Elli
Η μουσική υπήρξε μεγάλο καταφύγιο για μένα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τόσο στο στούντιο όσο και στο σπίτι. Ο δίσκος που μου έσωσε τη ζωή ήταν το «Planetary Unfolding» του Michael Stearns. Τον ηχογράφησε το 1981 με το Serge synth του και στ’ αυτιά μου ακούγεται σαν κοσμική βουτιά στην αιωνιότητα. Με έκανε να νιώθω ασφαλής, έκανε τις δύσκολες σκέψεις να σωπαίνουν. Τον άκουγα καθώς έκανα διαλογισμό, ακόμα και όταν κοιμόμουν. Ο δίσκος είναι βασισμένος στην ιδέα ότι το σύμπαν είναι φτιαγμένο από ήχους και αντηχήσεις, ότι άτομα, μόρια, ωκεανοί, φυτά, ζώα και άνθρωποι είναι όλα μέρος μια περίπλοκης ενορχήστρωσης – η Γη ως ένα ηχογόνο σώμα. Ήταν θεραπευτικό να βιώνω κάτι τόσο πλήρες μια εποχή τόσο κατακερματισμένη.
K.atou
Ένας δίσκος που μου κράτησε παρέα στην καραντίνα ήταν η υπέροχη συλλογή της ετικέτας Μusic from Μemory με τον τίτλο «Virtual Dreams: Ambient explorations in the house & techno age, 1993-1997». Το «Virtual Dreams» εμβαθύνει στη μουσική που γράφτηκε τη δεκαετία του 1990, η οποία επαναπροσδιόρισε τα όρια του ambient και δημιουργήθηκε συχνά από γνωστούς παραγωγούς house και techno για να ακουστεί από ένα κοινό εκτός του κλαμπ, αλλά και πριν και μετά τη βραδινή έξοδο. Είναι μια συλλογή που σε ταξιδεύει σε πλανήτες, σε ένα άλλο σύμπαν, που με βοήθησε και με ηρεμούσε πολύ κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Stathis Kalatzis
Eκεί που θα πίστευε κανείς ότι η συμμετοχή του BJ Burton στην παραγωγή του «Double Negative» των Low τo 2018 ήταν το απόγειο της δημιουργικότητας και αναγέννησης της μπάντας, το «Hey What» ήρθε να διαψεύσει τους πάντες. Γενναίες ποσότητες παραμόρφωσης, στατικής επαναληψιμότητας, λυρικότητας και low end πλεονασμού έστησαν το απόλυτο soundtrack για την ταλάντευση ανάμεσα στην ελπίδα και στην απόγνωση, το ονειρώδες και το εφιαλτικό αλλά και την απόλυτη έμπνευση για το πώς ένα σχήμα μπορεί να χαράσσει ακόμα πιο blunt τομές στη δισκογραφία του πέρα από προσδοκίες και πεπατημένες οδούς.
Δημήτρης Λιλής
Το «Argument» των Fugazi ή τo «Ill Communication» των Beasties; Στις 4 Μαΐου, τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του Yauch έδωσαν την απάντηση. Εξάλλου, αρκετές από τις αρχές των Fugazi, των Black Flag και του Washington punk πήραν δεύτερη ζωή μέσα από το «Sabotage» ή το «Tough Guy» και το «Heart attack man». Και μετά είναι το τεμπέλικο jazz funk του «Eugene’s Lament», όλη η σπουδή της μπάντας σε παίκτες σαν τους The Meters, την ίδια στιγμή που η παλιά σχολή του νεοϋορκέζικου ραπ, μπολιασμένη με τα πιο τίμια samples ever, γίνεται η βάση για να απλωθεί ο καλύτερος δίσκος, των καλύτερων λευκών ράπερ που το έκαναν ποτέ. Το χιπ-χοπ μπορεί να μην είναι στ’ αλήθεια «προνόμιο» των λευκών, αλλά οι B Boys με κάποιον μαγικό τρόπο έδειξαν τον δρόμο και μαζί μας μύησαν στη δική τους πολύπλευρη και πραγματικά εναλλακτική κουλτούρα.
Jeph Vanger
Το άλμπουμ «Cenizas» του Nicolas Jaar μου το πρότεινε η φίλη/συνεργάτιδα χορογράφος, η Κυριακή Νασιούλα, και πρέπει να ήταν κάπου στη μέση του δεύτερου lockdown, όταν πλέον είχα γυρίσει στην Αθήνα μετά από πολλά ερωτηματικά για τον τόπο και τον χρόνο. Μέσα σε αυτήν την παύση και τα ερωτηματικά το «Cenizas» ήταν σαν να κουβαλάει χροιές και συναισθήματα από αυτά που νιώθεις ότι θα έπρεπε να ακούσεις σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Κάθαρση μέσω αιχμηρών χροιών, μπάσο κλαρίνου και ηλεκτρονικών οργάνων.
Ηρώ Λιάτου
Έχω καταλήξει στο ότι αν με αναγκάσεις να ακούω για πάντα τρεις δίσκους, ο πρώτος είναι το «Communiqué». Αφενός επειδή λατρεύω τους Dire Straits, αφετέρου επειδή θεωρώ πως είναι ο πιο ενδιαφέρων και ποικιλόμορφος δίσκος τους, που ταιριάζει και στο καλοκαίρι και στον χειμώνα, σε όλες τις περιστάσεις δηλαδή. Μέσα σε αυτήν τη διετία, λοιπόν, και τις άπειρες ώρες που βρέθηκα μόνη μου σπίτι δεν μου δημιουργήθηκε το ενδιαφέρον να ακούσω ιδιαίτερα καινούργια μουσική. Κι έτσι το «Communiqué» με συντρόφεψε στο μαγείρεμα, στο πότισμα, στη «γενική» σπιτιού, στο τραγούδι, στον καφέ, με βοήθησε να μην γκρινιάζω – κλισέ, αλλά το πέτυχε περίτρανα.
Nalyssa Green
Άκουσα πολλή μουσική όταν όλα σταμάτησαν και κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Βοηθούσε. Ένας από τους δίσκους στους οποίους επέστρεφα κατά καιρούς ήταν το «Μένω Εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Δίσκος του 1991 που σίγουρα θα έπαιζε στο background όλης της παιδικής μου ηλικίας. Ήχοι οικείοι σαν σπίτι. Τραγούδια που σίγουρα έχω ακούσει τους γονείς μου νέους να σιγοτραγουδάνε και κάποια τα οποία άκουσα κάποια στιγμή εκατό απανωτές φορές στην εφηβεία μου (με το ίδιο μακό). Και Λίνα Νικολακοπούλου (καρδούλες). Γέμιζα την μπανιέρα, άναβα κεριά, βουτούσα και πατούσα play. Σαν τελετή προσομοίωσης μήτρας. Η φωνή της Αρβανιτάκη ως άλλος ήχος καρδιάς μητέρας που ακούγεται από μέσα της. Δεν απαντά. Δεν εμφανίζεται. Δεν επιστρέφει. Κι ούτε ρωτά. Μήπως τη γύρεψε ποτέ κανείς.
Κάτια Κουτσάφτη
Ο δίσκος που ομόρφυνε τη ζωή μου κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι ο «Musique originale de films» του Ahmed Malek. H τρίτη κυκλοφορία της γερμανικής Habibi Funk, μια συλλογή από τα σάουντρακ που έγραψε ο Αλγερινός Ahmed Malek τη δεκαετία του ’70, βραβευμένος συνθέτης, παραγωγός, πολυοργανίστας και διευθυντής ορχήστρας. Ο Μalek κατάφερε να συνδυάσει την τζαζ, τη φανκ και τη ροκ με το αραβικό μουσικό ιδίωμα, ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα σε έναν δίσκο που έλιωσα από την αρχή ως το τέλος. Δεκατέσσερα κομμάτια, κάποια ακυκλοφόρητα, άλλα νοσταλγικά και μελαγχολικά, άλλα συναισθηματικά και συγκινητικά, αλλά ποτέ καταθλιπτικά. Με βοήθησαν να ταξιδέψω σε μια περίοδο που το ταξίδι φάνταζε ευσεβής πόθος.
Leon Segka
Tim Hecker, «Ravedeath 1972». Ήταν ο δίσκος που άκουσα περισσότερο μέσα στην περίοδο της πανδημίας. Σκοτεινός και αισιόδοξος.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα δράσεων του ACADDEMIA και το πλήρες lineup του ADD επισκεφθείτε το addfestival.gr.
σχόλια