια παράσταση η οποία, όπως σημειώνει η σκηνοθέτις στο πρόγραμμα, τη σημάδεψε ανεξίτηλα ως παιδί. Τα ξύλινα σανίδια της σκηνής, η νεκροκεφαλή που χρησιμοποιείται στη σκηνή του νεκροταφείου, το έντυπο πρόγραμμα του '91 που ξεθάβεται από το χώμα, προέρχονται, όπως μαθαίνουμε, από εκείνη την εποχή και ήταν –τα δύο πρώτα τουλάχιστον– επιλογές του τότε σκηνογράφου Γιώργου Πάτσα. Επιπροσθέτως, βλέποντας σε ένα μαγνητοσκοπημένο στιγμιότυπο τη μητέρα της, Λήδα Τασοπούλου, να υποκλίνεται στο κοινό, δεν μπορούμε να μην αισθανθούμε το νήμα της μνήμης και της απώλειας να φτάνει ως εμάς.

Το φάντασμα του πατρός: Κριτική για τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου Facebook Twitter
Ενίοτε δημιουργούνται ορισμένες ατμοσφαιρικές στιγμές, με τα ξηλωμένα σανίδια να αποκαλύπτουν τα έγκατα του θεάτρου, την «ομίχλη» να τυλίγει τις ανθρώπινες φιγούρες και τις μικρές εστίες φωτός να τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι.


Οι φορτισμένες εικόνες του παρελθόντος, η «διπλή» συμμετοχή του Γιάννη Φέρτη, στο «τότε» (ως Άμλετ) και στο «τώρα» (ως Φάντασμα του Βασιλιά), εκπέμπουν μια θερμότητα που δεν αρκεί για να δώσει πνοή στο σύνολο. Το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης εκτυλίσσεται by the book, σε μια κανονικότητα προβλέψιμη, που ελάχιστα μας συναρπάζει. Η τεράστια, άδεια σκηνή, παρά τη γοητεία της, καταπίνει τους ηθοποιούς, που μοιάζουν «μικροί» μέσα στην αχανή αγκαλιά της. Η λιτότητα είναι δύσκολη υπόθεση κι εδώ δίνει περισσότερο την αίσθηση της έλλειψης παρά της υπαινικτικότητας και της άποψης. Ενίοτε δημιουργούνται ορισμένες ατμοσφαιρικές στιγμές, με τα ξηλωμένα σανίδια να αποκαλύπτουν τα έγκατα του θεάτρου, την «ομίχλη» να τυλίγει τις ανθρώπινες φιγούρες και τις μικρές εστίες φωτός να τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι – ένα εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο που κρύβει κόκαλα και σώματα, με τη μουσική να προσδίδει σύγχρονο νεύρο και ρυθμό, πότε εντείνοντας το κλίμα μυστηρίου, πότε εγείροντας αναταραχή και πότε παραπέμποντας σε κλαμπ.


Οι ηθοποιοί βάζουν τα δυνατά τους, θα έλεγα όμως πως το αποτέλεσμα διαγράφεται άνισο, με τους περισσότερο έμπειρους να στέκονται στέρεα στα πόδια τους (ξεχωρίζει η μεστή Άννα Μάσχα-Γερτρούδη και ο «κλόουν» Δημήτρης Παπανικολάου-Πολώνιος) και τους νεότερους να στερούνται αυτοπεποίθησης ή/και εκτοπίσματος. Η συμπαθέστατη Αμαλία Νίνου αγαπάει πολύ την Οφηλία της και παλεύει ειλικρινά. Για ποιον λόγο, όμως, καλείται να ερμηνεύσει την περίφημη σκηνή της τρέλας χωρίς εσώρουχο, αποσπώντας μοιραία την προσοχή μας από το σπαρακτικό παραλήρημά της;

 

Άμλετ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου

Info:

Oυίλιαμ Σαίξπηρ

Άμλετ

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικό: Θάλεια Μέλισσα

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Κίνηση: Πατρίσια Απέργη

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Πρωταγωνιστούν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άμλετ), Νίκος Ψαρράς (Κλαύδιος), Άννα Μάσχα (Γερτρούδη), Δημήτρης Παπανικολάου (Πολώνιος), Αμαλία Νίνου (Οφηλία), Μιχάλης Μιχαλακίδης (Οράτιος), Γιώργος Ζυγούρης (Λαέρτης), Γιάννης Κότσιφας (Ηθοποιός, Νεκροθάφτης), Κλέαρχος Παπαγεωργίου (Ρόζενκραντζ), Βασίλης Μπούτσικος (Γκίλντενστερν).

Στον ρόλο του Φαντάσματος εμφανίζεται σε βίντεο ο Γιάννης Φέρτης.

Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου

Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 (& Αδριανού 111), Πλάκα, 211 2131301

Τετάρτη & Κυριακή 20:00, Πέμπτη 20:30, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 17:30 & 21:30

* Harold Bloom, «The Invention of the Human»

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Να φοβηθώ τι; Μήπως πουν ότι ήμουν χάλια στον Άμλετ; Μα, θα το πουν!»

Θέατρο / Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Να φοβηθώ τι; Μήπως πουν ότι ήμουν χάλια στον Άμλετ; Μα, θα το πουν!»

Ο αγαπημένος ηθοποιός αναλαμβάνει στα 40 του να υποδυθεί για πρώτη φορά τον «Άμλετ», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Κατερίνας Ευαγγελάτου, και δηλώνει έτοιμος, ακόμα και για μια μεγάλη αποτυχία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ