Η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε για τη φιλία είναι ελληνική

Η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε για τη φιλία είναι ελληνική Facebook Twitter
11

Τους Απόντες τους είδα στο σινεμά όταν προβλήθηκαν και στη Θεσσαλονίκη, πριν από 20 περίπου χρόνια. Παρουσίαζε ανθρώπους που ήξερα, γεγονότα που θυμόμουν από παιδί, καταστάσεις που είχα ζήσει. Καμία «ξένη» ταινία δε θα μου μιλούσε τόσο άμεσα: οι ταβέρνες, ο τελικός του Γιουρομπάσκετ του '87, η καθημερινή ζωή - όλα σήμαιναν κάτι για μένα, τίποτα δεν χανόταν στη μετάφραση. 

Το 1996 είχα μόλις τελειώσει το Λύκειο και είδα τους Απόντες, νομίζω στο Φαργκάνη, με τον συμμαθητή μου τον Χρίστο με τον οποίο ήμασταν σούπερ κολλητοί για χρόνια. Νομίζω ότι μας τάραξε και τους δύο η πορεία μιας παρέας που ορκιζόταν ότι θα είναι για πάντα μαζί - και το πώς στην πορεία του χρόνου ο καθένας έζησε τη ζωή του, απομακρύνθηκε, αποξενώθηκε. Το τέλος του φιλμ είναι απ' τα πιο έξυπνα και πικρά που θα μπορούσαν να υπάρξουν, καθώς βλέπουμε μια νέα παρέα να γιορτάζει βλέποντας έναν νέο τελικό μπάσκετ, πιστεύοντας ότι αυτοί σίγουρα θα αντέξουν στο χρόνο...

Βγαίνοντας απ' το σινεμά, είπαμε κάτι του στυλ «Εντάξει, αυτό ήταν ταινία, ποτέ δεν θα συμβεί σε μας, ποτέ δεν θα απομακρυνθούμε», και το πιστεύαμε. 

Όμως με το σχολείο να έχει τελειώσει και με την πολυαναμενόμενη ενηλικίωση μας να μας έχει συναρπάσει, με τον Χρίστο τηλεφωνιόμασταν πλέον όλο και πιο σπάνια. Αυτός πέρασε στο πανεπιστήμιο στην Πελοπόννησο, εγώ προετοιμαζόμουν για τις σπουδές που θα ξεκινούσα στο Λονδίνο. Δεν θυμάμαι πια, 20 χρόνια μετά, τι ακριβώς είχε παιχτεί. Πρέπει να ψυχρανθήκαμε πολύ όμως, γιατί μια φορά βρεθήκαμε τυχαία στο Φρουτότυπο, ένα καφέ στη Ναυαρίνου και παραλίγο δε θα μιλούσαμε. Καθόμουν με τους νέους φίλους και φίλες απ' το Foundation, που ήταν όλοι ακραίοι και γεμάτοι ζωντάνια κι ενθουσιασμό και είχαμε όλοι κοινά όνειρα (να δουλέψουμε στο αγγλικό MTV στο Λονδίνο, να βγαίνουμε στα κλαμπ, να γίνουμε δημοσιογράφοι, να μην ησυχάσουμε ποτέ).

Στα μάτια μου πλέον έμοιαζε ένας απλός παλιός συμμαθητής, σαφώς πιο ασήμαντος απ' τους νέους και πολύ προχωρημένους φίλους μου. Δεν καιγόμασταν πια να κάνουμε παρέα - ήταν τόσο απλό.

Φεύγοντας, έγραψα το (τότε) τηλέφωνό μου σε ένα χαρτάκι -Άρης 428819- και το άφησα δηκτικά στο τραπέζι που καθόταν ο Χρίστος κι η παρέα του. Ήξερα πολύ καλά πως το θυμόταν, ήθελα απλώς να τονίσω -όχι χωρίς κάποια κακία- ότι δεν με έπαιρνε όταν ερχόταν Θεσσαλονίκη. Ούτε μετά απ' αυτό με πήρε, ούτε κι εγώ. Στα μάτια μου πλέον έμοιαζε ένας απλός παλιός συμμαθητής, σαφώς πιο ασήμαντος απ' τους νέους και πολύ προχωρημένους φίλους μου. Δεν καιγόμασταν πια να κάνουμε παρέα - ήταν τόσο απλό.

Μετά από καιρό, βρεθήκαμε τυχαία κάπου, και με μια άλφα αμηχανία προσπαθήσαμε να κάνουμε κουβεντούλα περί ανέμων και υδάτων. Και τότε, σαν αποτυχημένο αστείο, κάποιος απ' τους δυο μας, είπε: «Να, μας συνέβη κι εμάς αυτό που βλέπαμε στους Απόντες», και κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα με διαπέρασε εκείνη τη στιγμή και κατάλαβα ότι όσο και να έμοιαζαν πιο ενδιαφέροντες οι καινούργιοι φίλοι, ποτέ δεν θα γίνονταν καλύτεροι απ' αυτόν. Ο Χρίστος με είχε στηρίξει σε απίστευτα ρεζιλευτικές στιγμές μου, ήταν ο πιο αστείος άνθρωπος που είχα γνωρίσει, ήταν πανέξυπνος και ενδιαφέρων. Κι όλα αυτά τα συνειδητοποίησα με το που έγινε η αναφορά στους Απόντες και μου ήρθαν σε φλασμπάκ όλα τα συναισθήματα της ταινίας. Νομίζω συνέβη κάτι παρόμοιο και σ' αυτόν. 

Να μην τα πολυλογώ. 20 χρόνια μετά, είμαστε ακόμα κολλητοί, μιλάμε κάθε μέρα, και γελάμε όπως τότε που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. 

Η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε για τη φιλία είναι ελληνική Facebook Twitter
Ο Χ.Θ. το 1996

  

Κι όταν πρόσφατα γνώρισα τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τον σεναριογράφο των Απόντων (τους έγραψε μαζί με τον Γραμματικό), του αφηγήθηκα, μισομεθυσμένος, πόσο με είχε σημαδέψει η ταινία και το πώς νομίζω ότι, τελικά, χάρη σ' αυτήν δεν έχασα τον καλύτερό μου φίλο.

Κι αυτός με ευχαρίστησε και μου είπε χαμογελώντας: «Πρέπει να το πω και στον Γραμματικό, να φτιάξουμε ένα πόστερ της ταινίας με την ατάκα: "Αυτή η ταινία έσωσε τη φιλία μου! - Άρης Δημοκίδης / LIFO"». Το έλεγε για πλάκα, αλλά, γιατί όχι; 

11

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Κύριε Άρη, χαίρομαι πάρα πολύ που η ιστορία σας είχε happy end! Και μακάρι να μείνετε για πάντα φίλοι με τον Χρήστο (που, μάλλον, θα μείνετε), και να θυμάστε αυτήν την ιστορία όταν είσαστε παππούδες. Τι όμορφο πράγμα η φιλία, τι όμορφο πράγμα η παρέα...
Για την τιμή των όπλων, τα ονόματα των ηθοποιών από δεξιά προς τα αριστερά: Κ. Σταρίδας, Τ. Νούσιας, Β. Μουρίκης, Γ. Ευγενικός, Αιμ. Χειλάκης, Ν. Γιωργάκης.
Τι ωραία ταινία, ειδικά για όσους έχουν μεγαλώσει στην επαρχία.Θυμάμαι ακόμα το βράδυ που την είδα στο Μακεδονικόν. Φύγαμε αμίλητοι με το φίλο μου το Δημήτρη από την επίδραση αυτού που είχαμε δει. 19 χρόνια μετά ακόμα είμαστε φίλοι. Νομίζω ότι στην ταινία περιγράφεται ότι χάνεσαι με όσους ουσιαστικά δεν ήσουν φίλος, απλά ανήκατε για διάφορους λόγους στην ίδια παρέα η οποία σχηματίστηκε σε πολύ μικρή ηλικία - άρα χωρίς ενδεχομένως στέρεες βάσεις (πχ έτυχε να γεννηθείς στην ίδια γειτονιά/μέρος με κάποιον.Μουρικης, Σταριδας, Γεωργάκης παρέμειναν φίλοι μέχρι τέλους.Όταν απομακρύνεσαι από τις καταστάσεις/κοινά βοιώματα που σχηματίζουν/διατηρούν μια παρέα τότε άλλου πάει τον καθένα η ζωή και το να χαθείς είναι φυσική συνέπεια, απο τη στιγμή που έχετε γίνει διαφορετικοί άνθρωποι τελικά.
Πολυ ωραια προσωπικη ιστορια!! Μακαρι οι ανθρωποι να μην ντρεπονταν να κανουν αυτο που κανεις, να διηγουνται και να μοιραζονται προσωπικες ιστοριες, να μην φοβουνται ν ανοιχτουν, να αναγνωριζουν τα παθη και τα λαθη τους..Δεν εχω δει τους Αποντες -μετα απο αυτη την ιστορια θα το ψαξω, μπορει να βρω κι εγω παραλληλισμους με τους δικους μου φιλους των φοιτητικων χρονων που αφησα πισω στη Θεσσαλονικη - αλλα ωωω Φρουτοτυπο <3 (καρδουλες) το ανεφερες και σκαλωσα εκει, ξαναζωντανεψε η φοιτητικη μου ζωη και το χασομερι στη Ναυαρινου (ποσο ελευθερο χρονο ειχαμε τοτε, ανεπαναληπτο!!) :-) ευχαριστουμε για τις αναμνησεις...
Ε,όχι,Άρη,να τα πολυλογήσουμε! Συνειδητά ή ασυνείδητα,αποφεύγουμε να "σκάψουμε" μέσα μας,ώστε να καταλάβουμε γιατί χανόμαστε χωρίς προφανή λόγο,ενώ ήμαστε κολλητοί!Αυτά τα "πέρασε σ' άλλη σχολή,σ' άλλη πόλη",είναι δικαιολογίες.Ως παθών(και ως θύτης και ως θύμα)πρέπει να πω πως μας πιάνει μία έπαρση και λέμε "εμένα τώρα με περιμένει η μεγάλη ζωή(καρριέρα,Λονδίνο κτλ),έχω cool νέους φίλους,τι να κάνω τώρα μ' αυτόν/ήν;"Γράφεις πως δεν θυμάσαι ποιός πρωτοείπε ότι σας συνέβη αυτό που έγινε στην ταινία. Η υποσυνείδητη ενοχή σου εκδηλώθηκε εξωτερικά με αμνησία! Μάλλον,εσύ το είπες!Ενοχή,όμως,δεν σημαίνει απαραίτητα πως φταις εσύ(ακόμη κι αν εσύ μίλησες),μπορεί,απλά,να είσαι ενοχικός.Μακάρι να ζήσατε ένα διάλλειμα και να είστε για πάντα μαζί,αλλά η Ελένη ψυχούλη διαφωνει!!Υ.Γ Πάντως,όταν του έδωσες συνομωτικά και στην ψύχρα το τηλέφωνό σου μπορεί να έγινε παρεξήγηση μέσα στην παρεξήγηση(inception!):ίσως η παρέα να είχε ομοφοβικούς και να νόμιζε πως εάν σε καλούσε,θα "στιγματιζόταν" στους δικούς του cool φίλους! Όλα είναι πιθανά!
Έχεις απόλυτο δίκιο για το πρώτο (όντως, λόγω έπαρσης βλέπαμε τους νέους μας γνωστούς ως πιο cool), αλλά απόλυτο άδικο στο υστερόγραφο. Πέρα απ' αυτά, ίσως ήμασταν η εξαίρεση στον κανόνα της Ψυχούλη που λέει ότι αν απομακρυνθείς βαθιά από φιλία το πράγμα ραγίζει και δεν φτιάχνεται, πάντως φέτος μπήκαμε στον 25ο χρόνο της κολλητής μας φιλίας. :)
Την ταινία αυτή την είδα οταν την πρότεινες ξανά σε ένα post Που ήταν δυο φίλοι που έχουν χαθεί. Όταν τελείωσε η ταινία ήμουν χάλια για πολλές μέρες γιατί δυστυχώς όλοι έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο. Η δική μου ιστορία με τον κολλητό μου απο το σχολείο είναι αρκετά παρόμοια με τη δική σου. Σκέψου οτι έχουμε σχεδόν ίδιο ακόμα και το σκηνικό με το τηλέφωνο. Φευγεις σε άλλη πόλη και χρόνο με τον χρόνο η επικοινωνία είναι λιγότερη,μπαινουν συνέχεια καινουριοι ανθρωποι και δε προλαβαίνεις να σκεφτείς. Είναι και αυτά τα 18 μια ηλικία που ακόμα ψαχνεις να βρεις ποιος είσαι,τι θα κάνεις. Κάποια χαζή αφορμή έρχεται τότε ,μπαίνουν και τα πείσματα της ηλικίας των 19-20 τύπου "όχι να με πάρει αυτός τηλέφωνο,εγώ δεν τον ξαναπαίρνω" και χάνεστε γιατί δεν είχατε καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που ζούσατε. Εμείς κάναμε να μιλήσουμε 6 χρόνια,το είχα μέσα μου καιρό αλλα όσο παιρνάει ο χρόνος είναι πιο δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα και να μη φανει ξεκούδουνο και άχαρο. Λες θα πάρω στα γενεθλιά του ή στη γιορτή του αλλα επειδή αυτά έρχονται μετά απο δυο μηνες έχεις ξεχαστεί και το αφήνεις για την επόμενη γιορτή και είναι δύσκολο να πάρεις όταν ακούς το νυχτωσε νύχτα νύχτωσε των κατσιμιχαίων που πάντα σου θυμίζει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που άφησες μαυτον τον άνθρωπο και στο στίχο "που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δε γνωριζόμαστε" είσαι πολύ πιωμένη και είναι 3 το πρωί,οπότε ειναι εντελώς ακαταλληλη στιγμή για να πάρεις τηλέφωνο. Ένα απόγευμα,λοιπόν αποφάσισα να μη περιμένω αφορμή. απλα παιρνω τηλέφωνο και λέω "γεια". Βγήκαμε,μιλήσαμε γενικά και αόριστα και θυμάμαι οτι εκείνο το βράδυ οπως γύριζα σπίτι έλεγα απο μέσα μου "Καταραμένε,είναι το πρώτο βράδυ που πέρασα καλά μετά απο καιρό και το είδα ρε καταραμένε οτι πέρασες κι εσυ.Γιατι δε πήραμε νωρίτερα αυτό το τηλέφωνο!!!!!????" (Ντάξει,δε το έλεγα τόσο ευγενικά αλλα φοβάμαι μη με λογοκρίνετε) Εκείνο το βράδυ ήταν σα να πήραμε εκδίκηση απο τους 20χρονους ανώριμους εαυτούς μας,γιατί σίγουρα θα επιβιώναμε και χωρις ο ένας τον άλλον όπως κάναμε τόσα χρόνια αλλα αυτός ο ένας καφές ήταν διαφορετικός απο όλους τους υπολοιπους καφέδες που πίναμε τόσα χρόνια. Ένιωθες την οικειότητα,το δέσιμο τη ψυχής ακόμα και μετά απο 6 χρόνια σιωπής. Σίγουρα δε φτάσαμε να έχουμε αυτό που είχαμε αμέσως,έπρεπε να περάσει λίγος καιρός μεχρι να ξαναποδείξουμε τον εαυτό μας ο ένας στον άλλον. Αλλα σήμερα είμαστε καλύτερα απο αυτο που ήμασταν και πλέον συνειδητά ξέρουμε οτι δε θέλουμε να το ξαναχάσουμε. Εκείνος λέει οτι μάλλον ήταν για καλό αυτό το "διάλειμμα" για να εκτιμήσουμε καλύτερα κάποια πράγματα. Εγω δε ξέρω αν ήταν για καλό ή για κακό,ξέρω μόνο οτι έγινε και πήραμε το μάθημα που έπρεπε να πάρουμε απο το λάθος μας. Γιατί για μένα τελικά η φιλία συνοψίζεται στην εξής φράση "Η ζωή είναι τόσο ευκολη μαζί σου!!!" Γιατί σίγουρα η ζωή είναι για να λύνεις προβλήματα,να παλευεις με δυσκολίες και ζόρια και κανείς δεν έχει το μαγίκο ραβδί να σε βγάλει απο αυτά χωρίς πόνο,προσπάθεια και κόπο. Αλλα είναι κάποιοι άνθρωποι που στη κάνουν πιο ευκολη τη ρουφιάνα τη Ζωή απλά με ένα βλέμμα ή με ένα χαζό μήνυμα στο viber που σε κάνει να γελάς όταν όλα γύρω σου διαλύονται!ΥΓ. Αυτό δεν ήταν σχόλιο,έκθεση πανελληνίων ήταν.Στις εξομολογήσεις έπρεπε να το έγραφα αυτό το κατεβατο!
Ρε συ τι ωραία ταινία, την ξαναείδα πρόσφατα και θυμήθηκα την πρώτη φορά που την είχαμε δει με τη φοιτητική παρέα μου -οικογένεια τότε- και μπήκα σε σκέψεις...(ο Νούσιας πιτσιρικάς όλα τα λεφτά)
Ωραίο άρθο Άρη. "Απόντες" του Νίικου Γραμματικού, καταπληκτική ελληνική ταινία! Από τις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που με είχαν συνεπάρει, μαζί με αυτή του Κωνσταντίνου Γιάνναρη: "Από Την Άκρη Της Πόλης".Αν και με τον κολλητό μου από τα μαθητικά μου χρόνια, τον Δημήτρη, χωρίσαμε, χαθήκαμε, (ακόμη θυμάμαι απ' έξω το σταθερό τηλέφωνο του πατρικού του), σήμερα κιόλας, θα πάω να νοικιάσω την ταινία ("Απόντες") για να την ξαναδώ.