Η οδηγία ήταν σαφής: «Θα έρθεις στα Park Royal Film Studios και θα βρεις το κτίριο 4». Άφηνα πίσω μου τα εκατομμύρια λαμπάκια του στολισμένου Λονδίνου και τις λεωφόρους που βούλιαζαν από χριστουγεννιάτικους πιστούς και κατευθυνόμουν προς τη γειτονιά του Γουέμπλεϊ.
Όταν πέρασα την πύλη, στον διάδρομο, καθώς με οδηγούσαν στο στούντιο, οι απορίες που ενδεχομένως να είχα απαντήθηκαν με καταιγιστικούς ρυθμούς σε μία φράση: «Τράβηξε, αν θες, φωτογραφίες με το κινητό σου, διακριτικά όμως, προς Θεού, μην τις ανεβάσεις στα social media, κάτσε δίπλα στη σόμπα, βολέψου στον καναπέ, έχει ό,τι καφέ θες, στον μπουφέ θα βρεις κάτι να τσιμπήσεις, κανονικό φαγητό έχει στο εστιατόριο, να, πάρε και το κουπόνι σου(!), εκεί είναι το βεστιάριο και ο χώρος του μακιγιάζ, αν θες να ρίξεις μια ματιά, εκείνη η πόρτα σε οδηγεί στην πίσω αυλή, αν θες να καπνίσεις, ο Νικ είναι υπέροχος, άνετος, δεν μιλάει την ώρα που δουλεύει, είναι μια χαρά τα κέφια του σήμερα κι αυτή εδώ είναι η γυναίκα του η Σάρλοτ». Άπλωσα ενστικτωδώς το χέρι πριν επεξεργαστώ κάτι από τα παραπάνω. Κι έτσι, από το αεροδρόμιο, και πριν προλάβω καν να αφήσω την τσάντα μου στο πάτωμα, βρέθηκα να κουβεντιάζω για τα δώρα που ζήτησαν τα τρία παιδιά τους τα Χριστούγεννα και το άγχος για την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Γύρω του μια ομάδα 20 ατόμων στροβιλίζονταν σαν μέλισσες, αλλά εκείνος έμοιαζε να μη βλέπει κανέναν, μόνο τους χορευτές.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Νικ Νάιτ ήταν τόσο συναρπαστική όσο και η φήμη ενός από τους επιδραστικότερους φωτογράφους στον κόσμο. Ο Βρετανός πρωτοπόρος της μόδας και της μουσικής, συνεργάτης των Γιαμαμότο, Αλεξάντερ Μακ Κουίν, Lady Gaga, Μπιορκ και ιδρυτής του βραβευμένου SHOWstudio.com έχει από καιρό ξεκινήσει μια συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση που συνολικά θα διαρκέσει τρία χρόνια. Μετά τη Λένα Κιτσοπούλου και την πανκ Αντιγόνη της, με την οποία εγκαινιάστηκε η συγκεκριμένη καλλιτεχνική σύμπραξη, αυτήν τη φορά μπροστά από την κάμερά του θα είχε τον χορογράφο Χρήστο Παπαδόπουλο και χορευτές της νέας του παραγωγής με τίτλο Ιόν (ανεβαίνει στη Στέγη, 1-4 Φεβρουαρίου).
Ο χώρος όπου θα γινόταν η φωτογράφιση ήταν τόσο λευκός, που σχεδόν σε ενοχλούσε στα μάτια. Χωρίς γωνίες, οι τοίχοι δημιουργούσαν την αίσθηση σεληνιακού τοπίου στην καλύτερη, χάους στη χειρότερη. Στο κέντρο, οι χορευτές στο Ιόν, τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια με άσπρα μπλουζάκια και μαύρα παντελόνια, εκτελούσαν αποσπάσματα της χορογραφίας όσο εκείνος, σαν μάγος μπροστά τους, προσπαθούσε να φωτογραφίσει το αποτύπωμα της κίνησης, την ποίηση από την παραμικρή κλίση των χεριών, τον παλμό των συναισθημάτων στα απολύτως παγερά πρόσωπα των χορευτών. Γύρω του μια ομάδα 20 ατόμων στροβιλίζονταν σαν μέλισσες, αλλά εκείνος έμοιαζε να μη βλέπει κανέναν, μόνο τους χορευτές. Κάθε δυο-τρία κλικ γυρνούσε στον υπολογιστή και τσέκαρε, έκανε διορθώσεις, καθοδηγούσε εκ νέου τα φώτα, τα βήματα των χορευτών, ξάπλωνε στο πάτωμα, μελετούσε κάθε προοπτική, άκουγε σιωπηλός.
Ο χορός στο Ιόν είναι καθαρός σαν πρόκληση. Κίνηση που θυμίζει break dance. Ώμοι που πάλλονται τόσο όσο χρειάζεται για να αγκαλιάσουν τον χώρο. Χορευτές που μοιάζουν με πουλιά έτοιμα να πετάξουν. Βήματα που σου επιτίθενται κατά πρόσωπο και μια μουσική γραμμένη από τον Coti Kπου σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν πατάς πια στο έδαφος. Μία κάμερα στα χέρια για τον Νικ Νάιτ, μία για τη βοηθό του, μία τρίτη για τον άνθρωπο που κατέγραφε τη διαδικασία. Έξι πελώρια σταντ με προβολείς, τρίποδα με φωτογραφικές μηχανές οπλισμένες, λάπτοπ ανοιχτά και iPad ετοιμοπόλεμα, κινητά τηλέφωνα παντού. Στο κέντρο αυτής της τεχνολογικής έκρηξης ο άνθρωπος που πατούσε σε όλα το κουμπί.
Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο και τζιν παντελόνι, βουτούσε σε όλες αυτές τις οθόνες για να μελετήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια και κουβέντιαζε με τον Χρήστο για το πώς θα μετατρέψει τον χορευτικό του μινιμαλισμό σε εικόνα. Οι δυο τους, άλλωστε, αντάλλασσαν υλικό από μήνες. Σκέψεις, σημειώσεις, βίντεο, τραγούδια που θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν τη σκέψη και των δύο πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα Αθήνα-Λονδίνο μέσω υπολογιστών.
Ο Χρ. Παπαδόπουλος, ανερχόμενη δύναμη του ευρωπαϊκού χορού, αγαπά να φτιάχνει το δικό του σύμπαν μέσα από μικρούς κινησιολογικούς περιορισμούς. «Θα έλεγα ότι είμαι παρατηρητής της τυχαιότητας, χωρίς να βάζω κανένα συναισθηματικό πρόσημο» μου λέει. «Φαντάζομαι ότι βρισκόμαστε σε ένα τρένο. Μέσα σε αυτόν το μικρό χώρο οι χορευτές πετυχαίνουν να χάσουν τον συντονισμό τους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή: άλλοτε καταφέρνεις να συναντηθείς με κάποιον κι άλλοτε όχι. Όμως η κάθε συνάντηση αλλάζει για πάντα τον ρυθμό μας».
Ο Νικ Νάιτ έγινε για μια ολόκληρη ημέρα κομμάτι αυτής της χορογραφίας. Και είχε τόση πλάκα. Όταν έξω είχε από ώρα σκοτεινιάσει και η υπερομάδα του, ακούραστη (παρά τις δέκα ώρες shooting), ξήλωνε τα πάντα για να παραδώσουν το στούντιο γυμνό στο επόμενο πρότζεκτ, τους έβλεπες όλους να προσπαθούν να ξεκλέψουν κινήσεις της χορογραφίας. Περπατούσαν σαν να κάνουν break dance, μάζευαν κούτες κουνώντας ώμους και χέρια. Eίναι προφανές. Για μια ολόκληρη μέρα είχαμε μπει όλοι στο ίδιο τρένο. Λίγο πριν κλείσει το λάπτοπ του ο φωτογράφος, το playlist που είχε ετοιμάσει ειδικά για τη φωτογράφιση είχε φτάσει στον Bunny Clarke που τραγουδούσε «Be Thankful». Κάτι παραπάνω ήξερε.
Ιnfo:
Ιον
Χρήστος Παπαδόπουλος
Κεντρική Σκηνή
1-4 Φεβρουαρίου, 20:30, Εισιτήρια: Κανονικό: €7, 10, 18, 25, 28 / Μειωμένο, φίλος, παρέα 5-9 άτομα: €8, 14, 20, 22 / Παρέα 10+ άτομα: €7, 13, 18, 20 / Κάτοικος γειτονιάς: €7 / Ανεργίας, ΑμεA: €5 / Συνοδός ΑμεA: €10
σχόλια