Το φετινό Melt! Festival στη γερμανική Ferropolis -παλιά ορυχεία εξόρυξης σιδήρου-, περίπου ένα δίωρο έξω απ’ το Βερολίνο, έγινε υπό καταρρακτώδη βροχή, μέσα στις λάσπες και σε θερμοκρασίες που θύμιζαν χειμώνα. Παρ’ όλα αυτά, τα χιλιάδες πιτσιρίκια που είχαν κατακλύσει τα κάμπινγκ τριγύρω κυκλοφορούσαν ανέμελα με κοντομάνικα και γαλότσες, καμένα απ’ την κατανάλωση τόνων μπίρας -και όχι μόνο- και φαινόταν «να μην τρέχει μία». Το βράδυ της Κυριακής -τρίτη και τελευταία μέρα- δεν ξέρω ποιος θεός μας λυπήθηκε, αλλά δεν έριξε ούτε ψιχάλα και η Björk εμφανίστηκε πανηγυρικά μέσα στο τσουχτερό κρύο και στην υγρασία που σε περόνιαζε, αλλά τουλάχιστον σε ένα χώρο στεγνό που σου άφηνε περιθώρια να το απολαύσεις. Έπαιξε πολύ λίγο για headliner -γύρω στη μια ώρα, μαζί με τα δύο encore- αλλά, απ’ το εντυπωσιακό ξεκίνημα μέσα στις φωτιές με το «Earth Intruder» μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε με τη 10μελή μπάντα με τα χάλκινα που τη συνόδευε να χορεύει ξέφρενα στους ρυθμούς του «Declare Independence», ήταν σίγουρα η καλύτερη Björk που έχω δει ποτέ.

Έντονα ρυθμική, με τα κομμάτια σε σχεδόν αγνώριστες χορευτικές εκτελέσεις, με έναν καταπληκτικό Mark Bell στο programming και τον Chris Corsano στα ηλεκτρονικά drums να ξεσηκώνει, έκανε 20 χιλιάδες άτομα να χοροπηδάνε αλαλάζοντας. Την ατμόσφαιρα είχαν θερμάνει οι εξαιρετικές εμφανίσεις των Neon Neon, των Hot Chip αλλά, πάνω απ’ όλα, των Battles (σπουδαίο γκρουπ live), αυτό που έγινε όμως με την Björk ήταν πραγματική έκπληξη, γιατί η αλήθεια είναι ότι μετά το Volta ακούστηκαν τόσα πολλά, που κάποιοι την είχαν ξεγράψει. Όταν πρωτοβγήκε η πολύχρωμη μπάντα με τα χάλκινα και το χατζιδακικό εμβατήριο στη σκηνή ήσουν σίγουρος ότι αυτό που θα ακολουθούσε δεν θα ήταν απλά ένα ακόμα καλό live. Η σκηνή και το φόντο έχουν στολιστεί ήδη με πράσινα και λαμπερά ροζ πανό με παραστάσεις ζώων, οι υπόλοιποι μουσικοί παίρνουν θέσεις και με τις πρώτες νότες του «Earth Intruders» εμφανίζεται το ξωτικό, χαμογελαστό και χορεύοντας στους tribal ρυθμούς, με ένα φόρεμα που μοιάζει με φουστανέλα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Λέει ευχαριστώ στα γερμανικά και στέλνει στις άκρες της σκηνής ιστούς αράχνης που δείχνουν να εκτινάσσονται από τα χέρια της (!).

Το tracklist ήταν η δεύτερη μεγάλη έκπληξη. Λέει κομμάτια που είναι πασίγνωστα από ολόκληρη τη δισκογραφία της, με αποκορύφωμα μια μεγαλειώδη τέκνο εκτέλεση του «Army of Me» και με ένα αγνώριστο τέκνο-δυναμίτη «The Triumph Of The Heart» - το ίδιο και το «I Miss You». Ξεσηκώνει. Από το Volta λέει μόνο τρία κομμάτια, προς ανακούφιση όλων. Λέει ακόμα και outsiders όπως το «Cover Me», το «Joda» ή το ξεχασμένο «The Αnchor Song» ως ιντερλούδια. Στο «Wonderlust» και στο «Hyperbalad» γίνεται πανζουρλισμός, τα πνευστά μαζεύονται γύρω της και παίζουν το θέμα της Selda απ’ το Χορεύοντας στο σκοτάδι. Φεύγει και επιστρέφει στη σκηνή δυο φορές, χορεύει ασταμάτητα, συστήνει τους μουσικούς της με τη φανερά προσποιητή και έντονα ισλανδική προφορά της. Από πείσμα. Ήταν μια Björk σε τρελά κέφια, με μια εξαιρετική μπάντα να τη συνοδεύει, με καινούργιες ενορχηστρώσεις στα κομμάτια της που τα κάνουν εντυπωσιακά, με οτιδήποτε είναι σημερινό να έχει περάσει με έναν πολύ έξυπνο τρόπο στον ήχο της. Ακόμα και dubstep. Ένα άψογα σχεδιασμένο σόου με ενέργεια που κουβαλάς για μέρες. Τη μισή απ’ την ενέργεια στο Melt! να διαθέσει στην Αθήνα, θα μιλάμε για μια αξέχαστη εμπειρία…