Είναι η τρίτη φορά που μιλάω με τη Louisahhh, μάλλον η τέταρτη, αν συνυπολογίσω κι αυτή που τα είπαμε από κοντά, όταν εμφανίστηκε στην Αθήνα. Οι τρεις πρώτες είχαν «επαγγελματική» χροιά, η τελευταία φιλική και μου έδωσε τη δυνατότητα να παρατηρήσω ότι, συγκρίνοντας τις δύο αυτές συνθήκες, αυτό το κορίτσι είναι πολύ μαζεμένο και μετρημένο στη ζωή του. Όμως είναι μια πραγματική δύναμη της φύσης όταν συνθέτει, παίζει μουσική, μιλάει για τη δουλειά της. Ίσως γιατί εκεί βρίσκεται στο απόλυτο κέντρο της, εκεί «γίνομαι η ίδια η μουσική», όπως μου είπε πρόσφατα.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, τίμησε την underground σκηνή της πόλης της ως γνήσιο Club Kid και όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μουσική, ταξίδεψε στο Λος Άντζελες, μετά στο Παρίσι, για να εγκατασταθεί, τελικά, στην Ευρώπη. Το βιογραφικό της πλούσιο και τα επιτεύγματά της πολλά – έχει δική της δισκογραφική, τη RAAR, σε συνεργασία με τον Maelstrom, εμφανίσεις σε σημαντικά κλαμπ/φεστιβάλ, κυκλοφορίες, εξώφυλλα και άρθρα που την έστεψαν την «επόμενη σούπερ σταρ της techno».
Πίσω από τα φώτα η Louisahhh έδινε μια γενναία μάχη για να μείνει μακριά από τις ουσίες και το αλκοόλ, στα οποία ήταν εθισμένη. Μια μάχη σκληρή και καθημερινή, αφού δύσκολα μπορεί κάποιος να αποφύγει την επαφή με τους πειρασμούς στον χώρο όπου κινείται επαγγελματικά. Κάνοντας φοβερή δουλειά με τον εαυτό της και μέσα από την τεράστια αγάπη της για την έκφραση μέσω των ήχων, αναδείχθηκε νικήτρια.
Νιώθω πως αυτήν τη στιγμή μας δίνεται η ευκαιρία να επανεξετάσουμε όλοι τις προτεραιότητες και τα κίνητρά μας, με την πιθανότητα, όταν επιστρέψουμε, να μπορέσουμε να δουλέψουμε με έναν τρόπο που θα είναι πιο συμπονετικός, που θα έχει έναν ξεκάθαρο σκοπό.
Όταν περνάς διά πυρός και σιδήρου, παίρνεις πολλά μαθήματα. Η ψυχοσύνθεση και ο χαρακτήρας της, η έμφυτη ενσυναίσθηση, την οδήγησαν στο να μιλάει για τις εμπειρίες της με σκοπό να βοηθήσει άλλους που ίσως βρίσκονται ή έχουν βρεθεί στην ίδια θέση μ' εκείνη. Ο εθισμός, η αποτοξίνωση, το σεξ, η αγάπη, οι σχέσεις, η ουσία της ζωής, η δύναμη της μουσικής αλλά και ο φεμινισμός, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία και στη μουσική είναι πάντα στην ατζέντα της, δημόσια, άφοβα, τολμηρά και ειλικρινά.
Το μόνο που υπήρχε ως εκκρεμότητα για τους φαν της, αλλά και για εκείνη, ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ της, που περιμένουμε εδώ και καιρό. Το ’21 ήταν, επιτέλους, η χρονιά του. Punk, electro, techno, ευοίωνο, δυναμικό, δυστοπικό, φωτεινό και σκοτεινό συνάμα, ένα πολύ προσωπικό μανιφέστο μουσικής ενηλικίωσης, το «The practice of freedom» κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από το label του πολύ ξεχωριστού HE.SHE.THEY.
— Επιτέλους, λοιπόν, το πολυαναμενόμενο άλμπουμ σου ήρθε στο φως μετά από χρόνια προετοιμασίας. Πώς νιώθεις για όλο αυτό, για το τελικό αποτέλεσμα και ποιες είναι οι προσδοκίες σου από αυτή την κυκλοφορία;
Μιλάμε ακριβώς μία μέρα μετά την επίσημη κυκλοφορία κι αυτό που μπορώ να πω είναι πως ήταν ένα απίστευτο ταξίδι! Τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Δεν νομίζω πως είναι από θλίψη, απλώς με κατέκλυσαν εκατοντάδες έντονα συναισθήματα συγχρόνως: ευγνωμοσύνη, χαρά –στο NPR Music χαρακτήρισαν το άλμπουμ ως τον χαμένο κρίκο που συνδέει τους Yeah Yeah Yeahs με τους Nine Inch Nails, εκεί να δεις κλάμα–, η παραδοχή και αποδοχή ότι πλέον αυτό για το οποίο δούλεψα τόσο σκληρά και για τόσο πολύ καιρό, αυτό που, τελικά, με άλλαξε και με δημιούργησε βρίσκεται πλέον εκεί έξω και μπορώ να μοιραστώ αυτή μου την εμπειρία με άλλους ανθρώπους.
Μέσω αυτού του άλμπουμ έμαθα να τραγουδώ και να συνθέτω πραγματικά, μου έδωσε μια ζωντανή μπάντα (το όνειρο της ζωής μου) και με σύνδεσε με τον παραγωγό Vice Cooler, τον οποίο αγαπώ και σέβομαι απεριόριστα, είμαι πολύ περήφανη για τη συνεργασία μας.
Αυτό το άλμπουμ μού έδωσε το κουράγιο να σπάσω τη συνεργασία μου με τους πρώην μάνατζέρ μου, κάτι που φαινόταν ως τεράστιο βήμα και το έκανα, ώστε να επιτρέψω σε αυτήν τη δουλειά να σταθεί στο ύψος της γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ασυμβίβαστη. Μου πρόσφερε την πρώτη μου πραγματική συμφωνία με δισκογραφική εταιρεία και μου δίδαξε την αρετή της υπομονής – τι συμβαίνει όταν το καλό είναι ο εχθρός του καλύτερου.
Τώρα, το να έχω προσδοκίες από αυτό μου φαίνεται επικίνδυνο ή άχρηστο, θέλω να μείνω μακριά από την αποτίμηση των «αποτελεσμάτων» του και η μοναδική μου ευχή γι' αυτόν τον δίσκο είναι να τον αγαπήσουν οι άνθρωποι. Όχι όλοι, ορισμένοι.
— Και τώρα η πιο κλισέ ερώτηση ever, που όμως, ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, ήταν η πρώτη που μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό και ανυπομονούσα να μάθω: από πού άντλησες έμπνευση και τι ακριβώς θέλεις να περάσεις στον ακροατή;
Πολύ ειλικρινά, δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου τον ακροατή κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, αυτό το κάνεις όταν σε ενδιαφέρει η «ψυχαγωγία» κι εγώ ήθελα να κάνω «τέχνη». Το να σκέφτεσαι πώς αυτό το κάτι θα γίνει αποδεκτό ή πώς θα ακουστεί σε κάποιον άλλο εκτός από μένα κάπως ευτελίζει την εντιμότητα και τη συνοχή με τις οποίες προσπαθώ να δουλέψω ως καλλιτέχνιδα. Δεν είναι δική μου δουλειά το τι θα σκεφτεί ο κόσμος ακούγοντάς το, πρέπει να εμπιστευτώ το σύμπαν και αν φτιάξω κάτι αληθινό και θαρραλέο, θα βρει το κοινό του. Θα του προσφέρει αυτά που πρόσφερε σ' εμένα, θα τους θεραπεύσει, όπως ακριβώς συμβαίνει και σ' εμένα, όταν ακούω μια δουλειά που θαυμάζω.
Σε σχέση με την έμπνευση και ειδικά για τους στίχους υπήρχαν πολλές και ποικίλες στιγμές έμπνευσης, από την Gwendolyn Brooks, την Patti Smith, την bell hooks, τα μηνύματα του συντρόφου μου και το το ότι ερωτεύτηκα μέχρι τον θρήνο μιας μεγάλης απώλειας και το να ξυπνάω μια μέρα σε καθεστώς απόλυτης συνειδητότητας της σεξουαλικότητάς μου. Ηχητικά πιστεύω πως το σημείο επαφής στο οποίο διασταυρωθήκαμε με τον Vice ήταν το alternative rock των '90s, οι Garbage, οι Nine Inch Nails, οι Smashing Pumpkins.
Μετά αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τις ιδέες μας ο ένας στον άλλο και να τις επαναπροσδιορίζουμε, ώστε να έχουν συνάφεια και συνοχή στο σύμπαν που χτίζαμε. Χρησιμοποιήσαμε, επίσης, πάρα πολλά περίεργα samples, ήχους από σμήνη μελισσών, καταιγίδες, σκύλους που γαβγίζουν, ελικόπτερα, βατράχια, όπλα και πολλά κρυμμένα, «μυστικά» samples, ακατανόητα μέσα στο γενικότερο ηχητικό τοπίο, που όμως έδωσαν στα κομμάτια βάθος και μια έξτρα δόση παράξενου.
Louisahhh - Numb, Undone (Official Video)
— Ξεχωρίζεις ποτέ τη Louisahhh ως καλλιτέχνιδα από τη Louisahhh, τον άνθρωπο; Αν ναι, ποιο είναι το σημείο επαφής τους;
Πραγματικά, νομίζω πως θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι καλύτερη σ’ αυτό ή να μπορούσα να πετύχω έναν πιο ξεκάθαρο διαχωρισμό αυτών των δύο οντοτήτων, του καλλιτέχνη και του ανθρώπου. Όμως η δουλειά που κάνω προέρχεται από ένα πραγματικά ειλικρινές, ωμό και ευάλωτο σημείο αναφοράς και πιστεύω πως ζω μαζί του και αναπτύσσεται μέσα μου για τόσο πολύ καιρό, που δεν μπορεί να επιτρέψει την εναλλαγή.
Μάλλον δεν βάζω πολύ χιούμορ στη δουλειά μου, είμαι πιο αστεία και αδέξια ως άνθρωπος στην πραγματικότητα και δεν θέλω να γράφω ή να παίζω από αυτό το σημείο αναφοράς. Πιστεύω πως ο στόχος μου (ευθύς ή έμμεσος) είναι η δημιουργική πλευρά μου να είναι απόλυτα γειωμένη στον «ανώτερο εαυτό» μου, στη Μαχήτρια Βασίλισσα μέσα μου. Θέλω να είμαι δυνατή, όπως η μουσική.
— Παρακολουθώντας στενά τη διαδρομή σου ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως DJ, μπορώ να πω πως ο ήχος σου έχει εξελιχθεί και μεταλλαχθεί πολύ μέσα στα χρόνια. Πώς θα περιέγραφες το ηχητικό σου ταξίδι μέχρι σήμερα;
Μετά την ολοκλήρωση αυτού του άλμπουμ διαπίστωσα πως δεν πιστεύω σε μουσικά είδη, γιατί με περιορίζουν πάρα πολύ – τελικά ποτέ δεν έπαιζαν σοβαρό ρόλο στο πώς αντιλαμβάνομαι τη μουσική ή την τέχνη. Μεγάλωσα σε μια πολύ διασκεδαστική και ανοιχτόμυαλη ατμόσφαιρα, όπου οι DJs μίξαραν Missy Elliot με Miss Kittin και Nitzer Ebb, και τρέφω μεγάλη εκτίμηση στο πώς η ηχητική εξέλιξη διαλύει τις κατασκευές του Εγώ μου για το πώς με βλέπουν οι άνθρωποι ή το πώς μπορώ να ταιριάξω κάπου. Έτσι επιστρέφω στην πραγματική πρώτη μου αγάπη, στο αμερικανικό alternative rock των ‘90s και στο όνειρό μου να φτιάξω μια μπάντα και την επανερμηνεύω μέσω μιας techno ευαισθησίας.
Αυτό συνδέεται με τη διαδικασία της ωρίμανσης, της εξέλιξης – αυτήν τη στιγμή ο στόχος μου είναι να παράγω μουσική που να ταιριάζει απόλυτα στις μπροστινές σειρές που χτυπιούνται σε μια συναυλία που παίζει live μια μπάντα αλλά και που θα παιζόταν εξίσου άνετα από έναν/μία DJ σε ένα dancefloor. Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξω;
— Οι άνθρωποι, αλλά και τα media, συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, βάζοντάς τους ταμπέλες, ώστε να γίνονται πιο «ευανάγνωστα» σε ένα ευρύτερο κοινό. «Μια μείξη από techno, punk και electro» είναι οι επικρατέστεροι χαρακτηρισμοί για το άλμπουμ σου. Πώς τη βρίσκεις αυτή την πρακτική, δεν περιορίζει το αποτέλεσμα μιας δουλειάς, προκαταλαμβάνοντας το αισθητήριο του κοινού;
Ε, ναι, οι άνθρωποι είμαστε μηχανές κατηγοριοποίησης και δεν μπορεί να γίνει κάτι γι' αυτό. Δεν το παίρνω προσωπικά, κατανοώ την ανάγκη (ειδικά από τη στιγμή που ζούμε σε ένα καθεστώς αλγοριθμικού καπιταλισμού) να στριμώξεις διάφορα πράγματα σε είδη, ώστε να τα πουλήσεις ή να κάνεις ό,τι άλλο θέλεις μ’ αυτά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το σκέφτομαι όλο αυτό όταν δημιουργώ.
Στις μεγαλειώδεις δέκα εντολές που συνέταξε ο John Cage για τους καλλιτέχνες έγραψε ότι ένας κανόνας είναι «να μη δημιουργείς και να αναλύεις την ίδια στιγμή». Εγώ δημιουργώ και πιστεύω πως είναι δουλειά των μάνατζερ να αναλύσουν αυτό το «πράγμα» που έφτιαξα και να το βγάλουν στην αγορά, να το πουλήσουν χωρίς να το διυλίσουν ή να αποδυναμώσουν το μήνυμα και την πρόθεση του έργου.
— Στο άλμπουμ μιλάς για το σεξ, την εξάρτηση, την ενδυνάμωση, τον κόσμο όπου ζούμε. Ένιωσα ότι άκουγα ένα πολύ προσωπικό και δυναμικό μανιφέστο, το οποίο έχει τη δύναμη να εμπνεύσει και να δώσει στους ακροατές την αίσθηση του ανήκειν, κάτι που είναι πολύ σπουδαίο.
Δεν φτιάχνω μουσική για τους ακροατές, όπως έχω επαναλάβει σήμερα σε βαθμό κακουργήματος (γελάει), όμως ξέρω πολύ καλά πως όταν άκουγα δουλειές καλλιτεχνών που έχω σε μεγάλη υπόληψη και εντόπιζα ότι τις χαρακτήριζε η ειλικρίνεια ή ήταν πολύ προσωπικές, τότε η μουσική μου επέτρεπε να υπάρχω και να ζω. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα μόνη μου στον κόσμο, ότι ήμουν ένα ανίδεο φρικιό που δεν μπορούσε να συνδεθεί με τίποτε από αυτά που συζητούσαν οι συνομήλικοί μου.
Τότε τη ζωή μου έσωσαν οι μπάντες που με δημιούργησαν. Η δουλειά τους μου έδινε δύναμη και όραμα και μου επιβεβαίωναν πως δεν είμαι μόνη μου στον αλλόκοτο κόσμο μου, στο άγχος, στη χαρά ή στα σκοτάδια μου. Εύχομαι αυτό το άλμπουμ κι αυτά που λέω σε αυτό να δώσουν αυτό το δώρο που χαρίστηκε σ' εμένα τόσο απλόχερα και σε κάποιον άλλον. Να τους κάνει να δουν πως δεν είναι μόνοι τους εκεί έξω και ότι υπάρχει ελπίδα.
— Πώς αποφάσισες να κυκλοφορήσεις το «The Practice of Freedom» μέσω της HE.SHE.THEY και όχι μέσω της δικής σου δισκογραφικής, της RAAR, που θα ήταν και η προφανής επιλογή; Να υποθέσω πως θα σε δούμε να συνεργάζεσαι και πάνω σε άλλα πρότζεκτ με αυτή την ξεχωριστή και ανοιχτόμυαλη πλατφόρμα;
Η RAAR είναι η βάση μου, τη λατρεύω και είμαι πολύ περήφανη για εκείνη και για όσα έχουμε κυκλοφορήσει με τη σφραγίδα της. Ενώ θα μου έφερνε τεράστια χαρά το να κυκλοφορήσω το προσωπικό μου άλμπουμ στη δική μας δισκογραφική, συγχρόνως ήθελα να κάνω μια πιο ευρεία «δήλωση» και να έχω έναν μεγαλύτερο αντίκτυπο από αυτόν που μπορούσε να μου προσφέρει το μπάτζετ της RAAR.
Δυστυχώς, αν θέλεις να ξεχωρίσει ένα άλμπουμ σήμερα, πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο ποσό πίσω από αυτή την προσπάθεια, ένα PR team και μια στρατηγική, ώστε η δουλειά να χτυπήσει τους σωστούς στόχους τη σωστή στιγμή. Η HE.SHE.THEY μου το επέτρεψε όλο αυτό. Είδαν την αξία του άλμπουμ, το πίστεψαν και ήταν μαζί μου, δεν με ανάγκασαν να αλλάξω ούτε μία νότα. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να κυκλοφορήσω το «The Practice of Freedom» με πραγματικό μπάτζετ, μαζί τους έμαθα πολλά για τη βιομηχανία της χορευτικής μουσικής, που απείχαν πολύ από τις techno-punk-indie ρίζες της δικής μου δισκογραφικής, και μου προσφέρουν πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Συγχρόνως, συμπορεύομαι με τους ανθρώπους του HE.SHE.THEY σε ό,τι έχει να κάνει με τις αξίες, την ηθική που πρεσβεύουν και τους στόχους τους στη βιομηχανία. Νιώθω πολύ όμορφα ως μέρος της ομάδας τους και, ναι, σίγουρα θα συνεργαστούμε ξανά στο μέλλον.
— Πάντα μιλούσες δημόσια για όλα αυτά που έχεις περάσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια και εντιμότητα, κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίον οι θαυμαστές σου σε αγαπούν τόσο πολύ. Η επιλογή είναι προσωπική, φυσικά, όμως δεν βλέπουμε πολύ συχνά καλλιτέχνες του χώρου να μιλούν για προσωπικά ζητήματα, αναζητήσεις ή να εκφράζουν πολιτικές απόψεις, με το τελευταίο να προκαλεί συνήθως χαμό στα σχόλια στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα.
Μου δόθηκε μια πλατφόρμα. Αν δεν τη χρησιμοποιήσω για να κάνω καλό, αν δεν είμαι φορέας αγάπης, ειλικρίνειας και θάρρους, αν δεν μοιραστώ τις εμπειρίες μου, τη δύναμη και την ελπίδα που προήλθε από τις μάχες μου, τότε πιστεύω πως χάνω όλο το νόημα. Τώρα, αν όλο αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, κανένα πρόβλημα, μπορούν να πάνε στα τσακίδια. Οι καλοί θα μείνουν.
Love is a Punk
— Όλη η βιομηχανία της μουσικής βρίσκεται σε μια μεγάλη και αναγκαστική παύση. Πώς σε επηρέασε προσωπικά όλο αυτό; Πιστεύεις ότι θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή σε αυτό που ξέραμε πριν;
Το ελπίζω, μου λείπει αφάνταστα. Χρησιμοποιώ τα πασίγνωστα «tools of recovery» για να παραμένω γειωμένη στο παρόν, αφού, αν βουλιάξω στο παρελθόν ή αν αρχίσω να τριπάρω με το μέλλον, θα με οδηγηθώ σε κατάθλιψη ή άγχος. Η αβεβαιότητα είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Τα πάω πολύ καλά με τη ρουτίνα, όμως και το ότι έκανα παύση από τα συνεχή ταξίδια αποδείχτηκε πολύ παραγωγικό δημιουργικά, ενώ παράλληλα εστίασα στην ψυχική, σωματική και συναισθηματική μου υγεία.
— Γίνεται εδώ και καιρό μια σοβαρή κουβέντα για την πιθανότητα επαναρρύθμισης και επανεκκίνησης της σκηνής μετά την πανδημία. Πιστεύεις πως όντως είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Τι πρέπει να διορθωθεί οπωσδήποτε , κατά τη γνώμη σου;
Νιώθω πως αυτήν τη στιγμή μάς δίνεται η ευκαιρία να επανεξετάσουμε όλοι τις προτεραιότητες και τα κίνητρά μας, με την πιθανότητα, όταν επιστρέψουμε, να μπορέσουμε να δουλέψουμε με έναν τρόπο που θα είναι πιο συμπονετικός, που θα έχει έναν ξεκάθαρο σκοπό. Όλο αυτό για μένα αποκτά ένα άλλο, ειδικό βάρος και σοβαρότητα, όταν μιλάμε ξεκάθαρα, πια, για μια σκηνή που δεν αποκλείει κανέναν, για την κουλτούρα της συναίνεσης, για τα ασφαλή dancefloors για όλους – δουλεύουμε πολύ σκληρά για όλα αυτά μέσω της πρωτοβουλίας #forthemusic (meetoo-music.com).
Επίσης, να μην ξεχνάμε το θέμα του περιβάλλοντος και το κακό που κάνει σ’ αυτό η βιομηχανία της μουσικής, μέσω των ασταμάτητων περιοδειών. Μια πολύ σημαντική κολεκτίβα είναι η DJs4ClimateAction, που προσπαθεί να βρει τρόπους να μειωθούν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που προέρχονται από τον χώρο της χορευτικής μουσικής, εφόσον δουλέψουμε όλοι μαζί προς αυτή την κατεύθυνση.
— Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον και πόσο τα έχεις διαφοροποιήσει λόγω του κορωνοϊού;
Ελπίζω πραγματικά να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε το live show που στήσαμε γι' αυτό το άλμπουμ, για το οποίο έχουμε δουλέψει όλοι πολύ σκληρά. Έχουμε προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις, εύχομαι να πραγματοποιηθούν και να γίνει όλο αυτό πολύ μεγάλο, όπως το έχουμε φανταστεί. Αλλιώς, θα συνεχίσω να το πηγαίνω μέρα με τη μέρα. Δουλεύω σε καινούργια μουσική, κάνω ιππασία, γιόγκα και διαλογισμό, τρέχω, μαθαίνω νέα κόλπα στον σκύλο, διαβάζω, τελειοποιώ τα γαλλικά μου – δεν μου φτάνουν οι μέρες.
Το «The Practice of Freedom» της LOUISAHHH κυκλοφορεί από τo HE.SHE.THEY και μπορείτε να το ακούσετε εδώ.
