Την ταινία αυτή την είδα οταν την πρότεινες ξανά σε ένα post Που ήταν δυο φίλοι που έχουν χαθεί. Όταν τελείωσε η ταινία ήμουν χάλια για πολλές μέρες γιατί δυστυχώς όλοι έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο. Η δική μου ιστορία με τον κολλητό μου απο το σχολείο είναι αρκετά παρόμοια με τη δική σου. Σκέψου οτι έχουμε σχεδόν ίδιο ακόμα και το σκηνικό με το τηλέφωνο. Φευγεις σε άλλη πόλη και χρόνο με τον χρόνο η επικοινωνία είναι λιγότερη,μπαινουν συνέχεια καινουριοι ανθρωποι και δε προλαβαίνεις να σκεφτείς. Είναι και αυτά τα 18 μια ηλικία που ακόμα ψαχνεις να βρεις ποιος είσαι,τι θα κάνεις. Κάποια χαζή αφορμή έρχεται τότε ,μπαίνουν και τα πείσματα της ηλικίας των 19-20 τύπου "όχι να με πάρει αυτός τηλέφωνο,εγώ δεν τον ξαναπαίρνω" και χάνεστε γιατί δεν είχατε καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που ζούσατε. Εμείς κάναμε να μιλήσουμε 6 χρόνια,το είχα μέσα μου καιρό αλλα όσο παιρνάει ο χρόνος είναι πιο δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα και να μη φανει ξεκούδουνο και άχαρο. Λες θα πάρω στα γενεθλιά του ή στη γιορτή του αλλα επειδή αυτά έρχονται μετά απο δυο μηνες έχεις ξεχαστεί και το αφήνεις για την επόμενη γιορτή και είναι δύσκολο να πάρεις όταν ακούς το νυχτωσε νύχτα νύχτωσε των κατσιμιχαίων που πάντα σου θυμίζει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που άφησες μαυτον τον άνθρωπο και στο στίχο "που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δε γνωριζόμαστε" είσαι πολύ πιωμένη και είναι 3 το πρωί,οπότε ειναι εντελώς ακαταλληλη στιγμή για να πάρεις τηλέφωνο. Ένα απόγευμα,λοιπόν αποφάσισα να μη περιμένω αφορμή. απλα παιρνω τηλέφωνο και λέω "γεια". Βγήκαμε,μιλήσαμε γενικά και αόριστα και θυμάμαι οτι εκείνο το βράδυ οπως γύριζα σπίτι έλεγα απο μέσα μου "Καταραμένε,είναι το πρώτο βράδυ που πέρασα καλά μετά απο καιρό και το είδα ρε καταραμένε οτι πέρασες κι εσυ.Γιατι δε πήραμε νωρίτερα αυτό το τηλέφωνο!!!!!????" (Ντάξει,δε το έλεγα τόσο ευγενικά αλλα φοβάμαι μη με λογοκρίνετε) Εκείνο το βράδυ ήταν σα να πήραμε εκδίκηση απο τους 20χρονους ανώριμους εαυτούς μας,γιατί σίγουρα θα επιβιώναμε και χωρις ο ένας τον άλλον όπως κάναμε τόσα χρόνια αλλα αυτός ο ένας καφές ήταν διαφορετικός απο όλους τους υπολοιπους καφέδες που πίναμε τόσα χρόνια. Ένιωθες την οικειότητα,το δέσιμο τη ψυχής ακόμα και μετά απο 6 χρόνια σιωπής. Σίγουρα δε φτάσαμε να έχουμε αυτό που είχαμε αμέσως,έπρεπε να περάσει λίγος καιρός μεχρι να ξαναποδείξουμε τον εαυτό μας ο ένας στον άλλον. Αλλα σήμερα είμαστε καλύτερα απο αυτο που ήμασταν και πλέον συνειδητά ξέρουμε οτι δε θέλουμε να το ξαναχάσουμε. Εκείνος λέει οτι μάλλον ήταν για καλό αυτό το "διάλειμμα" για να εκτιμήσουμε καλύτερα κάποια πράγματα. Εγω δε ξέρω αν ήταν για καλό ή για κακό,ξέρω μόνο οτι έγινε και πήραμε το μάθημα που έπρεπε να πάρουμε απο το λάθος μας. Γιατί για μένα τελικά η φιλία συνοψίζεται στην εξής φράση "Η ζωή είναι τόσο ευκολη μαζί σου!!!" Γιατί σίγουρα η ζωή είναι για να λύνεις προβλήματα,να παλευεις με δυσκολίες και ζόρια και κανείς δεν έχει το μαγίκο ραβδί να σε βγάλει απο αυτά χωρίς πόνο,προσπάθεια και κόπο. Αλλα είναι κάποιοι άνθρωποι που στη κάνουν πιο ευκολη τη ρουφιάνα τη Ζωή απλά με ένα βλέμμα ή με ένα χαζό μήνυμα στο viber που σε κάνει να γελάς όταν όλα γύρω σου διαλύονται!ΥΓ. Αυτό δεν ήταν σχόλιο,έκθεση πανελληνίων ήταν.Στις εξομολογήσεις έπρεπε να το έγραφα αυτό το κατεβατο!
Σχολιάζει ο/η