Δεύτερος δίσκος (CD) για τα Παιδιά της Παλαιότητας από την Κέρκυρα. Π.Ε. Δημητριάδης φωνή, όργανο, θόρυβοι, Μάριο Πλασκασοβίτης κιθάρες, πιάνο, σύνθια, μπάσο, Χριστίνα Παπαλίτσα τσέλο, Αριστοτέλης Κροκίδης ντραμς, Θοδωρής Άνθης κιθάρα, Νούμερο Μπλε μπάσο, συν κάτι… Παραπαίδια (έτσι αυτοαποκαλούνται) σε κιθάρες, μαντολίνα, σαξόφωνα, ακορντεόν κ.λπ. Ένας δεύτερος δίσκος, που στέκεται εξ ίσου ψηλά με τα «12 Τραγούδια από τις Κατακόμβες» και που ξαναδείχνει κάτι που φαίνεται να λησμονιέται, ή που μας ξεφεύγει μες στα χρόνια…
Πως αν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις, εδώ στον τόπο που πλανιέσαι, κάτι που να μαρκάρει όλα όσα σκέφτεσαι και βιώνεις, τότε θα το πεις στη γλώσσα των γονιών σου. Καλές οι άλλες γλώσσες, και ό,τι μαθαίνει ο καθείς κέρδος είναι, αλλά επί του προκειμένου έχουμε να κάνουμε με το τραγούδι, με το ελληνικό τραγούδι, το αποτύπωμα της ζωής μας – αυτής που ζούμε, καθώς και της άλλης, που, αν και μεταμφιέζεται διαρκώς σε χθες, στέκεται μπροστά μας κάθε τόσο.
Τα τραγούδια των Παιδιών της Παλαιότητας στο "Consortium in Amato" είναι γεμάτα από παρόν και μνήμες... κυρίως μνήμες. Και από μουσικής πλευράς, με αυτά τα προαιώνια βαλσάκια (ηλεκτρικά, θορυβώδη ή λιγότερο), που κάθε φορά είναι σαν να τ' ακούς για πρώτη φορά, ο Π.Ε. Δημητριάδης κάνει θαύματα.
Ο Π.Ε. Δημητριάδης στο “Consortium in Amato” [ραδΥο Κορέα/ Λ39/ Ανούσια Ένταση, 2015] γράφει γι’ αυτές ακριβώς τις ζωές, τις δικές του ζωές –σημερινές και χθεσινές– με γλυκό πόνο και αυταπάρνηση, και κυρίως με αγάπη.
Τα λόγια του είναι εμποτισμένα από τις θετικές αξίες του λελογισμένου χώρου, τις οποίες μετατρέπει, πάντα μέσα από μια τολμηρή στιχουργική (όχι μόνο σε σχέση με το τι θέλει να πει, αλλά και με το πώς θα το πει), σε εύφλεκτο υλικό ΚΑΙ για τον άνθρωπο της μεγαλούπολης.
Είναι αυτή η καταβύθιση στους έρωτες, στις σχέσεις, στις φιλίες, στον παιδικό και νεανικό περίγυρο –τον καθορισμένο από την τοπική κουλτούρα, τα λαϊκά μεταφυσικά στοιχεία, τον τρόπο που ακουμπά η γειτονιά στις παρυφές της κοινωνίας– που σε φέρνουν μπροστά στο απροχώρητο.
Τι θα ήταν το τραγούδι χωρίς αυτό το έρμα; Χωρίς αυτές τις οσμές; Μια… παγκόσμια χλαπάτσα. Όπως και είναι δηλαδή, στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Έχει ειπωθεί. Όσο πιο βαθιά κοιτάς μέσα σου, και όσο πιο ανοιχτά δίπλα σου, τόσο πιο αληθινά παγκόσμιος γίνεσαι. Μόνο τότε συναντάς τη συλλογική μνήμη και συνείδηση, μόνο τότε μπορείς να συνδιαλεχθείς με το γενικό. Όταν έχεις κατανοήσει το μερικό. Όταν γίνεσαι κύριος του εαυτού σου, και δεν σε παρασύρει ο αέρας σαν το φρόκαλο.
Ο Π.Ε. Δημητριάδης έχει ρίξει άγκυρα βαθιά, κι είναι γερά στερεωμένος πάνω σ’ εκείνα που τον νοιάζουν κι αγαπάει. Ποια είναι αυτά; Η ιδιαίτερη πατρίδα του η Κέρκυρα, η φύση της, οι άνθρωποι που είναι κοντά του, οι διάφορες όψεις τού νησιού του και, από ’κει και κάτω, οι ιστορίες τους…
Τα τραγούδια του Δημητριάδη στο “Consortium in Amato” (πώς να το πούμε κάπως ελεύθερα κι απλά –φράση από το «Όνομα του Ρόδου» του Umberto Eco είναι αυτή– «είμαστε μαζί σε ό,τι αγαπιέται»;) είναι γεμάτα από παρόν και μνήμες… κυρίως μνήμες. Και από μουσικής πλευράς, με αυτά τα προαιώνια βαλσάκια (ηλεκτρικά, θορυβώδη ή λιγότερο), που κάθε φορά είναι σαν να τ’ ακούς για πρώτη φορά, ο Δημητριάδης κάνει θαύματα. Εντάξει, είναι και τα Παιδιά με τα Παραπαίδια, οι ενορχηστρώσεις της ομάδας θέλω να πω, όμως εγώ θα υποστηρίξω τούτο, χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία αυτού του γκρουπ, την παρέα της Αγάπης.
Ο Π.Ε. με τέτοια λόγια, και τέτοιες απλές, λαϊκές μελωδίες, θα μπορούσε και με δυο κιθάρες (κλασικές-ακουστικές) να μεγαλουργήσει. Σαν καντάδα. Να γιατί, προσωπικά, βρίσκω χωρίς νόημα την κουβέντα για το «τι» και για το «πώς», για το «γιατί εκείνο» και όχι «το άλλο»…
Εντάξει, οι άνθρωποι δούλεψαν και παρουσίασαν αυτό που παρουσίασαν, και είναι άξιοι καθ’ όλα, αλλά εδώ μετράει η πρώτη ύλη. Τι να τις κάνεις τις… μαλαγανιές των στούντιο και τις ξανά-μανά ηχογραφήσεις, το «τι παίζει» σήμερα και όλα τ’ άλλα συναφή, όταν τα πάντα είναι ζουμί;
Και εν τέλει… τι φοβερά τραγούδια είναι αυτά, έτσι ακριβώς όπως τα παίζουν τα Παιδιά – από το πρώτο «Επίκληση στον νεαρό Βέρθερο», μέχρι το έσχατο «Κύκλοι»; Αυτό το ταξίδι, που άρχεται από τον Αριστοτέλη και τον Ιησού, που περνά από τον Γκαίτε και τον Λόρκα, για να καταλήξει στον… Βαρδή και τον Πάριο. Γιατί, όλα τελικά δένουν φοβερά σ’ αυτό το γκρουπ, σ’ αυτό το άλμπουμ, που ευτυχεί να τα έχει όλα πλούσια. Έξυπνο και ουσιαστικό τραγουδοποιό, θερμούς συμπαραστάτες, ωραία παραγωγή και, κυρίως, λόγια σαν και τούτα…
ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΟΥ ΖΗΛΕΥΩ, νεαρέ μου,
διψάω για αγάπη με οδύνη νοθευμένη.
Μες στο μαρτύριο να χάνεται η χαρά
κι απ’ το μαρτύριο να ξεπηδάει ξανά.
Να ξεπηδάει απ’ το μαρτύριο η χαρά
και στο μαρτύριο να χάνεται ξανά…
Έτσι γεννήθηκα, αυτή είναι η αλήθεια,
και το εκ φύσεως ανατρέφει ο εθισμός.
Τρέμω όταν βλέπω στους καθρέφτες των σελίδων
200 χρόνια ματαιώσεων και ελπίδων.
200 χρόνια ματαιώσεων και ελπίδων
εμάς ζηλεύουν στους καθρέφτες των σελίδων.
