Τα υπόλοιπα στον Άδη, σε κείνους κάτω θα τα πω

Τα υπόλοιπα στον Άδη, σε κείνους κάτω θα τα πω Facebook Twitter
6

Ο Αίας ο Τελαμώνιος, βασιλιάς της Σαλαμίνας, υπήρξε κι αυτός ένας από τους μνηστήρες της ωραίας Ελένης κι ορκίστηκε να την προστατεύσει αν ποτέ χρειαζόταν. Όταν ήρθε η ώρα έφυγε μαζί με τους άλλους Αχαιούς για την Τροία και εκεί διακρίθηκε ιδιαιτέρως όχι μόνο για την ανδρεία αλλά και για το ήθος και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του.

 

Ο Αίας είναι μετά τον Αχιλλέα ο δυνατότερος πολεμιστής του ελληνικού στρατού. Όταν ο Αχιλλέας έχει αποσυρθεί από τη μάχη χολωμένος με τον Αγαμέμνονα, ο Αίας είναι αυτός που μονομαχεί με τον Έκτορα και οι δύο ήρωες έρχονται ισόπαλοι. Παρά τη δίνη του πολέμου και της δικής τους μονομαχίας αναγνωρίζουν ο ένας την αξία του άλλου και ανταλλάσουν όπλα. Ο Αίας χαρίζει στον Έκτορα τη ζώνη του και μ'αυτήν αργότερα ο Αχιλλέας θα τον σύρει με το άρμα του νεκρό. Ο Έκτορας χαρίζει στον Αίαντα το ξίφος του. Μ'αυτό θα αυτοκτονήσει αργότερα ο Αίας. Όπως παρατηρεί ο θαυμάσιος Ι. Κακριδής «των εχθρών τα δώρα δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό».

 

Ο Αίας μεταφέρει τον νεκρό Αχιλλέα. Τον προστρέχουν ο Ερμής και η Αθηνά. Μελανόμορφος αμφορέας του Ζωγράφου του Αντιμένη, 520-510 π.Χ., Μουσείο του Λούβρου

 

Ο Αίας είναι αυτός που αποσπά τον νεκρό του Πατρόκλου από τα χέρια των Τρώων κι αργότερα τον νεκρό του ίδιου του Αχιλλέα. Όμως, όταν έρχεται η ώρα να δοθούν σε έναν Αχαιό πολεμιστή ως δώρο τιμητικό τα όπλα του Αχιλλέα, η προσφορά του ήρωα παραβλέπεται, τα όπλα παίρνει ο Οδυσσέας, μια επιλογή που μάλλον έγινε από φθόνο: να μην αναγνωρίσουν οι άλλοι Αχαιοί βασιλείς του Αίαντα τα αναμφισβήτητα πρωτεία. Το ίδιο κιόλας βράδυ ο Αίας οργισμένος σχεδιάζει να τους σφάξει όλους, όμως η Αθηνά τυφλώνει το μυαλό του κι ο ήρωας επιτίθεται σε ένα κοπάδι πρόβατα. Όταν συνέρχεται το πρωί νιώθει τόσο ντροπιασμένος, τόσο απελπισμένος και μόνος, ώστε επιλέγει να αυτοκτονήσει. Στήνει όρθιο το ξίφος του στο χώμα και καρφώνεται πάνω του.

 

Αυτή η τελευταία πράξη του μεγάλου ήρωα αποτυπώθηκε από πολύ νωρίς σε διάφορες μορφές της αρχαίας ελληνικής εικονογραφίας. Διαλέγω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από αυτές τις εικόνες.

 

Χάλκινο ειδώλιο, 720-700 π.Χ., ίσως η πρωιμότερη απεικόνιση της σκηνής στην ελληνική τέχνη (Βρετανικό Μουσείο)

 

Μετόπη από τον ναό της Ήρας, Foce del Sele, Paestum (570 π.Χ.), Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο του Paestum. Εδώ εικονίζεται πιθανόν μιά παραλλαγή του μύθου σύμφωνα με την οποία ο Αίας δεν μπορούσε να πεθάνει γιατί ήταν άτρωτος, όπως ο Αχιλλέας. Τον είχε τυλίξει ο Ηρακλής στην λεοντή του όταν ήταν μωρό στη Σαλαμίνα, έμεινε όμως ακάλυπτη η μασχάλη του που ήταν το μόνο τρωτό του σημείο. Σύμφωνα με την παραλλαγή αυτή ο ήρωας δεν μπορούσε να πεθάνει και κάποιος θεός τον βοήθησε ώστε να διαπεράσει το ξίφος τη μασχάλη του.

 

Πήλινος βωμός, πιθανόν από τη Γέλα της Σικελίας (530 π.Χ.), NY Carlsberg Glyptotek

 

Ετρουσκικός καλυκωτός κρατήρας, πιθανόν από το Vulci (400-350 π.Χ.), Βρετανικό Μουσείο

 

Μελανόμορφος αμφορέας του Εξηκία (530 π.Χ.), Μουσείο Καλών Τεχνών και Αρχαιολογίας, Boulogne-sur-Mer. Η συγκλονιστικότερη κατά τη γνώμη μου παράσταση είναι αυτή: ο ζωγράφος επιλέγει να εικονίσει τη στιγμή που ο Αίας στερεώνει το ξίφος του στο έδαφος. 

 

Ο Σοφοκλής αφιερώνει μια ολόκληρη τραγωδία στην αυτοκτονία του Αίαντα. Σε αυτήν ο ήρωας πριν φύγει από τη ζωή εκφωνεί έναν μονόλογο για τους λόγους που τον οδήγησαν σ'αυτή τη λύση. Σ'αυτόν ζητά από το Δία μόνη χάρη να στείλει μαντατοφόρο στον αδελφό του τον Τεύκρο να βρει αυτός το πτώμα πρώτος, να μην τον βρουν οι εχθροί και τον πετάξουν στα όρνια. Έπειτα ζητά από τον Ερμή να τον βοηθήσει να φύγει ήρεμα από τη ζωή και από τις Ερινύες να εκδικηθούν τους Ατρείδες για το θάνατό του. Μετά απευθύνεται στον Ήλιο και του ζητά να δώσει το μήνυμα του θανάτου του στους γέροντες γονείς του. Και καταλήγει:


"Μα δεν έχει νόημα για όλα τούτα να θρηνώ. Ας αρχίσω αυτό που πρέπει να κάνω για να τελειώσω γρήγορα. Θάνατε, Θάνατε, έλα γρήγορα κοντά μου, αν και θα έχω πολύ χρόνο μαζί σου εκεί κάτω να κουβεντιάζω. Κι εσένα φως της σημερινής μέρας, εσένα αρματηλάτη Ήλιε για τελευταία πιά φορά σας χαιρετάω. Κι εσάς, φως, χώμα ιερό της πατρίδας μου της Σαλαμίνας, βάθρο της πατρικής εστίας, Αθήνα δοξασμένη, γενιά συγγενική μου, και εσάς πηγές, ποτάμια, κάμποι της Τροίας εδώ που με θρέψατε, σας χαιρετώ. Αυτά είναι τα τελευταία λόγια που λέει ο Αίας και τα υπόλοιπα στον Άδη, σε κείνους κάτω θα τα πω."

 

Η τελευταία φράση του μονόλογου του Αίαντα από το Σοφοκλή είναι το νήμα που πιάνει ο Καβάφης

 

«Tα δ' άλλα εν Άδου τοις κάτω μυθήσομαι»

 

«Τωόντι», είπ' ο ανθύπατος, κλείοντας το βιβλίο, «αυτός
ο στίχος είν' ωραίος και πολύ σωστός
τον έγραψεν ο Σοφοκλής βαθιά φιλοσοφώντας.
Πόσα θα πούμ' εκεί, πόσα θα πούμ' εκεί,
και πόσο θα φανούμε διαφορετικοί.
Aυτά που εδώ σαν άγρυπνοι φρουροί βαστούμε,
πληγές και μυστικά που μέσα μας σφαλνούμε,
με καθημερινή αγωνία βαρειά,
ελεύθερα εκεί και καθαρά θα πούμε».

 

«Πρόσθεσε», είπε ο σοφιστής, μισοχαμογελώντας,

«αν τέτοια λεν εκεί, αν τους μέλλει πια».

 

 

Για να επανέλθω στον Αίαντα. Στην τραγωδία το πτώμα του βρίσκει μετά το θάνατό του η σύζυγός του Τέκμησσα, που ο Σοφοκλής την βάζει να λέει "Δεν πρέπει να τον δει κανείς. Τώρα θα τον καλύψω με τούτο το πανί, θα τον τυλίξω, γιατί κανείς, και αγαπημένος ακόμη, δεν αντέχει να βλέπει το αίμα του να τρέχει απ'τα ρουθούνια κι απ'την πληγή που άνοιξε μοναχός του".

 

Αυτή ακριβώς η στιγμή αποδίδεται σε μια κύλικα του Ζωγράφου του Βρύγου (490 π.Χ.). Πρόκειται για τη μοναδική σκηνή στην οποία ο ήρωας εικονίζεται να έχει πέσει ύπτιος επάνω στο ξίφος. 

 

 

 

Αρχαιολογία & Ιστορία
6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δήλος: H καρδιά των Κυκλάδων

Ιστορία μιας πόλης / Δήλος: H καρδιά των Κυκλάδων

Στη μέση των Κυκλάδων, σ’ ένα νησί χωρίς μόνιμους κατοίκους, η γη κρύβει ακόμη φωνές. Αν ξέρεις πού να κοιτάξεις, η Δήλος αρχίζει να σου μιλά για θεούς που λατρεύτηκαν, εμπορικές αυτοκρατορίες που γεννήθηκαν, λαούς που ήρθαν και έφυγαν, και τελετές που παραμένουν μυστήριο. Το νησί αυτό υπήρξε κάποτε το κέντρο του κόσμου – και ακόμη κρατά μυστικά. Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με την αρχαιολόγο Ζώζη Παπαδοπούλου.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Εν μέσω των γυναικών της αμαρτίας. Μια επίσκεψη στα Βούρλα τον Φλεβάρη του 1936

Αρχαιολογία & Ιστορία / Εν μέσω των γυναικών της αμαρτίας. Μια επίσκεψη στα Βούρλα τον Φλεβάρη του 1936

Η συγγραφέας, δημοσιογράφος και φεμινίστρια Λιλίκα Νάκου επισκέφθηκε το –υπό κρατική διαχείριση– πορνείο των Βούρλων τον Φλεβάρη του 1936, συνομίλησε με τις «γυναίκες της αμαρτίας» και μετέφερε τις εντυπώσεις της.
ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Μέλι, Ρόδια, Aμβροσία: Τι έτρωγαν τελικά στον Όλυμπο οι Θεοί;

Αρχαιολογία & Ιστορία / Μέλι, Ρόδια, Aμβροσία: Τι έτρωγαν τελικά στον Όλυμπο οι Θεοί;

Τόσο οι γραπτές πηγές όσο και η εικονογραφία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποκαλύπτουν ότι οι θεοί και οι ήρωες ήταν μάλλον εκλεκτικότεροι των θνητών ως προς τη διατροφή τους. Και τα φαγητά τους έκρυβαν κίνητρα πέρα από την πείνα...
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Ματίας Ρουστ: Μια ατέλειωτη ιστορία των ’80s

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ματίας Ρουστ: Μια ατέλειωτη ιστορία των ’80s

Το βράδυ της 28ης Μαΐου 1987 ο 18χρονος Γερμανός προσγειώνεται με ένα Cessna στην Κόκκινη Πλατεία για να αποδείξει ότι «αν κάποιος σαν εμένα μπορεί να περάσει σώος και αβλαβής στην άλλη πλευρά, τότε δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, και ίσως να μπορούμε να τα βρούμε όλοι μεταξύ μας».
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Η Μεγαλόχαρη ως αστυνομικό λαγωνικό 

Αρχαιολογία & Ιστορία / Τα «αντιλωποδυτικά θαύματα» της Παναγίας

Μια δημοσιογραφική έρευνα που έκανε το 1933 ο αστυνομικός ρεπόρτερ Ευστάθιος Θωμόπουλος κατέγραψε τους άθλους της Παναγίας· από την Κρήτη μέχρι τη Ροδόπη, οι πιστοί «έβλεπαν» τη δράση της, ένιωθαν ευγνώμονες και τη μαρτυρούσαν.
ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Γιατί έθαβαν βρέφη μέσα σε αγγεία στο Βαθύ της Αστυπάλαιας;

Ιστορία μιας πόλης / Γιατί έθαβαν βρέφη μέσα σε αγγεία στο Βαθύ της Αστυπάλαιας;

Τι το ιδιαίτερο συμβαίνει στο Βαθύ της Αστυπάλαιας και τι συνεχίζει να αποκαλύπτει η αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Ανδρέα Βλαχόπουλο.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
«ΒΙΑΣ»: Τα αρχαιολογικά τοπία ως ζωντανά οικοσυστήματα

Αρχαιολογία & Ιστορία / Καμπανούλες στους Δελφούς, Πέρδικες στο Σούνιο. Ό,τι φυτρώνει και ζει στους αρχαιολογικούς χώρους

Μια πρωτοποριακή επιστημονική προσέγγιση του πολιτιστικού τοπίου αποκαλύπτει έναν άγνωστο κόσμο χιλιάδων ζώων και φυτών σε είκοσι εμβληματικούς αρχαιολογικούς χώρους της χώρας. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Δεσποτόπουλος και το αθηναϊκό όνειρο του μοντερνισμού

Ιστορία μιας πόλης / Ο Δεσποτόπουλος και το αθηναϊκό όνειρο του μοντερνισμού

Από το Ωδείο Αθηνών έως τη Σουηδία της εξορίας, ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος δεν υπήρξε μόνο ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας, αλλά και ένας διανοούμενος που οραματίστηκε μια πιο δημοκρατική, λειτουργική και πολιτισμένη πόλη. Ποια είναι η παρακαταθήκη του στη σύγχρονη Ελλάδα; Η Αγιάτη Μπενάρδου μιλά με τον Λουκά Μπαρτατίλα.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Τι σήμαινε να είσαι ψυχικά ασθενής στην αρχαία Αθήνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι σήμαινε να είσαι ψυχικά ασθενής στην αρχαία Αθήνα;

Πώς κατανοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες την ψυχική ασθένεια; Ήταν θεϊκή τιμωρία, παθολογία του σώματος ή ένα υπαρξιακό βάρος που αποτυπωνόταν στη λογοτεχνία και στο θέατρο; Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με τον Γιώργο Καζαντζίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Λατινικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, για τον τρόπο με τον οποίο η αρχαιοελληνική κοινωνία εξηγούσε, απεικόνιζε και αντιμετώπιζε τις ψυχικές διαταραχές.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ

σχόλια

5 σχόλια
Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Η επιλογή να μην παραθέτω βιβλιογραφία και υποσημειώσεις ήταν συνειδητή και έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος και σημαντικότερος είναι γιατί ήθελα να αποφύγω οπωσδήποτε το διδακτικό ύφος και μιά βιβλιογραφία στο τέλος είναι σαν να λέει "έχεις αυτά να διαβάσεις για τις εξετάσεις" :)Ο δεύτερος είναι ότι πολλές φορές, ειδικά σε ζητήματα όπως π.χ. η ανατομία της Μυκηναίας, η βιβλιογραφία περιλαμβάνει άρθρα σε ειδικά περιοδικά (που τα βρίσκει κανείς σε συγκεκριμένες βιβλιοθήκες περιορισμένης πρόσβασης) ή εξαντλημένα βιβλία. Όμως νομίζω ότι η ουσία του σχολίου σας είναι αλλού. Αν θέλεις κανείς να διαβάσει και να ψάξει λίγο παραπάνω πρέπει κάπως να κατευθυνθεί. Σας υπόσχομαι ότι θα το λάβω σοβαρότατα υπ'όψιν στο εξής.
Σας ευχαριστώ όλους θερμά για τα ενθαρρυντικά σας σχόλια. Ειδικώς για το ζήτημα της Αμφίπολης σημειώνω ότι μέχρι στιγμής έχει ανασκαφεί τμήμα μεγάλου ταφικού περιβόλου που υποστηρίζει τύμβο εντός του οποίου η ανασκαφέας κα Κ. Περιστέρη πιθανολογεί να έχει ταφεί η Ρωξάνη και ο Αλέξανδρος Δ΄, δηλαδή η σύζυγος και ο γιός του Μεγάλου Αλεξάνδρου που θανατώθηκαν από τον Κάσσανδρο. Δυστυχώς όμως η έρευνα αυτή βρίσκεται σε εξαιρετικά πρώιμο στάδιο ώστε είναι πολύ παρακινδυνευμένη η αξιολόγηση του ευρήματος μέχρι στιγμής. Το θετικό είναι ότι οι ανασκαφές εξ'όσων γνωρίζω θα συνεχιστούν, οπότε έχουμε την ελπίδα να δούμε κάτι σπουδαίο να έρχεται στο φως στην Αμφίπολη.
Σας διαβάζω πάντα και πραγματικά το απολαμβάνω,οι αναρτήσεις σας είναι όλες εξαιρετικές. Υ.Γ Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια ενημέρωση για το που βρίσκονται οι ανασκαφές στην Αμφίπολη και για τον πιθανολογούμενο τάφο της Ρωξάνης.
Πολυτιμη αναδρομη, που φερνει στην επιφανεια συγχρονα ερωτηματικα. Για να βρουμε εναν Ελληνα να αυτοκτονησει απο απαξιωση η ντροπη, πρεπει να ανατρεξουμε στους αρχαιους, ετσι κι' αλλοιως αυτοι παντοτε μας ξελασπωνουν.