Δεν είναι ακριβώς επιστροφή, γιατί ποτέ δεν σταμάτησε να βγάζει άλμπουμ, αλλά ο προσανατολισμός του ήχου του στις μέρες του Βερολίνου και του «Ziggy Stardust» προκάλεσε έναν πανζουρλισμό από ενθουσιώδη σχόλια στα social media. Το «Blackstar» είναι το νέο κομμάτι από το ομώνυμο άλμπουμ του που έρχεται στην αρχή του 2016 (στις 8 Ιανουαρίου) και το πολύ καλό βίντεο εντυπωσιάζει κυρίως όσους δεν ξέρουν την ιστορία του. Δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του, το βίντεο όμως αξίζει πραγματικά. Και επειδή όσο οι μέρες περνούν, τόσο οι γνώμες διχάζονται, ζητήσαμε από μερικούς ανθρώπους που γνωρίζουν τη δουλειά του, παλιά και καινούργια, να σχολιάσουν το «Blackstar» όπως υπάρχει στο YouTube.
Μιχάλης Έψιλον, ΡΟΔΟΝ FM
«Δεν ξεμπερδεύει κάνεις εύκολα με το νέο τραγούδι του Bowie. Ένας εντυπωσιακός δεκάλεπτος μουσικός γρίφος που βρίθει μουσικών αναφορών και ακροβατεί, όχι πάντα με επιτυχία, ανάμεσα στο κοινότοπο και την αβανγκάρντ. Πλησιάζοντας τα 70, ο Bowie φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένος να εγκλωβιστεί σε ένα μουσικό “αυτιστικό” περιβάλλον, όπως αυτό του Scott Walker, ούτε να εγκαταλείψει την αμεσότητα της ποπ. Κερδίζει με άνεση το στοίχημα της δημιουργικότητας και της διαχρονικότητας και, φυσικά, τη δική μας αφοσίωση στη μουσική του ιδιοφυΐα».
Δημήτρης Πολιτάκης, δημοσιογράφος
«Επίπονη η παρακολούθηση του promo, όπως επίπονη ήταν και η ακρόαση του προπέρσινου άλμπουμ. Να ’ναι καλά, τον έχω λατρέψει όσο κανέναν άλλο, αλλά δεν άντεξα αυτό το μπουκωμένα ελεγειακό, επικό, αποκαλυπτικό concept και mood».
GDaddie, μουσικός
«Ο David Bowie είναι από άλλο πλανήτη. Πάντα υπήρχε αυτή η υποψία, αλλά πλέον είναι βέβαιο. Το “Blackstar” είναι πανέμορφο. Όχι μόνο για τη μουσική του και το βίντεο. Είναι η απόδειξη ότι, ενώ δεν περιμένει κανείς από τον Bowie καινοτομίες στα 68 του, παραμένει ένας από τους λίγους μουσικούς της γενιάς του που δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται, να εκπλήσσει και να μαγνητίζει με κάθε εμφάνισή του».
M.Hulot, δημοσιογράφος
«Ακούγεται λες και προσπαθεί να γίνει Scott Walker στα 70 του. Σε σχέση με όσα έχει κάνει τα τελευταία 20 χρόνια, είναι ένα μάλλον καλό κομμάτι, αλλά αν το ακούς και δεν το βλέπεις, μέχρι να μπουν τα φωνητικά στο 4.30, έχεις βαρεθεί. Μετά, βαριέσαι ακόμα πιο πολύ. Ο γερασμένος Ziggy έχει ακόμα κάποια ψήγματα γοητείας που προκαλούν συγκίνηση στους φαν, αλλά το “Blackstar” δεν μου δημιουργεί καμία όρεξη να ακούσω το νέο άλμπουμ του και δεν έχει και τίποτα που να δικαιολογεί αυτόν το χαμό».
Πάνος Λίλης, DJ, Just Gazing Records
«Ξεκινώντας το βιντεοκλίπ με τα πιασάρικα σκηνοθετικά κόλπα του Johan Renck, διαπιστώνω ότι δυσκολεύομαι να το παρακολουθήσω ολόκληρο. Το κομμάτι “τρώγεται” νομίζω, αν και έχω την εντύπωση ότι δεν θα το θυμάται κανείς σε μερικά χρόνια (ίσως μήνες) και σίγουρα θα δυσκολευτεί να μπει στην 50άδα των καλύτερων στιγμών του Βowie, όχι μόνο μουσικά αλλά εν γένει. Παραγωγικά, οι ήχοι από τα πνευστά και τα psychedelic synths που μετατρέπονται από επικά σε acid και σε αβανγκάρντ αναδεικνύουν το εμπνευσμένο jazzy drumming, καθώς η γνώριμη φωνή του D.B. ψέλνει τους χαοτικούς στίχους. Όλα αυτά συνθέτουν έναν καλομπαλωμένο και αρκετά φρέσκο τρόπο που ισορροπεί μεταξύ κλασικού και πρωτοπόρου Bowie, αλλά δεν πείθουν».
Voltnoi Brege, multimedia artist
«Η ποπ κουλτούρα εκδικείται πάντα. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το οπτικο-ακουστικό σκουπίδι που μόλις μας παρέδωσε ο “αξιαγάπητος”, κατά γενική ομολογία, κύριος David Bowie. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα γι’ αυτή την εξαιρετική προσπάθεια να σπαταληθεί άπειρο χρήμα για τη δημιουργία μιας οπτικής μόλυνσης και μιας δεκάλεπτης κακοφωνίας, με εξέχουσα, παρ’ όλα αυτά, παράγωγη. Θα ήθελα να στρέψω την προσοχή σας στο βίντεο της Miley Cyrus («Dooo It!») και του Arca («Front Load») με τον εξέχοντα Jesse Kanda στην κάμερα, που κάνουν το «Being Boring» των Pet Shop Boys να δείχνει σαν μια παιδική σαπουνόφουσκα. Κατά τα άλλα, οι μαρκετίστες του David Bowie θα έπρεπε να στραφούν σε καμιά πιο απλή ιδέα του τύπου: ένας βασιλιάς με μια σεζλόνγκ κάνει περίπατο στην έξοχη. Εnjoy the silence, Mr. Bowie!».
Black Athena, παραγωγοί, DJ
«Οι φαν της τριλογίας του Βερολίνου του Bowie θα αισθανθούν σαν στο σπίτι τους από τη μελαγχολία του “Blackstar” και τις απόκοσμες και avant-jazz πινελιές του που πλησιάζουν πολύ, αρκετά εύστοχα και εξαιρετικά το φάντασμα του αριστουργήματός του, του “Low”. Οι σύγχρονες επιρροές του βγαίνουν από μια μικρή οδύσσεια από υπαινιγμούς στη δουλειά των Robert Glasper και Roman Gian Arthour, που είναι φευγαλέα εμφανείς».
Αντώνης Κωνσταντάρας, μουσικός/δημοσιογράφος
«Ο David Bowie μας υπενθυμίζει πως είναι μια μουσική ιδιοφυΐα. Με το “Blackstar”, ίσως το κύκνειο άσμα της μουσικής του καριέρας, κάνει όσα θα έπρεπε να κάνουν οι νέοι καλλιτέχνες. Το κλιπ είναι ένα ψυχεδελικό αριστούργημα (με πολλές αναφορές στο παρελθόν) στο στυλ που μας έχει συνηθίσει, κυρίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, και λειτουργεί υπέροχα σε συνδυασμό με το κομμάτι. Ειλικρινά, ανυπομονώ για τον δίσκο».
Σωτήρης Τρέχας, σχεδιαστής ρούχων (The Dreamer), DJ
«Βρίσκω το βίντεο αριστουργηματικό. Το τραγούδι είναι πολύ βαρύ και βαρετό για εμένα. Θαρρώ πως είναι δυσανάλογο, κερδίζει ξεκάθαρα η εικόνα, κάτι το οποίο πιστεύω πως δεν πρέπει να συμβαίνει στα μουσικά βιντεοκλίπ. Εικόνα και ήχος θα πρέπει να συντονίζονται και να είναι σε αρμονία. Παρ’ όλα αυτά, περιμένω να δω πώς θα κορυφωθεί όλη αυτή η παρουσίαση στον καινούργιο δίσκο».
Χάρης Συμβουλίδης, αρχισυντάκτης Avopolis.gr
«Ο νέος David Bowie δεν μιμείται τον Scott Walker αλλά ψηλαφεί ένα κομμάτι του δικού του “παράξενου” σύμπαντος. Βιντεοκλίπ και τραγούδι αποτελούν ένα σώμα: αστρικό, σκοτεινό, μοναδικό. Πόσοι, άραγε, απ’ όσους παριστάνουν σήμερα τους ρoκ ήρωες, μαϊμουδίζοντας τους παλιούς, θα μπορούν να βγάλουν κάτι τόσο συναρπαστικό στα δικά τους 68 χρόνια;».
Άγγελος Κλειτσίκας, συντάκτης Avopolis.gr
«Μπορεί ένα δεκάλεπτο τραγούδι πειραματικής, όσο και φινετσάτης ποπ, να προκαλέσει δονήσεις στα social media; Απίθανο... Αν όμως έχεις σμιλέψει το μουσικό αισθητήριο δύο και βάλε γενιών, αν έχεις αρπάξει από τον λαιμό κάθε δεκαετία και την έχεις αποτυπώσει σε κλασικούς δίσκους, αν ονομάζεσαι δηλαδή David Bowie, τότε οι τάσεις ανοίγουν αδιαμαρτύρητα τον δρόμο».
Χρήστος Καρράς, δημοσιογράφος
«Με διάρκεια και δύο διακριτά μέρη τα οποία δεν εντάσσονται στα βιομηχανικά στάνταρ των singles, το “Blackstar” μοιάζει να σηματοδοτεί την επιστροφή στον κονσεπτικό Bowie που αγαπώ περισσότερο. Υπό τη σκηνοθετική ματιά του Renck δένει αριστοτεχνικά σε ένα sound & vision πολλαπλών αναγνώσεων. Αποκομμένο πάντως από το video, ακούγεται λιγότερο συναρπαστικό».
Χρήστος Μίχος, www.tospitimetaparaxena.blogspot.com
«Είναι απλώς η μουσική εξέλιξη ενός καλλιτέχνη που διανύει την τρίτη περίοδο της ζωής του. Το αν ανοίγει δρόμους δεν τον ενδιαφέρει, όπως δεν τον ενδιέφερε και ποτέ. Ένας οραματιστής ποτέ δεν κοιτά τι ανοίγει ή από πού περνά. Δημιουργεί και κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται. Το βίντεο επίσης βρίθει από μυστικισμό και σουρεαλισμό και για να το ερμηνεύσει κανείς σωστά πρέπει να αναλύσει όλα του τα σημεία, δηλαδή όλη την προοπτική όσων ανακατεύτηκαν στη δημιουργία του. Ακούμε και πάλι έναν Bowie που δεν έχει σχέση με τίποτα αλλά και με τα πάντα ταυτόχρονα, σε μοναδική για την καριέρα του στιγμή. Έχει το ίδιο βάρος με τις κλασικές του στιγμές και περιόδους».
Μανώλης Κιλισμανής, intersponik.gr
«Χωρίς την ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν πλέον, βγάζει ένα δεκάλεπτο single (…) στο οποίο συμβαίνουν όσα άλλα ονόματα χρειάζονται άλμπουμ ολόκληρα για να δημιουργήσουν – και αν. Αν και τα κομμάτια μακράς διάρκειας δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή, αυτό το Μαύρο Αστέρι λάμπει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, ενώ το συνοδευτικό video είναι απλά Bowie».
Σοφία Φίλωνος, μέλος της μπάντας Monochromatic Visions
«“Blackstar”. Μια μυστηριακή τελετή που συμβαίνει υπό την απειλή της εκτέλεσης Αυτού κάπου στη σκοτεινή Νορβηγία. Ιέρειες του μέλλοντος με ουρές και απλή, γήινη ομορφιά που χαμογελάνε καθώς γονατίζουν και ψέλνουν αέρινα στο background. Ηλεκτρονικοί ήχοι που δένουν υπέροχα με το βιμπράτο του Bowie, μικρές παύσεις, αλλαγές ρυθμού, ατονικό σαξόφωνο και στη μέση του κομματιού 2-3 διαφορετικές μελωδίες που δένουν αβίαστα για να μας πει: “I’m a black star”. Στο επίκεντρο τα μάτια σου, στο επίκεντρο όλων τα μάτια σου. Αφού, όσο αβανγκάρντ ή ροκ και να είναι τα κομμάτια που φτιάχνει εδώ και 40 χρόνια, στο επίκεντρο σχεδόν πάντα βρίσκεται ο έρωτας».
Βασίλης Μαντζαράς, songwriter, μπάντα The Randen
«Το “Blackstar” είναι ένα άκουσμα που θέλει χρόνο, αλλά στο τέλος σε αποζημιώνει. Η επιρροή του Scott Walker, αρκετά εμφανής. Βλέπουμε έναν πιο ώριμο Bowie που μπορεί να κάνει τέχνη, χωρίς να είναι απλώς weird λόγω μόδας. Αυτό, άλλωστε, έκανε πάντα. Μου λείπει ο Bowie των ’70s, αλλά χαίρομαι για την εξέλιξή του».
Φωτεινή Κορρέ, παρουσιάστρια και μουσικός
«Ίσως πρέπει να πούμε οριστικό αντίο στον Major Tom που μας κάνει παρέα από το Space Oddity. Αφού ξεπεράσουμε την απώλεια, επικεντρωνόμαστε στο επικό μεσαίο μέρος του κομματιού και από κει και μετά το χάος. Μας περνάει μέσα από σκιάχτρα, Κθούλου και χορό γυναικών που επιβεβαιώνει πως ο Λάνθιμος κάνει καριέρα στο εξωτερικό και μας αφήνει γεμάτους περιέργεια και ανυπομονησία. Θέλω κι άλλο».
Γιάννης Καρδάσης aka «Good times for a change», DJ
«Η (οποιαδήποτε) νέα κυκλοφορία του Bowie αποτελεί γεγονός από μόνη της. Πόσο μάλλον όταν είναι κανονισμένη πάνω στην ημερομηνία των γενεθλίων του. (Στις 8 Ιανουαρίου που θα κυκλοφορήσει η νέα του δουλειά ο Bowie γίνεται 68 χρόνων.) Το ίδιο, βέβαια, έγινε και με το “The Next Day” (2013). Και εκεί οι προσδοκίες ήταν μεγάλες, αλλά το αποτέλεσμα απογοητευτικό. Το ίδιο νιώθω και για το “Blackstar”. Θα παραδεχτώ ότι το κομμάτι δεν είναι κακό. Είναι λίγο τραβηγμένο στη διάρκειά του, αλλά κι αυτό ίσως λόγω του video, το οποίο επίσης είναι πολύ ενδιαφέρον, όπως και η διάθεση και η όρεξη που δείχνει να έχει ο Bowie. Αλλά το κομμάτι το νιώθω να προσπαθεί πολύ να παρουσιαστεί ως κάτι πολύ σημαντικό. Βέβαια, το να δημιουργήσεις κάτι σημαντικό απαιτεί χρόνο. Ο Βowie έχει υπάρξει πολύ σπουδαίος στο παρελθόν, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό ισχύει για το παρόν. Το τελευταίο σημαντικό άλμπουμ που έβγαλε ήταν το “Scary Monsters (And Super Creeps)” (1980). Από την άλλη, ο Bowie δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Δεν είναι μόνο ο Ziggy και o Thin White Duke. Είναι και η τριλογία του Eno και το Young Americans αλλά και ολόκληρο το new wave που στηρίχτηκε πάνω στο “Scary Monsters”. Αυτά και μόνο θα αρκούσαν και δεν θα χρειαζόταν η κυκλοφορία του “Blackstar”. Δεν είναι ότι είναι κακό κομμάτι. Είναι που δεν έχει κανένα από εκείνα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν (κάποτε) τον Bowie σπουδαίο...».
σχόλια