Caroline Polachek
Desire, I Want to Turn Into You
Μπορεί η Caroline Polachek (Chairlift) να θέλει απεγνωσμένα να μεταμορφωθεί σε επιθυμία στον τίτλο του δεύτερου προσωπικού της άλμπουμ, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι μόνο αυτό το συναίσθημα δεν σου προκαλούν τα τραγούδια της. Αντίθετα, είναι να απορείς αν ακούς το ίδιο άλμπουμ με όσους γράφουν διθυράμβους στο «Pitchfork» και με τον Fantano.
Ναι, ανήκω στη μειοψηφία που δεν ενθουσιάστηκε και τόσο, ίσως επειδή δεν είμαι Αμερικανίδα. Μάλιστα, στο «Pitchfork» την αποκαλούν την Kate Bush της Gen Z. Τι να το κάνεις, όμως, αφού ούτε την ιδιαίτερη φωνή της Kate έχει η ταλαντούχα κατά άλλα Καρολίνα αλλά και συγκεκριμένα κομμάτια, όπως τα «Blood and Butter», «Crude drowning of an angel» ή το «Hopedrunk Everlasting», αγγίζουν, αλλά δεν φτάνουν τη δισκογραφία της σπουδαίας Βρετανής, παρά τις έξυπνες ενορχηστρώσεις και τη γενικά εξαιρετική παραγωγή που κάνει σε όλο το άλμπουμ.
H αμηχανία συνεχίζεται και στο πρώτο σινγκλ του δίσκου, το «Bunny is a rider», το οποίο θυμίζει περισσότερο Ed Sheeran με γυναικεία φωνητικά, ενώ η προσπάθειά της στο φλαμένγκο, για τις ανάγκες του «Sunset», σε κάνει πάλι να αναρωτιέσαι γιατί.
Είναι άδικο να διαβάζεις τέτοιες υπερβολές επειδή σε προϊδεάζουν για κάτι πραγματικά μοναδικό και όταν το πρώτο κομμάτι, το «Welcome to my island», ξεκινάει με αυτές τις άστοχες άριες δεν ξέρεις πώς να το πάρεις ‒ παρεμπιπτόντως, αν έλειπε αυτό το στοιχείο θα είχαμε μια υποδειγματική αναβίωση της ποπ της δεκαετία του ’80. Αργότερα έμαθα ότι έχει εκπαιδευτεί στην όπερα.
H αμηχανία συνεχίζεται και στο πρώτο σινγκλ του δίσκου, το «Bunny is a rider», το οποίο θυμίζει περισσότερο Ed Sheeran με γυναικεία φωνητικά, ενώ η προσπάθειά της στο φλαμένγκο, για τις ανάγκες του «Sunset», σε κάνει πάλι να αναρωτιέσαι γιατί. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν όμορφες στιγμές, ειδικά όταν δεν προσπαθεί πολύ, όπως το «Pretty in possible» ή η συνεργασία της με την Grimes και την Dido στο «Fly to you».
Κάποιοι μου είχαν γράψει παλιά ότι οι κριτικές δεν χρειάζονται βιογραφικές πληροφορίες ‒ εντάξει. Το «Desire, I want to turn into you» γράφτηκε μετά τον θάνατο του πατέρα της από Covid-19. Ήταν πιανίστας και βιολιστής κλασικής μουσικής και είχε μανία με την Ασία, εξού και η Polachek μέχρι τα έξι έμενε στο Τόκιο. Ένα άλλο γεγονός που ενέπνευσε τους στίχους του τραγουδιού ήταν η παραμονή της στη Ρώμη και στη Σικελία μαζί με τον σύντροφό της, τον εικαστικό Matt Copson.
Θέλετε να βάλουμε ένα στοίχημα από τώρα για το αν θα είναι στην κορυφή της λίστας του «Pitchfork» με τα καλύτερα άλμπουμ για το 2023;
Caroline Polachek - Pretty In Possible
Kelela
Raven
Χρειάστηκε έξι χρόνια η Kelela για να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ της. Η αναμονή άξιζε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Για να βάλουμε, όμως, τα πράγματα σε μια σειρά, το 2017, το ντεμπούτο της, «Take me apart», είχε ανακυρηχθεί ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και από τα πιο ριζοσπαστικά για το R&B και τη σύγχρονη σόουλ, που την έφερναν σε ουσιαστική ηχητική ρίξη με το παρελθόν και τη συνέδεαν με το μέλλον.
Δεν είναι τυχαίο που έπαθε αυτό που αποκαλούμε «σύνδρομο του δεύτερου άλμπουμ», το οποίο της εκδηλώθηκε με τη μορφή του συγγραφικού μπλοκ. Πώς μπορείς να διατηρήσεις την ίδια υψηλή ποιότητα και στην επόμενη δουλειά σου; Κάτι παρόμοιο είδαμε να συμβαίνει και στη SZA.
Η SZA, όμως, με το «SOS» πέρσι αλλά και τώρα η Kelela με το «Raven» φαίνεται ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν τους ενδοιασμούς τους και να κυκλοφορήσουν αμφότερες δυο σπουδαία άλμπουμ.
Βέβαια, όσον αφορά την Kelela, δεν θα τη δεις ξαφνικά να μονοπωλεί τα τσαρτ κι αυτό επειδή το «Raven» δεν προσφέρεται για κάποιο εύκολο χιτ και δεν ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί του με γρήγορες ακροάσεις. Έχει την ίδια καινοτόμα προσέγγιση που υπήρχε διάχυτη και στο «Take me apart».
Στα δεκαπέντε κομμάτια του υμνεί την queer μαύρη γυναικεία εμπειρία, ενώ είναι από αυτά τα τέλεια «μεταμεσονύχτια» άλμπουμ που επενδύουν στο αισθησιακό σύμπαν που δημιουργούν ως σύνολο. Επιπλέον, χιτ μπορεί να μην έχει, αλλά δύσκολα θα μπορέσει να ξεπεράσει κάποιο άλλο τραγούδι φέτος την ηχητική ευδαιμονία που σου προκαλεί το «On the run».
Kelela - On The Run (Official Music Video)
Yo La Tengo
This Stupid World
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω παρακολουθήσει τόσο στενά τους Yo La Tengo στα 38 και βάλε χρόνια της μουσικής τους πορείας. Την τελευταία φορά που ασχολήθηκα πρέπει να ήταν το 2013 για το άλμπουμ τους «Fade».
Όμως η 17η δισκογραφική τους δουλειά που έχει τίτλο «Τhis stupid world» και μόλις κυκλοφόρησε αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να ξαναπιάσει κανείς επαφή μαζί τους, βρίσκοντας μια ροκ μπάντα στα καλύτερά της μετά από πολλά χρόνια. Τα εννιά κομμάτια του άλμπουμ δημιουργήθηκαν μέσα από τζαμαρίσματα που ηχογράφησαν στο Ηοboken, το στούντιο τους στο New Jersey, προτού χτυπήσει η πανδημία.
Έχουν τον αυθορμητισμό και τον πειραματισμό που χαρακτηρίζουν αυτήν τη διαδικασία ηχογράφησης. Εξαιτίας του lockdown, τα συγκεκριμένα τους sessions σταμάτησαν για αρκετούς μήνες. Εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησαν έναν άλλο δίσκο, το «We have amnesia sometimes», που περιείχε πέντε ambient αυτοσχεδιαστικές συνθέσεις τους.
Καμία σχέση με το εν λόγω άλμπουμ, με το οποίο επιστρέφουν στις ρίζες τους με θαυμάσια κομμάτια όπως το μελαγχολικό «Apology Letter» ή το εναρκτήριο «Sinatra drive breakdown»: «Τhis stupid world, it’s killing me / This stupid world, it’s all we have» (Αυτός ο ηλίθιος κόσμος με σκοτώνει / Αυτός ο ηλίθιος κόσμος είναι ό,τι έχουμε») τραγουδούν στο ομώνυμο του τίτλου κομμάτι. Μια μεγάλη επιστροφή είναι πάντα καλοδεχούμενη, ειδικά από ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ του αμερικανικής ροκ.
Yo La Tengo - This Stupid World (Official Audio)
Veslemes
Ο Εξορκισμός
Το πρώτο άλμπουμ του Γιάννη Βεσλεμέ στη Veego Records και το πρώτο του ελληνόφωνο εδώ και δέκα χρόνια μετά την «Πάρνηθα» (2013) είναι αφιερωμένο στον θάνατο, όπως μας πληροφορεί με σοβαρότητα το δελτίο Τύπου που το συνοδεύει.
Όταν το ακούς πρώτη φορά μοιάζει λίγο σαν giallo αλά ελληνικά με όλες αυτές τις ιστορίες μαγικού ρεαλισμού για μινώταυρους, μάγους στη λεωφόρο Κηφισίας που πρέπει να αποφεύγεις, κανίβαλους στην Αττική και ζωντανούς οργανισμούς χωρίς κύτταρα. Αυτή η αίσθηση εντείνεται και από τον τρόπο που αλλοιώνει τη φωνή του, κάνοντας τη πιο τραχιά και βραχνή (επίτηδες;).
Πάντως, ο παγανιστικός τρόμος τού ταιριάζει τόσο κινηματογραφικά όσο και μουσικά. Στην πλειοψηφία τους τα τραγούδια του «Εξορκισμού» είναι σαν να αποτελούν ιδέες ή προσχέδια για φιλμ που δεν έχει τη δυνατότητα να γυρίσει άμεσα. Ηχητικά, παρότι η εμμονή του στα ’80s και στα ’70s, ειδικά στους τίτλους τραγουδιών, και στους ηλεκτρονικούς casio ήχους παραμένει αστείρευτη, ενίοτε συναντάς και στοιχεία από φολκ, λάτιν μέχρι και ρεμπέτικα που κάνουν το συνολικό αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον.
Εκτός από τον πολυοργανίστα Γιώτη Παρασκευαΐδη και τον Λεωνίδα Οικονόμου (My Wet Calvin), συνεργάζεται με τον The Boy (Αλέξανδρο Βούλγαρη) που δανείζει τα φωνητικά του στη «Χλωροφύλλη», μία από τις πιο όμορφες και ας πούμε τις πιο τρυφερές στιγμές του δίσκου, κι ας τραγουδάει για τάφους. Μαύρο χιούμορ και κινηματογραφική νοσταλγία, νομίζω αυτά αρκούν για να αφεθείς στο σκοτεινό του mood.
Veslemes - Χλωροφύλλη (Hlorofilli) feat. The Boy
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
