Βερενίκη ή Ιζαμπέλ; Όταν το έργο υπηρετεί μόνο την πρωταγωνίστρια

Βερενίκη ή Ιζαμπέλ; Όταν το έργο υπηρετεί μόνο την πρωταγωνίστρια Facebook Twitter
Ιζαμπέλ Ιπέρ με τον Ρομέο Καστελούτσι. Φωτ.: Jean-Michel Blasco
0

Οι παραστάσεις της «Βερενίκης» του Ρακίνα με την Ιζαμπέλ Ιπέρ στο Παρίσι είναι sold out. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε εμφάνισή της – κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχουμε μπροστά μας μία από τις μεγαλύτερες Ευρωπαίες ηθοποιούς. Το όνομά της είναι μαγνήτης για κάθε παραγωγή, ειδικά αν τη σκηνοθεσία έχουν υπογράψει ονόματα σκηνοθετών που η αξία τους μετριέται σε «χρυσάφι», όπως ο Ρόμπερτ Ουίλσον ή ο Ρομέο Καστελούτσι – φιγουράρει ισότιμα δίπλα τους.

Εννοείται ότι ο συνδυασμός αυτός, που κάπως εξασφαλίζει τη μαγεία της θεατρικής εμπειρίας, γεμίζει τα θέατρα του κόσμου και κάνει τις παραστάσεις sold-out σε χρόνο-ρεκόρ. Το ζούμε και στην Ελλάδα όταν έρχονται παραστάσεις όπου παίζει η Ιπέρ, μάλιστα το περασμένο καλοκαίρι, στη μακρινή Σουηδία, μόλις ανακοινώθηκαν οι παραστάσεις του μονολόγου που έκανε με τον Ρόμπερτ Ουίλσον, το «Mary said what she said» για τη ζωή της βασίλισσας της Σκωτίας, τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε λίγες ώρες. Είναι η δεύτερη συνεργασία της σε μονόλογο με τον Ουίλσον μετά τη γαλλική εκδοχή του «Orlando» το 1993, για το οποίο όλοι έψαχναν εισιτήριο στη μαύρη αγορά.

Η επιλογή του Καστελούτσι σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ο σκηνοθέτης αποφάσισε απ’ όλη την τραγωδία να κρατήσει μόνο το μέρος της Βερενίκης - Ιπέρ και να αφήσει εκτός τους υπόλοιπους χαρακτήρες οι οποίοι εμφανίζονται μόνο σε αφηρημένες σκηνές, χωρίς λόγο.

Με τον Ρομέο Καστελούτσι ανεβάζει τη «Βερενίκη» του Ρακίνα που θα κάνει και μια τεράστια ευρωπαϊκή περιοδεία από το Μιλάνο μέχρι την Αμβέρσα. Η Βερενίκη είναι ένα έργο απλό, σχεδόν χωρίς δράση. Τρεις άνθρωποι, παγιδευμένοι σε ένα ερωτικό τρίγωνο, βρίσκονται στα πρόθυρα μιας αλλαγής που απαιτεί να παραμερίσουν τα συναισθήματά τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και να χωριστούν. Αυτή η απαίτηση προκαλεί οδυνηρές και περίπλοκες συγκρούσεις, εγκλωβίζει τους ήρωες σε μια κατάσταση αδιεξόδου. Τελικά, και τα τρία πρόσωπα υποκύπτουν στις επιταγές της ανάγκης. Το έργο μένει μετέωρο και ανοιχτό. Η πεντάπρακτη έμμετρη τραγωδία του Ρακίνα που εξύψωσε τη σχέση του Ρωμαίου αυτοκράτορα και της ερωμένης του στο επίπεδο του απόλυτου και τραγικού έρωτα, στην εκδοχή του Καστελούτσι έχει σκοντάψει ελαφρώς στα βραχάκια του κοινού και των κριτικών, που είναι ανάμεικτες και θέτουν όλες ένα κεντρικό ζήτημα: ο μόνος ρόλος που έχει διατηρηθεί είναι αυτός της πρωταγωνίστριας. 

Βερενίκη ή Ιζαμπέλ; Όταν το έργο υπηρετεί μόνο την πρωταγωνίστρια Facebook Twitter
Η «Βερενίκη» συντρίβεται υπό τη δύναμη της σταρ, που είναι η απόλυτη πρωταγωνίστρια του έργου, γράφει η κριτική της παράστασης των ΝΥΤ. Φωτ.: Jean-Michel Blasco

Η επιλογή του Καστελούτσι σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ο σκηνοθέτης αποφάσισε απ’ όλη την τραγωδία να κρατήσει μόνο το μέρος της Βερενίκης - Ιπέρ και να αφήσει εκτός τους υπόλοιπους χαρακτήρες, ιδίως τον Τίτο και τον Αντίοχο, οι οποίοι εμφανίζονται μόνο σε αφηρημένες σκηνές, χωρίς λόγο.

Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί τον μονόλογο της Ιπέρ, που, πέρα από την ερωτική ιστορία, μιλάει για την αγάπη και για την πολιτική. Είναι μια γυναίκα στα πρόθυρα της κατάρρευσης, που η σιωπή της έχει την ένταση της κραυγής. Ο μάγος Καστελούτσι οργανώνει το περιβάλλον ενός βασιλείου φαντασμαγορίας που κατοικείται από φιγούρες σαν φαντάσματα οι οποίες περιβάλλουν την Ιπέρ που στέκεται ως κεντρική, επίγεια δύναμη. 

Η «Monde» γράφει ότι η αγκαλιά που ανοίγει η Ιπέρ στους θεατές μένει, δυστυχώς, άδεια. Σημειώνει κάτι που συμβαίνει πολλές φορές: ένας σταρ μπορεί να αποτελεί προϋπόθεση επιτυχίας, αλλά δεν την εγγυάται. Και ότι ήταν σαφές πώς η ώσμωση «της διαυγούς ομορφιάς του μεγαλειώδους ρασινικού θρήνου, του γεμάτου πλαστικότητα και σαγήνη σύμπαντος του Καστελούτσι και αυτού που μπορεί να προσφέρει η Ιζαμπέλ Ιπέρ από πλευράς υποκριτικής» δεν επετεύχθη ποτέ. «Σαν τρία χημικά στοιχεία που θα παρέμειναν μέχρι τέλους εντελώς χωριστά, χωρίς να καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα καινούργιο, ομοιογενές υλικό, έναν ζωντανό θεατρικό οργανισμό».

Βερενίκη ή Ιζαμπέλ; Όταν το έργο υπηρετεί μόνο την πρωταγωνίστρια Facebook Twitter
Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί τον μονόλογο της Ιπέρ, που, πέρα από την ερωτική ιστορία, μιλάει και για την αγάπη και για την πολιτική. Φωτ.: Jean-Michel Blasco

Το μεγάλο όραμα του Καστελούτσι, του οποίου η εικονοκλαστική δύναμη ξεπερνά το κείμενο, παραδίδει στο κοινό, συνεχίζει η «Monde», «μια Βερενίκη ερμητικά κλειστή, την οποία είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς ή να δεθεί μαζί της… σαν ξεριζωμένη από τη νύχτα, προχωρά μόνη της στη σκηνή, που είναι βυθισμένη στο σκοτάδι… Γιατί βρίσκεται εκεί; Τι της συμβαίνει; Γιατί λέει αυτά τα λόγια; Μυστήριο, για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία της βασίλισσας της Ιουδαίας…».

H «Liberation» γράφει ότι η τολμηρή προσέγγιση του Καστελούτσι ήταν ένα ρίσκο που τελικά επέφερε χαοτικό αποτέλεσμα. Στέκεται στη δήλωση του Καστελούτσι ότι η Ιπέρ είναι η συνεκδοχή του παγκόσμιου θεάτρου. «Το έργο είναι η Βερενίκη», γράφει. «Η Ιπέρ είναι ηθοποιός. Πώς είναι δυνατό να αισθάνεσαι ότι είσαι η συνεκδοχή του θεάτρου όταν έχεις έναν ρόλο να υπηρετήσεις, που είναι η Βερενίκη; Και τι γίνεται με τη Βερενίκη;», και συνεχίζει ότι η Ιπέρ μιλά στον εαυτό της ή στο τίποτα, ή σε εκείνο το μικρό καλοριφέρ που σέρνει στη σκηνή, ή στο πλυντήριο ρούχων. Δεν υπάρχει ένα πρόσωπο να του απευθύνει τα σπαρακτικά της λόγια, το ίδιο και το κοινό, είναι αόρατο στα μάτια της.

Στον ίδιο ρυθμό κινείται και η κριτική των ΝΥΤ. Η «Βερενίκη» συντρίβεται υπό τη δύναμη της σταρ, που είναι η απόλυτη πρωταγωνίστρια του έργου, γράφει η κριτική της παράστασης. Θέτει τον ίδιο προβληματισμό, αν αρκεί μια θεαματική και εκθαμβωτική θεατρική πρωταγωνιστική παρουσία για να αποδοθεί ένα μεγάλο κλασικό έργο. Και εδώ σημειώνεται η δήλωση του Καστελούτσι που έχει υποκλιθεί, και δικαίως, στο μεγαλείο της Ιπέρ, περιγράφοντάς της ως «τη συνεκδοχή του θεάτρου παγκοσμίως». 

Βερενίκη ή Ιζαμπέλ; Όταν το έργο υπηρετεί μόνο την πρωταγωνίστρια Facebook Twitter
Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί τον μονόλογο της Ιπέρ, που, πέρα από την ερωτική ιστορία, διαπλέκει την αγάπη και την πολιτική. Φωτ.: Jean-Michel Blasco

Η Ιπέρ είναι και το μόνο πρόσωπο που μιλά σε μια παράσταση με ταμπλό αποτελούμενα από εντυπωσιακές εικόνες γεμάτες συμβολισμούς, χαρακτηριστικό των προσεγγίσεων του σκηνοθέτη: τεράστια πανιά βγαίνουν από ένα πλυντήριο και διαφανείς κουρτίνες καθορίζουν ένα περιβάλλον μαλακό και ευαίσθητο σε κάθε αλλαγή και κίνηση.

«Αν ο στόχος ήταν να επιτραπεί στην Ιπέρ να εξερευνήσει τα συναισθηματικά άκρα στο κενό, επετεύχθη. Τη μια στιγμή είναι μια επιβλητική βασίλισσα με το ένα χέρι στο μέτωπο, σε απόγνωση, που περιφέρεται στη σκηνή με πολυτελή φορέματα σχεδιασμένα από την Iris van Herpen. Την άλλη, υπό καθεστώς ανισόρροπης ενέργειας, λέει ατάκες που ενισχύονται και παραμορφώνονται σε σημείο που γίνονται ακατανόητες», γράφουν οι ΝΥΤ.

«Η Ιπέρ τα έχει ξανακάνει όλα αυτά, και μάλιστα καλύτερα, σε θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές που αξιοποίησαν τις ικανότητές της προς όφελος μιας ιστορίας. Εδώ, αυτή και ο Καστελούτσι συνθλίβουν την ιστορία της Βερενίκης υπό το βάρος της παρουσίας της πρωταγωνίστριας. Μόνο μία σκηνή, στο τέλος, τη βγάζει ξαφνικά από τη ζώνη άνεσής της με τρόπο που τράβηξε έντονα την προσοχή του κοινού. Καθώς απαγγέλλει τα τελευταία λόγια της Βερενίκης, αρχίζει να τραυλίζει. Σκοντάφτοντας στις λέξεις, πασχίζοντας να τις αρθρώσει, μοιάζει ευάλωτη, σε σημείο που όταν σταματάει και κάθεται σιωπηλή, κοιτάζοντας αριστερά και δεξιά σαν να περιμένει κάποιο σύνθημα, αναρωτιέσαι αν κάτι έχει πάει στραβά. Αποχωρεί φωνάζοντας “μη με κοιτάτε”, κρυμμένη πίσω από το μανίκι του κοστουμιού της. Η στιγμή αυτή δεν έχει καμία σχέση με τον Ρακίνα, ωστόσο είναι προσαρμοσμένη στην παράξενη, συγκλονιστική σκηνική περσόνα της Ιπέρ που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να μοιάζει με καρικατούρα του εαυτού της, χωρίς σύνδεση με τους άλλους ηθοποιούς όταν αλληλεπιδρά μαζί τους». 

Με πληροφορίες από «Monde», ΝΥΤ, «Liberation»

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ο Γυάλινος Κόσμος»: Η διαχρονική γοητεία του οικείου

Κριτική Θεάτρου / «Ο Γυάλινος Κόσμος»: Η διαχρονική γοητεία του οικείου

Κριτική για την παράσταση «Ο Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ίβο Βαν Χόβε, με πρωταγωνίστρια την Ιζαμπέλ Ιπέρ, που παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ