ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και τωρα σκεφτεσαι... να του χαλασω την οικογενεια για ενα καπριτσιο κι οταν μου τελειωσει ξαναφευγω. Ωριμοι κι εκεινος κι εσυ. (ειμαι σιγουρος πως πρωτη του εστειλες)!

Εύχομαι να βρεις αυτό που θες, είτε στην Αθήνα είτε μακριά της.
Με εκείνον ξαναβρεθήκατε τυχαία;
Συγνώμη που ρωτάω αλλά μου κάνει εντύπωση.
Όσο για τη σιωπή του όταν τον ρώτησες αν είναι χαρούμενος ως παντρεμένος άνθρωπος πια, αυτοί είναι οι συμβιβασμοί πολλών ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου.
Θυσιάζουν τα θέλω τους στο βωμό των πρέπει.
Παντρεύονται, κάνουν παιδιά και κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν μόνο και μόνο για να αποδείξουν στον κοινωνικό τους περίγυρο ότι μπορούν.
Ζουν μηχανικά.
Θα έλεγε κανείς ότι περπατούν κιόλας για τον ίδιο λόγο, για να αποδείξουν στον κοινωνικό τους περίγυρο ότι μπορούν να κινήσουν τα πόδια τους.
Δεν τους λυπάμαι πλέον, είμαστε οι επιλογές μας.
Αν κάποιες και κάποιοι θέλουν να συμμορφωθούν με τις κοινωνικές επιταγές, δικαίωμά τους.
Αργά ή γρήγορα θα δυστυχήσουν αλλά αυτό διάλεξαν.

"Έφυγα από τη ζωή μου. Κι έφυγε κι εκείνος. Δεν το προσπαθήσαμε. Μάλλον και οι δύο ξέραμε ότι είχε έρθει το τέλος."

Εφόσον δεν το προσπαθήσατε, δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι το what if, τι ίσως θα γινόταν αν το ένα και αν το άλλο.

30 χρονών είσαι και έζησες 3 χρόνια μαζί του και είναι παντρεμένος εδώ και 2 χρόνια που σημαίνει καθαρά και ξάστερα ότι εσύ επέλεξες να μείνεις στο παρελθόν, όχι αυτός.

"Τον ρώτησα αν είναι χαρούμενος. Δεν απάντησε. Μια σιωπή μόνο."

Ίσως απλά να μην ήθελε να ξύσει παλιές πληγές και καλύτερα έτσι. Που θα οφελούσε, που θα οδηγούσε και τι θα καταλάβαινες και εσύ αλλά και αυτός αν επέλεγε να απαντήσει;

Υπάρχει μία παροιμία, ή μάλλον απόφθεγμα, που λέει κάτι σε "αν τελείωσε σημαίνει πως δεν άξιζε" και ένα άλλο που λέει "είχαμε την ευκαιρία μας, παίξαμε και χάσαμε".

Μην το υπεραναλύεις επειδή αυτή η υπερανάλυση θα σε κρατάει πίσω στο χθες ενώ αυτός θα συνεχίσει να μένει επαρχία ναι να είναι παντρεμένος. Κοίτα μπροστά, προχώρα μπροστά και "cheers" για τα ωραία που έρχονται και όχι για αυτά που δεν κατέληξαν ωραία. Να πίνεις στην υγεία του τωρινού σου εαυτού, τον παρελθοντικό σου εαυτό δεν μπορείς να τον συμβουλεύσεις, δεν έχει νόημα.

Εντάξει. Ως προς τον τομέα "σχέσεις" 30 είσαι · δε χάθηκαν τα χρόνια ώστε να βρεις κάποιον που θα ταιριάξεις πραγματικά ή να προσαρμοστείς στους ρυθμούς της πόλης. Δεν πέρασαν καθόλου τα χρόνια όπως λες και μην απογοητεύεσαι.
Όσο για εκείνον που μιλήσατε πρόσφατα, θα σου έλεγα να κρατήσεις τη σχέση σας σα μία όμορφη ανάμνηση και να μην ανακατεύεσαι στη ζωή του.
Ήδη, από τότε που ήσασταν μαζί οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις σας όπως γράφεις λόγω του ότι είχατε και κάποια διαφορά ηλικίας -αλλά σίγουρα όχι μόνο εξαιτίας αυτού- ήταν διαφορετικές.
Φαντάσου τώρα, που εκείνος είναι επιπλέον και παντρεμένος.
Εκτός και αν θέλεις να χαλάσει ο γάμος του.
Για αυτά τα τρία που γράφεις στο τέλος ότι σου άφησε η ιστορία σας, οι αναμνήσεις συχνά μας κάνουν σοφότερους και καλοκαίρια έχεις πολλά ακόμα μπροστά σου και ακόμα ομορφότερα.
Επίσης, η σιωπή μερικές φορές είναι προτιμότερη από το να πεις τις λάθος λέξεις...
Που μετά ακόμα χειρότερα, ίσως δε μπορέσεις να τις πάρεις πίσω.