Το σινεμά των αυτοχθόνων στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
To μινιμαλιστικό «Samson and Delilah», από τις πιο γνωστές ταινίες του αφιερώματος, είχε κερδίσει Χρυσή Κάμερα στις Κάννες το 2009.
0

Υπάρχει ένα τμήμα του φετινού προγράμματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που υπόσχεται μια διαφορετική εμπειρία στους φεστιβαλιστές και αυτό είναι το αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων.

Αν έπρεπε να συνοψίσουμε σε μερικές αράδες το σινεφιλικό ιδανικό, θα γράφαμε ότι συνίσταται στη γνωριμία μας με τον κόσμο που μας περιβάλλει, στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, στην τοποθέτησή μας στη θέση του (όποιου) άλλου. Ε, οι ταινίες που απαρτίζουν το συγκεκριμένο αφιέρωμα δεδομένα πραγματώνουν το σινεφιλικό ιδανικό και με το παραπάνω.

Κάποιες έχουν γυριστεί από αυτόχθονες, κάποιες έχουν τέτοιους στο επίκεντρο της δράσης τους, όλες τους, όμως, φέρνουν τους αυτόχθονες στο προσκήνιο, αναδεικνύοντας την ιδιοσυγκρασία τους μακριά από συνήθεις, στερεοτυπικές απεικονίσεις. Επίσης, οι περισσότερες είτε δεν έχουν προβληθεί ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, είτε είχαν μεμονωμένες προβολές σε φεστιβάλ, είτε βρήκαν διανομή, μα πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες.

Σκεφτείτε ότι η πιο επιτυχημένη εισπρακτικά από όλες ήταν ο «Παγωμένος Δρομέας» (2001), ο οποίος, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, είχε κόψει γύρω στα 6.000 εισιτήρια όταν είχε βγει στις αίθουσες, ένας αριθμός που σήμερα θα τον καθιστούσε sleeper hit, μα τότε ήταν ένα νούμερο στα όρια του ανεκτού για καλλιτεχνικούς τίτλους σαν αυτόν. 

Κάποιες έχουν γυριστεί από αυτόχθονες, κάποιες έχουν τέτοιους στο επίκεντρο της δράσης τους, όλες τους, όμως, φέρνουν τους αυτόχθονες στο προσκήνιο, αναδεικνύοντας την ιδιοσυγκρασία τους μακριά από συνήθεις, στερεοτυπικές απεικονίσεις.

Στις πρώτες δεκαετίες του μέσου, το σινεμά προσέγγισε τους αυτόχθονες με έντονο το στοιχείο του εξωτισμού. Τους συναντούσαμε, άλλωστε, κυρίως μέσα από τις εξωτικές περιπέτειες, οι οποίες αποτελούσαν (και) μια σεβαστή μερίδα των κινηματογραφικών σίριαλ. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, το βλέμμα του Δυτικού και το αποικιοκρατικό στοιχείο ήταν δομικά στοιχεία της απεικόνισής τους, με μικρές εξαιρέσεις. 

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
The Exiles

Μία χαρακτηριστική από αυτές είναι το ασπρόμαυρο «The Exiles» (1961) του Κεντ Μακένζι, το οποίο αφορά μια ομάδα Αμερικανών αυτοχθόνων από διαφορετικές φυλές που ζει στο Λος Άντζελες. Με σχεδόν ντοκιμαντερίστικη γραφή, ο ΜακΚένζι συλλαμβάνει στιγμές από την καθημερινότητα νεαρών ανθρώπων που βρίσκονται ανάμεσα σε δύο κόσμους και περιφέρονται στο αστικό τοπίο, κουβαλώντας ταυτόχρονα την κληρονομιά της καταγωγής τους. Το φιλμ παρέμενε χαμένο για χρόνια, για να αποκατασταθεί ψηφιακά και να προβληθεί στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2008. 

Μια άλλη είναι το «Ballad of Crοwfoot» (1968), ένα μικρού μήκους φιλμ που μέσα από ένα κολάζ φωτογραφιών τραβηγμένων τον 19ο αιώνα και με όχημα την ομώνυμη μπαλάντα του Γούιλι Νταν, την οποία μπορείτε να ακούσετε εδώ, αφηγείται την ιστορία του αρχηγού των Μαυροπόδαρων, του Crowfoot. Οι θεωρητικοί του Καναδά αναφέρουν το έργο συχνά ως το πρώτο βιντεοκλίπ που γυρίστηκε στη χώρα. 

Από τη δεκαετία του ’60, το αφιέρωμα μάς μεταφέρει στα ‘80s. To «Ngati» (1987) αποτελεί την πρώτη ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Μαορί δημιουργού, θεωρείται φιλμ-σταθμός στη Νέα Ζηλανδία, είχε προβληθεί δε και στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών. Μας μεταφέρει στη μετα-αποικιοκρατική Νέα Ζηλανδία του 1948, όταν ακόμα η συνύπαρξη ανάμεσα σε λευκούς και Μαορί κάθε άλλο παρά αρμονική ήταν, και τοποθετεί τη δράση του σε ένα φανταστικό παραθαλάσσιο χωριό, το οποίο επισκέπτεται ένας Αυστραλός γιατρός, για να διαπιστώσει ότι τον συνδέουν πολλά περισσότερα με τους Μαορί από όσα πίστευε. 

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Snow in paradise

To «Geronima» (1986), μια ανακάλυψη των προγραμματιστών του φεστιβάλ, μας ταξιδεύει στην παγωμένη έρημο της Παταγονίας, όπου η ομώνυμη ηρωίδα, που ανήκει στη φυλή Μαπούτσε, μεγαλώνει ολομόναχη τα τέσσερα παιδιά της, μέχρι που ένας κρατικός αξιωματούχος μεταφέρει όλη την οικογένεια σε δημόσιο νοσοκομείο, όπου η Χερόνιμα καταρρέει ψυχολογικά. Σύμφωνα με τους ανθρώπους του φεστιβάλ, «η αυθεντική κόπια από την ηχογραφημένη κλινική διάγνωση της Χερόνιμα ακούγεται στο φόντο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ως αδιάψευστος μάρτυρας για τα αποτρόπαια ιστορικά γεγονότα στα οποία βασίστηκε το σενάριο».

Το αλαφροϊσκιωτο «Βe Devil» (1993) φέρει την υπογραφή της Τρέισι Μόφατ, μιας σημαίνουσας καλλιτεχνικής μορφής για τους Αβορίγινες. Αν και γνωστή κυρίως για τη δουλειά της ως φωτογράφου, η Μόφατ έχει γυρίσει και ταινίες. Η συγκεκριμένη είναι η πιο επιτυχημένη της, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών του 1993, απαρτίζεται από τρεις ιστορίες φαντασμάτων και λέγεται ότι αποτελεί μια υπνωτιστική κινηματογραφική εμπειρία. Το «Seven Songs of the Tundra» (2000) αποτελείται από 7 διαφορετικές ιστορίες, είναι γυρισμένο εξ ολοκλήρου στη γλώσσα των ιθαγενών Νενέτς, κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και στην τεκμηρίωση και συνδυάζει τους μύθους της φυλής με τις πραγματικές δοκιμασίες της από τον διωγμό που υπέστη η φυλή από τους Σοβιετικούς.

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Be Devil

Παραμένουμε σε παγωμένο κλίμα και μεταφερόμαστε στην Αρκτική, καθώς η επόμενη χρονολογικά ταινία του αφιερώματος είναι το «Atanarjuat: The Fast Runner» (2001), δηλαδή o «Παγωμένος Δρομέας», στον οποίο είχαμε αναφερθεί και στην εισαγωγή μας. Η ταινία επιστρέφει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς είχε προβληθεί εκεί πριν δύο δεκαετίες, σε μια, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, επεισοδιακή προβολή – είχε γίνει ένα μπέρδεμα με τις μπομπίνες, το οποίο ευτυχώς έγινε αντιληπτό από τους παρευρισκόμενους και αποκαταστάθηκε έγκαιρα.

Bασισμένο σε έναν θρύλο των Ινουί που αφηγείται μια πολυετή σύγκρουση ανάμεσα σε δυο άντρες με αντικείμενο τον έρωτα της πανέμορφης Ανουάτ, το φιλμ είναι γραμμένο και γυρισμένο από έναν Ινουί δημιουργό, μιλά τη γλώσσα των Ινουκτιτούτ και παίζουν σε αυτό αποκλειστικά ερασιτέχνες ηθοποιοί.

Με γυρίσματα που κράτησαν για μήνες, ο «Παγωμένος Δρομέας» έχει εκθαμβωτική φωτογραφία, μας γνωρίζει την κουλτούρα των αυτοχθόνων της Αρκτικής και, παρά τη γενναία, τρίωρη διάρκειά του, μας αποζημιώνει, ανοίγοντας παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο. Αν καταφέρετε να συγχρονιστείτε με τους ρυθμούς του, μετά το πέρας της προβολής θα σας πάρει λίγη ώρα μέχρι να προσαρμοστείτε και να επανέλθετε στην πολύβουη πραγματικότητα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. 

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Birdwatchers

Αλλάζουμε θερμοκρασίες και πηγαίνουμε στη Βραζιλία με το, όπως λέγεται, βραδύκαυστο «Birdwatchers» (2008), το οποίο απεικονίζει τον αγώνα των ιθαγενών Γκουαρανί να διατηρήσουν τη γη τους.

To μινιμαλιστικό «Samson and Delilah», από τις πιο γνωστές ταινίες του αφιερώματος, είχε κερδίσει Χρυσή Κάμερα στις Κάννες το 2009. Αφηγείται την ιστορία δύο ερωτευμένων έφηβων Αβοριγίνων που ξεκινούν την αναζήτηση της δικής τους θέσης σε αυτό τον κόσμο, μια θεματική ικανή να αγγίξει ευαίσθητες χορδές σε θεατές οποιωνδήποτε καταβολών και παραστάσεων. Φυσικά, η ταινία αποτελεί (και) μια από τις πιο αξιόλογες προσθήκες στη σχετική φιλμογραφία που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση της αυστραλιανής κοινωνίας γύρω από το διαχρονικό ζήτημα της αντιμετώπισης του πληθυσμού των Αβοριγίνων.

Το «Heart of Time» (2009) του Αλμπέρτο Κορτές «διεισδύει στα άδυτα της Τσιάπας, στην καρδιά του αγώνα των Ζαπατίστας για αυτονομία», όπως μας ενημερώνει το φεστιβάλ, το «Quispe Girls» (2013) εξελίσσεται το 1974 σε ένα όρος στη Χιλή κι αφορά τρεις αδελφές που βόσκουν τα πρόβατά τους εκεί πιο κάτω, όταν μαθαίνουν για έναν νόμο που θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο που ζουν, ενώ το δράμα «The Orator» (2011) γυρίστηκε στο νησάκι Ουπόλου σε συμπαραγωγή Νέας Ζηλανδίας και Σαμόα, μιλά την τοπική γλώσσα, αποτέλεσε την πρώτη ταινία από τη Σαμόα που συμμετείχε στο φεστιβάλ της Βενετίας και, σύμφωνα με τις κριτικές, διαθέτει μια κορύφωση που δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο. Ήταν, μάλιστα, η πρώτη ταινία που υπέβαλε ποτέ η Νεα Ζηλανδία στην κατηγορία του Ξενόγλωσσου Όσκαρ, χωρίς να φτάσει στην τελική πεντάδα.  

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Heart of Time

Αντίθετα, μια ταινία που επίσης προβλήθηκε στo Φεστιβάλ Βενετίας, πήρε βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής και τελικά κατάφερε να βρεθεί υποψήφια για Ξενόγλωσσο Όσκαρ –ήταν η έκπληξη στην πεντάδα εκείνης της χρονιάς– είναι το «Tanna» (2015). Το φιλμ μάς τοποθετεί σε ένα νησί του νότιου Ειρηνικού, όπου φυλές ιθαγενών αρνούνται να ασπαστούν τον δυτικό πολιτισμό που έχει επεκταθεί μέχρι τα παράλια του νησιού τους.

Αυτό είναι το σκηνικό όπου οι σκηνοθέτες Μπέντλι Ντιν και Μάρτιν Μπάτλερ θα αφηγηθούν μια (πάρα πολύ) απλή ιστορία αγάπης, που δοκιμάζεται από τις συνθήκες. Το δράμα ίσως είναι τετριμμένο, μα το ηθογραφικό σκέλος της ταινίας είναι ανεκτίμητο. Οι σκηνοθέτες καταγράφουν πιστά τη ζωή και τις συνήθειες των ιθαγενών, δίχως ποτέ να (επι)κρίνουν τα πιστεύω τους.

Η αληθοφάνεια και η πληρότητα του πορτρέτου αυτής της ιδιαίτερης μικρής κοινότητας ήταν μάλλον το στοιχείο που λειτούργησε ως κινητήριος μοχλός για το απίθανο ταξίδι αυτής της ταπεινής σε φιλοδοξίες και μέγεθος ταινίας με τελικό προορισμό το κόκκινο χαλί του Dolby Theater.

H «Καταγωγή των Σάμι» («Sami’s Blood», 2016) της Αμάντα Κερνέλ, μια ταινία που επίσης είχαμε δει στις ελληνικές αίθουσες, είναι μια ιστορία δύσκολης ενηλικίωσης, καθώς αφορά την απόφαση μιας δεκατετράχρονης να απαρνηθεί τη λαπωνική παράδοση των Σάμι και να ζήσει στον κόσμο τον λευκών, μόνο που βρισκόμαστε στα ‘30s και ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία των δεύτερων θέτει εμπόδια στην απόφασή της.

Η ταινία είχε πάρει το βραβείο Lux εκείνης της χρονιάς και, πέρα από την ενηλικίωση, αφορά την ταυτότητα, τον αυτοπροσδιορισμό και τον ετεροπροσδιορισμό, κάτι που την καθιστά μία από τις πιο ιδιαίτερες επιλογές του αφιερώματος.

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
H Καταγωγή των Σάμι

Εκτός από το «Ballad of Crowfoot», στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη, υπάρχουν τρεις ακόμα ταινίες μικρού μήκους. To «When the Leaves Are All Gone» (2010) έχει για κεντρική ηρωίδα τη μοναδική αυτόχθονα μαθήτρια σε ένα ολόκληρο σχολείο, η οποία, για να αντιμετωπίσει το διόλου φιλικό κλίμα απέναντί της, βρίσκει καταφύγιο στη φαντασία της.

Το «Snow in Paradise» (2011) αναφέρεται στο ζήτημα των πυρηνικών δοκιμών που πραγματοποιήθηκαν κατά καιρούς στον Ειρηνικό Ωκεανό, χωρίς να λογαριάσουν τις φυλές που ζούσαν στα νησιά τριγύρω, ενώ το «Blackbird» (2015) αναδεικνύει ακόμα μια περίπτωση εκμετάλλευσης και κακοποίησης των αυτοχθόνων μέσα από την ιστορία δυο αδελφών από τα νησιά του Σολομώντα που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία στα τέλη του 19ου αιώνα και να δουλέψουν ως σκλάβοι σε φυτείες ζάχαρης. 

Όλες οι παραπάνω ταινίες συνθέτουν ένα ενδιαφέρον και, κατά περιπτώσεις, συναρπαστικό μωσαϊκό από ιστορίες φυλών και λαών προερχόμενων από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, ειπωμένων όχι μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του δυτικού σινεμά, ούτε μέσα από τον εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα και την ινσταγκραμική καλλιγραφία του «National Geographic», αλλά μέσα από την αμεσότητα και την «απορροφητική» δύναμη του αγνού, αμόλυντου σινεμά, εκείνου που από «έναν εξώστη μας δείχνει μια άλλη ζωή». 

Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Tanna
Μεγάλο αφιέρωμα στο σινεμά των αυτοχθόνων από το 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
When all the leaves are gone
Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

No other choice

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «No other choice»: Η ταινία που θα οδηγήσει τον Παρκ Τσαν-γουκ στα Όσκαρ

Ο Κορεάτης σκηνοθέτης παραμένει ένας από τους μεγάλους σύγχρονους κινηματογραφιστές, αν και η αντικαπιταλιστική του σάτιρα «No other choice» δεν είναι η καλύτερή του ταινία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Είναι σαν να κάνεις τον Δράκουλα χορτοφάγο»: Γιατί το σέξι τέρας του Φρανκενστάιν που παίζει ο Τζέικομπ Ελόρντι είναι λάθος

Οθόνες / Γιατί το σέξι τέρας του νέου «Φρανκενστάιν» είναι λάθος

Στη διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος της Μέρι Σέλεϊ από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πρωταγωνιστεί ο «εξωφρενικά όμορφος» Τζέικομπ Ελόρντι στον ρόλο του τέρατος – πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία χωρίς ειρμό. 
THE LIFO TEAM
O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Οθόνες / O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός διασκευών του έργου του δημοφιλούς συγγραφέα που θα δούμε στο πανί, στο γυαλί και στο σανίδι, κι αυτό στάθηκε αφορμή για ένα αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες που ενέπνευσαν τα γραπτά του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

Ανταπόκριση από τη Βενετία / Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκανε την Μέρι Σέλεϊ περήφανη. Ο δικός του Φρανκενστάιν κατορθώνει να μην προδώσει το πνεύμα του πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματός της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Λούκα Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ανταπόκριση από τη Βενετία / After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ο Λούκα Γκουαντανίνο νοσταλγεί τη χαμένη τέχνη του διαλόγου, αλλά το After the Hunt χάνει το δίκιο του στην ακαδημαϊκή φλυαρία και τις σεναριακές αστοχίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Οθόνες / Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Από το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ στο «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τις μπεργκμανικές «Σκηνές από έναν γάμο» στο «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντες, ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες για όσους ενώθηκαν ενώπιον Θεού κι ανθρώπων «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΒΟΥΓΟΝΙΑ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Βουγονία»: Κριτική για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

«Είναι περιπέτεια η "Βουγονία", fun και πιο περίπλοκη απ’ ότι δείχνει» - Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM