Το 1965 η Irma Thomas είχε πει ένα τραγούδι σπαρακτικό, από τα υπέροχα δραματικά εκείνης της εποχής που έλεγε «θα κλάψω, ναι θα κλάψω, θα κλάψω μέχρι να στεγνώσουν τα δάκρυά μου». Κι έκλαιγε για 2 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα. Είχε τίτλο I'm Gonna Cry Till My Tears Run Dry και δεν γνώρισε καμία επιτυχία, εμφανίστηκε για μία μόνο εβδομάδα στο νούμερο 130 του πίνακα επιτυχιών του Billboard και μετά χάθηκε μέχρι να το πει ξανά σε λίγο πιο κάντρι εκδοχή η Linda Rondstadt to 1998 στο άλμπουμ της We Ran. Κάτω από το τραγούδι με την εκτέλεση της Rοndstadt στο YouTube υπάρχει ένα και μοναδικό σχόλιο από έναν από τους συνθέτες του, τον Scott Fagan (στα credits του δίσκου τον γράφουν Fagin), ο οποίος ευχαριστεί την κοπέλα που το ανέβασε που του έδωσε την ευκαιρία να ξανακούσει το κομμάτι μετά από τόσα χρόνια (και καταλαβαίνεις ότι εκτός από τον ίδιο και την Rondstadt που το τραγούδησε δεν το θυμόταν κανείς).
Ο Scott Fagan είναι πολύ ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη. Με ένα ξεκίνημα που ήταν εντυπωσιακότατο και με μεγάλες υποσχέσεις για λαμπρή καριέρα αλλά και μια κακοτυχία που τον κυνηγάει όλα αυτά τα χρόνια είναι από τους μουσικούς που έχουν φτιάξει αριστουργήματα αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο έμειναν άγνωστοι και στα αζήτητα για όλη τους τη ζωή. Είναι από τις φιγούρες της ροκ μουσικής που ενώ είχαν όλες τις προδιαγραφές για επιτυχία και η δουλειά τους ήταν τέτοια που θα μπορούσαν να επηρεάσουν ολόκληρες γενιές μουσικών, εξαφανίστηκαν γιατί δεν τους πρόσεξε κανείς την κατάλληλη στιγμή. Ο Scott Fagan έχει φτιάξει έναν από τους καλύτερους δίσκους των ’60s, πέρασε από την Columbia Records σε μια εποχή που θα μπορούσε να τον κάνει superstar και ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης μετά τους Beatles που παραλίγο να υπογράψει στην Apple Records, τα κατάφερε και εξαφανίστηκε και ο ίδιος και ο αριστουργηματικός δίσκος του South Atlantic Blues που βγήκε στην θυγατρική της Atlantic Records, την ATCO, το 1968.
Πέρασε δίπλα από τους ανθρώπους που εκείνη την εποχή όριζαν την επιτυχία, Pomus, Burns, ακόμα και τους Beatles που ήταν σχεδόν θεοί με ένα τόσο σημαντικό έργο όπως το South Atlantic Blues και εξαφανίστηκαν εντελώς και αυτός και το άλμπουμ του χωρίς να αφήσουν ούτε ένα σημάδι, δεν έμεινε ούτε καν σαν όνομα ανάμεσα στους cult ήρωες των '60s.
Σήμερα δεν έχει καν λήμμα στην Wikipedia.
Γεννημένος το 1945 στη Νέα Υόρκη από σαξοφωνίστα πατέρα και μάνα χορεύτρια, μεγάλωσε σε ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο στο St. Thomas με τη μάνα του και συχνά συνόδευε τον πατέρα του στις περιοδείες του κολλώντας το μικρόβιο του μουσικού. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε να παίζει σε ροκ μπάντες και σε ένα ταξίδι του στη Νέα Υόρκη γνώρισε τον θρυλικό συνθέτη Doc Pomus με τον οποίον έγραψαν το I’m Gonna Cry Til My Tears Run Dry. Μετά ήρθε η Columbia, η πρόταση της Apple και η Atlantic και το καταπληκτικό άλμπουμ του South Atlantic Blues που θα μπορούσε να γίνει τεράστια επιτυχία. Βασικά, όλοι όσοι το άκουσαν τότε το λάτρεψαν αλλά ήταν τόσοι λίγοι που έμεινε στα αζήτητα.
Ο Scott Fagan είναι από τους πιο μεγάλους καντέμηδες στην ιστορία της ροκ μουσικής. Πέρασε δίπλα από τους ανθρώπους που εκείνη την εποχή όριζαν την επιτυχία, Pomus, Burns, ακόμα και τους Beatles που ήταν σχεδόν θεοί με ένα τόσο σημαντικό έργο όπως το South Atlantic Blues και εξαφανίστηκαν εντελώς και αυτός και το άλμπουμ του χωρίς να αφήσουν ούτε ένα σημάδι, δεν έμεινε ούτε καν σαν όνομα ανάμεσα στους cult ήρωες των ’60s. Το South Atlantic Blues είναι καλύτερο από οποιοδήποτε άλμπουμ του Donovan και η χαρακτηριστική «υγρή» φωνή του είναι κάτι ανάμεσα στον David Bowie και τον Scott Walker.
Το άλμπουμ δεν είχε καμία τύχη το 1968, την επόμενη χρονιά όμως ο διάσημος ζωγράφος Jasper Johns ζωγράφισε με μελάνι και έφτιαξε σε λιθογραφία την πρώτη πλευρά του δίσκου. Τα ονόμασε “Scott Fagan Record” και σήμερα ανήκουν στη συλλογή του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Παρόλα αυτά το άλμπουμ καταργήθηκε από την εταιρία του και μάλιστα, για το στόρι, ο Jasper Johns είχε βρει τη δικιά του κόπια σε ένα ράφι με προσφορές.
O Fagan λίγο αργότερα έγραψε ένα μιούζικαλ που ανέβηκε στο Broadway το 1971 (επίσημα ήταν η πρώτη ροκ όπερα που ανέβηκε στο Broadway), το Soon, με πρωταγωνιστές γνωστά ονόματα όπως ο νεαρός τότε Richard Gere, ο Barry Bostwick, ο Nell Carter και ο Peter Allen και εξαιρετικές κριτικές, το οποίο όμως κατέβηκε μετά την τρίτη παράσταση. Το δεύτερο άλμπουμ του βγήκε το 1975 με τίτλο Many Sunny Places και είχε ακριβώς την ίδια τύχη με το πρώτο. Περιείχε και δύο τραγούδια απ’ το Soon.
Το 2000 αποκαλύφθηκε ότι ο Scott Fagan ήταν ο πατέρας του Stephin Merritt των Magnetic Fields, τον οποίο συνάντησε για πρώτη φορά το 2013. Μετά την γνωριμία πατέρα και γιου ο Scott σκέφτηκε να κάνει ένα άλμπουμ με διασκευές στα τραγούδια του γιου του και ξεκίνησε μια καμπάνια στο Kickstarter, αλλά με την καντεμιά που σέρνει πίσω του μάζεψε λιγότερα από τα μισά από τα 8 χιλιάδες δολάρια που χρειαζόταν και έτσι η ιδέα του δίσκου ναυάγησε.
Ο Fagan ζει και τραγουδάει ακόμα στην περιοχή των Virgin Islands και παρ’ όλες τις απογοητεύσεις δεν το βάζει κάτω. Μόλις ανακοίνωσε ότι το άλμπουμ του South Atlantic Blues κυκλοφορεί ξανά το Νοέμβριο για πρώτη φορά μετά από 47 χρόνια. Σε αριθμημένα αντίτυπα. Θα περιέχει τη λιθογραφία του Johns στο εξώφυλλο και στην έκδοση του CD θα υπάρχουν σημειώσεις με την ιστορία του δίσκου και επιπλέον CD με ντέμο και όλα τα singles του.
Το Crying είναι ένα συγκλονιστικό κομμάτι απ' το δίσκο.
σχόλια