Όταν εμφανίστηκε, πριν από δύο σχεδόν χρόνια, ο Ευριπίδης τραγουδούσε προσωπικούς συγκινητικούς στίχους, που τόνιζαν την απόσταση που τον χωρίζει απ' την Ελλάδα («Ι 'm spending my time on long distance phonecalls / Ι 'm wasting my money in internet cafes / Ι miss my family Ι miss my friends but Ι can't go back/ Ι 'm not ready yet») και πώς είναι να σου λείπουν οι δικοί σου και οι φίλοι σου («Μy mother's hair is turning white and Ι 'm not there / my father's getting older too and Ι 'm not there / my sister wins and loses races / my uncle's dying and Ι 'm not there to say goodbye / my friends are moving in and out of flats and Ι 'm not there»). Ο Ευριπίδης ζει στη Βαρκελώνη και με τις Τραγωδίες του έχει καταφέρει να παίξει στο Primavera και σε διάφορα μέρη στην Ισπανία, ενώ την Παρασκευή το βράδυ γέμισε ασφυκτικά το αμφιθέατρο στο Synch. Το πρόγραμμα με στοιχεία... '50s που παρουσίασε ξεσήκωσε τους φίλους του και προκάλεσε ενθουσιώδη χειροκροτήματα στο κοινό που παρακολουθούσε τις ιστορίες του να ξετυλίγονται, θυμίζοντας τα σόου του Rufus Wainwright. «Όταν ήμουν παιδί, περνούσα υπερβολικά πολύ χρόνο μόνος μου στο προαύλιο του σχολείου» λέει, «φτιάχνοντας ιστορίες για φανταστικές χώρες στο κεφάλι μου. Το όνειρό μου ήταν να γίνω Mότσαρτ! Ήρθα στη Βαρκελώνη για να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην εικονογράφηση (που ήταν μια δικαιολογία κυρίως, στην πραγματικότητα ήθελα να ζήσω εκεί), αλλά τελικά δεν έφυγα ποτέ. Τώρα ασχολούμαι με τη μουσική και το σχέδιο. Μια μέρα αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω κάτι με τα τραγούδια μου και άρχισα να ρωτάω διάφορους φίλους μου αν θέλουν να συμμετέχουν. Με τον καιρό δέσαμε όλο και περισσότερο, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι καινούργιοι ήρθαν. Και συνεχίζουμε, άλλοτε ενωμένοι και άλλοτε με πολλούς τσακωμούς και διαφωνίες. Στο τέλος, όμως, πάντα τα βρίσκουμε». «Τα κομμάτια συνήθως προκύπτουν από μόνα τους. Δεν τα δημιουργώ κατά βούληση, τις περισσότερες φορές απλά ξεπετάγονται από κάπου, όταν αυτά το επιλέξουν. Είναι αρκετά αυτοβιογραφικά, αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι έχω καλπάζουσα φαντασία κι ότι επίσης μου αρέσει πολύ να ακούω τις ιστορίες φίλων μου, οπότε σίγουρα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ασφαλείς πληροφορίες για την προσωπική μου ζωή. Ή μήπως μπορούν;». «Οι φίλοι είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει, μαζί με την οικογένεια. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτούς. Το γεγονός ότι οι καλύτεροί μου φίλοι ζουν στην Αθήνα με κάνει να τη νοσταλγώ κάποιες φορές πολύ έντονα. Είναι λίγο κλισέ, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω τα σοκάκια της Πλάκας, τα σκαλάκια στα Αναφιώτικα, το πεζούλι λίγο πιο ψηλά, κάτω από το βράχο, όπου ως έφηβος ήπια το πρώτο μου κρασί και κάπνισα τα πρώτα μου τσιγάρα, βλέποντας τα φώτα της πόλης. Ο περίπατος στην Αρεοπαγίτου είναι από τους πιο ωραίους του κόσμου!».
«Ποιοι είναι σημαντικοί άνθρωποι για μένα; Οι Beach Boys, Velvet Undergound, Magnetic Fields, Phil Spector, Kate Bush, Scott Walker, Nico, Marianne Faithfull, Jonathan Richman, Dan Tracy, Μάνος Χατζιδάκις, J.S.Bach, F.Chopin, Francis Bacon, Andy Warhol, Vivian Leigh, Edgar Alan Poe, Emily Bronte, Marques de Sade, Μελίνα Μερκούρη Anais Nin, Daniel Clowes, Pier Paolo Pasolini, Federico Fellini, και πάρα πολλοί άλλοι για να μπορώ να τους θυμηθώ όλους χωρίς να έχω πιει αρκετό καφέ πριν...».
«Μόλις κυκλοφόρησε το βιντεοκλίπ του "Abroad" και το Σεπτέμβρη θα κυκλοφορήσει το βιντεοκλίπ του Straydog. Είναι και τα δύο από τον πρώτο δίσκο, αλλά τα γυρίσαμε αυτή την άνοιξη. Τον Ιούλιο ηχογραφούμε το δεύτερο δίσκο μας, που μάλλον θα κυκλοφορήσει λίγο πριν το χειμώνα».
Η καλύτερη στιγμή της εμφάνισής του στο Synch ήταν το μοναδικό κομμάτι του με ελληνικό στίχο, ένα χατζιδακικό κομμάτι που ακούγεται ως φόρος τιμής στη Λένα Πλάτωνος και στο οποίο μιλάει για τα πρωινά της Κυριακής στο κέντρο της πόλης: «Τα πρωινά της Κυριακής πάντα μας βρίσκαν ξύπνιους, με μια μπίρα στο χέρι στο Σύνταγμα, πολλά τσιγάρα και πατάτες μακντόναλντς, μέχρι να πάει κάτω το αλκοόλ, κανείς δεν ήθελε να πάει για ύπνο...».
«Ποιο είναι το μεγαλύτερο όφελος από την ασχολία μου με τη μουσική; Δεν χρειάζεται να πάω σε ψυχαναλυτή ακόμα. Και ταξιδεύω περισσότερο από ποτέ».
σχόλια