ΤO ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟ ΥΦΟΣ των ταινιών της Κάθριν Μπίγκελοου υπαγορεύεται από τα σενάρια, όπως είχε η ίδια δηλώσει από παλιά. Το ίδιο το θέμα του «A House of Dynamite», ένας πυρηνικός πύραυλος με κατεύθυνση το Σικάγο που αναστατώνει τον Λευκό Οίκο και εγείρει επιτακτικά, και με 20λεπτη διορία λόγω της προδιαγεγραμμένης του πορείας, το δίλημμα της άμεσης απόφασης από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι το μοτέρ για ένα ασταμάτητο θρίλερ κεκλεισμένων των θυρών.
«Feel-bad» ταινία τη χαρακτήρισαν πολύ σωστά οι «Times», και ο «Οίκος» που είναι γεμάτος με δυναμίτη προειδοποιεί για να προκαλέσει συναίσθημα, αντί να δείξει με σκοπό το σοκ.
Κομπάρσοι στο δράμα, ενσαρκωμένοι από εξαιρετικής απόδοσης ηθοποιούς, όπως ο Τζάρεντ Χάρις, η Ρεμπέκα Φέργκιουσον, ο Τρέισι Λετς και ο Τζέισον Κλαρκ, σε σύντομους, διακεκομμένους ρόλους, τα ζωτικής σημασίας στελέχη και οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι που πλαισιώνουν τον αρχηγό προσπαθούν να τον συμβουλέψουν τι να κάνει σε μια κορυφαία κρίση που μέχρι εκείνη τη στιγμή μόνο σε προσομοίωση είχαν δει μπροστά τους. Μέχρι να βρουν από πού προέρχεται η απειλή, ποια χώρα πάτησε επίτηδες το στοιχειωμένο κουμπί, ή ποιος μπορεί να διέπραξε ένα τόσο μεγάλο ατόπημα, σε περίπτωση που έχει γίνει τραγική αστοχία, έχουν περάσει λεπτά σαν αιώνας, και η Μπίγκελοου του «Hurt Locker» και του «Zero Dark Thirty» γνωρίζει ακριβώς πώς να πιάσει τις κάμερες σαν νυστέρια και να μας καλωσορίσει στο κέντρο επιχειρήσεων που διευθύνει σαν κορυφαία μαέστρος μιας εκπληκτικής ορχήστρας: πώς αναχαιτίζεται μια κόκκινη κουκίδα που ταξιδεύει ιλιγγιωδώς προς την καταστροφή; Και πώς απαντάς σε ένα δυνητικό χτύπημα, εκτός ευτυχούς απροόπτου, για να εκδικηθείς 10 εκατομμύρια, τουλάχιστον, χαμένες ζωές σε κλάσμα του δευτερολέπτου;

«Feel-bad» ταινία τη χαρακτήρισαν πολύ σωστά οι «Times», και ο «Οίκος» που είναι γεμάτος με δυναμίτη προειδοποιεί για να προκαλέσει συναίσθημα, αντί να δείξει με σκοπό το σοκ. Το τέλος του κόσμου το έχουμε βιώσει στο κινηματογραφικό πετσί μας, ειδικά στην καμπή του αιώνα, μιας και ο βιβλικός οιωνός προσφερόταν για τρομακτικές προφητείες και εφετζίδικες περιπέτειες που στοίχισαν ένα σωρό χρήματα και επαναλάμβαναν την ίδια βαρετή επωδό. Η πυρηνική απειλή δεν έχει σταματήσει να επανέρχεται στο προσκήνιο από τη ρίψη της ατομικής βόμβας, και η Μπίγκελοου ανήκει στη γενιά που έμαθε να κάνει πρόβες σωτηρίας στα ειδικά καταφύγια, και μερικές δεκαετίες αργότερα να διαδηλώνει σε «no nukes» συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.
Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης και τον πολλαπλασιασμό των χωρών που διαθέτουν τη δυνατότητα να εξαφανίσουν κάθε μορφής ζωής στον πλανήτη μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, το ζήτημα δεν αποτελεί προτεραιότητα στη διεθνή ατζέντα. Η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας μάς κάνει να ανησυχούμε με τον επιδέξιο χειρισμό της, το μοίρασμα των ευθυνών σε σκιώδεις παράγοντες και τη ρεαλιστική, όπως την αποτυπώνει ανάγλυφα, αδυναμία αντίδρασης σε τόσο άμεσο κίνδυνο, από έναν κυκεώνα διαδικαστικών παρεμβολών και συναισθηματικής φόρτισης. Συχνά έχει παρεξηγηθεί ως μιλιταριστική σκηνοθέτις, σχεδόν ως προπαγανδίστρια του Πενταγώνου, αλλά στην εκρηκτική της επιστροφή, 8 χρόνια μετά το επιτηδευμένο «Detroit», δεν κάνει ακριβώς μια πολεμική περιπέτεια δωματίου, αλλά περισσότερο ένα αντιπολεμικό prequel, με άποψη και δυναμισμό, που κόβει την ανάσα, και χωρίς να τελειώσει την πλοκή με τον αναμενόμενο κρότο, δίνει ηχηρή απάντηση στα συγκεκριμένα ερωτήματα που θέτει.