Όσοι υπήρξαν έφηβοι ή προέφηβοι εκεί λίγο μετά τα μέσα των '80s, θα τους θυμούνται (ίσως). "When will I be famous?" αναρωτιόντουσαν διαμέσου μιας από τις μεγάλες επιτυχίες τους και ενώ είχαν γίνει τόσο διάσημοι ώστε υπήρχε στρατός οπαδών που τους ακολουθούσε με την προσωνυμία Brosettes («Μπροσίτσες» δηλαδή, κατά το «Ρουβίτσες»).
Η επιτυχία όμως ήταν βραχύβια και η φήμη φευγαλέα καθώς με τις αρχές της επόμενης δεκαετίας, τα αδέλφια Ματ και Λουκ Γκος χάθηκαν από το προσκήνιο και δεν κατάφεραν να επιστρέψουν ούτε ως μέρος του κυκλώματος νοσταλγικών τουρνέ και επανασυνδέσεων όπως τόσα και τόσα σχήματα από τα '80s.
Τίποτα όμως δεν ξεχνιέται οριστικά, ειδικά αν κάποτε αγαπήθηκε έστω και προσωρινά. Αυτό απέδειξε το ντοκιμαντέρ με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Bros: After the Screaming Stops": Δηλαδή, τι γίνεται όταν σιγήσουν τα ουρλιαχτά των οπαδών;
Η ταινία χτύπησε συναισθηματική φλέβα και όχι ανάμεσα στους νοσταλγούς των '80s, εξαιτίας του χειρισμού των δημιουργών του ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει τα δύο αδέλφια να θυμούνται τις καλές και τις κακές στιγμές ξετυλίγοντας παράλληλα όλο το σύνθετο πλέγμα που χαρακτηρίζει τις σχέσεις διδύμων εν γένει.
Πολλοί γέλασαν με τα «μαργαριτάρια» που πετάνε τα δύο αδέλφια (ακόμα και στα '80s είχαν τη φήμη «χαζής ξανθιάς αν ήταν αγόρι»): «Είμαστε δύο τρίγωνα που αν ενωθούν όμως γίνονται τετράγωνο, δηλαδή φρούριο» λένε κάποια στιγμή.
Το γέλιο όμως γρήγορα μετατρέπεται σε δάκρυ, καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι πικρίες αλλά και οι ευαισθησίες που τους εμπόδισαν να διατηρηθούν με αξιώσεις στο σκληρό και άγριο παιχνίδι της ποπ διασημότητας...
