Δεν είναι ακριβώς νεο-σόουλ, περισσότερο παλαιο-σόουλ είναι αυτή που λένε σήμερα «νεο-σόουλ», με όλα τα στοιχεία που παλιότερα έκαναν καλό έναν σόουλ δίσκο: μελωδία, καλές ενορχηστώσεις, καλοί μουσικοί, φωνάρες. Εκτός από το χιπ χοπ υπάρχει και αυτή η «μαύρη» μουσική που αν δεν την κάνει η αδερφή της Beyonce (η οποία είναι πολύ καλή, το θέμα δεν είναι η Solange) δεν ασχολείται το μεγάλο κοινό πια.   

Αυτοί είναι μερικοί νέοι σόουλ δίσκοι από την πρόσφατη παραγωγή που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους:

 

Kadhja Bonet, “Childqueen”

Την λένε Κόντ-για (έτσι προφέρεται το όνομά της), έχει κλασική παδεία, που σημαίνει ότι ξέρει να παίζει ένα σωρό όργανα και όλα όσα ακούγονται στο δίσκο τα παίζει μόνη της, έχει κάνει και την ενορχήστρωση και τραγουδάει κιόλας, αλλά αυτό που παίζει είναι τροπικάλια των ’60s και σόουλ των ’70s, παλιοί ήχοι, σε ένα απίθανο άλμπουμ που θυμίζει αρκετά την Μίνι Ρίπερτον και τον ξεχωριστό τρόπο που τοποθετούσε την σοπράνο φωνή της. Ένα από τα πιο όμορφα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει φέτος.   

 

Dwight James & The Royals, “Need Your Loving”

Μπλουζάτη σόουλ, εντελώς παλιά, τίμια, με τον Dwight James και την πενταμελή ορχήστρα του να φτιάχνουν ένα EP με πολύ προσωπικούς στίχους, όμορφη μουσική και κομμάτια που κάποτε θα άκουγες παντού. Σήμερα το πολύ-πολύ να ασχοληθεί μαζί του κανένα πολύ ειδικό site. Δηλαδή, σχεδόν κανείς.

 

The Midnight Hour, “Midnight Hour”

Ένα άλμπουμ υπερπαραγωγή από κάθε άποψη. Ο Ali Shaheed Muhammad και ο Adrian Younge μάζεψαν σε μια ορχήστρα καταπληκτικούς μουσικούς, έδωσαν να ταργουδήσουν τα κομμάτια μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της σύγχρονης σόουλ (και ράπερ σε ρόλους έκπληξη, που τραγουδάνε, και μάλιστα εξαιρετικά) χρησιμοποίησαν ακόμα και τη φωνή του συχωρεμένου Luther Vandross, κι έφτιαξαν μια δισκάρα, λίγο πριν ξεκινήσουν την συνεργασία τους για το σάουντρακ του Marvel’s Luke Cage, της σειράς του Netflix. Χρειάστηκαν σχεδόν πέντε χρόνια να την ολοκληρώσουν, αλλά άξιζε η αναμονή.

 

Loren Jamal, “Loren”

Βγήκε πριν από έξι μήνες, είναι δηλαδή «παλιό» με τα σημερινά δεδομένα, αλλά είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που θα μπορούσε να έχει βγει και στα ’80s και να έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, με synths και ρυθμό, μουσική που θα έπαιζε συνέχεια το MTV και το ραδιόφωνο, παρόλο που έχει αρκετά «πικρούς» στίχους (ένα από τα τραγούδια του το λένε «Θέλω διαζύγιο»). Έχει ένα πολύ ιδιαίτερο φαλτσέτο που σε μπερδεύει αρκετά με τον τόνο της φωνής του (είναι Ο Loren Jamal).

 

Κι ένα καταπληκτικό single:

Hi-Lux, "Dance With My Baby" b/w "Don't Blame Me"

Δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά και τα δύο κομμάτια στο εξαντλημένο πια δισκάκι είναι υπέροχα, εντελώς ’80s, θα μπορούσε να είναι και ένα χαμένο «διαμάντι». Περιμένω το άλμπουμ πώς και πώς.