TO «DYSTOPIAN DANCEFLOOR», η τελευταία spoken word δουλειά που επιμελείται το Bad Poetry Social Club, φέρνει κοντά δεκαπέντε νεαρούς ποιητές και ποιήτριες, έναν μουσικό, τρεις sound engineers, έναν γραφίστα, έναν φωτογράφο, έναν εικαστικό, τέσσερις σκηνοθέτες και έναν διευθυντή παραγωγής. Όλοι μαζί δημιουργούν μια πρωτόγνωρη οπτικοακουστική πρόταση που αποτελείται από ένα άλμπουμ το οποίο περιέχει έξι ηλεκτρονικά κομμάτια. Καθένα από αυτά συνοδεύεται από ισάριθμα βίντεο.
Ακούγεται υπερπαραγωγή και είναι κάπως, αν το καλοσκεφτείς, συμμετέχουν πάνω από είκοσι καλλιτέχνες. Σίγουρα σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς κατάφεραν να συνεργαστούν τόσα άτομα, μια και δεν βρίσκονται όλοι στην Αθήνα, αλλά διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Ας είναι καλά το διαδίκτυο και η θέληση για συλλογική προσπάθεια, όπως τονίζει ο Λόγου Χάριν που έχει αναλάβει την παραγωγή μαζί με τον Nikor και τρέχει το Project White Cube. «Tα τεχνικά ζητήματα πάντα υπάρχουν, ειδικά όσο αυξάνεται ο αριθμός των συμμετεχόντων, αλλά εφόσον υπάρχει θέληση, φαίνεται να βρίσκεται και η λύση».
Πάντως, γενικά όλο το πρότζεκτ ήταν μια ιδέα του Π.Ι.Ε.Β. που προσπάθησε να κάνει ένα άνοιγμα σε νέους και ανερχόμενους ποιητές της χώρας, μια μεγάλη συνεργασία.
Ο ίδιος την περιγράφει ως ένα «μεγάλο στοίχημα που κερδίσαμε όλοι μαζί. Σε μια τέχνη τόσο μοναχική όσο η ποίηση το να μπορείς να συνυπάρχεις και να συν-δημιουργείς είναι πολύ σημαντικό». Συγκεκριμένα συμμετέχουν οι Αρετή, still.vi, Π.Ι.Ε.Β., γιασεμάκι, Μαρία Μπάκα, α. επίθετη, AGG.TSAGG, Ζε Μήτσος, Β. Σέργη, Valiant Aloof, Fâné, ένα54, Δημήτρης Σταμίρης, Celine Kuyumdzhu και MFS.
Το αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς ασυνήθιστο, ένα μεταμοντέρνο πείραμα του οποίου η σκοτεινή ατμόσφαιρα, σκηνοθετημένη έτσι ώστε να σε κάνει κυρίως να σκεφτείς, σε απορροφά.
Χάνεσαι λίγο στα ονόματα, αλλά ο Π.Ι.Ε.Β., που ανέλαβε και το δύσκολο έργο της οργάνωσης, αν μη τι άλλο τα κατάφερε. «Το πρότεινα πρώτα στα παιδιά από το Βad Ρoetry, τους άρεσε πολύ η ιδέα κι έτσι το προτείναμε σε όλους και με χαρά συμμετείχαν. Τρεις μήνες μετά είχαμε ένα πολύπλευρο άλμπουμ spoken word ποίησης στα χέρια μας», αναφέρει.
Το αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς ασυνήθιστο, ένα μεταμοντέρνο πείραμα, του οποίου η σκοτεινή ατμόσφαιρα, σκηνοθετημένη έτσι ώστε να σε κάνει κυρίως να σκεφτείς, σε απορροφά.
Στα έξι κομμάτια του το «Dystopian Dancefloor» αγγίζει από κοινωνικοπολιτικά θέματα μέχρι τον έρωτα, την αποξένωση αλλά και τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός. Είναι γεμάτα θυμό για αρκετά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο, αρκετά φεμινιστικό σε κάποια σημεία, όπως το εξαιρετικό «Dobro Utro», όπου εναλλάσσονται οι γυναικείες φωνές των γιασεμάκι, α. επίθετη και Μαρία Μπάκα, απαντώντας η μία στην άλλη και περιγράφοντας τη ζοφερή καθημερινότητα των προσώπων που εξυμνεί.
«Dobro Utro»
O τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από τους στίχους: «Χορεύουμε σε μια δυστοπική πίστα, με το περιβάλλον να καταστρέφεται / άνθρωποι να κατατρώνε τα πάντα γύρω και μέσα τους, στο αστικό τοπίο. / Κοινωνικές τοποθετήσεις και ανισότητες / για μια χαμένη γενιά που κρατιέται από τον έρωτα, τη φιλία και το όνειρο / ενώ την κυνηγά η ενοχή και η δυσβάσταχτη διαδικασία να αναστρέψει την κατάσταση που δημιούργησαν οι προηγούμενες».
Η Β. Σέργη, που συμμετέχει στο «Μέσα στο αμάξι αυτό», λέει ότι «ο στίχος καταλήγει να είναι πάντα πολιτικός όσο ζεις στο σήμερα και επηρεάζεσαι από αυτό, κάποιες φορές και ερήμην του εκάστοτε στιχουργού. Για μένα ακόμα και η απουσία πολιτικού στίχου είναι πολιτική τοποθέτηση, απόρροια μιας σειράς βιωμάτων σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, που επηρεάζουν ιδεολογικά άρα και πολιτικά ένα κομμάτι των αναγνωστών/ακροατών».
«Μέσα στο αμάξι αυτό»
Δεν είναι, όμως, μόνο οι στίχοι που προκαλούν εντύπωση αλλά και ο τρόπος που τους ντύνει ο Nikor με τη μουσική, εντείνοντας τον φουτουριστικό/scifi χαρακτήρα του πρότζεκτ, κάτι που έκανε εσκεμμένα. «Όλη τη μουσική για το άλμπουμ την τελείωσα μέσα σε ένα βράδυ. Μια βόλτα στο κέντρο με τον Παναγιώτη και τα παιδιά ήταν αρκετή για να μου δώσει έμπνευση. Δεν σκεφτόμουν κάτι συγκεκριμένο, απλώς το άφησα να με πάει κάπου. Άνοιξα τα synths μου και πάτησα rec. Στην παραγωγή διαγράψαμε τον πατροπαράδοτο σε μερικά σημεία κανόνα αρμονίας (παραδοσιακή επεξεργασία του τονικού υλικού) και βασιστήκαμε στην απόδοση ηχητικών εφέ, κραυγών και θορύβου», λέει εξηγώντας τον τρόπο που προσέγγισε ηχητικά το υλικό.
Μόνο το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, που έχει τίτλο «Dead can dance», δεν έχει λόγια. Και μετά είναι και τα βίντεο, που το καθένα έχει τη δική του αισθητική.
«Dead can dance»
Τι έπεται μετά από ένα τόσο φιλόδοξο πρότζεκτ; Μια συναυλία, εύλογα θα φανταζόταν κάποιος, αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει σύντομα. Ο Π.Ι.Ε.Β. ετοιμάζει ένα spoken word & slam workshop στο Ρομάντσο, χωρισμένο σε τρεις κύκλους (11, 18 & 25 Φεβρουαρίου / 5, 11 & 18 Μαρτίου / 1 & 8 Απριλίου, σε αυτές τις ημερομηνίες θα γίνει και ένα poetry live με τους συμμετέχοντες). Ο Nikor οργανώνει ένα live act, o Λογου Χάριν θα κυκλοφορήσει ένα πειραματικό ραπ άλμπουμ με τίτλο «Walk N' Talk pt.2». Θα γίνουν επίσης κάποιες σόλο κυκλοφορίες, καθώς και zines.
Το Youtube και στο Spotify κανάλι του The Bad Poetry Social Club
Spoken Word & Slam Poetry Workshop σε τρεις κύκλους με τον Π.Ι.Ε.Β. στις 11, 18 & 25 Φεβρουαρίου. Περισσότερα εδώ.
