H μοναχική και έξοχη πορεία της Ολυμπίας Μυτιληναίου στη διεύθυνση φωτογραφίας

H μοναχική και έξοχη πορεία της Ολυμπίας Μυτιληναίου στη διεύθυνση φωτογραφίας Facebook Twitter
Πέρα από την έμφυλη διάκριση, υπήρξαν και περιστατικά παρενοχλήσεων, αν και όχι κάτι ιδιαίτερο. Καθώς ήμουνα «μαγκάκι», αγοροκόριτσο και ροκού, δεν άφηνα πολλά περιθώρια, έπειτα έτυχε να γνωρίσω από νωρίς τον σύντροφο της ζωής μου. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Κρατάω από το Λιτόχωρο της Πιερίας, στους πρόποδες του Ολύμπου, αλλά εδώ, στην Αθήνα, μεγάλωσα, σπούδασα, έκανα καριέρα και ολοκληρώθηκα ως άνθρωπος και δημιουργός. Ήμουν η μικρότερη από τις δύο κόρες μιας αγροτικής οικογένειας και από τις πρώτες μου αναμνήσεις ήταν να βοηθάω τον πατέρα μου που ήταν ψαράς, πότε με τα δίχτυα, πότε με το καθάρισμα κ.λπ., να δουλεύω μόλις μεγάλωσα λίγο τα καλοκαίρια στα κάμπινγκ και στα μαγαζιά της περιοχής, κάτι που από μικρή με κοινωνικοποίησε και άνοιξε τους ορίζοντές μου, καθώς συναναστρεφόμουν νέους ανθρώπους από κάθε γωνιά της Ευρώπης.

Ήμουν βέβαια κι εγώ ανήσυχο κορίτσι, «βαρεμένο», που άκουγε indie μουσικές και ρουφούσε από έφηβη βιβλία, από Αρτό –η Γη των Ταραχουμάρα με είχε σημαδέψει−, Καμί και Ζενέ μέχρι Κούντερα, Έκο και Άρθουρ Κλαρκ. Που του άρεσε να κάνει παρέα με μεγαλύτερους, που ήθελε να ανοίξει τους ορίζοντές του και που μόλις έκλεισε τα 18 ο τόπος δεν το χώραγε – την ημέρα που αποφοίτησα από το λύκειο έφυγα με μια βαλίτσα που είχα ετοιμάσει από την προηγούμενη, για Θεσσαλονίκη αρχικά. Έμεινα εκεί μια διετία, ψάχνοντας να δω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, αλλά δεν το βρήκα, κατηφόρισα λοιπόν στην Αθήνα.

Αγάπησα την Αθήνα σαν δεύτερη πατρίδα μου γιατί μου έδωσε πολλές ευκαιρίες, δυνατότητες και προπαντός ελευθερίες. Αποτέλεσε, επίσης, το εφαλτήριο για να γίνω αυτό που είμαι, κάτι που θα ήταν ακατόρθωτο αν παρέμενα στην επαρχία – «καριέρα» εκεί για μια γυναίκα θεωρείται μόνο ο γάμος και η τεκνοποίηση και δεν ξέρω πόσο έχει αλλάξει πραγματικά αυτό!

• Τον πρώτο χρόνο έμενα σε καταλήψεις κι έκανα μεροκάματα από δω κι από κει για τα προς το ζην. Έκανα και ραδιόφωνο για κάποιους μήνες, μια εκπομπή για το ελληνικό ροκ στην ΕΡΤ – δύσκολα έβρισκες τότε κοπέλα να κάνει ροκ εκπομπή! Το εργασιακό με προβλημάτιζε, ήθελα να κάνω κάτι που να με γεμίζει σαν άνθρωπο και να μου αρέσει πραγματικά, να μην είναι μόνο κατάρα και βούρδουλας η δουλειά. Ξεκίνησα λοιπόν να σπουδάζω φωτογραφία στου Σταυράκου – η φωτογραφία είναι από μόνη της τρόπος ζωής, σε βάζει σε διαδικασία να προσεγγίζεις το θέμα σου σε διάφορα επίπεδα, από το καθαρά τεχνικό μέχρι το συναισθηματικό, που συμπληρώνει και νοηματοδοτεί το πρώτο.

Το ενδιαφέρον μου για τη φωτογραφία και τις ιδιότητες του φωτός είχε καλλιεργηθεί από εκείνο το τόσο ιδιαίτερο φως του Ολύμπου που κάθε μέρα ήταν διαφορετικό, είχα έπειτα, ξέρεις, μάθει από τα νυχτερινά ψαρέματα με τον πατέρα χειμώνα καιρό να διακρίνω πράγματα στο σκοτάδι, να βλέπω στη θάλασσα σημάδια αόρατα σε ένα άπειρο βλέμμα και να βρίσκω έτσι τον δρόμο προς την ακτή. Ήμουν δηλαδή ήδη εξασκημένη να χρησιμοποιώ το βλέμμα μου δημιουργικά σε ακραίες συνθήκες, με εξίταρε επιπλέον το γεγονός ότι έτσι μπορούσα να αφηγηθώ μια ιστορία χωρίς λέξεις, να εκφραστώ σε μια οπτική γλώσσα που έκρινα ότι μου ταίριαζε καλύτερα.

Ολυμπία Μυτηλιναίου Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την ταινία «Στρέλλα» (2009).

• Ήδη από τον δεύτερο χρόνο φοίτησης στου Σταυράκου άρχισα να εργάζομαι ως βοηθός παραγωγής και το ευτύχημα για τη δική μου γενιά ήταν ότι η εποχή εκείνη, τέλη δεκαετίας ’80, συνέπεσε με την ελεύθερη τηλεόραση. Αυτό σήμαινε περισσότερες παραγωγές, περισσότερα διαφημιστικά πρότζεκτ επίσης και άρα μεγαλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης. Εμένα πάλι, όσο και να μου άρεσε η φωτογραφία, δεν θα την ακολουθούσα αν δεν μπορούσα να βιοποριστώ από αυτή, δεν είχα δηλαδή κανένα ψώνιο με την τέχνη για την τέχνη, όσο κι αν με γοήτευε.

Ξεκίνησα με τα διαφημιστικά, έκανα κι έναν χρόνο σε αποθήκη ενοικίασης καμερών. Εκεί έμαθα να γεμίζω σασί και βγήκα στην αγορά αρχικά ως loader, ύστερα έγινα με τη σειρά γ’ βοηθός, β΄ βοηθός, α΄ βοηθός, focus puller και οπερατέρ. Το ’00 έκανα την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία ως διευθύντρια φωτογραφίας, ήταν το «17 στα 18» των Μίμη Κουγιουμτζή και Αλέξανδρου Γραμματόπουλου. Η ταινία δεν πήγε καλά στις αίθουσες, αλλά έσκισε στα βιντεοκλάμπ! Το ’02 έκανα το «Αύριο θα ’ναι αργά» της Γιούργου και το ’09 ήρθε η Στρέλλα του Κούτρα, που σίγουρα υπήρξε σταθμός και για τη δική μου καριέρα.

portrait
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

• Το «αστείο» είναι ότι δεν ήμουν η πρώτη επιλογή για εκείνη τη θέση, αλλά δεν βρισκόταν άνδρας συνάδελφος να την αναλάβει, το έντονο queer στοιχείο της Στρέλλας τούς προκαλούσε αμηχανία και θεωρούσαν σίγουρη την αποτυχία. Εγώ πάλι πίστεψα από την πρώτη στιγμή σε αυτή την ταινία και το ένστικτό μου αποδείχθηκε σωστό. Το φυσάγανε μετά κάποιοι και δεν κρύωνε! Η ταινία έκανε τεράστια αίσθηση, κέρδισε πολλά βραβεία, συμμετείχε στο Panorama της Berlinale, έγινε cult και είμαι περήφανη που έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου.

• Με τον Πάνο ξανασυνεργαστήκαμε για το Dodo μέσα στις καραντίνες και φτάσαμε μέχρι τις Κάννες. Μια άλλη έξοχη ταινία που έκανα ήταν οπωσδήποτε το Miss Violence με τον Αλέξανδρο Αβρανά το 2013, από τα «διαμάντια» του νέου ελληνικού σινεμά. Ήμουν παρούσα στη Βενετία όταν κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα, το βραβείο καλύτερου ηθοποιού και το βραβείο κοινού, χάρηκα πολύ τόσο με αυτές όσο και με τις άλλες, εγχώριες και διεθνείς διακρίσεις που αποσπάσαμε, ανάμεσά τους το Gianni Di Venanzo International Prize for Cinematography για τη δική μου δουλειά.

Συνέβαινε μάλιστα στην Μπιενάλε της Βενετίας τον ίδιο καιρό να προβάλλεται στο ελληνικό περίπτερο το video art History Zero του Στέφανου Τσιβόπουλου όπου επίσης συμμετείχα. Η Στρέλλα με καθιέρωσε στην Ελλάδα και η Miss Violence στο εξωτερικό. Με τον Αλέξανδρο συνεργαζόμαστε και στην προσεχή ταινία του, το Apathy, και πιστεύω πως θα πάει πολύ καλά. Γενικά μιλώντας, το ελληνικό σινεμά έχει προχωρήσει πολύ από όταν ξεκίνησα, παρά τη μεγάλη κρίση του ‘09 που μας τσάκισε οικονομικά αλλά που έδωσε κι ερεθίσματα.

Ολυμπία Μυτηλιναίου Facebook Twitter
Διεύθυνση φωτογραφίας είναι το φως, το κάδρο, η αίσθηση της κίνησης, η αποτύπωση της πραγματικότητας ή του παραμυθιού σε εικόνες. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

• Διεύθυνση φωτογραφίας είναι το φως, το κάδρο, η αίσθηση της κίνησης, η αποτύπωση της πραγματικότητας ή του παραμυθιού σε εικόνες. Την έμπνευση τη βρίσκω παντού, μαζεύω ερεθίσματα, εμπειρίες, αφορμές, τα κάνω ένα ωραίο δέμα και το πετάω να πάει παρακάτω. Έχω κάνει μέχρι σήμερα δώδεκα ταινίες μεγάλου μήκους, πενήντα μικρού μήκους, δώδεκα ντοκιμαντέρ και αρκετά art projects, δούλεψα επίσης ένα διάστημα στο θέατρο με τον Αβρανά, τη Γιολάντα Μαρκοπούλου και την Έλλη Παπακωνσταντίνου. Ενδιαφέρουσα εμπειρία, προτιμώ όμως σαφώς το σινεμά από το θέατρο και την τηλεόραση, τα σίριαλ εννοώ, που τα βαριέμαι.

Άλλες αξιόλογες δουλειές μου ήταν η ταινία «Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω» της Γαλλοαλγερινής Ριάνα Ομπενμάιερ, το «Jackson’s David is dying» του Stephen Lloyd που απέσπασε τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Μαύρου Κινηματογράφου των ΗΠΑ το ’11, τα «Δολάρια του αγίου» της Αύρας Γεωργίου για το γαλλικό Arte TV και το προσφυγικό ντοκιμαντέρ του Ταλάλ Ντερκί «Ωδή στη Λέσβο» που χρηματοδότησε το Johnnie Walker. Μου αρέσει το πολιτικό σινεμά και ό,τι σχετίζεται με δικαιώματα, αγώνες και διεκδικήσεις, το σινεμά που έχει κάτι να πει.

• Ήμουν από νεαρή ηλικία πολιτικοποιημένη γιατί το άδικο δεν το άντεχα. Ειδικά το φεμινιστικό το είχα σχεδόν ανέκαθεν – δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπήρχαν πράγματα που προορίζονταν μόνο για άνδρες, στις αγροτικές οικογένειες όλα τα μέλη καλούνται να συνεισφέρουν ισότιμα στις δουλειές και αυτό μου καλλιέργησε από νωρίς ένα αίσθημα ανεξαρτησίας και αυτάρκειας. Αποτέλεσε μάλιστα η εμπειρία αυτή σημαντικό εφόδιο και όταν πια βρέθηκα να ζω και να εργάζομαι στην πόλη. Άσε που κι εδώ χρειάστηκε να διεκδικήσω αξιοπρέπεια, σεβασμό και ισότιμη αντιμετώπιση ακόμα και σε χώρους που θεωρούνταν εξ ορισμού προοδευτικοί.  

• Δεν είχα, ξέρεις, να αντιμετωπίσω μόνο τις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς μου, από το τεχνικό κομμάτι μέχρι το χαμαλίκι, τις συνεννοήσεις, τα εξαντλητικά ωράρια, τις αναποδιές που μπορεί να τύχουν ανά πάσα στιγμή κ.λπ. Ήταν επίσης η απαξίωση που έτρωγα συχνά λόγω του φύλου μου και βέβαια ο ανταγωνισμός που είναι εξαιρετικά έντονος ακόμα και μεταξύ ανδρών σε αυτόν τον έτσι κι αλλιώς άκρως ανδροκρατούμενο ακόμα και σήμερα χώρο – ειδικά στη διαφήμιση οι γυναίκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Ήμουν από τις ελάχιστες διευθύντριες φωτογραφίας στο σινεμά και σίγουρα από τις πρώτες στον χώρο της διαφήμισης.

Ακόμα και σήμερα ζήτημα να είμαστε τρεις, οι άνδρες είναι πάνω από διακόσιοι. Παλιότεροι συνάδελφοι με αποθάρρυναν, μου λέγανε ότι αυτές δεν είναι γυναικείες ασχολίες και καλύτερα να αρκεστώ στο μέικαπ και το styling. Έπρεπε κάθε φορά να προσπαθώ διπλά για να αποδείξω ότι αξίζω όσο ένας άνδρας, ότι μπορώ να σταθώ άνετα μόνη μου στο πλατό. Ευτύχησα να μου κάτσουν μερικά πολύ καλά σενάρια μαζεμένα που μου δώσανε ώθηση – γιατί χρειάζεται, όσο να ’ναι, και λίγη ρέντα για να πας μπροστά.

Ολυμπία Μυτιληναίου Facebook Twitter
Από τα γυρίσματα της ταινίας «Γυναίκες που περάσατε από εδώ» (2017).

• Ναι, πέρα από την έμφυλη διάκριση υπήρξαν και περιστατικά παρενοχλήσεων, αν και όχι κάτι ιδιαίτερο. Καθώς ήμουνα «μαγκάκι», αγοροκόριτσο και ροκού, δεν άφηνα πολλά περιθώρια, έτυχε έπειτα να γνωρίσω από νωρίς τον σύντροφο της ζωής μου. Με τον οποίο κιόλας αναπτύξαμε μια σχέση αμοιβαίας αλληλοκατανόησης, αλληλοσεβασμού και απόλυτης ελευθερίας. Μου έδωσε μια ασφάλεια, μια σιγουριά και ουδέποτε μου έβαλε εμπόδια, ούτε παραπονέθηκε ή ζήλεψε όταν χρειάστηκε να λείψω ακόμα και μήνες από το σπίτι λόγω δουλειάς.

Εργάζεται μεν κι αυτός πολλά χρόνια στην παραγωγή ταινιών, όμως αυτό δεν σήμαινε από μόνο του κάτι – ομολογώ ότι στάθηκα τυχερή σε αυτό το κομμάτι. Με ενθάρρυνε και με στήριξε άνευ όρων και του οφείλω πολλά. Συμφωνήσαμε δε εξαρχής ότι, με τη ζωή που διαλέξαμε, τα παιδιά δεν ήταν για μας, παρότι τα αγαπούσαμε. Κάτι ακόμα που μας «έδεσε» είναι η κοινή μας αγάπη για τη μουσική, από την πανκ μέχρι την ηλεκτρονική.

• Μετά την κρίση του ’08 εγκατέλειψα τη διαφήμιση θέλοντας και μη – μου λέγανε ότι οι δουλειές λιγόστεψαν κι ότι δεν έχω ανάγκη όσο άλλοι γιατί και άντρα έχω να με βιοπορίσει και ούτε καν παιδιά να αναθρέψω! Δεν είναι βέβαια και μια ασχολία εφ’ όρου ζωής, γρήγορα σε πετάει έξω γιατί θέλει καινούργια πρόσωπα. Μου έδωσε όμως την ευκαιρία, όπως και σε πολύ κόσμο ακόμα, να εξελιχθώ, γιατί οι προϋπολογισμοί και ο τεχνικός εξοπλισμός που παίζουν στα διαφημιστικά γυρίσματα δεν συγκρίνονται με τη συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών. Πλέον με ενδιαφέρει μόνο το καλλιτεχνικό κομμάτι γιατί μόνο μέσα από αυτό ολοκληρώνεσαι ως δημιουργός.

• Για να κάνεις σινεμά θα πρέπει να αφήσεις στην άκρη το εγώ σου και να μάθεις να δουλεύεις συλλογικά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να μπορείς να ανταποκρίνεσαι ταυτόχρονα σε πολλαπλά καθήκοντα, χρειάζεται επίσης να είσαι διαρκώς ενήμερος για τις τεχνολογικές εξελίξεις γιατί είναι συνεχείς και καταιγιστικές – όταν ξεκίνησα τυπώναμε ακόμα σε σκοτεινό θάλαμο, τώρα γίνονται όλα ψηφιακά. Ένα άλλο «συν» της δουλειάς αυτής είναι τα πολλά ταξίδια που έκανα και κάνω εξαιτίας της, και μέσα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό – έχω ταξιδέψει πολύ στην Ευρώπη καθώς επίσης στην Αφρική. Και ναι, έφτιαξα όνομα, έγινα μέλος της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών, της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, πήρα βραβεία, ανάμεσά τους κι από το Hollywood Blood Horror Festival για το After Party του Αλέξανδρου Ζαρμπή, απέκτησα fans, αν όμως μιλήσουμε για χρήματα όχι, δεν έκανα, ακόμα στο νοίκι μένω.

Είναι, έπειτα, τέτοια και η φύση του επαγγέλματός μας, μπορεί να πληρωθείς καλά για μια συνεργασία, αλλά όταν τελειώσει και μέχρι να ξεκινήσεις μια άλλη τρως τα έτοιμα. Υπήρχαν παλιότερα εργοδότες που απέφευγαν να μου βάλουν ένσημα, άλλοι πάλι με πλήρωναν «μαύρα». Όμως είναι δύσκολο να αρνηθείς επαγγελματική πρόταση, δεν ξέρεις αύριο τι σου ξημερώνει. Υπάρχει φυσικά στον χώρο και εκμετάλλευση και δουλειές κακοπληρωμένες, ειδικά αν δεν είσαι πρόσωπο γνωστό. Χρειάζεται σίγουρα να αλλάξουν κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες στον κλάδο, να αναγνωρίζεται και να γίνεται η δουλειά όλων σεβαστή από όλους.    

• Αγάπησα την Αθήνα σαν δεύτερη πατρίδα μου γιατί μου έδωσε πολλές ευκαιρίες, δυνατότητες και προπαντός ελευθερίες. Αποτέλεσε, επίσης, το εφαλτήριο για να γίνω αυτό που είμαι, κάτι που θα ήταν ακατόρθωτο αν παρέμενα στην επαρχία – «καριέρα» εκεί για μια γυναίκα θεωρείται μόνο ο γάμος και η τεκνοποίηση και δεν ξέρω πόσο έχει αλλάξει πραγματικά αυτό! Έζησα στα Άνω Πετράλωνα και στο Γκάζι πολύ προτού γίνουν του συρμού, στην Κυψέλη έπειτα, όπου επίσης μου άρεσε, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έχω εγκατασταθεί στο Κάτω Χαλάνδρι. Διαθέτει περισσότερο πράσινο, μεγαλύτερη ησυχία, καλύτερο βιοτικό επίπεδο, εύκολη πρόσβαση προς και από το κέντρο, δεν βλέπω τον λόγο να μετακινηθώ ξανά στο άμεσο μέλλον. Το σπίτι μας αυτό όπως και όλα τα προηγούμενα ήταν και παραμένει ανοικτό και φιλόξενο σε όλους, ακόμα και σε όσους μας ξέχασαν στα δύσκολα.

H μοναχική και έξοχη πορεία της Ολυμπίας Μυτιληναίου στη διεύθυνση φωτογραφίας Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την ταινία «Miss Violence» (2013).

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πόσο θα τα έσπαγε/γαμάτη θα ήταν μια θρησκεία με θεό τον Νίκολας Κέιτζ»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ / «Αν μοιραστώ μαζί σου την ταινία που αγαπάω, μόνο αγάπη έχω να σου δώσω»

Μυθολογίες / «Φαντάζεστε μια θρησκεία με θεό τον Κέιτζ;»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ

Από το After Hours του Σκορσέζε, που την απελευθέρωσε, μέχρι τη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη, που τη σημάδεψε με τη μουσική της, η ηθοποιός μοιράζεται μια ετερόκλητη κινηματογραφική λίστα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Η νέα ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η νέα ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το ακαταμάχητο ντεμπούτο της Λουίζ Κουρβουαζιέ που σάρωσε εισπρακτικά στη Γαλλία και η επίσημη πρόταση της Τσεχίας για το περσινό Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας ξεχωρίζουν αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα.
THE LIFO TEAM