Rotting Christ: Όταν μάς φυλάκισαν στη Γεωργία ως τρομοκράτες σατανιστές

Rotting Christ: Όταν μάς φυλάκισαν στη Γεωργία ως τρομοκράτες σατανιστές Facebook Twitter
O Σάκης ηχογραφεί φωνητικά στο Pentagram Studios, 2017. Φωτ.: Leonard Koetters
0

Οι Rotting Christ εγκαινίασαν το 2018 με άλλη μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, περιοδεύοντας στην Ευρώπη με τους Carach Angren και τους Γάλλους black/death metallers Svart Crown. Δύο μήνες μετά, το συγκρότημα αναχώρησε για μια πολύ πιο σύντομη περιοδεία, ένα εκ πρώτης όψεως απλό τριήμερο ταξίδι στη Γεωργία, την Αρμενία και την Ουκρανία - μόνο που το ταξίδι αυτό θα αποδεικνυόταν ιδιαίτερα περιπετειώδες και μάλιστα για όλους τους λάθος λόγους.

Με την άφιξή τους τα ξημερώματα της 12ης Απριλίου στο Τμπίλισι, την πρωτεύουσα της Γεωργίας, ο Σάκης και οι συνεργάτες του έμειναν έκπληκτοι όταν οι υπεύθυνοι ασφαλείας του αεροδρομίου τους ζήτησαν να τους ακολουθήσουν για να τους ανακρίνουν.

 

Η έκπληξή τους μεγάλωσε ακόμη περισσότερο όταν τους έβαλαν σ’ ένα κελί, αφού πρώτα τους κατάσχεσαν διαβατήρια και κινητά τηλέφωνα, χωρίς καμία απολύτως εξήγηση.

 

Όπως αποδείχτηκε αργότερα, η εχθρική αντιμετώπιση οφειλόταν στο γεγονός πως τα ονόματά τους περιλαμβάνονταν σε μια λίστα ονομάτων που υποτίθεται ότι αποτελούσαν απειλή για την εθνική ασφάλεια της χώρας, καθώς οι δυο τους θεωρούνταν τρομοκράτες.

 

Σάκης: «Το ερώτημα είναι πώς ήξεραν για μας, γιατί οι συνοριοφύ- λακες ήταν ενήμεροι ότι οι "αδερφοί Τόλη” έρχονταν στη χώρα πριν καν φτάσουμε. Ίσως τους είχαν πει πως ήμασταν σατανιστές ή τρομοκράτες-ή ίσως στη γλώσσα τους το “σατανιστής” να είναι ίδιο με το “τρομοκράτης”- αλλά όπως και να ’χε, τα ονόματα μας ήταν στη βάση δεδομένων τους και μας περίμεναν.

 

Μας πήραν τα διαβατήρια και τα τηλέφωνα και μας έβαλαν σ' ένα πολύ στενό δωμάτιο, πολύ βρόμικο, με μια λεκάνη στο κέντρο, και διπλοκλείδωσαν

 

»Τότε φυσικά δεν ξέραμε τίποτα απ’ όλα αυτά, οπότε τους δείξαμε τα διαβατήριά μας και οι αξιωματικοί άρχισαν να μας καθυστερούν λίγο.

 

Μας πήγαν στο τέλος της ουράς, περιμέναμε, περιμέναμε και μετά μας είπαν: “Λοιπόν, μην τα λέμε στην ουρά, πάμε κάπου πιο ήσυχα” και τότε μας πήραν τα διαβατήρια και τα τηλέφωνα και μας έβαλαν σ’ ένα πολύ στενό δωμάτιο, πολύ βρόμικο, με μια λεκάνη στο κέντρο, και διπλοκλείδωσαν.

 

Τους ρωτήσαμε τι συμβαίνει. Μας είπαν πως ήταν άκρως απόρρητο. Μείναμε εκεί μέσα μία, δύο, τρεις ώρες, μόνο εμείς οι δύο. Αρχίσαμε να ρίχνουμε κλοτσιές στην πόρτα και να ρωτάμε πού θα πήγαινε αυτό το πράγμα, γιατί μπορεί κάποιος απ’ τους δυο μας να είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας.

 

Αλλά δεν ερχόταν κανείς. Μετά από πέντε ή έξι ώρες μας έφεραν λίγο φαγητό - κάτι πατάτες, χάλια φαγητό εννοείται.»0 Γιώργος και οι υπόλοιποι πέρασαν χωρίς κανένα πρόβλημα κι αυτό ήταν καλό, γιατί άρχισαν να διαδίδουν τα νέα και μαζί με τον διοργανωτή μίλησαν στα μέσα ενημέρωσης, το θέμα άρχισε να παίρνει διαστάσεις και οι αρχές άρχισαν ν' ανησυχούν κάπως.

 

Σύντομα άρχισε να μαζεύεται κόσμος - άνθρωποι από το χώρο του metal αλλά και άτομα που δεν συμπαθούσαν το καθεστώς, ή άλλοι που δεν άκουγαν καθόλου metal αλλά ήταν ανοιχτόμυαλοι και αντίθετοι με τη λογοκρισία. Ο διοργανωτής κατάφερε να συγκεντρώσει όλους αυτούς τους ανθρώπους και περιέγραψε στους δημοσιογράφους τι είχε συμβεί. Η κυβέρνηση κατάλαβε ότι θα γινόταν διαδήλωση οπότε μας άφησαν ελεύθερους.

 

»Τελικά, μείναμε υπό κράτηση δώδεκα ώρες. Και πήγαμε στη συναυλία -που, παρεμπιπτόντως, ήταν πολύ καλή- κατευθείαν από τη φυλακή, και μετά οδηγήσαμε άυπνοι άλλες δώδεκα ώρες σερί για να φύγουμε από τη χώρα. Είχαμε κλείσει μια συναυλία στην Αρμενία και η ελληνική πρεσβεία μάς βοήθησε ενημερώνοντας τις αρχές της Αρμενίας για το περιστατικό, ώστε η είσοδός μας στη χώρα να γίνει ευκολότερη.

 

»Δεν το βλέπω πολύ πιθανό να ξαναπαίξουμε στη Γεωργία. Υπάρχουν χώρες που η έννοια της ελευθερίας του λόγου και του black metal είναι πολύ ξένες για τις κυβερνήσεις. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να ξαναπάω. Ανησυχώ μόνο για τους άλλους στο συγκρότημα. Αν ήμουν μόνος μου θα ξαναπήγαινα. Δεν έχω θέμα με τη φυλακή: τζάμπα φαγητό, καμία υποχρέωση... δεν ακούγεται και τόσο άσχημο. Αλλά και πάλι, οι συνθήκες κράτησης στη Γεωργία ήταν πολύ κακές, το κελί ήταν άθλιο».

 

Αν και η κατάληξη ήταν αίσια, ερωτήματα ανακύπτουν σχετικά με τις προθέσεις των αρχών για τους δύο αδερφούς και την πιθανή εξέλιξη σε κάποια άλλη εποχή χωρίς ίντερνετ ή κινητή τηλεφωνία, που επέτρεψαν την κινητοποίηση των άλλων μελών της μπάντας.

 

Ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα του όλου περιστατικού ήταν πως ανακίνησε το ενδιαφέρον του Τύπου για το συγκρότημα, όχι μόνο από τη metal κοινότητα αλλά και από mainstream μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα, πράγμα σπάνιο για τους Rotting Christ.

 

__________

Aπό την επίσημη βιογραφία των Rotting Christ «Non serbiam», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ

 

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Deadly Festivals

Μουσική / 9 φορές που το πάρτι μετατράπηκε σε εφιάλτη

Πάμε σε συναυλίες και φεστιβάλ για να περάσουμε καλά - δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πράξεις βίας που έχουν σημειωθεί σε διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν πως η ασφάλεια των συμμετεχόντων δεν μπορεί να είναι μια τεχνική υποσημείωση αλλά το θεμέλιο κάθε πολιτιστικής συγκέντρωσης.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μουσική / Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μέσα σε ένα παγκόσμιο σκηνικό βίας, πολέμων και γενοκτονιών, η ηλεκτρονική μουσική καλείται να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή, ανακτώντας τον άμεσο, ενωτικό και απελευθερωτικό της χαρακτήρα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης λόγω μιας νευρολογικής ασθένειας, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Περνώντας μέσα από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε στη μουσική τον τρόπο να ξανασταθεί στα πόδια του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ