Το φυλλάδιο που μοιραζόταν από χέρι σε χέρι στο Λος Άντζελες έκανε λόγο για μια «απoμακρυσμένη τοποθεσία στην έρημο». Όσοι κατέφταναν στα βάθη της ερήμου Μοχάβε με το καραβάνι από νοικιασμένα για την περίσταση παροπλισμένα σχολικά λεωφορεία ήταν πιο τυχεροί. Οι υπόλοιποι που έψαχναν με τα αυτοκίνητά τους στο πουθενά το ακριβές σημείο αυτού του πρωτοποριακού πανκ φεστιβάλ έπρεπε να βρουν με τη βοήθεια αυτοσχέδιων φωτοτυπημένων χαρτών πρώτα ένα σημείο συνάντησης και μετά να παραλάβουν έναν δεύτερο χάρτη που έδειχνε προς έναν παλιό χωματόδρομο που κατέληγε σε μια αποξηραμένη λίμνη.
Τα πράγματα γινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα αν συμπεριληφθεί το γεγονός ότι πολλοί από τους εκδρομείς είχαν ήδη καταπιεί τριπάκια πριν ξεκινήσουν αυτό το πανκ προσκύνημα στη μέση της ερήμου.
Ήταν μια τρελή ιδέα που ενεργοποιήθηκε στα πλαίσια των εκδηλώσεων με την ονομασία Desolation Center, μια σειρά από πανκ συναυλίες «αντάρτικου» τύπου που γίνονταν στις αρχές της δεκαετίας του '80 στη Νότια Καλιφόρνια θέτοντας ένα περιπετειώδες προηγούμενο που αντηχεί μέχρι σήμερα.
Αυτά τα συναρπαστικά, ελευθεριακά, αναρχοπανκ μουσικά χάπενινγκ στην έρημο συνέβησαν από το 1983 ως το 1985 και μέχρι πρόσφατα ήταν ένα γοητευτικό κομμάτι του underground φοκλόρ και της πανκ μυθολογίας από τη στιγμή ειδικά που στις εκδηλώσεις αυτές είχαν εμφανιστεί θρυλικά (μετέπειτα) γκρουπ του εναλλακτικού ήχου όπως οι Savage Republic, οι Minutemen, οι Meat Puppets και οι Sonic Youth.
Δεκαπέντε χρόνια πριν ξεκινήσει δειλά το Coachella, το πιο κερδοφόρο σύγχρονο φεστιβάλ του πλανήτη, ο Gary Tovar, ιδρυτής της εταιρείας Goldenvoice που είναι υπεύθυνη για την παραγωγή του Coachella, είχε βρεθεί σ' εκείνο το event στην έρημο, όπου είχε παίξει με το πρώτο του συγκρότημα ο Perry Farrell, μετέπειτα ηγέτης των Jane's Addiction αλλά και ιδρυτής του φεστιβάλ Lollapalooza.
Στο φεστιβάλ είχε παρευρεθεί επίσης ο John Law, και από εκείνη την εκδήλωση είχε πάρει την ιδέα να ξεκινήσει κι ο ίδιος ένα αντισυμβατικό φεστιβάλ στην έρημο, ιδέα που θα υλοποιούσε μερικά χρόνια αργότερα όταν ίδρυσε το φεστιβάλ Burning Man το 1990.
Αυτά τα συναρπαστικά, ελευθεριακά, αναρχοπανκ μουσικά χάπενινγκ στην έρημο συνέβησαν από το 1983 ως το 1985 και μέχρι πρόσφατα ήταν ένα γοητευτικό κομμάτι του underground φοκλόρ και της πανκ μυθολογίας από τη στιγμή ειδικά που στις εκδηλώσεις αυτές είχαν εμφανιστεί θρυλικά (μετέπειτα) γκρουπ του εναλλακτικού ήχου όπως οι Savage Republic, οι Minutemen, οι Meat Puppets και οι Sonic Youth.
Τώρα όμως υπάρχει και το επίσημο αφηγηματικό ντοκουμέντο για εκείνο το μυθικό «πανκ φεστιβάλ της ερήμου» με το ντοκιμαντέρ "Desolation Center" το οποίο γύρισε ο διοργανωτής της εκδήλωσης τότε, Stuart Swezey.
O Swezey ήταν 22 χρονών και μόλις είχε εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο, απορροφημένος καθώς ήταν από την κουλτούρα των πανκ φανζίν και από τη διοργάνωση αυτοσχέδιων συναυλιών που συχνά τις διέλυε βιαίως η αστυνομία του Λος Άντζελες (η περιβόητη LAPD), όταν του ήρθε η ιδέα για το φεστιβάλ ενώ διέσχιζε την έρημο της Σονόρα στο Μεξικό ακούγοντας στο αυτοκίνητο τους Savage Republic.
Όπως και η αγαπημένη του μουσική, το τοπίο ήταν αυστηρό, αχανές και σχεδόν εξωγήινο. Επιπλέον, στην έρημο θα μπορούσε να ξεφύγει από την προσοχή της αστυνομίας που είχε διαλύσει πολλές από τις εκδηλώσεις του σε παλιές αποθήκες του downtown. Στην ταινία φαίνονται σε κάποιο σημείο τα ΜΑΤ καθώς εμφανίζονται με πλήρη εξάρτηση (κράνη, ασπίδες, χημικά) σε συναυλία των Ramones στο Λος Άντζελες.
Τελικά, μετά από πολλές περιπέτειες, βρέθηκε η απαραίτητη υποδομή (βασικά μια γεννήτρια και υποτυπώδες ηχητικό σύστημα) για να διεξαχθεί το πρώτο φεστιβάλ στην έρημο («η Έξοδος των πανκιών στην έρημο» όπως λέει κάποιος στην ταινία) στις 24 Απριλίου του 1983.
Η εκδήλωση επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά – με κορυφαία στιγμή ίσως τη λιτανεία βιομηχανικού θορύβου των Γερμανών Einstürzende Neubauten – την τρίτη χρονιά όμως, ήδη φοβούμενος την τυποποίηση, ο Swezey αποφάσισε να διοργανώσει παράλληλα και ένα ακόμα πιο προχωρημένο event καλώντας τους Minutemen και τους Meat Puppets να παίξουν σ΄ ένα παλιό φαλαινοθηρικό που θα έπλεε κατά μήκος του Λονγκ Μπιτς και του Σαν Πέντρο μέσα στη νύχτα.
To "Desolation Center" επέστρεψε για μια τελευταία φορά στην έρημο λίγους μήνες μετά. Τότε είχαν εμφανιστεί και οι Sonic Youth και σήμερα, μετά από 35 σχεδόν χρόνια, ο Thurston Moore θυμάται με συγκίνηση εκείνο το live στη μέση του πουθενά: «Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από χαρά και δέος και τη συναίσθηση ότι είμαστε όλοι κάπου μαζί σε ένα μέρος που θα μπορούσε να είναι σε άλλον πλανήτη. Ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία των Sonic Youth».
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια