Την τελευταία φορά που είχε έρθει στην Αθήνα ο Sebastien Tellier ήταν Οκτώβριος, με 35 βαθμούς, η συνέχεια ενός καλοκαιριού που δεν έλεγε να τελειώσει. Είχαμε κανονίσει να τον ανεβάσουμε στην Ακρόπολη για να φωτογραφηθεί με τα ρούχα ενός νέου Έλληνα σχεδιαστή και είχε –παραδόξως– δεχτεί (λίγες μέρες πριν είχε φωτογραφηθεί για τη «Vogue»), αλλά όλα συνωμότησαν για να καταλήξει η «μόδα» σε καταστροφή.
Η Ακρόπολη έκλεινε στις 6:30 κι εκείνος (ως σταρ) εμφανίστηκε στην είσοδο στις 6:15, ο σχεδιαστής είχε υπολογίσει ότι οι διαστάσεις του ήταν «μοντέλου» (τρία ή τέσσερα νούμερα πιο μικρά από αυτό που φοράει ο πανύψηλος και «γεμάτος» Sebastien) και στους πρόποδες της Ακρόπολης έζησε μια μεγάλη απογοήτευση (ο σχεδιαστής). Ήταν σαν να προσπαθείς να βάλεις τη στολή ενός νάνου σε κάποιον μπασκετμπολίστα. Παρ' όλα αυτά, ο Sebastien ήταν πολύ ευγενικός, έβαλε την κάπα του και ανεβήκαμε μέχρι τον Παρθενώνα έστω και λίγα λεπτά (λιγότερα από 10), για να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες με τον ήλιο να δύει. Λίγη ώρα αργότερα έκανε ένα από τα πιο ωραία live που έχουν γίνει ποτέ στο Βios.
Στα λίγα λεπτά αναρρίχησης είχε προλάβει να σχολιάσει τον πιο λαμπερό ήλιο που είχε δει ποτέ, να μας πει ότι τη χρυσή κάπα του την είχε αγοράσει σε sex shop (!) και να μιλήσει για το μούσι που έχει... αμέτρητα χρόνια, από τότε που ήταν έφηβος, επειδή δεν του αρέσει το πρόσωπό του γενικά. «Μεγάλωσα τα γένια μου για να το κρύβω. Μια μέρα θα τα ξυρίσω, ίσως όταν γίνω 50. Και θα βγάλω ένα άλμπουμ που θα λέγεται "The Naked Rap"».
Ο Sebastien δηλώνει διασκεδαστής, όπως και ο πατέρας του παππού του που ήταν κλόουν σε τσίρκο, και χαρακτηρίζει την περφόρμανς διαχρονική αξία. «Πάντα ήθελα να γίνω ποπ τραγουδιστής. Ήμουν πολύ κακός μαθητής και όλες οι δουλειές που μπορούσα να φανταστώ ήταν φρικτές. Έτσι, το επάγγελμα του μουσικού ήταν μονόδρομος. Στη Γαλλία έχουμε μια πολύ περίεργη αντίληψη για τη μουσική. Δεν προσέχουν το μπάσο ή τον ρυθμό των ντραμς, προσέχουν απλώς τους στίχους. Όταν ήμουν έφηβος, το όνειρό μου ήταν να γίνω Αμερικανός και να τραγουδάω σε μια μπάντα όπως οι Guns 'n' Roses».
Στον προηγούμενο δίσκο του ισχυριζόταν ότι «ο θεός του είναι μπλε» κι εμφανιζόταν ως νεοκάλτ προφήτης, ηγέτης μιας μουσικής αίρεσης που οδηγούσε τους πιστούς του σε ένα γαλάζιο σύμπαν και σε μια «αιώνια ευδαιμονία». Όλα όσα έχει κάνει κατά καιρούς βρίσκονται «κάτω από την ομπρέλα της αγάπης» ή συνδέονται με την αγάπη, έστω και συνειρμικά. Από το ξεκίνημά του υπό την προστασία των φίλων του, των Air (την εποχή που πόζαρε ως χιπστερογαμπρός στο εξώφυλλο του «Ιncroyable Verité»), μέχρι το μελιστάλαχτα ερωτικό «La Ritournelle» και τις πιο «σοβαρές» του στιγμές, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική και τη σεξουαλικότητα – πάντα στη δική του εκδοχή. Η προσέγγιση των θεματικών σε κάθε δίσκο του γίνεται με έναν δικό του, πάντα μοντέρνο τρόπο και ακόμα κι όταν τραγουδάει καψουροτράγουδα ή γέρνει προς το νεοχίπικο δεν ξεπερνάει ποτέ το όριο. Ξέρει μέχρι πού να φτάσει για να μη γίνει γραφικός. Κι εκεί που σου σέρβιρε οδηγίες για να γίνεις «γλυκός αφέντης στην ομορφιά της καρδιάς σου» γεμάτος μεταφυσικές ανησυχίες, αποφασίζει να βγάλει έναν δίσκο γεμάτο ήλιο και καλοκαίρι, με μποσανόβες και βραζιλιάνικους ρυθμούς να συνοδεύουν τον γαλλικό στίχο, για να ξαναθυμηθεί την παιδική του ηλικία. Κι έχει σημασία ότι μέρος του άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Ζαν Μισέλ Ζαρ και στις ενορχηστρώσεις συμμετέχει ο Arthur Verocai, ο Βραζιλιάνος συνθέτης. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου έχει τίτλο... «Love» και αμέσως μετά τραγουδάει για το εκθαμβωτικό φως «κάτω από τις ακτίνες του ήλιου». Το «Aventura», εκτός από αντονιονικούς συνειρμούς, έχει κι ένα σωρό στοιχεία που τον κάνουν έναν νοσταλγικό και απολαυστικά καλοκαιρινό δίσκο. Η μπάσα φωνή του Sebastien στο «Ma Calypso» ακούγεται σαν του Τζο Ντασέν και σε λούζει με ένα κίτρινο φως (που μπορεί να είναι το μεσημεριανό λιοπύρι, η ακτίνα που προσπαθεί να τρυπώσει από την ψάθα της ομπρέλας στην παραλία ή το φωτορρυθμικό επαρχιακής ντίσκο), μετά εμφανίζεται ο Κριστόφ και όλη η γαλλική ποπ που μεγάλωσε τη γενιά του, και λίγο πριν τελειώσει το «Risky l' adolescent» έχεις θυμηθεί όλα όσα ήθελες να ξεχάσεις από τα παιδικά σου καλοκαίρια: χυλόπιτες, ανεκπλήρωτους έρωτες, χαμένους φίλους, την καθηγήτρια των γαλλικών σου (και στο τέλος μαζεύεις τις φλούδες απ' το καρπούζι για να μη σε φάνε οι σφήκες). Στο «Comment revoir oursinet?» τα πάντα σκοτεινιάζουν, εμφανίζονται οι λάμψεις από εκατομμύρια αστέρια και σε μια 14λεπτη οδύσσεια περνούν βουτιές στη θάλασσα, «παράνομες» βόλτες με το αυτοκίνητο, ολόκληρο το «Moon Safari» και το «Je t'aime... moi non plus» μαζί, με μια εκπληκτική ενορχήστρωση.
«Μου αρέσουν οι μεγάλες πόλεις με τις απρόσωπες γειτονιές όπου κανείς δεν σε αναγνωρίζει και δεν σε χαιρετάει. Αισθάνομαι συχνά μόνος και αυτό είναι ένα ανακουφιστικό συναίσθημα. Πιστεύω ότι όταν σκέφτεσαι και δημιουργείς, το μυαλό σου παράγει ηλεκτρισμό. Όταν είσαι με άλλους ανθρώπους τριγύρω που κάνουν το ίδιο, όλη αυτή η ενέργεια δημιουργεί μια μπάλα χωρίς σκοπό. Έτσι, μου αρέσει να χρησιμοποιώ το μυαλό μου όταν ο ηλεκτρισμός γύρω μου είναι ήρεμος. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ να ανταποδώσω αυτό που μου δίνουν όσοι έρχονται στις εμφανίσεις μου. Όταν παίζω μουσική, δεν το κάνω για τη δόξα αλλά για να κάψω τα μυαλά όσων την ακούν. Να έχω μια επίδραση στη μουσική του μέλλοντος. Και παρόλο που βουτάω στα παλιά, δεν ξεχνάω να είμαι μοντέρνος. Πάντα προσπαθώ να ανακαλύψω το μέλλον».
Ο Sebastien Tellier θα έρθει με την μπάντα του στην Αθήνα την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου για μία και μοναδική συναυλία στο Fuzz Live Music Club, Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, 10 μ.μ., Εισ.: 22€.
