ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρομαντικοποιείς λίγο την κατάντια κι αυτό συμβαίνει επειδή είσαι εξωτερικός παρατηρητής της ζωής των ανθρώπων που είδες.
Οι άνθρωποι που ζουν έτσι έχουν τεράστιο ψυχικό και σωματικό σθένος , όσο κι αν επηρεάζεται η ψυχολογική τους κατάσταση από το ότι τα έχουν χάσει όλα δεν μπορούν παρά να αντιμετωπίζονται με δέος και απεριόριστο σεβασμό για το ότι ξυπνούν κάθε μέρα και παλεύουν να επιβιώσουν όπως μπορούν.
Θέλουν κυρίως βοήθεια πρακτική, έστω την ελάχιστη αν δεν μπορείς κάτι περισσότερο κι όχι την παρατήρηση της ζωής τους ως κοινωνιολογικό φαινόμενο ούτε ενδόμυχο θαυμασμό.
Αντιλαμβάνομαι καλή πρόθεση πίσω από το κείμενό σου όμως αν ρωτούσες τους ίδιους πώς νιώθουν για τη ζωή τους σίγουρα δεν θα σου παρουσίαζαν την εικόνα που βγάζεις εσύ στην εξομολόγηση.
Η απόσταση που έχεις από τη ζωή τους σε κάνει να τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα κι αυτό συμβαίνει και σε άλλους ανθρώπους.
Αν κληθείς να επιβιώσεις έτσι (που μακάρι να μην σου συμβεί ποτέ) μάλλον θα αναθεωρήσεις αρκετά πράγματα.
Όσο για το ίντερνετ και τη φράση σου: '' δυστυχώς το ίντερνετ έπεσε πάνω στον ρομαντισμό της ψυχής σαν διαβρωτικό τοξικό βιομηχανικό απόβλητο''
δεν ισχύει απόλυτα γιατί κι εσένα αν το σκεφτείς το ίντερνετ σού έδωσε τη δυνατότητα να μπεις εδώ μέσα και να μοιραστείς αυτή τη σκέψη σου.
Δεν έχει μόνο αρνητικά αλλά και θετικά το διαδίκτυο και σίγουρα μπορείς να βρεις το περιεχόμενο που σου ταιριάζει.
Το κείμενό σου πάντως μού έφερε στο νου ένα απολύτως σχετικό αριστουργηματικό ποίημα ενός σπουδαίου δημιουργού, χωρίς να σε ταυτίζω προσωπικά με τον πρωταγωνιστή του ποιήματος (όπως σου έγραψα και πριν αναγνωρίζω την καλή σου πρόθεση) αλλά σίγουρα αρκετοί άνθρωποι σκέφτονται όπως ο πρωταγωνιστής του ποιήματος αυτού.
Αν επιθυμείς μπορείς να το διαβάσεις εδώ: https://www.facebook.com/triaridis.wstawac/posts/fraternit%C3%A9%CF%84%…

Ωραία η αφήγηση σου.Πασπαλισμενη με μπόλικο ρομαντισμό!Αναρωτιέμαι όμως από που έβγαλες το συμπέρασμα,πως είναι πιο ευτυχισμένοι;Μπορεί απλώς,επειδή τους ενώνει αυτή η κοινή μοίρα αναγκαστικά να πορεύονται μαζί.Κατι που κατά τη δική μου οπτική,μόνο αξιοζήλευτο δεν είναι.Πιστευω πως ο καθένας από εμάς,πρέπει να δημιουργεί τέτοιες συνθήκες στη ζωή του ,ώστε να μπορεί να έχει επιλογές.Οχι να είναι κατά ανάγκην με κάποιον.
Και γιατί πιάνεις τα άκρα;Δεν υπάρχει η μέση οδός;Όσο δυστυχης νοιώθει κάποιος που ενώ έχει τα πάντα,νοιώθει ανικανοποίητος,άλλο τόσο(και πιστεύω χειρότερα) νοιώθει και αυτός που δεν έχει ούτε τα απαραίτητα
Βάλε λίγο ρεαλισμό στη ζωή σου!

"..το έφερε η μοίρα και οι συνθήκες.." Εν τω μεταξύ απλά τους ακολούθησες. Ελπίζω μόνο να τους βοήθησες με κάποιον τροπο.

Ωραίο το κείμενό σου σαν σύντομο διήγημα.
Υπάρχει καλή πρόθεση κι ένας ενσυναισθητικός τρόπος σκέψης πίσω από την εξομολόγησή σου κι αυτά τα στοιχεία υποθέτω πως σε ώθησαν να μοιραστείς αυτή την εικόνα που είδες εδώ.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση του ζευγαριού που είδες υπάρχει η πιθανότητα εξιδανίκευσης αυτού του τρόπου ζωής από έναν εξωτερικό παρατηρητή όπως ήσουν εσύ.
Θέλω να πω πως πολλοί θεωρητικά θαυμάζουν αυτόν τον τρόπο ζωής, ελάχιστοι θα αντέξουν αν κληθούν να τον βιώσουν.
Η κατάντια δεν είναι ρομαντισμός, θέλει τεράστιο σωματικό και ψυχικό σθένος για να αντέξεις να ζεις αν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο.
Και οι ίδιοι οι άστεγοι που είδες αν τους ρωτούσες δεν ξέρω αν θα σου περιέγραφαν όλο αυτό που ζουν με τον ίδιο τρόπο που το κάνεις εσύ στην εξομολόγησή σου όντας εξωτερικός παρατηρητής της ζωής τους.
Η απόσταση που έχουμε από κάποια πράγματα είναι εκείνη που πολλές φορές μάς κάνει να τα βλέπουμε ρομαντικά.
Πάντως από το κείμενό σου δείχνεις καλόψυχο κι ευαίσθητο άτομο, μακάρι να τους αγόρασες κάτι να φάνε ή να τους βοήθησες οικονομικά όπως και όσο μπορείς, έστω και λίγο.
Αυτό που φαίνεται λίγο σε εμάς είναι σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους, έστω η ελάχιστη βοήθεια.
Όσον αφορά τη φράση σου: '' δυστυχώς το ίντερνετ έπεσε πάνω στον ρομαντισμό της ψυχής σαν διαβρωτικό τοξικό βιομηχανικό απόβλητο''
δεν ισχύει απόλυτα γιατί όσο άσχημη πλευρά κι αν έχει το διαδίκτυο, έχει και μια όμορφη και χρήσιμη, μπορείς να ανακαλύψεις θησαυρούς.
Μπορείς να βρεις και στο ίντερνετ τον ρομαντισμό της ψυχής που λες ότι λείπει.
Σκέψου απλά και μόνο ότι κι εσένα το ίντερνετ σού έδωσε τη δυνατότητα να μπεις εδώ και να μοιραστείς μέσω της εξομολόγησής σου αυτή την εικόνα που είδες.
Η χρήση των social media και το πώς τα χρησιμοποιούν κάποιοι και πόσο θα επιλέξει να επηρεαστεί από αυτά κάποιος διαδικτυακός χρήστης είναι τελείως διαφορετικό θέμα.
Αλλά ακόμα και στο ίντερνετ μπορείς να βρεις το περιεχόμενο που σου ταιριάζει.

Ήταν δύο άστεγοι που δεν είχανε να φάνε παρά μόνο αποφάγια κάτω από μία σκισμένη ομπρέλα και βρεχόντουσαν...
Έψαχναν για φαγητό στα σκουπίδια, είχαν όμως και στην τσάντα περίσσευμα να ταΐζουν τις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς για να μην αναγκάζονται και αυτές να ψάχνουν στα σκουπίδια...
Φύλαγαν όμως στην τσάντα και επιδόρπια · φρούτα και κονσέρβες, που αφού τους ακολούθησες ως το πάρκο, τους είδες που τα μοιράστηκαν με τα περιστέρια και με τον πιστό μας φίλο μόλις σταμάτησε η βροχή...
Αγκαλιάστηκαν μετά · πολύ ρομαντικό και εσύ τους προσπέρασες...

Αν μία στις εκατό όλα αυτά είναι αλήθεια, κρίμα που δεν τους πλησίασες να τους προσφέρεις και εσύ κάτι · αν όχι χρήματα, έστω ένα τσιγάρο ή μία καλή κουβέντα. Και τα δύο, τα έχει ανάγκη ο άστεγος.
Εγώ στη θέση σου αυτό θα έκανα αντί να έρχομαι εκ των υστέρων να ηθικολογώ εδώ πάνω στο ίντερνετ ή στο πώς συνδέουμε την έννοια της αγάπης.
Και δεν θα το θεωρούσα αγένεια και έλλειψη σεβασμού, αλλά δείγμα ανθρωπιάς.
Ελπίζω τουλάχιστο, να τάισες κανένα αδέσποτο εκείνη τη μέρα.
"Άστεγοι με ιδιωτική ζωή"...το διαβάσαμε κι αυτό.