Τοπίο με πέτρινη γέφυρα, 1638. Ο Ρέμπραντ ζωγράφισε ελάχιστα τοπία. Τα περισσότερα από αυτά ήταν φανταστικά και όχι αληθινά τοπία. Αν και το πέτρινο γεφύρι αποτελείται από στοιχεία που αντλήθηκαν από την πραγματικότητα, ο πίνακας δεν αποτελεί κάποια πραγματική τοποθεσία. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο πίνακα μοναδικό είναι ο δραματικός φωτισμός του: η δέσμη φωτός που δραπετεύει μέσα από τα σύννεφα, καθιστά την καταιγίδα που πλησιάζει πιο απειλητική.
Η άρνηση του Αγίου Πέτρου, 1660. Σε αυτή τη νυχτερινή σκηνή όπου μοναδική πηγή φωτός είναι η φλόγα ενός κεριού, ο Πέτρος αναγνωρίζεται από τους στρατιώτες ως ένας από τους μαθητές του Ιησού. Αρνείται την κατηγορία και απαρνείται τον δάσκαλό του. Ο Ιησούς στο βάθος του πίνακα παρακολουθεί τον Πέτρο να απομακρύνεται με τη συνοδεία των στρατιωτών. Έρευνες αποδεικνύουν πως ο συγκεκριμένος πίνακας έγινε με τη βοήθεια μαθητών του Ρέμπραντ.
Τίτους, ο γιος του Ρέμπραντ με περιβολή μοναχού, 1660. Ο γιός του ζωγράφου Τίτους, ήταν κατά πάσα πιθανότητα το μοντέλο για αυτό το πορτρέτο ενός Φραγκισκανού Μοναχού. Το χαμηλωμένο βλέμα του εξυπονοεί μια διάθεση ενδοσκόπησης. Το χλωμό και ήρεμο πρόσωπό του εξέχει από το σκούρο φόντο του πίνακα. Η απομόνωση και η αναζήτηση της γαλήνης στην εξοχή ήταν υψίστης σημασίας τόσο για τον Άγιο Φραγκίσκο όσο και για τους ακόλουθούς του.
Ο Προφήτης Ιερεμίας θρηνεί την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, 1630. Ο βιβλικός προφήτης Ιερεμίας γέρνει κουρασμένα το κεφάλι του στο χέρι του. Θρηνεί την φλεγόμενη πόλη της Ιερουσαλήμ την καταστροφή της οποίας είχε προβλέψει. Το σημαντικότερο μέρος του πίνακα - η εικόνα του Ιερεμία - είναι ζωγραφισμένο με μεγάλη ακρίβεια, ενώ το περιβάλλον του είναι ελάχιστα ορατό. Ο Ρέμπραντ χρησιμοποιεί τις ισχυρές αντιθέσεις του φωτός και της σκιάς για να αυξήσει την ένταση της σκηνής που αναπαριστά.
Άνδρας με ανατολίτικη φορεσιά, 1635. Ο Ρέμπραντ έπαιζε αριστοτεχνικά με το φως στους πίνακές του. Σε αυτό τον πίνακα το τουρμπάνι του ανδρός και η δεξιά μερια του προσώπου του φωτίζονται με εκπληκτικό τρόπο ενώ η αριστερή μεριά παραμένει στο σκοτάδι. Μυθικοί χαρακτήρες όπως ο άνδρας αυτού του πίνακα (που δεν είναι κάποιο πορτρέτο) ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς στο 17ο αιώνα.
Ο Ιωσήφ αφηγείται τα όνειρά του στους γονείς και τα αδέλφια του, 1633. Ο Ιωσήφ στέκεται μπροστά στο κρεββάτι της μητέρας του Ραχήλ και αφηγείται τα όνειρά του στον πατέρα του Ιακώβ ο οποίος κάθεται στο προσκεφάλι της γυναίκας του.Τα αδέρφια τους άλλα ακούν άλλα συνομιλούν μεταξύ τους. Στα δεξιά του πίνακα ένα σκυλί κοιμάται μακάρια.
Νεκρή φύση με παγώνια, 1639. Στην εποχή του Ρέμπραντ, τα παγώνια ήταν μια εκλεκτή λιχουδιά. Οι μάγειρες χρησιμοποιούσαν το νόστιμο κρέας τους για την παρασκευή πιτών. Μετά τη σφαγή, τα πουλιά αφήνονταν κρεμασμένα ανάποδα να στραγγίξει το αίμα τους, έτσι όπως ο Ρέμπραντ τα απεικονίζει σε αυτό το έργο. Εκθαμβωτικός και ο τρόπος που ζωγραφίζει ο ζωγράφος τα χρωματιστά φτερά αυτού του σπουδαίου πτηνού.
Πορτρέτο νεαρής κοπέλας, 1633. Tα ρούχα της κοπέλας στον πίνακα δεν ακολουθούν τις μόδες της εποχής του Ρέμπραντ, αλλά μάλλον αντανακλούν μόδες προηγούμενων αιώνων. Τα χαρακτηριστικά της - το θολωτό μέτωπο, τα ελαφρώς διογκωμένα μάτια, και το έντονο πηγούνι εντοπίζονται στις απεικονίσεις Θεοτήτων και ηρωίδων από την αρχαιότητα που ο Ρέμπραντ ζωγράφισε τη δεκαετία του 1630. Έτσι, o πίνακας πιθανόν να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα φανταστικό πορτρέτο.
Μουσική συντροφιά, 1626. Αυτός ο πίνακας με την αινιγματική σύνθεση αρνείται να αποκαλύψει τα μυστικά του. Mια συντροφιά ανθρώπων φαίνεται να προσεύχεται μέσω της μουσικής και του τραγουδιού. Η τολμηρή αμφίεση της νεαρής γυναίκας όμως μας βάζει σε σκέψεις για τις προθέσεις της παρέας ενώ η ηλικιωμένη γυναίκα στον πίνακα έχει θεωρηθεί από πολλούς πως πιθανόν να είναι μαστροπός. Ίσως ο πίνακας να είναι μια προειδοποίηση ενάντια στις ανήθικες επαφές.
Αυτοπροσωπογραφία, 1628. Ο Ρέμπραντ υπήρξε τολμηρός και πειραματικός με την τέχνη του ακόμα και στα πρώτα στάδια της καριέρας του. Το παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι είναι έντονο και σε αυτόν το πίνακα, φωτίζει το δεξί μάγουλο του αγοριού ενώ ρίχνει μια σκιά στο υπόλοιπο πρόσωπο. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να καταλάβει κανείς πως το αγόρι μας κοιτάζει κατάματα. Για να κατορθώσει τις ανάγλυφες σχεδόν μπούκλες στα μαλλιά του αγοριού ο ζωγράφος χρησιμοποιεί την ανάποδη μεριά του πινέλου του και σχεδόν χαράσσει την μπογιά όσο είναι ακόμα υγρή.
Πορτρέτο του Johannes Wtenbogaert, 1633. Ο 76χρονος αξιωματούχος, φοράει σκούφο και γούνινο μανδύα - το είδος του ρούχου που επέλεγαν οι ηλικιωμένοι μελετητές να φορούν όταν επρόκειτο να καθίσουν για το πορτρέτο τους. Το πρόσωπο του Wtenbogaert είναι πιο ρεαλιστικά ζωγραφισμένο απ’ ότι τα χέρια του τα οποία μπορεί να έχουν γίνει από έναν μαθητή στο εργαστήριο του Ρέμπραντ.
Η Εβραία Νύφη, 1665 -1669. Ένα ζευγάρι ζητά από τον Ρέμπραντ να τους ζωγραφίσει σαν ήρωες από τη Παλαιά Διαθήκη. Εικάζεται πως ο πίνακας αναπαριστά τους Ισαάκ και Ρεβέκκα. Άνδρας και γυναίκα αγκαλιάζονται τρυφερά, η χειρονομία αγάπης του άνδρα επιστρέφεται με ένα απαλό χάδι.
Πορτρέτο γυναίκας, πιθανώς της Μαρίας Τριπ, 1639. Η Μαρία Τριπ είναι η κόρη ενός πλούσιου εμπόρου Άμστερνταμ. Στον πίνακα επιδεικνύει τον πλούτο της με περηφάνια. Το φόρεμά της είναι στολισμένο με λευκές λινές δαντέλες τόσο λεπτές που είναι σχεδόν διαφανείς. Φοράει μαργαριτάρια, ενώ στο αριστερό της χέρι κρατά μια ακριβή βεντάλια. Την εποχή που ο Ρέμπραντ ζωγράφισε τον συγκεκριμένο πίνακα αυτό ήταν ακόμα ένα σπάνιο και ακριβό αξεσουάρ.
Η συνωμοσία των Μπαταβανών υπό τον Κλαύδιο Κίβιλο, 1661 - 1662. Με ένα νυχτερινό τελετουργικό οι Μπαταβανοί δηλώνουν την απόφασή τους να ανατρέψουν ρωμαϊκή κυριαρχία. Αυτή η εξέγερση έλαβε χώρα το 69 μ.Χ. και οδηγήθηκε από τον μονόφθαλμο οπλαρχηγός Κλαύδιο Κίβιλο, που απεικονίζεται στο κέντρο του πίνακα. Ο Ρέμπραντ απεικονίζει τη στιγμή που οι Μπαταβανοί ορκίζονται χτυπώντας τα σπαθιά τους και σηκώνοντας τα ποτήρια τους. Η τραχιά κατασκευή και η ισχυρή αντίθεση του φωτός και του σκοταδιού είναι τυπικά στοιχεία στα τελευταία έργα του Ρέμπραντ.
Η Νυχτερινή Περίπολος, 1642. Ο μεγαλύτερος και διασημότερος πίνακας του Ρέμπραντ. Παραγγελία της πολιτείας για να κοσμήσει τη μεγάλη αίθουσα του κτηρίου της Πολιτοφυλακής του Άμστερνταμ. Παριστάνει τον λοχαγό Φρανς Μπάκινγ Κοκ να δίνει εντολή προετοιμασίας του λόχου για περιπολία. Ο Λοχαγός, ντυμένος στα μαύρα, δίνει διαταγή στον υπολοχαγό της φρουράς να ξεκινήσει το βάδην και οι στρατιώτες μπαίνουν σε σχηματισμό. Ο ζωγράφος φωτίζει με την ιδιαίτερη μαεστρια του επιλεκτικά συγκεκριμένα σημεία του έργου, όπως το χέρι του Λοχαγού ή το νεαρό κορίτσι στο βάθος, την μασκότ της παρέας.
Ηλικιωμένη γυναίκα που διαβάζει. Πιθανόν η Προφήτισσα Χάνα, 1631Σε αυτόν τον πίνακα το φως μπαίνει από τα αριστρερά φωτίζοντας την πλάτη της ηλικιωμένης γυναίκας, το βιβλίο που διαβάζει και τα χέρια της, ενώ το πρόσωπό της παραμένει στο σκοτάδι. Οι ρυτίδες στα χέρια της, τόσο έντονα ζωγραφισμένες που μοιάζουν σα να έχουν φτιαχτεί από πηλό. Η γυναίκα εικάζεται πως είναι η βιβλική προφήτισσα Χάνα. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, επρόκειτο για μια ηλικιωμένη χήρα που λάτρευε το Θεό νύχτα και μέρα με νηστεία και προσευχή.
Tωβίτ και Άννα, 1626. Η τύφλωση τού Τωβίτ έχει καταδικάσει τον ίδιο και τη σύζυγό του σε μια ζωή φτώχειας και εξαθλίωσης: το πάλαι ποτέ ακριβό γιλέκο του είναι τώρα σκισμένο και κουρελιασμένο. Η Άννα έρχεται στο σπίτι με ένα κατσικάκι, μια ανταμοιβή για τη σκληρή δουλειά της. Ο Τωβίτ νομίζει πως έχει κλέψει το κατσικάκι. Σε απόγνωση, προσεύχεται ο Θεός να του δώσει ένα γρήγορο θάνατο. Η Άννα τον κοιτάζει με αμηχανία.
Αυτοπροσωπογραφία, ως ο Απόστολος Παύλος, 1661. Η μοναδική αυτοπροσωπογραφία του Ρέμπραντ στην οποία υποδύεται μια βιβλική φιγούρα. Όπως και οι άλλοι Απόστολοι που ζωγράφισε ο Ρέμπραντ έτσι και αυτός έχει την όψη ενός απλού καθημερινού ανθρώπου. Χρησιμοποιώντας τη δική του μορφή για να απεικονίσει τον πόστολο Παύλο ο ζωγράφος μας τονίζει την ιδιαίτερη σχέση που είχε μαζί του.
Τα επεξηγηματικά κείμενα που συνοδεύουν τα έργα αντλήθηκαν από το Rijksmuseum
