Rania Matar
Iman, Griffith Park (2022)
Φωτογραφίζοντας κυρίως κορίτσια και γυναίκες στις ΗΠΑ και στον Λίβανο, όπου γεννήθηκε, η Matar αναδεικνύει κοινά σημεία πέρα από τα πολιτισμικά όρια. Φωτογραφίζει την ηθοποιό Iman Vellani, που έγινε διάσημη από τον τηλεοπτικό της ρόλο ως Kamala Khan, γνωστή και ως Ms Marvel. Η Iman είναι η πρώτη γυναίκα μουσουλμάνα υπερήρωας. Η Ms Marvel έδωσε σε μια γενιά νέων γυναικών τη δυνατότητα να δουν τον εαυτό τους να εκπροσωπείται στην ποπ κουλτούρα.
Darine, 7 & Dania 8, Beirut, Lebanon (2014)
Για την σειρά «L'Enfant Femme», η Matar εμπνεύστηκε από τις ίδιες της τις κόρες και το μεταμορφωτικό ταξίδι τους από κορίτσια σε νεαρές γυναίκες. Τα κορίτσια κοιτάζουν με αυτοπεποίθηση την κάμερα, με την προσωπικότητά τους να αναδύεται μέσα από τη γλώσσα του σώματος και το ντύσιμό τους.
Newsha Tavakolian
Untitled, from the series Listen (2011)
Η Ταβακολιάν είναι Ιρανή φωτορεπόρτερ που έχει επιτύχει διεθνή αναγνώριση μέσω των ντοκιμαντέρ της. Η σειρά «Listen» σχεδιάστηκε ως μια συλλογή φανταστικών εξώφυλλων CD για άλμπουμ γυναικών τραγουδιστριών, στις οποίες δεν επιτρέπεται να εμφανιστούν δημόσια μετά την Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν το 1979.
Untitled, from the series The Day I Became a Woman (2009)
Εδώ η Ταβακόλιαν φωτογραφίζει την εννιάχρονη ανιψιά της Ρομίνα, πριν και μετά τον σύγχρονο ιρανικό εορτασμό της Jashn-e Taklif, την τελετή για τα νεαρά κορίτσια όπου φορούν για πρώτη φορά το χιτζάμπ. Η περίσταση λαμβάνει χώρα στο σχολείο, όπου γίνονται προσευχές και η οικογένεια και οι φίλοι τιμούν τα κορίτσια που έφτασαν σε μια ηλικία «ωριμότητας».
Raeda Saadeh
Vacuum (2007)
Η Ισραηλινή φωτογράφος και καλλιτέχνις Raeda Saadeh εστιάζει συχνά στις ζωές των Παλαιστίνιων γυναικών τονίζοντας τον τρόπο με τον οποίο τους επηρεάζει η αποξένωση τους από την κοινωνία. Στο έργο «Vacuum», η καλλιτέχνις κινηματογράφησε τον εαυτό της να σκουπίζει την άμμο της ερήμου στις πλαγιές των λόφων που πλαισιώνουν τη Νεκρά Θάλασσα, επιμένοντας στο ατελείωτο έργο παρά τη ματαιότητά του.
Tahmineh Monzavi
Tina (2010-2012)
Η Ιρανή φωτογράφος Monzavi πέρασε τρία χρόνια φωτογραφίζοντας ένα καταφύγιο γυναικών, όπου γνώρισε την Τίνα, μια τρανς γυναίκα. Η Τίνα διώχτηκε από το πατρικό της σπίτι στα 15 της χρόνια, αλλά έγινε αποδεκτή από τις γυναίκες στο καταφύγιο. Σε αυτή την εικόνα απαθανατίζει την Τίνα, η οποία πέθανε το 2020, να κάθεται μόνη της στο μετρό της Τεχεράνης, αποτυπώνοντας την απομόνωση και την αποξένωση που ένιωθε ζώντας ως απόβλητη στην ιρανική κοινωνία.
Farah Al Qasimi
M Napping on Carpet (2016)
Η Al Qasimi γεννήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το έργο της είναι γεμάτο μοτίβα και πλούσια χρώματα, σε αντιπαράθεση με πιο ήσυχους, στοχαστικούς διαλόγους γύρω από το άτομο. Το χαλί και τα ρούχα σε αυτή την εικόνα δημιουργούν ένα καμουφλάζ, ενισχύοντας την απόκρυψη της ταυτότητας του ατόμου, λειτουργώντας ως αναφορά στο διαρκές «κρυφτό» που αναγκάζεται να παίξει το γυναικείο φύλο.
Tal Shochat
Rumia (2012)
Η Ισραηλινή φωτογράφος Tal Shochat εμπνέεται και επαναπροσδιορίζει τους οριενταλιστικούς πίνακες του 19ου αιώνα, στους οποίους αντανακλάται η δυτική φαντασίωση για τον εξωτισμό των γυναικών της Μέσης Ανατολής. Τέτοια έργα αναπαριστούσαν συχνά τις γυναικείες μορφές ως αντικείμενα πόθου και ηδονής στο πλαίσιο του χαρεμιού. Οι φωτογραφίες συνοδεύονται από στίχους περσικής ποίησης του ουμανιστή ποιητή Forugh Farrokhzad, παραπέμποντας στην ιρανική κληρονομιά της φωτογράφου.
Lalla Essaydi
Harem #2 (2009)
Οι σχολαστικά σχεδιασμένες εικόνες της Μαροκινής φωτογράφου Essaydi εξετάζουν επίσης τις γυναίκες στην ευρωπαϊκό οριενταλισμό. Το συγκεκριμένο έργο στήθηκε στο Dar al-Basha, ένα παλάτι των αρχών του 20ού αιώνα στο Μαρακές το οποίο λειτουργεί σήμερα ως μουσείο. Η γυναίκα φοράει ένα φόρεμα που αναπαράγει τα σχέδια των πλακιδίων zellij, ενώ το δέρμα της είναι στολισμένο με αραβικές φράσεις από χένα. Η Essaydi εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως διακοσμητικά αποκτήματα.
Rahima Gambo
Tatsuniya, Tatsuniya (2017)
Η Gambo επισκέφθηκε για πρώτη φορά το κυβερνητικό σχολείο Shehu Sanda Kyarimi στη βορειοανατολική Νιγηρία το 2015 ως φωτορεπόρτερ που κάλυπτε τις επιθέσεις της Μπόκο Χαράμ. Αυτή η σειρά, «Tatsuniya, Tatsuniya» (έκφραση της Hausa που σημαίνει ιστορία ή αίνιγμα), δεν επικεντρώνεται στην τραγωδία αλλά σε θέματα όπως η συντροφικότητα και η κοινωνία μεταξύ των γυναικών. Εδώ, μια ομάδα κοριτσιών συγκεντρώνονται γύρω από έναν κύκλο κεριών στο πάτωμα της τάξης τους για να ανταλλάξουν ιστορίες.
Shadi Ghadirian
Untitled, from the series Like Everyday (2000)
Η Ghadirian εξετάζει συχνά τη σύγχρονη κατάσταση των Ιρανών γυναικών, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου τους ως νοικοκυρών. Η σειρά «Like Everyday» εμπνεύστηκε από την αφθονία των κουζινικών που έλαβε ως δώρα μετά τον γάμο της η φωτογράφος. Κάθε εικόνα συντίθεται σαν φωτογραφία διαβατηρίου με τα πρόσωπα των γυναικών να καλύπτονται από παραδοσιακά ρούχα και οικιακά αντικείμενα, υποδηλώνοντας τον τρόπο με τον οποίο η ταυτότητα μιας γυναίκας περιορίζεται στα οικιακά της καθήκοντα.
Almagul Menlibayeva
Homeland Guard (2011)
Το ύφασμα αποτελεί βασικό στοιχείο της φωτογράφου από το Καζακστάν. Σε αυτή την εικόνα ένα μοντέλο με γυμνό στήθος, μερικώς ντυμένο με μια στολή εμπνευσμένη από τη Δημοκρατική Φρουρά του Καζακστάν και μια επωμίδα στον εκτεθειμένο ώμο της, κοιτάζει το πρόσωπο της γδαρμένης αλεπούς που κρέμεται προς τα κάτω από το καπέλο της και της βγάζει τη γλώσσα.
Red Butterfly (2012)
Το μοντέλο της Menlibayeva στέκεται μπροστά στο μαυσωλείο της Aisha Bibi, που χτίστηκε κατά τον 12ο αιώνα, κοντά στο Taraz του Καζακστάν. Φοράει πολλά layers κόκκινου υφάσματος και διάφορες, παραδοσιακά ανδρικές, καλύψεις κεφαλής, σαν χρυσαλλίδα έτοιμη να ξεφύγει από το πατριαρχικό κουκούλι της.
Shirin Aliabadi
Miss Hybrid No 3 (2008)
Καθώς η δορυφορική τηλεόραση και το διαδίκτυο πλημμύρισαν το Ιράν με δυτικές ιδέες, αυτές αγκαλιάστηκαν από νεαρές γυναίκες που ξεπέρασαν τα όρια των αυστηρών ηθικών και ενδυματολογικών στερεοτύπων της χώρας. Η αείμνηστη Shirin Aliabadi το αποτύπωσε αυτό με στουντιακά πορτρέτα που αποτυπώνουν τον αστικό τρόπο ζωής της Τεχεράνης. Στη σειρά «Miss Hybrid», τα μοντέλα φορούν πολύχρωμες μαντίλες τραβηγμένες προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας λευκά μαλλιά και μπλε φακούς επαφής. Η φαινομενικά αθώα, γιγαντιαία, ροζ φούσκα αποκτά προκλητικό χαρακτήρα.
Η φωτογραφική έκθεση «Women Defining Women in Contemporary Art of the Middle East and Beyond» παρουσιάζεται στο Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες έως τις 23 Σεπτεμβρίου.
