Οι ταινίες που περιμένουμε φέτος το φθινόπωρο

Scary stories to tell in the dark

Με έντονη τη σφραγίδα του παραγωγού Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στη σκηνογραφία και στον σχεδιασμό των αποκρουστικών πλασμάτων που κυνηγούν τους ήρωες, αυτό το φιλμ εφηβικού τρόμου είναι αρκετά πιο γλαφυρό από τον μέσο εκπρόσωπο του υποείδους. Για όσους θέλουν να ξεγελάσουν τη δίψα τους περιμένοντας την τέταρτη σεζόν του «Stranger Things», κάνει δουλειά. (Από 26/9)

Rambo: Last Blood

Πίστευες ότι ο «κύκλος του αίματος» είχε κλείσει περίπου μια δεκαετία πριν με το John Rambo, ο Σταλόνε όμως επιστρέφει στον έτερο δημοφιλή χαρακτήρα του για μία τελευταία περιπέτεια που εκτυλίσσεται και πάλι στην αμερικανική ενδοχώρα μετά από τρεις αποστολές στο εξωτερικό. Οι φαν μιας πιο βρόμικης, μη απολογητικά macho δράσης αλά '80s το περιμένουν από καιρό. (Από 26/9)

Joker

Οrigin story του δημοφιλούς κακού της DC, επηρεασμένο τόσο από τις αναθεωρητικές γραφικές νουβέλες των '80s όσο και από τα σκορσεζικά Τaxi Driver και The King of Comedy. Διόλου συμπτωματικά, ο Ντε Νίρο συμμετέχει σε δεύτερο ρόλο, ο Χοακίν Φοίνιξ προβάρει ήδη το κουστούμι του για τη φετινή οσκαρική απονομή, και αν προσθέσεις σε αυτά κι έναν αναπάντεχο Χρυσό Λέοντα πριν από λίγες μέρες στο Φεστιβάλ Βενετίας, αντιλαμβάνεσαι γιατί ο δείκτης προσμονής για πολύ κόσμο αγγίζει τη στρατόσφαιρα (Από 3/10)

Αdults in the room

Κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη διά χειρός Κώστα Γαβρά. Η φύση του πρωτογενούς υλικού σε συνδυασμό με έναν δημιουργό, του οποίου το σινεμά είναι υπόδειγμα απουσίας διαλεκτικής, δεν αποτελούν και τους καλύτερους οιωνούς. Κρίνοντας από το (επίσης όχι ιδιαίτερα υποσχόμενο) τρέιλερ, πάντως, οι Χρήστος Λούλης και Αλέξανδρος Μπουρδούμης πρέπει να έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. (Από 3/10)

Gemini Man

Γουίλ Σμιθ εναντίον μιας νεότερης εκδοχής του εαυτού του σε μια περιπέτεια με δύο τεχνολογικές καινοτομίες. Αφενός έχουμε το format των 128 fps που, σύμφωνα με τον Ανγκ Λι, ο οποίος ποτέ δεν είπε «όχι» σε ανάλογες προκλήσεις, υπόσχεται μια πιο βιωματική κινηματογραφική εμπειρία, αφετέρου έχουμε και τον νεαρό Γουίλ Σμιθ στο φιλμ, προϊόν ενός επαναστατικού συνδυασμού των «αντιγηραντικών» εφέ που θα δούμε και στο σκορσεζικό Irishman με την τεχνολογία CGI, που μας έδωσε χαρακτήρες σαν το Γκόλουμ στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. (Από 10/10)

Parasite

Mετά την αγγλόφωνη αστοχία του χορτοφαγικού Okja, μία από τις σταθερά πιο ενδιαφέρουσες φωνές του κορεατικού σινεμά επιστρέφει με ταξική μαύρη κωμωδία, για την οποία όσο λιγότερα διαβάσεις, τόσο το καλύτερο. Πραγματικός θρίαμβος η πρώτη της ώρα και αναπάντεχος Χρυσός Φοίνικας στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, κυρίως λόγω του χιούμορ. Πόσες φορές έχει ειπωθεί η φράση «θυμάσαι τί γέλιο είχαμε ρίξει με εκείνη την ταινία που πήρε Φοίνικα στις Κάννες;». (Από 17/10)

Varda by Agnes

Ενεργή μέχρι το τέλος της ζωής της παρέμενε η Ανιές Βαρντά, από τις ισχυρές θηλυκές φωνές σε ένα ως επί το πλείστον ανδροκρατούμενο μέσο. Το κύκνειο άσμα της, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου, είναι ταυτόχρονα αυτοπροσωπογραφία, masterclass και εξομολόγηση, με την ίδια να μιλά για (και να συνομιλεί με) το έργο της. Ένα υβριδικό, αισθητικά προκλητικό και αβίαστα τρυφερό αντίο προς όλους τους σινεφίλ από τη «μαμά της νουβέλ βαγκ». (Από 31/10)

Sorry we missed you

Επίμονα φιλεργατικός, ανθρωποκεντρικός και με συχνή ροπή προς το μελόδραμα, σε πείσμα μερίδας της κριτικής που επιμένει να απορρίπτει σχεδόν σύσσωμο το είδος, μιλώντας για «φθηνούς συναισθηματισμούς» και «εκβιασμό των δακρύων», ο Κεν Λόουτς επιστρέφει με έναυσμα μία από τις ολοένα πιο διαδεδομένες περιπτώσεις εργασιακής εκμετάλλευσης, αυτή της κρυπτόμενης εξαρτημένης εργασίας υπό τον μανδύα παροχής υπηρεσιών. Oι κριτικές από τις Κάννες κάνουν λόγο για μία από τις συγκινητικότερες ταινίες του σκηνοθέτη. (Από 31/10)

Doctor Sleep

Φήμες λένε ότι ο Στίβεν Κινγκ μισεί τη κατά Στάνλεϊ Κιούμπρικ Λάμψη, επισήμως γιατί άλλαξε εντελώς το βιβλίο του ‒ ανεπισήμως ίσως και να ζηλεύει λίγο που έδωσε στην ηθική ιστορία τρέλας του διαστάσεις και προεκτάσεις που ο ίδιος ούτε που είχε διανοηθεί. Η κινηματογραφική μεταφορά του λογοτεχνικού του σίκουελ, πάντως, κάνει ευθείες αναφορές στη δημιουργία του Κιούμπρικ. Η ανάληψη της σκηνοθεσίας από τον Μάικ Φλάναγκαν, ο οποίος, αν μη τι άλλο, αντιλαμβάνεται με κινηματογραφικούς όρους τον τρόμο, μας κάνει να ευελπιστούμε σε ένα ευπρεπές αποτέλεσμα, αλλά το έργο που ανέλαβε να σηκώσει στους ώμους του, μοιραία, τον ξεπερνά. (Από 31/10)

Pain and Glory

Με ήρωα έναν μεσήλικα σκηνοθέτη σε δημιουργική και υπαρξιακή κρίση, αυτοαναφορικότητα, νοσταλγικές βόλτες στο παρελθόν και τη σεξουαλικότητα να παραμένει σταθερή θεματική στο έργο του, σχεδόν απορείς που ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν ονόμασε την ταινία του 8 6/9. Ο φελινικός σουρεαλισμός αντικαθίσταται από γνήσιο αλμοδοβαρικό συναίσθημα, ο Μπαντέρας βουτά στις αγωνίες και τη σύγχυση του ήρωα σαν να εξαρτάται η ζωή του από αυτό και ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού Πέδρο παραδίδει μία από τις καλύτερες ταινίες του. (Από 07/11)

Last Christmas

Η παρουσία της Έμα Τόμσον στο σενάριο και μπροστά από τον φακό δίνει σχετικές εγγυήσεις ποιότητας, η Εμίλια Κλαρκ του «Game of Thrones» δείχνει να αισθάνεται άνετα ως κομεντιέν και τα τραγούδια του Τζορτζ Μάικλ διασφαλίζουν την ευφορικότητα. Αν όλα πάνε καλά, μάλλον βρήκαμε με ποια ταινία θα κάνουμε εφεξής double bill το Love Actually, όταν ζυγώνουν τα Χριστούγεννα. (Από 14/11)

The good liar

Οι συνεργασίες του Μπιλ Κόντον με τον Ίαν ΜακΚέλεν μας έχουν αποφέρει μέχρι στιγμής δύο έξοχα ενήλικα δράματα (Gods and Monsters, Mr. Holmes) που εξερευνούν, μεταξύ άλλων, την (αν)αντιστοιχία μύθου και πραγματικότητας. Με αυτό εδώ το φιλμ φαίνεται να κινείται σε παρεμφερή μονοπάτια, θέτοντας, όμως, ως ερμηνευτικό αντίβαρο απέναντι στον ΜακΚέλεν την Έλεν Μίρεν. Πιθανότατα θα τριτώσει το καλό, μόνο ερωτηματικό η απουσία του φιλμ μέχρι στιγμής από το πρόγραμμα των συνήθων φθινοπωρινών κινηματογραφικών φεστιβάλ. (Από 21/11)

The Irishman

Μάρτιν Σκορσέζε και Ρόμπερτ ντε Νίρο ξανασυνεργάζονται δύο δεκαετίες μετά το Καζίνο σε γκανγκστερική τοιχογραφία εποχής, επικής διάρκειας ‒περίπου 3μισι ώρες‒ αλλά και διαθέσεων, με τον Ντε Νίρο να υποδύεται τον ήρωά του σε διαφορετικές ηλικίες με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Αλ Πατσίνο, Τζο Πέσι και Χάρβει Καϊτέλ συμπληρώνουν το καστ. Πρόκειται αναμφίβολα για την πιο πολυαναμενόμενη ταινία του φθινοπώρου, αν όχι της χρονιάς, την οποία ευτυχώς θα μπορέσουμε να απολαύσουμε και σε κινηματογραφική αίθουσα και όχι μόνο από την πλατφόρμα του παραγωγού Netflix. (Aπό 21/11)

Frozen 2

Αν και λειψό σε ευρήματα σε σχέση π.χ. με τις ταινίες της Pixar ή κλασικούς ντισνεϊκούς τίτλους, το Frozen καθιέρωσε στο πρόσωπο της Έλσα ακόμα μια ντισνεϊκή πριγκίπισσα και κατέκτησε θεατές κάθε ηλικίας με όχημα τραγούδια σαν το «Let it go» που, για τον υπογράφοντα, παραβιάζουν τουλάχιστον δέκα άρθρα του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Καθώς θα βαδίζουμε, πια, προς τον χειμώνα, το σίκουελ αναμένεται να σπάσει κι αυτό τα ταμεία και να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του παιδικού κοινού και των συνοδών του. (Από 28/11)