ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ (τον υποδύεται ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος) διχάζεται (συνθλίβεται μάλλον) ανάμεσα στη στρατευμένη πολιτικοποίηση και στην εστέτ ιδιώτευση, ανάμεσα στο κοινωνικό ιδεώδες και στην προσωπική ανέλιξη, ενώ στο εξωτερικό οι ψαγμένοι συνομήλικοί του σνομπάρουν τους φοιτητές στην Ελλάδα που έμοιαζαν να αφυπνίζονται αφότου οι ξένοι συνάδελφοί τους είχαν εγκαταλείψει την επανάσταση.

 

Εξάρχεια, Νεάπολη, Λυκαβηττός, Κολωνάκι, ΕΜΠ, μοντέρνα αστικά διαμερίσματα, Pop Eleven, φλερτ, μουσικές, ζυμώσεις, αληθινοί νέοι, αληθινά διλήμματα, αληθινές καταστάσεις. Αν έπρεπε να διαλέξω μία και μόνη ελληνική ταινία, που θα έπρεπε να είναι απείρως πιο γνωστή (και αγαπητή), αυτή θα ήταν το Μαύρο + Άσπρο του Θανάση Ρεντζή (και του Νίκου Ζερβού) που γυρίστηκε μετά την κατάληψη της Νομικής το 1973 και προβλήθηκε δύο μήνες πριν από το Πολυτεχνείο.

 

Εξάρχεια, Νεάπολη, Λυκαβηττός, Κολωνάκι, ΕΜΠ, μοντέρνα αστικά διαμερίσματα, Pop Eleven, φλερτ, μουσικές, ζυμώσεις, αληθινοί νέοι, αληθινά διλήμματα, αληθινές καταστάσεις.

 

Ποτέ δεν είναι αργά όμως – υπάρχει ολόκληρη στο Vimeo και αποτελεί μια ιδανική «επετειακή» προβολή για τις 17 του Νοέμβρη, και όχι μόνο φυσικά. Όταν την πρωτοείδα, πριν από δυο χρόνια, απλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε υπάρξει. Αργότερα αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες αλλά το μοναδικό (εξαιρετικό, πάντως, και κατατοπιστικό) σχετικό κείμενο που βρήκα ήταν του Θοδωρή Λαμπρόπουλου στο δικό του blog («Ο Υπνοβάτης»). Εκεί, ανάμεσα σε άλλα πολύ ενδιαφέροντα, γράφει για αυτήν τη «διεθνών προδιαγραφών ελληνική ροκ ταινία που υπερβαίνει κατά πολύ τη στενότητα του αντιδικτατορισμού»:


«Σε μια επικοινωνία που είχα πρόσφατα με τον Θανάση Ρεντζή μου είπε ότι η ταινία "Μαύρο + Άσπρο" ατύχησε λόγω της εποχής που βγήκε: όσοι την παρακολούθησαν τότε (αλλά και αργότερα), στάθηκαν μόνο στις -συνήθεις για τα καλλιτεχνικά έργα της χουντικής περιόδου- «κωδικοποιημένες» αντιδικτατορικές νύξεις της, και δεν πρόσεξαν ότι η ταινία έθιγε ζητήματα πιο σύνθετα, που αφορούσαν και σε «ελεύθερες» κοινωνίες (και άρα ξεπερνούσαν κατά πολύ τον, ούτως ή άλλως περιορισμένου διανοητικού και πολιτικού ορίζοντα, αντιδικτατορισμό)... Μερικές ακόμα πληροφορίες που μου έδωσε ο Θανάσης Ρεντζής (τον οποίον και ευχαριστώ). Το συναρπαστικό απόσπασμα σχετικά με την κοινωνική λειτουργία της αρχαίας ελληνικής τέχνης που ακούγεται στη σκηνή ενός μαθήματος στη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι από ένα κείμενο του φιλόλογου Ιωάννη Συκουτρή (1901-1937). Ο υποδυόμενος τον καθηγητή στην εν λόγω σκηνή είναι ο Δημήτρης Ποταμιάνος, μετέπειτα καθηγητής στην Πάντειο. Επίσης η βραχνιασμένη γυναικεία φωνή που ακούγεται να αγορεύει σε κάποια άλλη σκηνή, ανήκει στη μετέπειτα γνωστή συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη, μέλος τότε της Αντι-ΕΦΕΕ / ΚΝΕ (από την οποία αποχώρησε λίγο αργότερα, όπως και από κάθε άλλη κομματική ένταξη έκτοτε και μέχρι σήμερα)...».