Το δελτίο τύπου της Ninja Tuneκάνει αναφορά στο Νευρομάντη του Γκίμπσον, το εκκωφαντικό dub που εμφανίζεται στα λόγια των Case & Molly όταν σχολιάζουν τη Βαβέλ των γλωσσών που προοιωνίζονται τις «έσχατες μέρες». «Αν ζούμε πραγματικά αυτές τις "έσχατες μέρες", δεν υπάρχει ιδανικότερο σάουντρακ για την επερχόμενη αποκάλυψη από το London Zooτου The Bug» αναφέρει και είναι ίσως η πιο πετυχημένη εισαγωγή που θα μπορούσε να κάνει κάποιος για το δίσκο.

To London Zoo του βετεράνου της κονσόλας Kevin Martin-και δεύτερη δουλειά του κάτω απ' το όνομα The Bug- χρειάστηκε περισσότερο από δυόμιση χρόνια για να φτάσει στην τελική του μορφή. Σ' αυτά τα χρόνια το dubstep ξέφυγε από το αυστηρά underground κοινό που το πρωτοχόρεψε στα αγγλικά κλαμπ, πέρασε στις βραδινές εκπομπές στο BBC, γνώρισε τους πρώτους superstar και άρχισε να γεμίζει μεγάλους χώρους κι έξω από την Αγγλία. Κυρίως όμως υπήρξε αρκετό διάστημα για να «ωριμάσει» ο ήχος και να προετοιμαστεί το έδαφος για δίσκους πραγματικά εξαιρετικούς, όπως ο συγκεκριμένος. Το London Zoo μπορεί να μην περιέχει τίποτα το πρωτάκουστο, τίποτα που να μπορείς να ονομάσεις πρωτοποριακό, μαζεύει όμως όλα τα χορευτικά υβρίδια που άνθισαν στο λονδρέζικο underground τα τελευταία χρόνια και συνοψίζει μία δεκαετία dance ιστορίας: τις φωνές με τις ρέγγε καταβολές του δυτικού Λονδίνου (Tippa Irieκαι Ricky Ranking), τον ήχο του East End (Flowdan), τους λογοτεχνικούς στίχους του Roger Robinson, τις άγριες τζαμαϊκανές ρίμες της Warrior Queenκαι τον απίθανο Spaceape- το συνεργάτη του Kode 9. Δυνατά μπάσα, 2-step, grime, ragga, hip hop, όλα σε ένα εκρηκτικό χαρμάνι με στίχους γεμάτους οργή, απόγνωση και «κόντρα σε κάθε περιφρόνηση». Το τρίπτυχο των singles που προηγήθηκαν («Jah War», «Skeng» αλλά πάνω απ' όλα το «Poison Dart», ένα έντονα ερωτικό κομμάτι με στίχους στη μαύρη διάλεκτο της Kingston Town και ένα μπάσο-δυναμίτη που ξεσηκώνει) περιέχεται εδώ, μαζί με κομμάτια όπως το «Too Much Pain»με την εισαγωγή του «μεθυσμένου» Ιρλανδού Ricky Ranking και ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα ρεφρέν που ακούστηκαν φέτος.

«Αισθάνομαι ανακουφισμένος» λέει ο Kevin Martin γελώντας. «Μου πήρε πάρα πολύ καιρό για να το ολοκληρώσω. Το άλλαξα πολλές φορές, αλλά τώρα μπορώ να το δω ως ένα ολοκληρωμένο δημιούργημα: το artwork, τους τίτλους, τη μουσική το τελικό μάστερινγκ. Και νομίζω ότι είναι μια χαρά! Στο τέλος της περασμένης χρονιάς είχα μερικές προσωπικές αποκαλύψεις, ήθελα να φτιάξω ένα δίσκο που να μπορείς να τον δεις ως άλμπουμ, ως αφήγηση, κάτι με συναισθηματική αντίκτυπο που να έχει βάθος, παρά μια συλλογή από χορευτικά singles». Και τα κατάφερε. Έφτιαξε ένα δίσκο περισσότερο οργισμένο παρά φωτεινό, με απεγνωσμένα στιγμιότυπα των μικρόκοσμων της μεγαλούπολης: βομβιστές, υπερθέρμανση του πλανήτη, καταστροφές, φόβοι, τίτλοι ειδήσεων και προσωπικά αδιέξοδα. Οι τίτλοι ενδεικτικοί: «Angry», «Poison Dart», «Murder Me», «Too Much Pain», «Insane», «Fuckaz», «Warning». Ακούγεται σαν μια πιο άγρια εκδοχή του «Blue Lines»ή σαν τους πρώτους δίσκους των Public Enemy που έτσι κι αλλιώς είναι σημείο αναφοράς για τον ίδιο.

«Οι δίσκοι των Public Enemy σήμαιναν πάρα πολλά για μένα» εξηγεί. «Ως παραγωγή, από πολιτικής και στυλιστικής άποψης, ήταν ένας αντικατοπτρισμός του τόπου καταγωγής τους. Θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που άκουσα το «Yo! Bum Rush The Show»μου προκάλεσε πονοκέφαλο. Ηχητικά και πνευματικά. Δεν ήξερα για τι στο καλό μιλούσαν, οι στίχοι ήταν τόσο γεωγραφικά και κοινωνικά εξειδικευμένοι, ήταν σαν να σε μεταφέρουν σε άλλο πλανήτη και πραγματικά με ιντρίγκαρε αυτό». Και συνεχίζει «Θέλω τα πάντα, είμαι άπληστος με τη μουσική μου, υπό την έννοια ότι θα 'θελα να αρέσει αυτόματα, αλλά επίσης μου αρέσει κι όταν αντέχει στις ακροάσεις, όταν δεν βαριέσαι μετά από τη δεύτερη ή την τρίτη φορά στη σειρά που θα την ακούσεις».

«So many things it get angry, so many things it make mad» εκστομίζει ο Tippa Irie στο ξεκίνημα του δίσκου πάνω σε δυνατούς ράγγα ρυθμούς δίνοντας το στίγμα για το τι θα επακολουθήσει. Και κλείνει με τους στίχους του συγκλονιστικού Judgement: «So many people are losing their minds/We're living in a serious time...». Παρ' όλο που κυκλοφορεί με την ταμπέλα του dubstep, είναι πολύ περισσότερα. Υποψήφιος ήδη για δίσκος της χρονιάς.