Το Pulp: A Film about Life, Death & Supermarkets δεν αρκείται στα καθιερωμένα πλάνα από λάιβ, τις ματιές στα παρασκήνια και το αρχειακό υλικό. Τοποθετώντας στο κέντρο της αφήγησης το Σέφιλντ –μια επαρχιακή πόλη όπου δε συμβαίνει τίποτα– ο σκηνοθέτης Florian Habicht σταδιακά συλλέγει τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν τη χαμηλόφωνη, αμήχανη ευαισθησία των Pulp. Ταυτόχρονα πλέκει το εγκώμιο των common people, σ’ ένα ντοκιμαντέρ που κάλλιστα θα μπορούσε ν’ αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό πέρα απ’ τους νοσταλγούς της μπάντας.
Ο Habicht παρακολουθεί τους Pulp το Δεκέμβριο του 2012, ενώ προετοιμάζονται για μια τελευταία εμφάνιση στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η κάμερά του καταγράφει απλές, καθημερινές στιγμές: τον Jarvis Cocker ν’ αλλάζει ένα λάστιχο για παράδειγμα –ο Cocker είδε ότι έκανε το ίδιο στον ύπνο του κι αναλογίζεται πόσο πεζά έχουνε γίνει τα όνειρά του. Ή τον ντράμερ του γκρουπ, Nick Banks, να προπονεί μια ποδοσφαιρική ομάδα νεανίδων που φέρει το λογότυπο των Pulp στις φανέλες. Η κόρη του συμμετέχει στην ομάδα κι όταν κάποιες συμπαίκτριές της τη ρωτάνε τι ακριβώς είναι αυτό το “Pulp”, εκείνη απαντά “η χάλια μπάντα του μπαμπά μου”.
Έξω απ’ το γήπεδο, ο Habicht ψάχνει να βρει τι σημαίνει αυτό το όνομα στις γειτονιές του Σέφιλντ. Συναντά τον Terry, έναν εφημεριδοπώλη με φάτσα καλικάντζαρου, μπροστά στο πολυσύχναστο Castle Market, όπου ο έφηβος Cocker πουλούσε ψάρια τα Σάββατα. Όταν τον ρωτάει ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι από Pulp, ο Terry γεμάτος ενθουσιασμό απαντά το ‘We Are the Champions’. Η Josephine, μητέρα εφτά παιδιών, στα εξηντακάτι της, δηλώνει φαν από παλιά. Μάλιστα διευκρινίζει ότι προτιμά τους Pulp από τους Blur, γιατί “τα τραγούδια τους είναι πιο μελωδικά κι έχουνε καλύτερους στίχους”.
Κι είναι αυτές ακριβώς οι τυχαίες συναντήσεις, καθώς και οι αυτοσχέδιες ερμηνείες σε γνωστές επιτυχίες των Pulp (μια χορωδία τα δίνει στο ‘Common People’, μια παρέα ηλικιωμένων στο ‘Help the Aged’, ενώ ο Cocker διασκευάζει επί τόπου το ‘I Like to Move It’ των Reel to Real), που αποδίδουν ανάγλυφα τη σύνδεση ανάμεσα στην παλιά χαλυβουργική κωμόπολη του Γιόρκσαϊρ και τη διακριτική αγάπη των Pulp για την εργατική τάξη. Δεν πρόκειται για μια επιστροφή στις ρίζες –αν και εν μέρει συμβαίνει κι αυτό– αλλά για μια παραδοχή πως ο τόπος απ’ όπου κατάγεσαι καθορίζει σε μεγάλο βαθμό ποιος είσαι. Ο Habicht φιλοσοφεί όπως αρμόζει σ’ ένα ποπ ντοκιμαντέρ, μένοντας ευχάριστα στην επιφάνεια.
*Το Pulp: A Film about Life, Death & Supermarkets είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στα πλαίσια του IN-EDIT THESSALONIKI EDITION, την Πέμπτη 23 Απριλίου στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Μετά από την προβολή θα εμφανιστούν ζωντανά οι Deep in the Top στο φουαγιέ του κινηματογράφου.
