Tα πρώτα McDonald’s στη Μόσχα

Facebook Twitter
1

Το 1990, μετά από δεκατέσσερα (!) χρόνια διαπραγματεύσεων με το γραφειοκρατικό θηρίο της Ρωσίας, άνοιξαν τα πρώτα McDonald’s στη Μόσχα.

Ήταν το πρώτο υποκατάστημα της αλυσίδας στη χώρα και η πρώτη επαφή των Ρώσων με την έννοια του φαστ φουντ γενικότερα. Η σαγήνη που ασκούσε το «μαργαριτάρι της Αμερικής» ήταν τεράστια.

Η προσπάθεια της εταιρίας να ανοίξει έγινε πραγματικότητα όταν άνοιξε με καναδική ιδιότητα. Για ευνόητους λόγους, στην εξώπορτα δεν υπήρχε αμερικανική σημαία: μόνο η καναδική και η ρώσικη.

Οι προετοιμασίες κράτησαν χρόνια. Ρώσοι παραγωγοί, προκειμένου να γίνουν προμηθευτές, αγόρασαν σπόρους πατάτας και αγγουριού από την Ολλανδία. Κτηνοτρόφοι έμαθαν ότι για να είναι λιγότερο λιπαρό το κρέας, έπρεπε να ευνουχίζουν τα ζώα ένα μήνα αργότερα από το συνηθισμένο και να τα σφάζουν ένα μήνα νωρίτερα. Οι υπάλληλοι έκαναν σεμινάρια για να μάθουν να κοιτάνε στα μάτια τους πελάτες (κάτι που δεν συνηθιζόταν) και να χαμογελάνε πειστικά. Οι υπόλοιποι Μοσχοβίτες έμαθαν ότι το χάμπουργκερ τρώγεται κάθετα, γιατί στις πρόβες οι εικονικοί πελάτες διαχώριζαν τις στρώσεις κι έτρωγαν την καθεμία χωριστά.

Αν και οι τιμές ήταν απλησίαστες για τον μέσο Ρώσο, πλούσιοι και διάσημοι από όλη τη χώρα έτρεξαν στα εγκαίνια για να δουν από κοντά μία σπίθα καπιταλισμού. Παρόλο το κρύο η ουρά δεν μειωνόταν. Η αναμονή κυμάνθηκε από πενήντα λεπτά μέχρι δύο ώρες.

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, δείτε καλύτερα το βίντεο. Δεν έχετε ξαναδεί τέτοια ουρά στη ζωή σας.

Η διείσδυση του φαστ φουντ πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα ήταν μία συμβολική στιγμή. Η ουρά των πρώτων ημερών ξεπέρασε κάθε προσδοκία, κάτι που αιφνιδίασε τους αξιωματούχους. Δύο χρόνια μετά, όλα άλλαξαν για τη Ρωσία. Πάντως τώρα οι τιμές δεν είναι απλησίαστες και όλοι ξέρουν ότι πρόκειται, απλώς, για φαστ φουντ.

Πριν κάνουμε ένα «πφφ» αφ’ υψηλού ας θυμηθούμε –οι μεγαλύτεροι- την ελληνική περίπτωση. Το πρώτο υποκατάστημα άνοιξε στο Σύνταγμα το 1991. Προηγήθηκαν –και ακολούθησαν- ρεπορτάζ στις ειδήσεις, ατελείωτες ουρές, ενθουσιασμός στα πλήθη. Ο πρόεδρος του διεθνούς τμήματος έκανε τότε την εξής δήλωση:

«Οι Έλληνες –γνωστοί για το καλό τους φαγητό και για την φιλοξενία τους- θα εκτιμήσουν την δέσμευση των McDonald’s για ποιότητα, σέρβις και καθαριότητα. Το κατάστημα θα μπορεί να εξυπηρετήσει μέχρι και 130 πελάτες (ένα τυπικό αμερικανικό έχει 90 θέσεις) μαζί με εξωτερικό χώρο σε στυλ καφέ, όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα. Είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στο ελληνικό αρχιτεκτονικό στυλ με μάρμαρο και διάκοσμο εμπνευσμένο από την κλασική Ελλάδα.»

Γεύση
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM

σχόλια

1 σχόλια