Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται»

Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται» Facebook Twitter
Μας άρεσε να είμαστε "αντί". Βρήκαμε ένα όνομα που ήταν ακραίο, επειδή θέλαμε να ενοχλήσουμε και να συμβαδίζει με τα πιστεύω μας, δηλαδή να μην έχει καμία σχέση με θρησκείες, και συνεχίσαμε να είμαστε κάπως έτσι, δηλαδή "αντί" σε πολλά θέματα. Φωτό: Μάνος Χρυσοβέργης / LifO
0

Oι Rotting Christ είναι το πιο δημοφιλές ελληνικό συγκρότημα στον κόσμο αυτήν τη στιγμή. Έχουν γυρίσει όλο τον πλανήτη παίζοντας black metal μουσική. Ιδρύθηκαν από δύο αδέρφια, τον Σάκη και τον Θέμη Τόλη, στη Νέα Ιωνία, όταν ήταν ακόμη έφηβοι.

«Φτιάξαμε το συγκρότημα το 1987-88. Ήμασταν πολύ μικροί, 16 χρόνων. Μέναμε στη Νέα Ιωνία. Θέλαμε να μοιάσουμε στα metal είδωλά μας. Ήταν και δύσκολες εποχές. Δεν είχαμε λεφτά, οπότε αναγκαστήκαμε σε κάποιες παράνομες πράξεις για να αποκτήσουμε μια κιθάρα να γρατζουνίζουμε!

Τότε μας σταμάταγε η αστυνομία επειδή είχαμε μακριά μαλλιά. Ακούγεται σαν αστείο σήμερα, αλλά ως χώρα ήμασταν αρκετά συντηρητικοί και φονταμενταλιστικοί. Μας άρεσε να πηγαίνουμε κόντρα. Δεν ξέρω αν είχαμε δίκιο ή κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Απλώς μας άρεσε να είμαστε "αντί". Βρήκαμε ένα όνομα που ήταν ακραίο, επειδή θέλαμε να ενοχλήσουμε και να συμβαδίζει με τα πιστεύω μας, δηλαδή να μην έχει καμία σχέση με θρησκείες, και συνεχίσαμε να είμαστε κάπως έτσι, δηλαδή "αντί" σε πολλά θέματα.

Ακόμα έχουμε προβλήματα με το όνομα. Στην πρόσφατη περιοδεία μας στην Αμερική ερχόντουσαν τύποι με ντουντούκες και φωνάζανε "Να φύγετε από τη χώρα μας". Ήταν όπως στις ταινίες, αλλά αυτό μας αρέσει στο metal, ότι δεν είναι κάτι για τη μάζα. Είναι μια μορφή αγώνα, φασαρίας, διεκδίκησης.

Όνειρό μας ήταν να κάνουμε κάποια στιγμή μια συναυλία σαν των ειδώλων μας και με επιμονή καταφέραμε να το πραγματοποιήσουμε. Μετά ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες και ανοίξαμε τα μάτια μας. Μας άρεσε να ασχολούμαστε με το εξωτερικό. Τότε δεν υπήρχαν κομπιούτερ, ούτε κινητά. Επικοινωνούσαμε με γράμματα.

Στέλναμε και μας έστελναν με τη σειρά τους flyers και μικρά πόστερ με το ταχυδρομείο. Ψαχνόμασταν με νέες μπάντες σε μια εποχή που δεν υπήρχαν καν στα δισκάδικα. Ακούγαμε κάποια ντέμο από φίλους στη Νορβηγία, τη Σκανδιναβία, την Αμερική. Ανταλλάσσαμε κασέτες. Ήταν η ζωή μας ολόκληρη να ανακαλύψουμε έναν νέο κόσμο, νέες μελωδίες, νέα κινήματα που υπήρχαν στην Ευρώπη, που δυστυχώς δεν είχαν τη δυνατότητα να έρθουν στην Ελλάδα.

Η πρώτη μας συναυλία ήταν σε ένα στούντιο, εκεί όπου κάναμε πρόβα. Είχε χωρητικότητα 30 με 40 άτομα. Η δεύτερη ήταν σε μια κατάληψη, το 1988.

Δεν υπήρχε τότε η λέξη "προσδοκία". Άμα ξεκινούσες με αυτήν τη λέξη, το είχες χάσει το παιχνίδι – και, γενικά, όποιος ξεκινάει έτσι. Δυστυχώς, πολύ συχνά πια στην εποχή μας πολλά παιδιά φτιάχνουν μια μπάντα μόνο και μόνο για να γίνουν γνωστοί ή για να πετύχουν το αμερικανικό όνειρο. Εμείς δεν είχαμε τέτοιες προσδοκίες, ήμασταν αφελείς, αλλά ρομαντικοί. Μαζευόμαστε και παίζαμε για τους φίλους μας, και αυτό μας άρεσε πάρα πολύ, επειδή δεν είχαμε άγχος.

Είχαμε φτιάξει ένα μικρό όνομα στην πολύ underground σκηνή και τελικά βγάλαμε τον πρώτο μας δίσκο σε μια γαλλική εταιρεία.

Θυμάμαι, μας πήραν τηλέφωνο και μας μιλούσαν στα αγγλικά και δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγαν. Χωρίς να διαβάσουμε καν το συμβόλαιο το υπογράψαμε, όπως κάναμε με πολλά συμβόλαια ως μπάντα. Σήμερα, βέβαια, χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο.

Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται» Facebook Twitter
Ο Έλληνας μεγαλώνει έχοντας το "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" στο κεφάλι του. Του φαινόντουσαν κάπως υπερβολικά όλα τα εναλλακτικά είδη μουσικής. Τώρα που βλέπει πως όλα αυτά καταρρίφθηκαν, ότι οι ιδέες του και οι περιουσίες που ήθελε να δημιουργήσει ήταν ένα ψεύτικο πράγμα, θέλει να τρέφει την ψυχή του, τον εαυτό του, που για μένα είναι πιο σημαντικό. Φωτό: Μάνος Χρυσοβέργης / LifO

Ο ενθουσιασμός μας για να παίξουμε μουσική και να τη βγάλουμε προς τα έξω ήταν πάντοτε υπεράνω χρημάτων. Όταν μπήκαμε στα συμβόλαια με γερμανικές και γαλλικές εταιρείες αρχίσαμε να χάνουμε λίγο τον εαυτό μας, σε σημείο που συζητάγαμε ακόμα και να το διαλύσουμε.

Δεν έγινε ποτέ κανένα μπαμ. Απλώς τυχαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια να μας γνωρίζουν κάποιοι παραπάνω. Λόγω της κρίσης, ο κόσμος έχει αρχίσει να ψάχνεται με εναλλακτικά πράγματα και καλά κάνει. Η μπουζουκοκρατία και το σκυλολόι αρχίζει να πέφτει.

Ο  Έλληνας επιτέλους αρχίζει να ανοίγει τα μάτια του σε διαφορετικά είδη μουσικής που τόσα χρόνια παλεύουν στη χώρα και δεν έχουν βρει δικαίωση. Αυτό θα έλεγα ότι είναι το μπαμ. Εμείς έχουμε συνεχόμενη παρουσία με 12 δίσκους και πάνω από 1.000 live στη metal μουσική σκηνή.

Η πιο σημαντική στιγμή του συγκροτήματος ήταν η πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία, η Fuck Christ Tour, το 1993. Ήταν από τις πρώτες αμιγώς black metal περιοδείες που έγιναν παγκοσμίως. Πήραμε το αεροπλάνο και πήγαμε να παίξουμε στο Βέλγιο. Ιδέα δεν είχαμε πώς ήταν τα πράγματα στο εξωτερικό. Σοκαριστήκαμε, αλλά όχι επειδή είχε πολύ κόσμο. Σε μπαράκια παίζαμε, αλλά ήταν σημαντικό για μας.

Εκπροσωπούσαμε τη μεσογειακή, τη νότια ευρωπαϊκή σκηνή του black metal. Δεν έχει καμία σχέση με φασισμό, όπως ακούγεται. Τουλάχιστον τότε δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Σήμερα, δεν ξέρω τι παίζει ο κόσμος. Είχαμε φτιάξει μαζί με κάποιες άλλες μπάντες την περίφημη ελληνική black metal σχολή, η οποία έχει γράψει κάποια μικρή ιστορία παγκοσμίως. Ήταν τελείως underground και επηρέασε πολλές μπάντες του εξωτερικού.

Διατηρεί ακόμα ένα πολύ καλό όνομα. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αυτήν τη στιγμή το metal είναι το μοναδικό πολιτισμικό εξαγώγιμο μουσικό είδος στην Ελλάδα – μην περιμένει κανείς μεγάλα πράγματα, αλλά έχει σφραγίδα ελληνική στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Στην Ελλάδα είναι παρεξηγημένο είδος λόγω του συντηρητισμού. Ο Έλληνας μεγαλώνει έχοντας το "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" στο κεφάλι του. Του φαινόντουσαν κάπως υπερβολικά όλα τα εναλλακτικά είδη μουσικής. Τώρα που βλέπει πως όλα αυτά καταρρίφθηκαν, ότι οι ιδέες του και οι περιουσίες που ήθελε να δημιουργήσει ήταν ένα ψεύτικο πράγμα, θέλει να τρέφει την ψυχή του, τον εαυτό του, που για μένα είναι πιο σημαντικό.

Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται. Και όχι απλώς το πιστεύουμε, πραγματικά απέχουμε. Θα μας βρίσκουν πάντοτε μπροστά τους και ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης των πιστεύω σου.

Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται» Facebook Twitter
Φωτό: Μάνος Χρυσοβέργης / LifO

Ακόμα έχουμε προβλήματα με το όνομα. Στην πρόσφατη περιοδεία μας στην Αμερική ερχόντουσαν τύποι με ντουντούκες και φωνάζανε "Να φύγετε από τη χώρα μας". Ήταν όπως στις ταινίες, αλλά αυτό μας αρέσει στο metal, ότι δεν είναι κάτι για τη μάζα. Είναι μια μορφή αγώνα, φασαρίας, διεκδίκησης. Κάνει θόρυβο γενικά, γι' αυτό και δεν έχει γίνει ποτέ τόσο δημοφιλές στον κόσμο. Μας αρέσει αυτό το πράγμα. Σημαίνει ότι υπάρχουμε, και επειδή πιστεύουμε ότι αυτό που εκπροσωπούμε έχει σχέση με τη λογική, θα συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε.

Όταν γυρνάς πίσω στην Ελλάδα από το εξωτερικό γίνεσαι πάντοτε ένα με τα προβλήματά της. Ακούς για τα μέτρα, τις φοροδιαφυγές. Ο άνθρωπος, όμως, είναι άνθρωπος παντού, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αν τον τσιμπήσεις, πονάει το ίδιο, είτε είναι μαύρος, είτε είναι άσπρος, είτε είναι από τη Νότια Αμερική ή τη Σιβηρία. Παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι μ' εμάς, έχουν τα ίδια προβλήματα, και αυτό το πράγμα σε κάνει να είσαι ταπεινός και πάνω απ' όλα άνθρωπος.

Μετά από 25 χρόνια έντονης παρουσίας καταφέραμε και μπορούμε πλέον να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας. Με τη μουσική δεν θα γίνεις ποτέ πλούσιος. Αυτά περάσανε. Ήταν άλλες εποχές η δεκαετία του '80 και του '90 με τις φανφάρες και το ψεύτικο χρήμα, που όλοι νόμιζαν ότι θα μπορέσουν να αγγίξουν τον Θεό. Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Πάνω απ' όλα παίζεις για την ψυχή σου και άμα καταφέρεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, συνεχίζεις να είσαι αυτός που είσαι. Αυτός είναι ο σκοπός».

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 2013

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

H ψευδαίσθηση της «ανακάλυψης» μουσικής στις επιμελημένες playlists του Spotify

Μουσική / Ανακαλύπτουμε πράγματι μουσική στο Spotify ή ζούμε μια ψευδαίσθηση;

Αρχικά, τις επιμελημένες playlists της δημοφιλούς πλατφόρμας τις έφτιαχναν επαγγελματίες, που προσλαμβάνονταν για το γούστο και την κρίση τους. Όμως, πια τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Και παρότι μας περιβάλλει ένας ωκεανός ήχων, το Spotify αρκείται στο να μας κρατά αποκλεισμένους στο νησί μας.
THE LIFO TEAM
Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893)

Μουσική / Τσαϊκόφσκι: Πώς μπορεί ο κορυφαίος συνθέτης να ενοχλεί τη σημερινή Ρωσία;

Στη Ρωσία θεωρούν αδιανόητο το να φέρει η εθνική τους κληρονομιά ομοφυλοφιλική ταυτότητα, ακόμα κι αν πρόκειται για τον συνθέτη της «Λίμνης των κύκνων» και του «Καρυοθραύστη», καθώς και της «Παθητικής συμφωνίας», η οποία ίσως προμηνύει τη φημολογούμενη κρατική δολοφονία του. Με αφορμή την παράσταση που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή ανατρέχουμε στα νέα στοιχεία για τη ζωή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Μουσική / Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Σαν σήμερα πεθαίνει ο «φτωχός και μόνος κάου-μπόυ», που την εποχή της επικράτησης του πολιτικού τραγουδιού στη χώρα μας πρότεινε την επανασύνδεση με τον Αττίκ και τον Κώστα Γιαννίδη, αλλά και την αμερικανική τζαζ, country και σουίνγκ μουσική.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Βασίλης Λούρας: «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Μουσική / «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Το ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Tα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Λούρας -και θα κυκλοφορήσει σύντομα στους κινηματογράφους από το Cinobo- είναι μια συναρπαστική ταινία για την Κάλλας που αποκαθιστά την αλήθεια για τα χρόνια της στην Ελλάδα αλλά και για τη θυελλώδη σχέση της με τη χώρα που η μεγάλη ντίβα θεωρούσε πατρίδα.
M. HULOT
67α Grammy: Βεντέτες, βραβεία που άργησαν και ομιλίες που δεν έκαναν γκελ

Μουσική / 67α Grammy: Βεντέτες, βραβεία που άργησαν και ομιλίες που δεν έκαναν γκελ

Η Beyoncé έδειξε να εκπλήσσεται όταν άκουσε το όνομά της από τα χείλη τής πάλαι ποτέ country artist και νυν βασίλισσας της pop, Τέιλορ Σουίφτ, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έμειναν έκπληκτοι από μια γυμνή εμφάνιση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Θέλω τα τραγούδια μου να γίνουν καραόκε για να τα τραγουδούν με πάθος οι μεθυσμένοι θείοι»

Μουσική / «Θέλω τα τραγούδια μου να γίνουν καραόκε για να τα τραγουδούν με πάθος οι μεθυσμένοι θείοι»

Η Michelle Gurevich γράφει μουσική για την ψυχή και τις εμπειρίες της, με μια γερή δόση μαύρου χιούμορ και αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Μιλά στη LiFO λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Fuzz.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Κοντσέρτο για πιάνο του Έντβαρντ Γκριγκ: Ένα νεανικό έργο που δεν ξεπεράστηκε ποτέ

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Κοντσέρτο για πιάνο του Έντβαρντ Γκριγκ: Ένα νεανικό έργο που δεν ξεπεράστηκε ποτέ

Πώς είναι άραγε να γράφεις το κορυφαίο σου έργο στα 25 σου χρόνια; Πόση αγωνία αισθάνεται ένας συνθέτης που καταλαβαίνει ότι όλοι προσδοκούν από εκείνον το επόμενο μεγάλο έργο; Πού κρύβεται η ακαταμάχητη δύναμη του Κοντσέρτου για πιάνο του Έντβαρντ Γκριγκ; Η Ματούλα Κουστένη εξερευνά ένα από τα διασημότερα έργα για πιάνο και ορχήστρα, την ομορφιά του και την ιστορία του.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μπάρι Άνταμσον: «Το ροκ εν ρολ ήταν από τα τελευταία κινήματα που άλλαξαν πραγματικά τον κόσμο»

Μουσική / «Το ροκ εν ρολ ήταν από τα κινήματα που άλλαξαν πραγματικά τον κόσμο»

Λίγο πριν προσγειωθεί στην Αθήνα για ένα χορταστικό συναυλιακό διήμερο, ο πολυτάλαντος Μπάρι Άνταμσον μιλά για τη σκηνή του Mad-chester, για το ροκ εν ρολ που όσο «γερνάει» τόσο δυναμώνει, για τη γνωριμία του με τον Λιντς και τον εθισμό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Συνέντευξη Saturday Night Satan

Μουσική / «Όσο υπάρχει κόσμος που πηγαίνει στις συναυλίες, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε κι εμείς»

Mε μια γυναικεία φωνή να ηγείται, αντλώντας έμπνευση από τον horror κινηματογράφο και με επιρροές από τα ’70s και ’80s, οι Saturday Night Satan φέρνουν νέο αέρα στην εγχώρια metal σκηνή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ