ΣTA TEΛΗ ΤΟΥ 1972 έκανε την παρθενική του εμφάνιση ως το πρώτο συνδρομητικό και λίγο αργότερα το πρώτο δορυφορικό κανάλι, θα περνούσαν όμως πάνω από είκοσι χρόνια μέχρι να ξεκινήσει τις δικές του φιλόδοξες παραγωγές και να συνδεθεί στην πορεία απολύτως σχεδόν με τον όρο «τηλεόραση υψηλού πρεστίζ» ή απλά «peak TV».
Το επίσημο σλόγκαν του από το 1996 ως το 2009 ήταν «Δεν είναι τηλεόραση, είναι HBO» και αυτές είναι δέκα μόνο από την πληθώρα εξαιρετικών σειρών της πλατφόρμας που το δικαιολόγησαν, και με το παραπάνω.
10.
True Detective (2014-)
Η πιο ανισόπεδη ίσως από τις σειρές αυτής της λίστας, η νουάρ ανθολογία του Nic Pizzolatto ξεκίνησε εντυπωσιακά με το ντουέτο Μάθιου Μακόναχι-Γούντι Χάρελσον, σκόνταψε άσχημα στον δεύτερο κύκλο της, επανήλθε δριμύτερη στον τρίτο και τώρα αναμένουμε με προσμονή τον τέταρτο με πρωταγωνίστρια την Τζόντι Φόστερ, μέσα στο 2023.
9.
Silicon Valley (2014-2019)
Μια από τις κορυφαίες κωμικές σειρές του τρέχοντος αιώνος και η πιο διεισδυτική σάτιρα που έχει γίνει ποτέ με φόντο τα ήθη, τα καπρίτσια, τις παράνοιες και τις σπαρταριστές ιδιοσυγκρασίες όσων κινούνται στα πέριξ της Μέκκας της τεχνολογίας.
8.
Curb Your Enthusiasm (2000-)
Ο Λάρι Ντέιβιντ, πρώην σκιώδης συν-δημιουργός του ιστορικού Seinfeld, πήρε την ηρωική απόφαση να εκτεθεί και ο ίδιος στο γυαλί ως πρώτη μούρη (και τι μούρη) σ’ αυτή την ημι-αυτοβιογραφική, ημι-αυτοσχεδιαστική και απολύτως ξεκαρδιστική κωμωδία ηθών και καταστάσεων που έχει ήδη διανύσει έντεκα κύκλους.
7.
Watchmen (2019)
Δεν έγινε ποτέ σαφές ακριβώς αν ήταν απόφαση του καναλιού ή πρόθεση του δημιουργού Ντέιμον Λίντελοφ να υπάρξει ένας μόνο και οριστικός κύκλος αυτής της απίστευτης, σε κάθε αφηγηματικό, τεχνικό και αισθητικό επίπεδο, εκδοχής του ομώνυμου μεγαλειώδους graphic novel του Άλαν Μουρ, που αυτή η σειρά κατάφερε να το πάει ακόμα πιο πέρα.
6.
Sex and the City (1998-2004)
Μπορεί να μαγαρίστηκε η ιδέα του, να χάθηκε η μαγεία του και να ξεθώριασε η μπογιά του από τον χρόνο, από τις ταινίες που ακολούθησαν και από το πρόσφατο reboot (And Just Like That...), στην εποχή της όμως ήταν ό,τι πιο ξύπνιο, ψυχαγωγικό και απελευθερωτικό κυκλοφορούσε στην τηλεόραση, αλλάζοντας ποικιλοτρόπως το τηλεοπτικό «παιχνίδι».
5.
Enlightened (2011-2013)
Εγκληματικά υποτιμημένη στον καιρό της, η αριστουργηματική, γλυκόπικρη και βαθιά συναισθηματική σάτιρα ηθών του Μάικ Γουάιτ –ο οποίος προσφάτως επέστρεψε θεαματικά στην πλατφόρμα με το The White Lotus– με πρωταγωνίστρια τη Λόρα Ντερν ανακαλύπτεται διαρκώς από νέους θεατές που αναρωτιούνται πώς υπήρξε κάτι τόσο ιδιαίτερο και βαθύ.
4.
Deadwood (2004-2006)
Το δημιούργημα του Ντέιβιντ Μιλτς, ίσως του πιο μεγαλόπνοου συγγραφέα που έχει περάσει ποτέ από την τηλεόραση, ήταν ένα σαιξπηρικό «γουέστερν» αθάνατων ιδιωματισμών και υψηλών εντάσεων που έμεινε μετέωρο στο τέλος του τρίτου κύκλου του, δώδεκα χρόνια μετά όμως, το 2018, το HBO έκανε επιτέλους το σωστό και χρηματοδότησε το Deadwood:Τhe Movie, προσφέροντας το πολυπόθητο κλείσιμο που είχαν ανάγκη οι θεατές και οι χαρακτήρες του.
3.
Six Feet Under (2001-2005)
Ίσως η σειρά που αγαπήθηκε (με πάθος και με καψούρα) πιο πολύ απ' όλες τις άλλες, αν κρίνω από τον εαυτό μου και από έναν ευρύ σχετικά περίγυρο. Και εκτός όλων των άλλων που μας προσέφερε, μας χάρισε στο τέλος το κορυφαίο φινάλε σειράς στην ιστορία, αυτό που πραγματικά επιθυμεί να δει ο φανατικός θεατής: τι απέγιναν οι χαρακτήρες που αγάπησε από το τέλος της σειράς ως το τέλος της ζωής τους.
2.
The Wire (2002-2008)
Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη σειρά που αν δεν είναι αυτή η κορυφαία «όλων των εποχών», σίγουρα είναι η κορυφαία αστυνομική, παρότι φυσικά αυτός ο προσδιορισμός είναι πολύ περιορισμένος για να περιγράψει το μεγαλούργημα του David Simon που με τις κοινωνικές, πολιτικές, διερευνητικές, διαχρονικές προεκτάσεις του, έκανε τη Δυτική Βαλτιμόρη να μοιάζει με το καθαρτήριο της οικουμένης ολόκληρης.
1.
The Sopranos (1999-2007)
Η δραματική σειρά που έκανε να ανασηκωθούν με κατάπληξη και δέος ακόμα και τα φρύδια των πιο σνομπ με το τηλεοπτικό μέσο κριτικών, που μόνη της ξεκίνησε τη συζήτηση περί «peak TV» αποτελώντας από μόνη της ένα νέο είδος, παραμένει ακόμα υπερβατική και αξεπέραστη, όπως διαπιστώνει κάθε νέα φουρνιά θεατών που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή μ’ αυτό το μεγάλο αριστούργημα της σύγχρονης μυθοπλασίας.
