Τον Ιούνιο που μας πέρασε η Μαρίνα έστησε το ηχείο της στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έπιασε την κιθάρα της και τραγούδησε για πρώτη φορά μπροστά σε μερικούς φίλους της που είχαν έρθει για να την ακούσουν. Ήταν οι μέρες μετά το τελευταίο μάθημα των πανελληνίων της.
Στα απογεύματα εκείνου του καλοκαιριού που θα ακολουθούσαν, θα τραγουδούσε πολλές φορές, αυτήν τη φορά με τον κόσμο να γεμίζει τον χώρο για να απολαύσει τη μουσική της, με όλο και περισσότερους περαστικούς να σταματούν για να την ακούσουν να τραγουδάει «εξωτικό χαρμάνι» και «όταν σου χορεύω» σε δικές της διασκευές.
Το ραντεβού επρόκειτο να καθιερωθεί. Μέσα από τα social, το Instagram και το TikTok, η Μαρίνα ανακοίνωνε το επόμενο live στην Αρεοπαγίτου και ο νεαρόκοσμος ανταποκρινόταν με όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό.
«Τον καιρό που έδινα πανελλήνιες ήμουν τόσο φρικαρισμένη που έπαιρνα τους δρόμους της Πλάκας για να αναπνεύσω. Περπατούσα στην Αποστόλου Παύλου, στο Θησείο, όταν άκουσα έναν μουσικό να παίζει το "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι" του Χατζιδάκι, ένα τραγούδι που λέγαμε με τη μαμά μου όταν καλά-καλά δεν ήξερα να αρθρώνω σωστά το σίγμα. Κοντοστάθηκα και ζήτησα από τους φίλους μου να μείνουμε για λίγο εκεί. Άνοιξα την μπίρα μου, γύρισα το βλέμμα μου στα αριστερά και είδα την Ακρόπολη φωτισμένη. Εισπνοή, εκπνοή και άμεση ανάγκη για επικοινωνία της μουσικής μου. Τόσο χρειάστηκε για την απόφαση» λέει όταν τη ρωτάω για το πώς ξεκίνησε το πρώτο live της.
Αισθάνομαι παντοδύναμη στον πεζόδρομο. Είναι διαδικασία κορύφωσης: όσο περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να σταματήσουν την προκαθορισμένη βόλτα τους και να εξερευνήσουν τον δικό σου κόσμο, τόσο ψηλώνεις κι εσύ. Κάθε live έχει τη δική του διαφορετική γοητεία και ενέργεια.
«Γύρισα στο σπίτι και άρχισα να ψάχνω για εξοπλισμό» συνεχίζει, «Οι δικοί μου συνέστησαν να τελειώσω πρώτα με τα τρεξίματα των εξετάσεων και ύστερα να εστιάσουμε σε αυτό. Τετάρτη γράφω το τελευταίο μου μάθημα. Παρασκευή παίρνω ηχείο. Κυριακή κρατώ την κιθάρα μου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στις 28 Ιουνίου του 2020, λοιπόν, είχα μαζέψει λίγους φίλους, είχα φτιάξει ένα πρόγραμμα διασκευών και ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Οι πέντε περαστικοί που επιβράδυναν το βάδισμα τους για να ακούσουν ένα ρεφρέν παραπάνω έγιναν εκατό που κάθονταν για τρία τραγούδια ακόμα. Κάπως έτσι μεγάλωνε η θερινή μας παρέα, που με το πέρασμα του χρόνου γινόταν όλο και πιο σταθερή.
Αισθάνομαι παντοδύναμη στον πεζόδρομο. Είναι διαδικασία κορύφωσης: όσο περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να σταματήσουν την προκαθορισμένη βόλτα τους και να εξερευνήσουν τον δικό σου κόσμο, τόσο ψηλώνεις κι εσύ. Κάθε live έχει τη δική του διαφορετική γοητεία και ενέργεια.
Το καλοκαίρι έκανα live επιλεκτικά, σούρουπο, τα οποία ανακοίνωνα μέσω των social media. Είχα ήδη χτίσει τα προηγούμενα χρόνια μια κάποια επαφή με κόσμο που ήθελε να ακούσει τα 15 δευτερολέπτων βίντεο που δημοσίευα. Έτσι, διατυμπάνιζα –διακριτικά!– ώρα και μέρος συνάντησης».
@marinaspanou_ ο απόηχος μέσα από φιλμ σε πεζούλι της Αθήνας. πάρε την μπύρα σου να τζαζέψουμε στην καλοκαιριάτικη Ακρόπολη
♬ πρωτότυπος ήχος - Μαρίνα Σπανού
Οι μουσικοί του δρόμου
«Δεν μπορώ να φανταστώ την Αθήνα χωρίς μουσικούς να τζαμάρουν στα πεζοδρόμια, στα πάρκα, στις πλατείες της. Ως πεζή με διευκολύνουν να δω την πόλη μου πιο κινηματογραφικά. Είναι κάτι που τείνω να κάνω εν γένει. Ίσως γι’ αυτό ήταν τόσο έντονη η επιθυμία μου να δημιουργήσω το ίδιο συναίσθημα σε έναν περαστικό. Πέραν βέβαια του ότι η ελευθερία στην πρόσβαση μουσικής είναι άξια λόγου. Τη διαχωρίζω από τις οργανωμένες συναυλίες με κομμένο εισιτήριο, όπου εκεί απαιτούνται διαφορετικές προϋποθέσεις και καλύπτονται διαφορετικές ανάγκες. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να συνυπάρχουν χωρίς να στερούν τη δυναμική το ένα από το άλλο.
Η πρώτη επαφή
Στα πέντε μου και ήρθα σε επαφή με τις πρώτες κλίμακες, τις πρώτες μου σονάτες, τον πρώτο μου Μπαχ και ούτω καθεξής, με τη φάρα της κλασικής μουσικής. Το ένα έφερε το άλλο. Κάποια στιγμή, ψάχνοντας στην αποθήκη, με περίμενε και μια κιθάρα που είχε συντροφεύσει τον πατέρα μου όσο ήταν στο λύκειο. Έχοντας στις πλάτες μου τις θεωρίες και τα σολφέζ του πιάνου, αποφάσισα να αποστατήσω για λίγο και άρχισα να γρατζουνάω κάτι συγχορδίες σε αυτή.
@marinaspanou_ ρε, η Κυριακή δεν είναι μια ωραία μέρα να περπατήσεις στην Αρεοπαγίτου;
♬ πρωτότυπος ήχος - Μαρίνα Σπανού
Πάντοτε έγραφα εμπνευσμένες ή μη μελωδίες και στιχάκια σε ξεχασμένα τετράδια, σε κάποια Α4 κόλλα που είχα χρησιμοποιήσει για να λύσω μια εξίσωση, το οποίο για να είμαι ειλικρινής δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα ως έχει τώρα. Το πρώτο ολοκληρωμένο μου τραγούδι, όσο μπορεί να είναι τουλάχιστον σε αυτήν την ηλικία, το έγραψα στα 12 μου χρόνια. Λεγόταν «Σε λατρεύω» και εν τέλει ηχογραφήθηκε σε ένα φιλικό στούντιο. Στην πρώτη μου επαφή με ένα τέτοιο περιβάλλον αισθάνθηκα σαν να έπρεπε να συμβεί. Ανακάλυπτα τον κόσμο από την αρχή. Από τότε δεν σταμάτησα να γράφω.
@marinaspanou_ όταν ο πεζόδρομος ήταν σκηνή και ο κόσμος δικός μας
♬ πρωτότυπος ήχος - Μαρίνα Σπανού
Οι σπουδές
Πέρυσι αποφοίτησα από τον γολγοθά του λυκείου. Αν και η πρώτη καραντίνα λειτούργησε καταστροφικά για πολλούς μαθητές και η μερική αποδιοργάνωση ήταν αναπόφευκτη, εγώ μπορώ να πω ότι επωφελήθηκα σε μεγάλο βαθμό από αυτή. Η απαιτητικότητα του σχολείου έβαζε τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες σε αναμονή και αυτό με τρέλαινε. Μόνο τα Σαββατοκύριακα ή καμία Πέμπτη σκαστή, μετά την τελευταία ώρα, μπορούσα να ακολουθήσω τη μητέρα μου σε κάποια πρόβα για να ξεφεύγω. Όλα αυτά βέβαια συμβίωναν με το σύνδρομο τελειομανίας μου.
Όταν λοιπόν έγινε αυτή η παύση, τον Μάρτιο του ‘20, είχα την ευκαιρία να πιέζω τον εαυτό μου όσο επιθυμούσα εγώ. Φροντιστήριο ούτως ή άλλως δεν ήθελα να κάνω, άρα εκ των πραγμάτων τον χρόνο μου μπορούσα να τον διαχειριστώ καλύτερα, έτσι ώστε να εκτονώνομαι και δημιουργικά. Πέρασα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στο τμήμα της Φιλολογίας.
Το καλοκαίρι του ‘20 έκανα κάποια μαθήματα προετοιμασίας ώστε να δώσω σε δραματικές σχολές. Αγαπώ το θέατρο δυνατά, ακόμη κι όταν δεν το φωνάζω. Ή μάλλον στην εποχή που ζούμε: αγαπώ το θέατρο δυνατά ακόμη κι όταν δεν φωνάζει. Παιδικό όνειρο ήταν να ανέβω στη σκηνή, σε ένα από αυτά τα μιούζικαλ του Λονδίνου που με είχαν μαγέψει. Παρακολούθησα και ένα σεμινάριο εκεί, στο West End Stage, το 2018.
Η σχέση μου με τον χορό επίσης είναι άκρως ερωτική. Χτυπιόμουν σε μια αίθουσα άτσαλα από μικρό παιδί. Ήμουν πολλά χρόνια στη σχολή του Φωκά Ευαγγελινού και σίγουρα νιώθω πως θα ήμουν πολύ διαφορετική αν δεν ήταν για αυτά τα λυτρωτικά μαθήματα της Παρασκευής. Θέατρο, μουσική και χορός για μένα είναι ζωτικά όργανα.
Είμαι στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και είμαι πολύ ευγνώμων που έχω τη δυνατότητα να εντρυφήσω και σε αυτήν τη μορφή τέχνης.
@marinaspanou_ το τραγούδι αυτό και η Αρεοπαγίτου. εσύ;
♬ πρωτότυπος ήχος - Μαρίνα Σπανού
Η συνεργασία με τον Κωστή Μαραβέγια
Με τον Κωστή συνευρεθήκαμε μουσικά στη σκηνή του Θεάτρου Άλσους, τον Ιούλιο του ‘20, και στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς. Ήταν μια άψογη συνεργασία που με καθόρισε. Πρόκειται για έναν αξιόλογο καλλιτέχνη και άνθρωπο που δίνει απλόχερα χώρο στους νέους μουσικούς. Είναι σπάνιο πλάσμα. Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί κανείς μάλιστα και από τους ανθρώπους που τον ακολουθούν πιστά. Η ενέργεια του κοινού στη συναυλία ήταν τρυφερά θερμή. Έχω τις πιο γλυκές εικόνες από τις μέρες εκείνες και εύχομαι να ανταμώσουμε ξανά.
«Η Ομόνοια»
Το κομμάτι αυτό το έγραψα στην πρώτη καραντίνα, τον Μάρτιο του ‘20, γιατί μου έλειπαν τα μετρό. Οι αποβάθρες, άδειες ή όχι, οι σκισμένες θέσεις στα τελευταία βαγόνια και τα βιαστικά ζευγαρώματα ματιών. Η σκονισμένη Ομόνοια που τελικά κάπως ρομαντική φαντάζει. Σημείο μηδέν είναι τα σημεία αναμονής που έχω ζήσει και από αυτά τροφοδοτήθηκε και το τραγούδι αυτό.
Η «Ομόνοια» μου αγκαλιάστηκε από αρκετό κόσμο. Νομίζω πως μια από τις πιο χαρούμενες μου στιγμές είναι να την τραγουδάω στην Αρεοπαγίτου και η ένταση των φωνών που συνοδεύουν να είναι μεγαλύτερη από αυτή του ηχείου.
Ο δίσκος
Βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο της ηχογράφησης του πρώτου μου δίσκου, κάτι που με κρατά σε εγρήγορση. Είναι ένα σύνολο 7 κομματιών που αποτελούν μια ενιαία διαδρομή από παραλίγο ερωτικών, από άνω τελείες κι από γοητευτικά «σχεδόν», που ελπίζω με τη σειρά τους να γοητεύσουν κάποιον περαστικό ακροατή. Ένα από αυτά είναι και η «Ομόνοια», η οποία εν τω μεταξύ έχει διασκευαστεί και θα κυκλοφορήσει ξανά το καλοκαίρι μαζί με τον δίσκο. Είναι τα 7 διαμαντάκια μου, είναι κομμάτι της Μαρίνας και ανυπομονώ να μοιραστούν τις ιστορίες τους.
Προς το παρόν δεν έχω προγραμματίσει κάποια εμφάνιση καλοκαιρινή, αλλά σίγουρα θα ήθελα πολύ με την κυκλοφορία του δίσκου να βρεθώ στη σκηνή. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίσουν τα live του δρόμου, αλλά πάντα θα είναι το σημείο εκκίνησης και επαναπροσδιορισμού μου. Ευελπιστώ ο αέρας της Αρεοπαγίτου να γεμίσει τον αέρα των σκηνών. Αυτό για μένα θα ήταν το ιδανικό τουλάχιστον. Όμορφα πράγματα έρχονται.
