Μερικοί λένε πως τα rock γκρουπ φαίνονται στα live. Δεν το δέχομαι αυτό, αν τίθεται έτσι με απόλυτο τρόπο. Τα live, όταν είναι καλά οργανωμένα σε «σωστούς» χώρους, βοηθούν στην ωραία εξέλιξη μιας παράστασης και βεβαίως στην αναγνώριση μιας μπάντας –αυτό είναι προφανές–, τι γίνεται όμως όταν οι χώροι είναι ακατάλληλοι για τέτοιου είδους καταστάσεις;
Ακούω τους My Drunken Haze και χαίρομαι, γιατί ένα ελληνικό συγκρότημα έχει τα κότσια (ok, το κέφι τους κάνουν οι άνθρωποι) να βαδίσει στα ανεξίτηλα χνάρια του παρελθόντος προσφέροντας ουσιαστικά τραγούδια.
Πρώην αποθήκες, ας πούμε, κακής διαρρύθμισης (για κλαμπ), χωρίς ουδεμία τεχνική μελέτη όσον αφορά στα του ήχου; Ποιο συγκρότημα σ’ ένα τέτοιο χώρο θα μπορούσε να αποδώσει, και πώς θα μπορούσε να κριθεί, δίχως τον άμεσο κίνδυνο να αδικηθεί;
Έχω δει τους My Drunken Haze live, όμως… μόλις τώρα τους ανακαλύπτω, όπως πρέπει – στο παρθενικό LP τους για την Inner Ear. Και λέω «ανακαλύπτω» παρότι έχω ακούσει τόσο το “Gamblin woman” τους από τη συλλογή “Inn Pop” [Inner Ear, 2013], όσο και το CD-R με τα τρία κομμάτια τους, που κυκλοφόρησαν μόνοι τους πριν κανα-δυο χρόνια.
Το συγκρότημα, κουιντέτο βασικά (Matina Sous Peau τραγούδι, Spir Frelini κιθάρες, Harry Kane κιθάρες, Costas Gunn μπάσο, Nick Zouras ντραμς), είναι επηρεασμένο από την ψυχεδελική ποπ του ’60, αλλά και από έναν πιο σύγχρονο nineties ήχο, που έχει να κάνει με το shoegazing ή εν πάση περιπτώσει με το νέο… sunshine. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό μπαίνουν οι My Drunken Haze, με τα δικά τους τραγούδια, τις δικές τους συνθέσεις, κάνοντας «παιγνίδι».
Θα μπορούσε να είναι, εννοώ, ένα διανοητικό παιγνίδι ή psych-pop, διανοητικό όμως μέσα στην απλότητά του. Ξανάκουγα πριν λίγες μέρες, ας πούμε, το φοβερό “Things” του Merrell Fankhauser και των H.M.S. Bounty από το 1968 (Δυτική Ακτή, L.A.) και καθώς η μια μελωδία έδινε τη σκυτάλη στην επόμενη, μέσα σε μιαν εμπνευσμένη κατάσταση σαφούς γλυκύτητας και λιτότητας, διερωτήθηκα στον αέρα… Πού είναι αυτό το πράγμα σήμερα; Γιατί όλα έχουν γίνει τόσο σύνθετα και περίπλοκα στην ποπ; Η απάντηση είναι εύκολη. Από τη στιγμή που απουσιάζει η έμπνευση (η βάση δηλαδή), το βάρος ρίχνεται στα… υποστηρίγματα. Στούντιο, ενορχηστρώσεις, μείξεις κ.λπ., κ.λπ. Κι έτσι κάπως χάνεται το παιγνίδι.
Ακούω τους My Drunken Haze και χαίρομαι, γιατί ένα ελληνικό συγκρότημα έχει τα κότσια (ok, το κέφι τους κάνουν οι άνθρωποι) να βαδίσει στα ανεξίτηλα χνάρια του παρελθόντος προσφέροντας ουσιαστικά τραγούδια.
Ακούω την πρώτη πλευρά του LP… Όλα τα κομμάτια ξεχωρίζουν. Οι αρμονίες στο “Carol wait” είναι καθαρή Δυτική Ακτή, τα κοψίματα, ο τρόπος που το rhythm section οδηγεί το τραγούδι, οι στίχοι που λάμπουν μέσα στη σαφήνεια και την απλότητά τους (“It’s so easy/ when you live in a lie/ but you will never/ learn to try”). Τα Ίδια για το παραλλαγμένο rhythm n’ blues “Gambling woman”, τον λυσεργικό ύμνο “Yellow balloon” (“There’s a yellow balloon/ flying high in the sky/ comes into my house/ kept wondering why”), το “Girl who looks like a boy” με την ελαφριά garage αισθητική του, το βαρύ Α5 “Pleasing illusions”, που σπάει μέσα σ’ έναν καταιονισμό από keyboards (παίζει ο King Elephant των Baby Guru, που έχει επιμεληθεί, περαιτέρω, την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις).
Η δεύτερη πλευρά είναι κάπως αλλιώς. Χωρίς να χάνονται οι βασικές ποιότητες του γκρουπ, έτσι όπως εκείνες αναλύθηκαν από το ίδιο στην Side A, προστίθεται και κάτι ακόμη. Μία δυσοίωνη πινελιά, που αναγνωρίζεται ελαφρώς στα στιχάκια, και κατά έναν τρόπο και στις μουσικές.
Εδώ τα κομμάτια είναι τέσσερα – άρα είναι μεγαλύτερες οι διάρκειες, αφού και οι μελωδίες είναι απλωμένες και το τραγούδισμα κάπως περισσότερο «χαμένο». Όλα τα tracks έχουν ενδιαφέρον από το εισαγωγικό “Reflections of your mind” και το “Paper planes” με τα «ξεθεωμένα» vocals και την κάπως neo-folk επίγευση, μέχρι το ονειρικό και ελαφρώς punkadelic “I wanna dream again” με τα γρήγορα κουπλέ, το αργό ρεφρέν και το επικό κλείσιμο (με τις κιθάρες και τα πλήκτρα στο βάθος να γεμίζουν) και το έσχατο “Endless fairytale”, ένα pop psych-gem με spacey vibes και στίχους σαν και τούτους… “Light/ bring the light/ golden mornings/ starless skies/ it’s my summertime/ call, call my name/ ships are falling/ on the shore/ breaking the dawn”.
Οι My Drunken Haze έφτιαξαν ένα ντεμπούτο άλμπουμ, αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα της χρονιάς, που θα το θυμάμαι για καιρό.
Six D.Ο.G.S., [Αβραμιώτου 6-8] Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου με ελεύθερη είσοδο.
σχόλια