Ευριπίδης Σαμπάτης Facebook Twitter
«Τα τραγούδια είναι ένας τρόπος να βγάζω τα άγχη μου, τις στεναχώριες μου, να κάνω ψυχοθεραπεία κι από εκεί και πέρα ελπίζω να βρουν και ακροατήριο και να κάνω τους ανθρώπους να νιώσουν λιγότερο μόνοι». Φωτ.: Daniel Riera

Ο Ευριπίδης ηχογράφησε έναν «Νέο Κόσμο» στο σπίτι του

0

«Χρειάζεται χιούμορ η ζωή» λέει ο Ευριπίδης σχολιάζοντας την πραγματικότητα της Αθήνας όπως την παρακολουθεί από απόσταση κατά την διάρκεια της καραντίνας.

Τα τελευταία 17 χρόνια ζει και εργάζεται στη Βαρκελώνη. Μιλάμε μέσω Skype για την κατάσταση που έχει δημιουργήσει παντού ο Covid. «Στην Ελλάδα είστε σε πολύ δύσκολη κατάσταση» λέει. «Και δεν πέφτουν και τα κρούσματα. Σας έχουν κλειδωμένους και δεν πέφτουν. Μου φαίνεται δυστοπικό. Με καταθλίβει. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα όπου αυξάνονται τα κρούσματα και θα έπρεπε να θωρακίζονται η δημόσια υγεία και όσοι έχουν πληγεί οικονομικά, το χρήμα να ξοδεύεται για να υπάρχει άπειρη αστυνομία και έλεγχος. Από εδώ που το βλέπω μου φαίνεται πολύ ακραίο».

Στην Ισπανία έχουν απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ, κυκλοφορούν με μάσκες και τα μεγάλα μαγαζιά δεν λειτουργούν, μόνο τα μικρά μέχρι τις 5 το απόγευμα. Η εστίαση είναι ανοιχτή μέχρι τις 9. 

Στο πέμπτο άλμπουμ του που ονομάζεται «Νέος Κόσμος» φαντασιώνεται αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, έναν καινούργιο κόσμο όπου η τραγωδία μπλέκει με τη χαρά της ζωής. Σηματοδοτεί μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, όπου μια πληθώρα μουσικών συμμετείχε στα κομμάτια του. Το Νέο Κόσμο τον ηχογράφησε μόνος, στο σπίτι του, παίζοντας τα πάντα σε συνθεσάιζερ, δουλεύοντας τα ορχηστρικά ντέμο μαζί με το σύντροφό του, Marc Ribera. 

Θυμάμαι τότε που είχα βγάλει το Μια Τρίτη στην Καντίνα. Έψαχνα και ρωτούσα αν υπάρχει ανάλογο ινστιτούτο στην Ισπανία όπως στην Ελλάδα, το Θερβάντες ή το Γκαίτε, που προωθούν την κουλτούρα τους έξω από τα σύνορα επειδή ένας Έλληνας έβγαλε έναν ελληνικό δίσκο στην Ισπανία. Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι το ελληνικό ινστιτούτο πολιτισμού έχει χρεοκοπήσει.

«Μετά τις διακοπές μου στην Ελλάδα πέρσι, γυρνώντας στην Ισπανία, βρήκα μια απόδειξη στην τσέπη από ένα φαρμακείο στον Νέο Κόσμο. Την είδε ο Μαρκ με ρώτησε τι σημαίνει. Του είπα ότι είναι μια γειτονιά στην Αθήνα και μου απάντησε ότι ακουγόταν πολύ ωραίο. «Σε κάνει να ονειρεύεσαι, μήπως να το χρησιμοποιήσεις για τον δίσκο;». Και όντως σκέφτηκα μετά ότι σημαίνει πολλά πράγματα. Μπορεί να σημαίνει καινούργιος, νεανικός, φρέσκος, ο κόσμος μπορεί να είναι το διάστημα, η Γη αλλά και ένα σύνολο ανθρώπων, μπορεί να είναι η κοινωνία, οπότε κατά κάποιο τρόπο δίνει μια αίσθηση, αλλά όχι ακριβώς τι είναι».

The Reason

Του ταιριάζει πάρα πολύ αυτή η ηχητική εξέλιξη. Οι γλυκόπικροι queer στίχοι του σε συνδυασμό με τον φουλ συνθετικό ήχο εντείνουν τη μελαγχολία σε κομμάτια όπως το εξαιρετικό «Reason», στο οποίο τραγουδά για μια απειλητική παγκόσμια κατάσταση με το εύθραυστο καταφύγιο που προσφέρουν η σπιτική θαλπωρή και η συναισθηματική ασφάλεια. 

«Είναι τελείως τρελό. Σκέφτομαι τώρα γιατί δεν το έκανα έτσι από την αρχή. Νομίζω ότι πιο πολύ από όλα μου άρεσε και με διασκέδαζε να παίζω παρέα με τους φίλους μου. Και ότι κάπως πήγε από μόνο του. Έχω και έναν φόβο με την τεχνολογία» προσθέτει.

«Γενικότερα όταν μου δίνουν μια μηχανή δυσκολεύομαι πάρα πολύ να κατατοπιστώ με αυτήν. Φαντάσου τον πρώτο μου υπολογιστή μού τον πήραν οι γονείς μου και για έναν χρόνο καθόταν στο τραπέζι, δεν τον άνοιξα καν, μέχρι που η μητέρα μου σχεδόν μου είπε με δάκρυα στα μάτια: "Mα είναι δυνατόν να σου πήραμε υπολογιστή και να μην τον έχεις ανοίξει καν για έναν χρόνο;". Μόνο με το τηλέφωνο δεν έχω φόβο αλλά και εκεί επειδή έχω το ίδιο τηλέφωνο και το έχω όλη μέρα στο χέρι και πάλι δεν ξέρω να κάνω όσα μπορεί να κάνει. Μόνο τα βασικά.

Ήθελα επίσης να κάνω κάτι προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα μου και στις οικονομικές μου δυνατότητες. Δεν μπορούσα να έχω μια μεγάλη μπάντα όταν η μουσική περνάει κρίση. Δεν μπορείς να συντηρήσεις μια μεγάλη μπάντα πια. Με τι; Mε αέρα; Και δεν είμαι και πιτσίρικι. Όταν είμαστε μικροί όλοι παίζουν σε πρότζεκτ με πολύ μεγάλη όρεξη, χωρίς να μας ενδιαφέρει να ξοδέψουμε λεφτά, χωρίς να μας ενδιαφέρει να ξενυχτήσουμε, χωρίς να μας ενδιαφέρει να κουβαλάμε εξοπλισμό από εδώ και από εκεί. Δεν ισχύει όμως πια αυτό».  

Ευριπίδης Νέος Κόσμος Facebook Twitter
«Με εξοργίσει η ελληνική νοοτροπία της κανονικότητας. Με εξοργίζει η αστυνομοκρατία πάρα πολύ και με τρομάζει.  Δεν νιώθω ασφαλής να κυκλοφορώ στους δρόμους της Αθήνας».

Στη Βαρκελώνη πήγε για ένα μεταπτυχιακό στην εικονογράφηση, μαζί με μια κολλήτή του, και δεν γύρισε ποτέ πίσω. Για χρόνια διοργάνωνε πάρτι και συναυλίες για ΛΟΑΤΚΙ+ και γυναικεία γκρουπ και καλλιτέχνες.

Στη μέτα-Covid εποχή το να ασχολείσαι με τη μουσική δεν είναι βιώσιμο. «Γενικά δεν καλούσα άνδρες μουσικούς και συγκροτήματα. Έχουν αρκετή εκπροσώπηση στη μουσική βιομηχανία πιστεύω. Δεν χρειάζονται και άλλη. Έπαιζα και πιάνο σε ένα μπαρ. Τώρα όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί και δουλεύω μόνο ως μεταφραστής. Δεν ξέρω πώς τα βγάζουν πέρα οι συνάδελφοι που είναι μόνο μουσικοί επειδή εγώ είχα την τύχη να κάνω και άλλα πράγματα. Είναι πολύ δύσκολα.

Στην Ισπανία, τώρα έχουν ξεκινήσει να γίνονται μικρές συναυλίες και δίνονται κάποιες επιχορηγήσεις από το κράτος επειδή δεν επιτρέπεται η πώληση αλκοόλ. Στην ουσία, όμως, μιλάμε για συναυλίες 30-50 ατόμων. Δεν βγαίνει τίποτα από αυτά, απλά δείχνει ότι την κουλτούρα τη σέβονται λίγο παραπάνω εδώ από ό,τι στην Ελλάδα – όχι φοβερά πολύ. Λίγο παραπάνω.

Θυμάμαι τότε που είχα βγάλει το Μια Τρίτη στην Καντίνα. Έψαχνα και ρωτούσα αν υπάρχει ανάλογο ινστιτούτο στην Ισπανία όπως στην Ελλάδα, το Θερβάντες ή το Γκαίτε, που προωθούν την κουλτούρα τους έξω από τα σύνορα επειδή ένας Έλληνας έβγαλε έναν ελληνικό δίσκο στην Ισπανία. Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι το ελληνικό ινστιτούτο πολιτισμού έχει χρεοκοπήσει». 

Σε ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια στον «Νέο Κόσμο», στην Κανονικότητα, το μόνο ελληνόφωνο τραγούδι του άλμπουμ, ο Ευριπίδης τραγουδά: «Κανονικότητα, 12 γράμματα φτάνουν να χτίσουν μια φυλακή». Του ζητάω να το σχολιάσει. 

«Τα τραγούδια είναι ένας τρόπος να βγάζω τα άγχη μου, τις στεναχώριες μου, να κάνω ψυχοθεραπεία –το λέει και η μαμά μου αυτό, ότι είναι μια ψυχοθεραπεία για μένα– κι από εκεί και πέρα ελπίζω να βρουν και ακροατήριο και να κάνω τους ανθρώπους να νιώσουν λιγότερο μόνοι πάνω από όλα και να τους συντροφεύουν σε καταστάσεις χαράς και λύπης.

Η Κανονικότητα ήταν το τελευταίο κομμάτι που έβαλα στο δίσκο. Έβγαλα ένα άλλο για να βάλω αυτό επειδή θεωρώ σημαντικό να βάλω ένα ελληνικό κομμάτι και να αντικατοπτρίζει πάρα πολύ τα συναισθήματά μου γι' αυτό το θέμα και την οργή μου για την ελληνική κοινωνία γενικότερα. Το 'γραψα για την Ελλάδα».

Κανονικότητα

— Θα γυρνούσες να μείνεις μόνιμα εδώ;

Η Αθήνα μου λείπει πάντα. Την αγαπώ πάρα πολύ και με εξοργίζει πάρα πολύ, γι' αυτό έφυγα κιόλας. Έχω μια σχέση αγάπης και, δεν θα το έλεγα ακριβώς, μίσους. Θα δυσκολευόμουν να γυρίσω αλλά θα μπορούσα να ζω ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, αν έβρισκα τον τρόπο. Με εξοργίσει η ελληνική νοοτροπία της κανονικότητας. Με εξοργίζει η αστυνομοκρατία πάρα πολύ και με τρομάζει. Δεν νιώθω ασφαλής να κυκλοφορώ στους δρόμους της. Το πώς χτίζεται ο δημόσιος χώρος, με πόση προχειρότητα και κιτσαριό. Με εξοργίζει το γεγονός ότι έχεις μπροστά σου όλη την ανθρώπινη μιζέρια χωρίς καμιά βοήθεια και δίπλα χιπστεράδικα, μπουτίκ ξενοδοχεία. Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει πρόνοια ουσιαστική και ότι οι άνθρωποι μένουν στην τύχη τους και είναι αυτή η αντίθεση που με τρελαίνει. Βλέπεις αυτό το ακριβό ξενοδοχείο και στην πόρτα ανθρώπους να μισοπεθαίνουν. Υπάρχουν πολλά πράγματα όμως που αγαπώ, ο ουρανός, οι φίλοι μου. Μου λείπει η παλιά Αθήνα όπως τη θυμάμαι, η καλώς εννοούμενη αναρχία της, το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο ένιωθα ότι δεν έχει γίνει η τελείως ελεγχόμενη ευρωπαϊκή πόλη, όπου είναι όλα πάρα πολύ καθαρά και τακτοποιημένα και σωστά.

Nos Volvimos e Encontrar

Bandcamp

ΥουΤube

Instagram

Facebook

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Mara Gibb»: Μια space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας

Μουσική / Μια ελληνική space όπερα για τη μυστική ζωή ενός non-binary εξωγήινου

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΠΕΞ INDIRA PAGANOTTO INTERVIEW

Μουσική / H Ιndira Paganotto φέρνει στην Αθήνα την απίθανη psy-techno της και μια στρατιά νίντζα

Είναι περήφανη για τις ιταλικές και τις ισπανικές της ρίζες, και για τη μουσική της. Το στυλ της, χωρίς κανόνες ή κουτάκια, ανεβάζει τον πήχη, μαζί και τις προσδοκίες μας για την εμφάνισή της στο Techniques.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα σεζόν περιλαμβάνει το Πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς με τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα Αλεξέι Βολόντιν, και η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στην ιστορία αυτού του αριστουργήματος που γεννήθηκε μέσα από τη μοιραία γνωριμία του συνθέτη με την Κλάρα Σούμαν.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
REWORKS 2025 - Τα νέα / ανερχόμενα ονόματα του φετινού φεστιβάλ

Μουσική / Κρατήστε σημειώσεις: Αυτά είναι τα ανερχόμενα ονόματα του φετινού Reworks

Μέσα σε πέντε μέρες το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής φέρνει στη Θεσσαλονίκη πολυσυλλεκτικά, απρόβλεπτα και ατμοσφαιρικά sets που συνδυάζουν την εγκεφαλική με τη χορευτική διάσταση.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT