«Έρημη Χώρα»: To μετα-αποκαλυπτικό χορογραφικό σύμπαν του Σπύρου Κουβαρά

«Έρημη Χώρα»: To μετα-αποκαλυπτικό χορογραφικό σύμπαν του Σπύρου Κουβαρά Facebook Twitter
«Είναι και η νοοτροπία του Έλληνα στη μέση, ειδικά αν είσαι άντρας, "και τι είναι τώρα αυτό, δουλειά;". Δεν μπαίνει στη διαδικασία να αντιληφθεί εύκολα κάποιος τι έχεις σπουδάσει, είσαι για εκείνον κάποιος που σηκώνει το πόδι, κάποιος αυτοδίδακτος. Κοντέψαμε να ξεχάσουμε στην Ελλάδα ότι ο χορός είναι τέχνη». Φωτο: Γιώργος Μπακάλης
0

Όταν ακούς ότι η πρώτη αμιγώς ελληνική δουλειά ενός χορογράφου που έχει διαπρέψει για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, προτού επιστρέψει στην αρχική του βάση, τιτλοφορείται «Έρημη Χώρα», είναι αυτόματος ο συνειρμός ότι πρόκειται ίσως για ένα σχόλιο πάνω στην -πολιτική; καλλιτεχνική;- κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

Ο Σπύρος Κουβαράς όμως δεν στοχεύει να στηλιτεύσει τα εγχώρια τεκταινόμενα, τουλάχιστον όχι συνειδητά. «Είσαι ενεργός, γνωρίζεις τι συμβαίνει γύρω σου, ακόμα κι αν επιλέγεις να φιλτράρεις τις πηγές ενημέρωσής σου» αναφέρει.

«Μου έχει συμβεί πολλές φορές, στο δημιουργικό κομμάτι, να ξεκινήσω να δουλεύω πάνω σε κάτι για το οποίο έχω διαβάσει, έχω συζητήσει, χωρίς να έχω, τη στιγμή που πρωτομπαίνω στο στούντιο, την πλήρη συνείδηση ότι "τώρα θα κάνω αυτό". Είσαι ο δεύτερος που μου το λέει και αρχίζω να σκέφτομαι ότι δεν αποκλείεται. Ξέρεις, τα έργα καθαρίζουν στο μυαλό του δημιουργού αφού παρουσιαστούν και ληφθεί μια απόσταση».

Μου αρέσει που γύρισα και είδα ότι οι χορευτές κάνουν τέχνη. Άφραγκοι, μπορεί να δουλεύουν σε τρεις παραγωγές για να αντεπεξέλθουν και να κάνουν 15 μαθήματα την εβδομάδα, αλλά ταυτόχρονα κλείνονται σε ένα στούντιο, έχουν βρει με ποιους ταιριάζουν τα χνώτα τους, κάνουν νέες γνωριμίες και δουλεύουν. 

Στη σκηνή όπου θα εκτυλιχθεί ένα πέρασμα κάποιων κομματιών του έργου, υπάρχουν απλωμένα κεριά, ένα σχοινί, μια απολιθωμένη αλεπού, δύο sneakers που έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδιες γλάστρες και ένας σωρός από χώμα που αργότερα θα φιλοξενήσει τη βουτιά ενός από τα πέντε υποκείμενα.

Καθώς προσπαθώ να συλλάβω τα ετερόκλητα μεταξύ τους props, ο Σπύρος με ενημερώνει ότι μία από τις ερμηνεύτριες λείπει, λόγω ασθένειας, και ότι όσα βλέπω είναι κάπως αποσπασματικά σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα – καλύτερα, σκέφτομαι, γιατί θέλω να λάβω μια γεύση από αυτό που ετοιμάζει με την Compagnie Synthesis 748, την ομάδα του, αλλά να μην καταναλώσω όλο το κυρίως πιάτο.

«Στην αρχή το έργο λεγόταν "Μετά την Έρημη Χώρα" και ένας φίλος εικαστικός, ξέροντας ότι η δουλειά μου είναι αρκετά υπερρεαλιστική, μου πρότεινε να το αλλάξω σε " Έρημη Χώρα – ΜΕΤΑ", επειδή αυτός ο τίτλος αφήνει πιο πολλά ερωτήματα, σε σχέση με μια κατάφαση» εξηγεί ο χορογράφος.

Πύργοι πέφτουν
Ανύπαρχτες
Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, Βιέννη, Λόντρα
Πύργοι πέφτουν
Ξαναγεννιέται

Αυτοί είναι οι στίχοι του Τ. Σ. Έλιοτ που απομονώθηκαν και ακούγονται στην παράσταση διά στόματος του ίδιου του Σπύρου. Πώς, όμως, εισήχθη το έργο του μεγάλου ποιητή στην εξίσωση;

«Ήθελα εξαρχής να αντλήσω υλικό από το ομώνυμο έργο του Έλιοτ που είχα διαβάσει δύο φορές, πριν πολλά χρόνια. Ήταν από τα βιβλία που εκεί, λίγο μετά τα 20, με σημάδεψαν, παρά το γεγονός ότι είναι πολύ σκοτεινό. Έτσι και στο δικό μου έργο υπάρχει έντονα ένα περιβάλλον αποστέρησης. Δεν κάνω ποτέ μεταφορές, δεν με κεντρίζει να μεταφέρω χορογραφικά την "Έρημη Χώρα του Έλιοτ".

»Ανέτρεξα, λοιπόν, σε σημειώσεις μου, σε κομμάτια που εννοιολογικά μου αρέσουν. Βλέπεις μετά από τόσα χρόνια πόσο αλλιώς μπορεί να σου σκάσει κάτι που είχες τότε στο μυαλό. Σκεφτόμουν τι θα μπορεί να υπάρχει μετά από ένα περιβάλλον άγονης γης και παρακμής.

»Έχω πάντα μια κλίση να ψάχνω τη χαραμάδα για το φως, ό,τι κι αν συμβαίνει, πώς ακόμα και μετά τη συντριβή μπορεί να επέλθει μια ανοικοδόμηση και αν υπάρχουν περιθώρια για κάτι τέτοιο. Δεν αυτοχαρακτηρίζομαι αισιόδοξος, δεν πιστεύω σε τέτοιους χαρακτηρισμούς, αυτή είναι η φύση μου. Έτσι έπεσα πάνω στην έννοια της ετεροτοπίας».

«Έρημη Χώρα»: To μετα-αποκαλυπτικό χορογραφικό σύμπαν του Σπύρου Κουβαρά Facebook Twitter
«Ο σύγχρονος χορός απελευθέρωσε αρκετά ταμπού, ακόμα και στα σώματα των χορευτών. Βλέπεις πλέον αρκετά ετερόκλητα σώματα, πράγμα που μου αρέσει και ως κοινωνικό σχόλιο, βλέπεις ατέλειες, δεν υπάρχει πια αυτό το "πρότυπο του χορευτή"». Φωτο: Γιώργος Μπακάλης

Οι ετεροτοπίες ή ετεροτοπικοί χώροι, σύμφωνα με τον Φουκώ και το έργο του «Περί αλλοτινών χώρων», αποτελούν πραγματικούς φυσικούς ή πνευματικούς χώρους που δρουν ως χώροι ετερότητας παράλληλα με υπάρχοντες τόπους. Ο Σπύρος έχει ανατρέξει όμως περισσότερο στη φιλοσοφική σχολή του Λεφέβρ:

«Η ετεροτοπία, όπως την προσεγγίζω εγώ, είναι μια ρευστή κατάσταση που δεν ορίζεται ως τόπος αποκλεισμένος, αλλά κάτι που μπορεί να συμβεί μέσα στον κοινωνικό ιστό, κάτι που ενδεχομένως κλίνει προς μια νέα νομαδικότητα».

Μια γυναικεία μορφή μοιάζει να ξυπνά από μακρύ λήθαργο. Σηκώνεται και ξαναπέφτει επανειλημμένα. Βάφει με μαύρη μπογιά έναν λευκό καμβά, χρησιμοποιώντας τα χέρια της. Η σκηνική εξέλιξη όσων βλέπω και η υποβλητική μουσική υπόκρουση, που σχεδόν ενοχλεί τα αυτιά, δημιουργούν ένα αίσθημα απειλής.

Η πρωτότυπη μουσική που έχει συνθέσει ο Γιώργος Κουβαράς, αδερφός του Σπύρου, είναι ξεκάθαρα ο έκτος πρωταγωνιστής που συντονίζει το μέτρημα και τις κινήσεις των άλλων πέντε.

Μορφές άφυλες σε μια μανιώδη κυκλική κίνηση που μοιάζει με επίκληση σε κάτι. Ακολουθεί μια άγρια διελκυστίνδα. Υπάρχει διαφυγή;

«Δεν μεταφέρω κάτι συγκεκριμένο που ακολουθεί μετά, μπορεί να είναι μέσα μας η ετεροτοπία, γι' αυτό και το φαντασιακό στοιχείο στο έργο είναι έντονο, το παιχνίδισμα μεταξύ υποσυνείδητου και ασυνείδητου, ψευδαίσθησης και πραγματικότητας» εξηγεί ο Σπύρος.

«Υπάρχει μια αίσθηση αιώρησης, δεν ξέρουμε αν βλέπουμε το μετά ή περιμένουμε να δούμε το μετά. Γι' αυτό και κινησιολογικά εστίασα σε μία μηχανιστική προσέγγιση, σαν να αρνείται το σώμα την καταγωγή και το παρελθόν του, χωρίς όμως να διακρίνεται από κάποιο σαφή στόχο. Γι' αυτό και χρησιμοποιώ το σχήμα του κύκλου που τελετουργικά έχει τον χαρακτήρα μιας διαβατήριας τελετής, δηλαδή του περάσματος από μία συνθήκη σε μια άλλη.

»Δημιουργείται ένα αίσθημα αμοιβαιότητας και ισοτιμίας μεταξύ των ατόμων, που είναι σχεδόν άφυλα, ομογενοποιούνται και πάλλονται μαζί σε αυτό που επέρχεται. Όπως σε μια συναυλία που όλοι συντονίζονται χωρίς να γνωρίζονται και μπορεί να δημιουργηθεί κάτι δυνατό».

«Έρημη Χώρα»: To μετα-αποκαλυπτικό χορογραφικό σύμπαν του Σπύρου Κουβαρά Facebook Twitter
«Έχω πάντα μια κλίση να ψάχνω τη χαραμάδα για το φως, ό,τι κι αν συμβαίνει, πώς ακόμα και μετά τη συντριβή μπορεί να επέλθει μια ανοικοδόμηση και αν υπάρχουν περιθώρια για κάτι τέτοιο. Δεν αυτοχαρακτηρίζομαι αισιόδοξος, δεν πιστεύω σε τέτοιους χαρακτηρισμούς, αυτή είναι η φύση μου». Φωτο: Γιώργος Μπακάλης

Ο Σπύρος δηλώνει ότι κέρδισε πολλά από τη δεκαετή παραμονή του στο Παρίσι. «Σε έναν βαθμό ένιωσα ότι εξανθρωπίστηκα, ειδικά μπαίνοντας μετά από κάποια χρόνια στην καρδιά του κοινωνικού ιστού, γιατί τα πρώτα χρόνια είσαι σφουγγάρι.

»Από την άλλη, όταν είσαι ενεργό μέλος, βλέπεις και την άλλη πλευρά, της καθημερινότητας. Η Αθήνα μου άρεσε πάντα, έχει ενέργεια και αναβρασμό, όχι αμιγώς καλλιτεχνικό.

»Είχα λοιπόν την ανάγκη για μια μετάβαση, ένα πέρασμα – εδώ ξαναμπαίνει και το νόημα του έργου. Ήθελα να φύγω στη φάση που ένιωθα πολύ καλά και όχι να αρχίσει πρώτα να με φθείρει η καθημερινότητα. Είχα και προσωπικούς λόγους, έγινα μπαμπάς, εδώ έχουμε μεγαλύτερη βοήθεια... Εξάλλου ο χορός είναι πλέον παγκόσμια γλώσσα».

Και πώς είναι για έναν καλλιτέχνη που έχει ζήσει όμορφα, δημιουργικά χρόνια να προσγειώνεται σε μια Ελλάδα που ακόμα ψάχνει τις ισορροπίες της; «Μου αρέσει που γύρισα και είδα ότι οι χορευτές κάνουν τέχνη. Άφραγκοι, μπορεί να δουλεύουν σε τρεις παραγωγές για να αντεπεξέλθουν και να κάνουν 15 μαθήματα την εβδομάδα, αλλά ταυτόχρονα κλείνονται σε ένα στούντιο, έχουν βρει με ποιους ταιριάζουν τα χνώτα τους, κάνουν νέες γνωριμίες και δουλεύουν.

»Δεν εξετάζω το αποτέλεσμα, την ποιότητα, αλλά το ότι υπάρχει πλέον σύγχρονος χορός στην Ελλάδα. Πριν φύγω εγώ, σε εκείνη τη virtual πραγματικότητα όπου έρεε το χρήμα, έβλεπα μόνο μπουζούκια, "Μπράβο Ρούλα" και τηλεόραση. Υπήρχαν ομάδες σύγχρονου χορού; Ελάχιστες.

»Είναι και η νοοτροπία του Έλληνα στη μέση, ειδικά αν είσαι άντρας, "και τι είναι τώρα αυτό, δουλειά;". Δεν μπαίνει στη διαδικασία να αντιληφθεί εύκολα κάποιος τι έχεις σπουδάσει, είσαι για εκείνον κάποιος που σηκώνει το πόδι, κάποιος αυτοδίδακτος. Κοντέψαμε να ξεχάσουμε στην Ελλάδα ότι ο χορός είναι τέχνη, νομίζαμε ότι είναι ο σαλτιμπάγκος των υπολοίπων».

«Έρημη Χώρα»: To μετα-αποκαλυπτικό χορογραφικό σύμπαν του Σπύρου Κουβαρά Facebook Twitter
«Η ετεροτοπία, όπως την προσεγγίζω εγώ, είναι μια ρευστή κατάσταση που δεν ορίζεται ως τόπος αποκλεισμένος, αλλά κάτι που μπορεί να συμβεί μέσα στον κοινωνικό ιστό, κάτι που ενδεχομένως κλίνει προς μια νέα νομαδικότητα». Φωτο: Γιώργος Μπακάλης

Η τελευταία χορογραφία της παράστασης έχει μια ορμή ανατρεπτική, γιατί δεν αρέσει στον Σπύρο το τέλος να έχει την κλασική έννοια, «να σβήσει η κίνηση και να ανοίγουν τα φώτα».

«Με αυτό πειραματίζομαι τα τελευταία χρόνια, να ξεκινάει η παράσταση με το που ανοίξει η πόρτα και μπει ο πρώτος θεατής, να υπάρχει ένα πρελούδιο και χορογραφικό και ηχητικό, και το κλείσιμο να έχει μια ιδέα εν ροή.

»Εδώ ξεκινούν αναποδογυρισμένα ή σε επιεδάφια θέση τα σώματα και στο τέλος καταλήγουν όρθια. Έχω κι ένα σκηνικό αντικείμενο, ένα κρανίο, το μοναδικό που δεν μετακινείται παρά μόνο στο τέλος. Συμβολικά δείχνει ότι ακόμα και ο θάνατος μπορεί να αντιμετωπιστεί όπως στη Λατινική Αμερική, ότι σχεδόν εξελίσσει τη ζωή».

Πριν αποχωρήσω, επιχειρώ μια αρκετά προσωπική ερώτηση, αναφορικά με τα δύο μεγάλα τατουάζ που καλύπτουν σημεία του σώματος του Σπύρου, σκεπτόμενος ότι ο κλάδος των χορευτών είναι ίσως από τους τελευταίους όπου η δερματοστιξία δεν έχει κάνει μαζική «απόβαση» - οι περισσότεροι νομίζω ότι έχουν δεύτερες σκέψεις να κάνουν ένα τατουάζ αφού γι' αυτούς το σώμα είναι εργαλείο δουλειάς.

Πώς κι εκείνος αποφάσισε να «πειράξει» το σώμα του, ενώ ως επαγγελματίας δείχνει πολύ αυστηρός και ίσως εμμονικός με τη λεπτομέρεια;

«Το πείραξα πριν αποφασίσω ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό. Για μένα σκηνικά καθετί είναι στοιχείο. Είχα μεγάλη πάλη μέσα μου, ειδικά στην αρχή, σκεφτόμουν τον μπαμπά μου που μου έλεγε τα κλασικά, "παιδί μου μην κάνεις τατουάζ, θα το μετανιώσεις", ο οποίος βέβαια με φανταζόταν να δουλεύω σε κάποιο πανεπιστήμιο. Να που είχε δίκιο.

»Τελικά το αποδέχτηκα σκηνικά – άρχισε να παίζει γενικά και σε άλλους. Ο σύγχρονος χορός -για μένα ευτυχώς- απελευθέρωσε αρκετά ταμπού, ακόμα και στα σώματα των χορευτών. Βλέπεις πλέον αρκετά ετερόκλητα σώματα, πράγμα που μου αρέσει και ως κοινωνικό σχόλιο, βλέπεις ατέλειες, δεν υπάρχει πια αυτό το "πρότυπο του χορευτή", ακόμα κι αν από πίσω κρύβεται μια ζωή στα όρια του πρωταθλητισμού.

»Όπως και να 'χει, το σκέφτομαι πάντα πριν από μια δημιουργία, αν θα το εντάξω ή θα το βάψω».

Info

Spyros Kouvaras / Compagnie Synthsesis 748 - «Έρημη Χώρα - ΜΕΤΑ»

Χορογραφημένη εγκατάσταση για 5 χορευτές και μουσική σύνθεση

Ιδέα, Χορογραφία, Εικαστική Εγκατάσταση: Σπύρος Κουβαράς

Δραματουργία: Ναταλία Κουτσούγερα

Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Κουβαράς

Performers: Στέλλα Δημητρακοπούλου, Έλλη Αβραάμ Ρέπα, Alexandra Rogovska, Γιώργος Μιχελάκης, Σπύρος Κουβαράς

Σχεδιασμός Φωτισμών: Θωμάς Οικονομάκος

Οργάνωση Παραγωγής: Κορίνα Κοτσίρη

Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Κεραμεικός)

13, 14, 15 Απριλίου, 21:15

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Είδαμε την τολμηρή χοροθεατρική παράσταση που φέρνει τους Svalbard Company στην Αθήνα

Θέατρο / Είδαμε την τολμηρή χοροθεατρική παράσταση που φέρνει τους Svalbard Company στην Αθήνα

«Σώμα σε 64 κινήσεις»: Η χορογράφος Μαρία Λάππα προσκαλεί μία από τις σημαντικότερες ομάδες σωματικού θεάτρου της Ευρώπης για μια εμπειρία που είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ