«Dreams» του Μίτσελ Φράνκο: Ευγενικός ρυθμός, άγριο φινάλε

«Dreams» του Μίτσελ Φράνκο: Ευγενικός ρυθμός, άγριο φινάλε Facebook Twitter
Η Τσαστέιν φορά για λίγο το πάλλευκο, γυάλινο δέρμα της Ιζαμπέλ Ιπέρ.
0



ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ
τον όρο νέος μεξικανικός κινηματογράφος, η αγία τριάδα των Ινιάριτου - Κουαρόν - Ντελ Τόρο έρχεται αμέσως στο μυαλό, αν και μεγαλουργεί εδώ και δεκαετίες πλέον. Τους γνωρίζουμε από τα φεστιβάλ, κυρίως από τα πάρα πολλά Όσκαρ που έχουν κατακτήσει –πέντε σκηνοθεσίας (!) μέσα σε οκτώ χρόνια στα ’10s– και τη διεθνή απήχηση που έχουν αποκτήσει με τις ισπανόφωνες και αγγλόφωνες δημιουργίες τους. Μπορούμε μόνο να υποψιαστούμε τι γνώμη έχει γι’ αυτούς τους φίλους και αλληλέγγυους σωματοφύλακες μια άλλη τριάδα, πιο εναλλακτική, προσανατολισμένη στο σινεμά εντός των συνόρων του Μεξικού, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και με πιο δύσβατες θεματικές διαδρομές – σε μια αναζήτηση που κάνει τους άσπονδους συμπατριώτες τους να φαντάζουν παραδομένοι στο σύστημα, για να μην πούμε ξεπουλημένοι στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ο στρυφνότερος Άματ Εσκαλάντε (βραβείο σκηνοθεσίας διά χειρός Σπίλμπεργκ στις Κάννες για το Heli), ο πιο «spiritual» Κάρλος Ρεϊγάδας και ο πολιτικότερος, συγκρουσιακός Μίτσελ Φράνκο αρνούνται κατηγορηματικά να ενδώσουν σε streaming πλατφόρμες και κυρίως να παραχωρήσουν το final cut τους για χάρη οποιουδήποτε studio, προτιμώντας να υπογράφουν καλλιτεχνικές ταινίες αποκλειστικά για φεστιβάλ και για όσους είναι πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν. Ο Φράνκο, ωστόσο, θέτει έναν μικρό αλλά σημαντικό αστερίσκο: «Καλούς ηθοποιούς έχουμε στο Μεξικό, αλλά το πραγματικά βαρύ οπλοστάσιο υποκριτικής βρίσκεται στις ΗΠΑ», έχει δηλώσει, θαυμάζοντας τους Αμερικανούς σταρ, και το έχει αποδείξει έμπρακτα, με τον Τιμ Ροθ στο Chronic και την Τζέσικα Τσαστέιν στο Memory, εκεί όπου την παράσταση έκλεψε ο Πίτερ Σάρσγκαρντ, αποσπώντας βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Ο Φράνκο ισορροπεί θαυμαστά τον ερωτισμό και το δράμα στο Dreams, χτίζοντας την πολιτική διάσταση της γνώριμης, πάντα πολύπλοκης υπόθεσης με υπομονή και εγκράτεια που σε απορροφά.

Στο Dreams, που διεκδικεί τη Χρυσή Άρκτο στην 75η Berlinale, συμπράττει ξανά με την κάτοχο του Όσκαρ για τα Μάτια της Τάμι Φέι, στον ρόλο της Τζένιφερ, «γαλαζοαίματης» φιλανθρώπου, μέλους της καλής κοινωνίας του Σαν Φρανσίσκο, κληρονόμου της προσανατολισμένης στις τέχνες και τον ανθρωπισμό αυτοκρατορίας του πατέρα Μακάρθι (όχι τυχαίο το βαρύ επώνυμο), μιας οργανωμένης, άκαμπτης και φαινομενικά άσπιλης γυναίκας, που υποθάλπει έναν νεαρότερό της Μεξικανό. Ο Φερνάντο πέρασε τα σύνορα με μεγάλο ρίσκο για μια ακόμη φορά, πεινασμένος και άυπνος, για να τη συναντήσει. Κάνουν σεξ, μοιάζουν συμβατοί, ζουν ένα πάθος δυνατά, κρυφά και διακεκομμένα.

Αυτός θέλει να συνεχίσουν, στην Αμερική κατά προτίμηση, να προσπαθήσει ξανά να πάρει άδεια παραμονής, που παλιότερα του την είχαν αρνηθεί, να ενταχθεί στη σχολή ενός καλού της φίλου – είναι ένα μεγάλο χορευτικό ταλέντο, που αισθάνεται πως δεν έχει μέλλον στη χώρα του. Εκείνη φοβάται, με έναν τρόπο που δεν είναι ορατός στην αρχή, αλλά αποκαλύπτεται σταδιακά μέσα από τη δυναμική της με τον πατέρα και τον αδελφό της, αλλά και τη στάση της στον χώρο, μια διστακτικότητα να σπάσει το βολικό κέλυφος μιας παρενθετικής αμαρτίας.

Ο Φερνάντο δείχνει χαρακτήρα, παρά τη μειονεκτική του θέση. Αντέχει στην ταλαιπωρία και ποντάρει στο στοίχημα της αφοσιωμένης σχέσης, ή της οριστικής διακοπής της ούτως ή άλλως προβληματικής σχέσης τους. Η Τζένιφερ κινείται μέσα στο πλαίσιο και τις polite, κομψές συνήθειές της. Έχει να προτείνει μερικές λύσεις, αλλά δεν είμαστε σίγουροι αν συμπεριφέρεται με γνώμονα τον πόθο, την κεκτημένη ταχύτητα του αλτρουισμού, ή κοιτάζοντας μπροστά, σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τον κλοιό μιας κανονισμένης ζωής.

Dreams Facebook Twitter
Ισαάκ Χερνάντεζ και Ρούπερτ Φρεντ στην ταινία του Μίτσελ Φράνκο.

Η Τσαστέιν φορά για λίγο το πάλλευκο, γυάλινο δέρμα της Ιζαμπέλ Ιπέρ: το ανέκφραστο φιζίκ της δεν προδιαθέτει αποφασιστικά για κάτι συγκεκριμένο, αφήνοντας πολλά υπονοούμενα για μια ανατροπή. Ωστόσο, ο χαρακτήρας που υποδύεται τής δίνει χώρο για μια διφορούμενη δοτικότητα: όταν καίγεται από επιθυμία, έστω και για λίγο χάνεται αυθεντικά, χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις. Όμως έχει μάθει να είναι συγκαταβατική, μια επαγγελματίας φιλάνθρωπος στην υπηρεσία του γλυκομίλητου καπιταλισμού, με τη συμπάθεια προς το καταφρονεμένο ανθρώπινο είδος, γενικά, να λειαίνει αφοπλιστικά και απελπιστικά κάθε της αιχμή.

Ο Φερνάντο (τον υποδύεται πειστικότατα ο Ισαάκ Χερνάντεζ, πρώτος χορευτής στο Μεξικό και, ειρωνικά, ο πρώτος από τη χώρα του που προσκλήθηκε επίσημα από το American Ballet Theater) τρέχει με άλλες ταχύτητες και βλέπει διαφορετικά τον ορίζοντα, όποτε έχει χρόνο να τον διακρίνει καθαρότερα από τα στενά περιθώρια που έχει κάθε φορά να αντιμετωπίσει. Έχει όνειρα, και θεωρεί πως η καψούρα του για την Τζένιφερ και η ευκαιρία του στην Αμερική είναι δυο τόποι της φαντασίας του που συμπίπτουν. Αντίθετα, για την Τζένιφερ Μακάρθι, ο μικρός της εραστής παραμένει βασικά μια φαντασίωση, μια ασυνήθιστη περιπέτεια που χρήζει σοβαρότητας. Και ο Φράνκο ισορροπεί θαυμαστά τον ερωτισμό και το δράμα στο Dreams, χτίζοντας την πολιτική διάσταση της γνώριμης, πάντα πολύπλοκης υπόθεσης με υπομονή και εγκράτεια που σε απορροφά.

Στο New Order του 2020 δεν δίστασε να τα κάνει λίμπα, σε μια ταξική μετωπική χωρίς ομήρους. Στο Dreams, το κεφάλαιο εξακολουθεί να πηδάει τον μετανάστη, πόσο μάλλον η τσαντισμένη Αμερική το σαλταδόρικο Μεξικό, αλλά παρά τον ευγενικό ρυθμό της, η πιο φιλική στον αμύητο στο σινεμά του Φράνκο θεατή ταινία επιφυλάσσει το άγριο φινάλε που ταιριάζει σε μια παρά φύσιν αντι-σαπουνόπερα.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ