Στο σημερινό «Α μπα»: insta

Στο σημερινό «Α μπα»: insta Facebook Twitter
47

__________________
1.


Γεια σου Α Μπα και συγχαρητήρια για την στήλη σου! Εχεις κάποιους αγαπημένους λογαριασμούς στο Instagram ?

- Απάλευτος

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Οι αγαπημένοι μου λογαριασμοί στο Instagram είναι αυτοί που ακολουθώ στο Instagram (lenfou είναι ο δικός μου λογαριασμός) και τελευταία έχω βρει μερικούς με πίνακες ζωγραφικής και ρούχα εποχής, που μου αρέσουν πολύ.


__________________
2.

Καλημέρα,
Θα μπω κατευθείαν στο θεμά. Οι δύο τελευταίες μου σχέσεις έληξαν άδοξα (η καθε μια απο 2 χρόνια πάνω κάτω) γιατί είχα τρομερή άρνηση στο θέμα συγκατοίκηση και γάμος. Το απότελεσμα ήταν να κάτσουν μαζί μου μέχρι να βρουν την επόμενη, όπου και φυσικά με κεράτωσαν φέρνοντας σαν δικαιολογία οτι η δική μας σχέση δεν παει πουθενα. (και οι 2 το ιδιο ειπαν, μα που τους βρισκω)

Στην τωρινή μου σχέση, όντας πλεον 35 και πιο κατασταλαγμένη, έχει γίνει λόγος για συγκατοίκηση και νομίζω η σκέψη με κάνει χαρούμενη, Όμως η ιδέα ενός παιδιού όχι. Εκείνος θα ήθελε να κάνει οικογένεια με παιδιά, όμως εγώ παιδιά δεν θέλω με τίποτα. Βασικά σήμερα ξύπνησα ξημερώματα βαριανασαίνοντας και λέγοντας οτι δεν θέλω παιδιά, δεν θέλω να κάνω παιδιά. Θεωρώ οτι είναι βάρος, οτι θα με κρατήσουν πίσω, δεν θα μπορώ να κάνω πράγματα που αγαπώ, δεν θα μπορώ να ταξιδέψω όπως τώρα. Δε ξέρω γιατί το πιστεύω αυτό, η ερωτηση μου είναι , εσυ οταν το ακους αυτο απο καποιον που δε γνωρίζεις πιστεύεις οτι πρεπει να παω σε ψυχολόγο; δεν ειχα ευτυχισμενη οικογενεια ποτε, αλλα ο λογος που δεν θελω παιδια δεν είναι γιατι φοβαμαι μηπως περασουν οτι και εγω, αλλα γιατι το βλεπω ως βαρος προς την δικη μου ζωη και οπως την φανταζομαι στο μελλον,δηλαδη πληρη ελευθερια να μπορω να κανω και να πηγαινω οπου θελω ανα πασα στιγμη. Δε ξέρω τι να κάνω πνίγομαι, και απο την αλλη ο ψυχολογος θα με βοηθησει να αλλαξω γνωμη;πες μου την αποψη σου. Ευχαριστώ

-Μπερδεμένη

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Δεν χρειάζεσαι ψυχολόγο επειδή δεν θέλεις παιδί. Ο λόγος που αναφέρεις είναι μια χαρά λόγος. Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να μην έχεις τύψεις που σκέφτεσαι έτσι, αν έχεις τύψεις. Αν κάνεις μια αναζήτηση για να διαβάσεις για το θέμα, θα δεις ότι δεν είσαι εξαίρεση, απλώς το θέμα είναι ταμπού.

__________________
3.

Ποια είναι η γνώμη σου για την ελληνική οικογένεια; Αλλά και για τα παιδιά της π.χ. πώς φέρονται ως ενήλικες.

- περιέργεια και ενδιαφέρον

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Νομίζω αυτό που αγνοούσα πριν ξεκινήσω αυτή τη στήλη, και το έμαθα λίγο λίγο μέσα από τις ερωτήσεις, είναι η έκταση που έχει το φαινόμενο του ελέγχου και της αλληλοεξάρτησης μεταξύ των γονιών και των παιδιών. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να μιλάμε για ελληνικό αποκλειστικά φαινόμενο, γιατί μόνο Έλληνες μας στέλνουν. Μπορεί να συμβαίνει και σε άλλες χώρες και να είναι άλλης μορφής, ή απλώς να μην ξέρουμε. Πάντως η έκπληξη μου παραμένει. Ανώριμοι άνθρωποι κάνουν παιδιά και τα χρησιμοποιούν ως προσωπικές προεκτάσεις, δένοντας τα πάνω τους με ενοχές. Είναι επιδημία, πολύ πιο συχνή, πιο έντονη, και πιο βίαιη από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ.


Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, φανταζόμουν ότι οι ασφυκτικοί γονείς είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν φανταζόμουν όμως πόσο πειθήνια είναι τα παιδιά, και πόσο έχουν ρουφηχτεί σε αυτόν τον κυκεώνα, που το πρόβλημα τους δεν είναι πώς θα ξεφύγουν: πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν καν ότι συμμετέχουν σε αυτή την ασφυξία. Την θεωρούν δεδομένη, κανονική. Πιστεύουν ότι είναι νορμάλ να ζητούν επιβεβαίωση από τη μαμά για να είναι εντάξει με τις αποφάσεις τους, και το πρόβλημα τους δεν είναι η συμπεριφορά της μαμάς, αλλά πώς θα γίνει να την ευχαριστήσουν για να σταματήσουν να νιώθουν τόσο άσχημα. Κάτι που φυσικά δεν γίνεται ποτέ, γιατί η μαμά δεν θέλει να την ευχαριστήσει το παιδί. Θέλει να το ελέγχει.


Ίσως η κρίση να έχει χειροτερέψει τα πράγματα, γιατί όλα αυτά είναι συνδεδεμένα και με την ελευθερία που δίνει η οικονομική ανεξαρτησία, αλλά πάντα οι γονείς συμμετείχαν με τα λεφτά τους στην οικογένεια των παιδιών τους με τη μορφή σπιτιού, εξοχικού και αυτοκινήτου, οπότε δεν γίνεται να αποδίδουμε όλα τα στραβά εκεί.

 

__________________
4.

Αγαπημένη μου Α μπα,

διάβασα σήμερα σε μια πολύ εύστοχη απάντησή σου για την αγάπη και το πόσα αντέχει, ότι συχνά κάνουμε στις σχέσεις μας σαν παιδιά. βγάζουμε το χειρότερό μας εαυτό και νομίζουμε ότι ο άλλος είναι η μαμά μας και θα μας ανεχτεί μέχρι που τελικά το γυαλί σπάει και ο άλλος μας βλέπει σαν αντιπάλους.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς έπαθα έπειτα από μια σχέση 8 χρόνων. Μετά από ψυχοθεραπεία και πολλή δουλειά με τον εαυτό μου κατάλαβα πως συχνά τεστάρω τον άλλον που έχω δίπλα μου. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι γονείς μου απαιτούσαν πάντα από μένα να είμαι τέλεια σε όλα τα επίπεδα -κι εγώ ήμουν. Κι όταν δεν ήμουν, ακόμα και τώρα Α μπα μου που είμαι 30 χρόνων, μου βγάζουν μια ψυχρότητα και απόρριψη. Έχω λοιπόν την ανασφάλεια πως αν δεν είμαι τέλεια στο χαρακτήρα δεν αξίζω να αγαπηθώ. Οπότε στις σχέσεις μου το βγάζω αυτό. Είναι συχνά που στο νέο μου σύντροφο κάνω ό,τι και στον πρώην. Γκρίνιες, φωνές, ζήλιες, εγωισμοί. Τι ζητάω με αυτό; Δεν μου αρκεί να με πάρει με το καλό, να μου πει ότι με αγαπάει. Θέλω σκόπιμα να τον φτάσω στα όρια του και να πάρω επιβεβαίωση από το γεγονός ότι με ανέχεται. Μετά, όταν πάρω την επιβεβαίωση, νιώθω εννοείται χάλια και κατηγορώ τον εαυτό μου. Σιγά σιγά μέσα από την ψυχοθεραπεία και τον αυτοέλεγχο το έχω μειώσει πολύ, μα η σκέψη -και συνακόλουθα κάποιες υποτροπές- δεν μπορεί να μου φύγει: όταν έχεις μεγαλώσει νιώθοντας πως την αγάπη την αξίζεις υπό όρους, πώς μπορείς να αντισταθείς στην ανάγκη να δεις ότι ο άλλος σε αγαπάει χωρίς όρους, no matter what? Νιώθω πως αν αποδεχτώ ότι πρέπει να είμαι σωστή και καλή για αυτόν, θα είναι σαν να λέω στον εαυτό μου ότι τελικά, όπως και με τους γονείς μου, μόνο υπό όρους μπορώ να αγαπηθώ...

- κακομαθημένο παιδάκι

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Στενοχωριέμαι πολύ όταν λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που επισκέπτονται ήδη ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Το εννοώ: στενοχωριέμαι πολύ. Είναι εντελώς μάταιο, άχρηστο, να ρωτάς εμένα, όταν έχεις δίπλα σου επαγγελματία που σε παρακολουθεί. Έχεις καταλάβει ήδη τόσα πολλά για την συμπεριφορά σου με τη δουλειά που κάνεις. Το λιθαράκι που ίσως πάρεις από δω (αν το πάρεις) είναι εντελώς αμελητέο σε σχέση με τη κουβέντα που κάνεις στην θεραπεία.


Γιατί ένιωσες την ανάγκη να το γράψεις αυτό στο 'α μπα'; Τι σου λείπει από την θεραπεία σου; Αν δεν είναι αρκετή, ίσως χρειάζεσαι πιο συχνές επισκέψεις - σε κάθε περίπτωση, αυτά που λες εδώ, πρέπει να τα πεις αλλού. Όχι επειδή δεν θα πάρεις απαντήσεις εδώ, θα ακούσεις διάφορα στα σχόλια, ίσως. Αλλά μην ζητάς γνώμες, όταν έχεις χτίσει ολόκληρο οικοδόμημα με επαγγελματία. Είναι σα να έχεις πάει για εγχείρηση, και τώρα ρωτάς περαστικούς πώς φτιάχνουν τα γιουβαρλάκια. Θα σου πουν. Ε και;


Ως φίλη, και ως αναγνώστρια αυτού που γράφεις, θα σου πω ποια είναι η πρώτη μου σκέψη μόνο: υπό όρους μόνο μπορείς να αγαπηθείς. Κι εσύ, και όλοι μας. Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς κανένα απολύτως όριο. Κανένας δεν θα σε αγαπήσει αν φέρεσαι όπως σου κατεβαίνει στο κεφάλι, χωρίς να φιλτράρεις μέσα σου τα λόγια σου και τις πράξεις σου. Οι άλλοι έχουν συναισθήματα επίσης, όχι μόνο εσύ, και πρέπει να τα λαμβάνεις πάντα υπόψη σου, αλλιώς ούτε εσύ τους αγαπάς «αληθινά». Επειδή είχες προβλήματα με τους γονείς σου, έχεις εξιδανικεύσει την έννοια της γονικής αγάπης, και αυτό έχει επηρεάσει όλη σου τη ζωή.

__________________
5.


Καλημερα ''Α μπα''. Τον τελευταιο καιρο αντιμετωπιζω μια λυπη. Τον τελευταιο χρονο, ειχα πολλα σκαμπανεβασματα με την κολλητη μου.Αρχικα εγω απομακρυνθηκα γιατι αισθανομουν πως ειχα πεσει στα ματια της και προτιμουσε μια αλλη κοπελα την οποια ειχε μολις γνωρισει απο μενα. Βασικα ηξερα πως δεν την προτιμουσε, αλλα καταλαβες, ανασφαλειες που μοιραζοταν με εκεινη πραγματα τα οποια κανονικα ηταν για τις 2 μας. Ετσι λοιπον, εγω απομακρυνθηκα, σκεφτηκα δεν θελω τετοιες φιλες που δεν με στηριζουν (ετσι ενιωσα, τωρα νομιζω πως αν ειχα ευθεως σταφει θα με στηριζε) και με αλλαζουν με αλλες. Εκεινη προσπαθησε να τα βρουμε και ημουν ψυχρη. Μετα, αρχισαμε παλι να μιλαμε σε νορμαλ πλαισια και να εχουμε μια πολιτισμενη σχεση χωρις να ειμαστε κολλητες (ουτε να το εχουμε συζητησει). Περασαμε καποιες διακοπες μαζι και ηταν υπεροχα και τοτε καταλαβα το λαθος μου και οτι οντως εχασα την καλυτερη μου φιλη, την αδερφη ψυχη μου. Σκεφτηκα οτι δεν εχω και ουτε θα βρω αλλη τετοια με σχεση σαν αυτη που ειχαμε. Τις μιλησα, ειπα συγγνωμη, ειπα την αληθεια μου και περιμενα ανταποκριση. Εκεινη, αυτο που ειπε ειναι πως πιστευει πως εχουμε και οι 2 αλλαξει πολυ απο οταν ειμασταν αυτοκολλητες (που ισχυει) και δεν πιστευει πως μπορουμε να γινουμε οπως παλια. Δεν τσακωθηκαμε απλα μιλησαμε 1-2 φορες τυπικα-ψυχρα για ενα διαδικαστικο και απο τοτε, ακρα του ταφου σιωπη δεν μου εστειλε καν μηνυμα στα γενεθλια μου. Δεν εχω καμια εχθρα, κακια η αντιπαθεια προς εκεινη, μονο λυπη. Πες μου τι γνωμη σου, τι να κανω?

–μαριαλενα

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι για την φιλία που περιγράφεις τώρα, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, γιατί εξαρτάται και από το άλλο άτομο.


Ξέρω όμως ότι για να μην θρηνήσεις μια χαμένη φιλία χωρίς να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα από αυτό που έζησες, πρέπει να σκάψεις λίγο πιο βαθιά. Η λύπη, αν δεν κάνεις την αυτοκριτική σου, ώστε να μην επαναλάβεις το ίδιο λάθος με την επόμενη καλή φιλία, είναι απλή σπατάλη.


Έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τη λέξη «φιλία», και όσο δεν αφήνεις τους ανθρώπους ελεύθερους, θα απογοητεύεσαι συνέχεια. Θα χαλάς σχέσεις λόγων ματαιωμένων προσδοκιών, και αυτό δεν είναι κακό από μόνο του. Είναι κακό όταν οι προσδοκίες δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα.


Μην ζητάς αποκλειστικότητα από τους φίλους σου, σα να είναι σεξουαλική ή ρομαντικής φύσης η σχέση σας. Ποτέ κανείς φίλος (ούτε και σύντροφος, άλλωστε) δεν θα μπορέσει να σε καλύψει εκατό τοις εκατό για όλες σου τις ανάγκες, για να συζητήσει ό,τι θέλεις να συζητήσεις, για να ακούσει ό,τι θέλεις να πεις, για να ενδιαφερθεί για τα ίδια βιβλία, τις ίδιες παρέες, τις ίδιες δραστηριότητας. Ο άλλος άνθρωπος είναι απλώς ένας άνθρωπος! Μην ζητάς από τους φίλους να σου λύσουν το θέμα της συντροφικότητας. Η φιλία είναι παράλληλη πορεία, αλλά χρειάζεσαι πολλούς φίλους για να σχηματίσεις ένα καλό δίχτυ ασφάλειας. Διαφορετικοί φίλοι με διαφορετικές ιδιότητες, σχηματίζουν ένα δίκτυο πάνω στο οποίο μπορείς να βασιστείς.


Όπως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τα πάντα για σένα, έτσι κι εσύ δεν μπορείς να είσαι τα πάντα για έναν άλλον άνθρωπο. Μην ζητάς λοιπόν να σε έχουν πάντα νούμερο ένα, ό,τι και να γίνει, για όλες τις στιγμές της ζωής τους. Το μόνο που σε εμποδίζει να το καταλάβεις είναι ο εγωισμός σου. Αν καταφέρεις να τον βάλεις στην άκρη, θα δεις πόσο μεγάλο βάρος είναι να ζητάς κάτι τέτοιο, ή πόσο μεγάλο βάρος είναι να σου το ζητάει άλλος. Για κάποια θέματα μπορεί μια φίλη να προτιμάει μια άλλη φίλη – πρέπει να το δέχεσαι, και να το ξεπερνάς. Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, και δεν είσαι το κέντρο της ύπαρξης κανενός άλλου. Ακόμα και η μαμά σου έχει σκέψεις που δεν μπορεί ή δεν θέλει να σου πει.


Οι καλύτερες φιλίες σχηματίζονται μεταξύ ανεξάρτητων ανθρώπων. Αυτή είναι η 'πραγματική' φιλία, που κάτι μου λέει ότι είναι μια φράση που χρησιμοποιείς: όταν είσαι φίλος, ενώ θα ήταν πιο εύκολο να μην είσαι.

 

__________________
6.


αγαπητη α μπα.
Συνηθιζα να εχω τρομερο κομπλεξ με το σωμα και το βαρος μου χωρις να υπαρχει σοβαρος λογος, ημουν κανονικη προς το λεπτη. Ωστοσο, μαλλον με επηρεαζε που ενας φιλος μου με ελεγε κοροιδευτικα ''χοντρη'' για πλακα, ενω ο ιδιος ηταν πολυ αθλητικος. Ετσι, ξεκινησα απο μικρη ηλικια διαιτα, εχασα καποια κιλα, εγινα αρκετα αδυνατη χωρις να το συνειδητοποιω. Το κομπλεξ μου εμενε ομως και καμποσες φορες ειχα προσπαθησει και να μιμηθω βουλιμικες τασεις (να φαω και να παω να τα βγαλω με εμετο) αλλα απετυχα. Πλεον, θεωρω πως εχω πολυ περισσοτερη αυτοπεποιθηση και αγαπω τον εαυτο μου και το σωμα μου ωστοσο εχω πιασει τον εαυτο μου να σκεφτεται την βουλιμικη πρακτικη ξανα και να την ξαναπροσπαθει. Πιστευεις πως αυτο δεν ξεπερνιεται ποτε και ισως το κομπλεξ να μενει και να εκδηλωνεται σε διαφορες φασεις? περιμενω την απαντηση σου. Ευχαριστω χχχ

-αντρια

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Το πρώτο που πρέπει να κάνεις, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, είναι να απομακρύνεις αυτόν τον «φίλο» από τη ζωή σου, μέχρι να είσαι σε θέση να θέτεις τα όρια σου, ή και για πάντα, αν δεν έχεις όρεξη να τον κουμαντάρεις τώρα που έχουν τεθεί οι βάσεις. Δεν είναι πλάκα το κοροϊδευτικό «χοντρή» για κανέναν, πόσο μάλλον για κάποιον που έχει θέμα με το βάρος του. Κανείς δεν επιτρέπεται να σε μειώνει λεκτικά, κανείς! Ακόμα και αν νιώθεις ότι έχει δίκιο. Το δικό σου κόμπλεξ δεν δικαιολογεί την δική του νοσηρότητα. Έτερον εκάτερον. Οι λεκτικές επιθέσεις σχετικά με την εμφάνιση και τις ικανότητες σου δεν είναι ποτέ αθώες ή αστείες. Δείχνουν το λιγότερο επιθετικότητα. Δεν ξέρω τι θέματα έχει αυτός με τον εαυτό του και επιτίθεται έτσι, αλλά δεν με ενδιαφέρει, όπως δεν πρέπει να ενδιαφέρει εσένα. Είναι δικό του πρόβλημα για να το λύσει.


Μην φοβάσαι, δεν είσαι καταδικασμένη. Φυσικά και μπορείς να το ξεπεράσεις. Ήδη λες ότι έχεις κάνει βήματα. Θα κάνεις και άλλα. Είναι διαδικασία, δεν είναι διακόπτης. Μην φοβάσαι τα πισωγυρίσματα, είναι επίσης αναμενόμενα. Μην προσπαθείς όμως να το λύσεις μόνη σου, ταλαιπωρείσαι χωρίς λόγο. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο που ξέρει από διαταραχές διατροφής, και θα αλλάξει η ζωή σου σε σημείο που δεν θεωρείς πιθανό τώρα.

__________________
7.

Αγαπητη μου Α, Μπα

Ειμαι η Στελλα. Ειμαι 39 ετων, παντρεμενη με ενα παιδακι. Ζω στο εξωτερικο (Γερμανια) Ο ανδρας μου ειναι Βελγος και ειμαστε παντρεμενοι 6 χρονια τωρα. Παντρευτηκαμε μονο και μονο επειδη εμεινα εγκυος και επεμεναν οι γονεις μου, απο τους οποιους ημουν τοτε απολυτα συναισθηματικα εξαρτημενη. Το ξερω οτι ηταν λαθος. Δουλευει 40 ωρες και εγω εχω part time δουλεια, 25 ωρες. Τον σιχαινομαι, Α μπα. Κρινει την καθε μου κινηση, με αρνητικοτητα, με υποβιβασμο. Κρινει την καθε εκφραση του προσωπου μου, φοβαμαι να μιλησω και να ειμαι ελευθερη στο ιδιο μου το σπιτι. Μου ροφαει οτι ενεργεια και αισιοδοξια εχω. Πριν βρω δουλεια, με εβριζε χυδαια, οραγματα που δε μπορω καν να γραψω. Μου ερχονται δακρυα και σφιγγεται το στομαχι μου που τα σκεφτομαι. Με ελεγε τεμπελα, οτι δε προσφερω τιποτε και οτι ειμαι αχρηστη, εστω και αν γυριζε παντα σε ενα πεντακαθαρο σπιτι, με ετοιμο δειπνο και τακτοποιημενο σε ολα του παιδι. Δε μιλαει και δεν επικοινωνει. Ειναι ολη μερα στη δουλεια και μετα στο λαπτοπ του να παιζει παιχνιδια. (Δε με ενδιαφερει αν με απατα ή οχι, ειλικρινα χεστηκα. Αρκει που μ'αφηνει ησυχη) Δε κανει απολυτως τιποτε στο σπιτι-δεν υπερβαλλω. Τι-πο-τε. Ολα απο μενα περνανε, εστω και αν δουλευω και εγω πλεον. Δε κανει τιποτε με τον γιο μας, το πρωι σηκωνομαι καθημερινα στις 6 για να τον ετοιμασω για το σχολειο, επειδη στις 7.30 πρεπει να φυγω στη δουλεια. Παραλαμβανει καθημερινα ενα ετοιμο, καθαρο παιδι και το μονο που κανει ειναι να τον αφηνει στο σχολειο και αυτο, επειδη εγω δουλευω τοτε. Τα Σαβ/κα, παλι εγω τον παω βολτες, παιδικη χαρα, παρκο κτλ. Ολα εγω. Βαρεθηκα, Α μπα. ΒΑΡΕΘΗΚΑ. Δεν ειμαι τελεια, δεν υποστηριζω οτι ειμαι σε καμια περιπτωση, πολυ πιθανο να εχÎ�ι και αυτος πραγματα να πει για μενα. Αλλα δε με νοιαζει πλεον, ειμαι μουδιασμενη, ειμαι αδιαφορη. Προσπαθησα στην αρχη του γαμου μας (2ο χρονο) να του πω για συμβουλο ζευγαριων. Για θεραπεια, μαζι, να προσπαθησουμε να φτιαξουμε τον γαμο μας. Σε ολα ηρθα αντιμετωπη με εναν τοιχο. Πλεον, δε με νοιαζει αυτος ο ανθρωπος. Μπορει να πεθανει το επομενο λεπτο και δε θα νιωσω απολυτως τιποτε. Θελω να παρω διαζυγιο και να ζησω μονη μου, να προσπαθησω να ειμαι ευτυχισμενη και για μενα και για το παιδι μου αλλα φοβαμαι. Εχω μεν part time δουλεια, η οποια δε πληρωνει αρκετα για να μεινω μονη και επισης, ειμαι σε αλλη χωρα, χωρις οικογενεια, χωρις φιλους και ουσιαστικη υποστηριξη. Εκανα ολες τις λαθος επιλογες και τωρα δε ξερω τι να κανω και πληρωνω αυτα που διαλεξα. Καλα να παθω, δε θελω τον οικτο κανενος, λυσεις και αποψεις θελω. Εσυ τι λες; Σ'ευχαριστω.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ

Μπορεί να είσαι μακριά από τους φίλους και τους γονείς σου, αλλά αυτό είναι ταυτόχρονα καλό και κακό. Είσαι μακριά από τους γονείς, οπότε δεν μπορούν να σε βοηθήσουν – είσαι μακριά από τους γονείς, οπότε δεν μπορούν να σε κουρελιάσουν συναισθηματικά από τις ενοχές, τα παράπονα και τη γκρίνια που συνοδεύει ένα διαζύγιο. Αν σε ανάγκασαν να παντρευτείς επειδή έμεινες έγκυος, χωρίς να λογαριάζουν ποιος θα είναι ο άντρας σου, δε νομίζω ότι ξαφνικά θα μεταμορφωθούν σε γονείς όλο κατανόηση τώρα που θέλεις διαζύγιο. Επίσης, είσαι μακριά από τη χώρα σου, και αυτό είναι κακό, αλλά είσαι σε μια οργανωμένη και ισχυρή χώρα με δομές, και αυτό είναι πολύ καλό.


Πρώτα θα ψάξεις να βρεις δικηγόρο για να μάθεις τι δικαιούσαι ως χωρισμένη και πώς θα γίνει να χωρίσεις με την ελάχιστη δυνατή ταλαιπωρία. Όταν σιγουρευτείς ότι κατάλαβες καλά τη νομοθεσία, τα δικαιώματα σου, και την διαδικασία και καταστρώσεις χρονοδιάγραμμα διαζυγίου (θα χρειαστεί δουλειά από σένα, ίσως στοιχεία που τώρα δεν έχεις), τότε θα ψάξεις για δουλειά και για παιδικούς σταθμούς. Μετά, θα ζητήσεις διαζύγιο.


Εφόσον τα κάνεις όλα έτσι κι αλλιώς μόνη σου, χωρίς καμία βοήθεια, το τυπικό έχει μείνει. Στο Βέλγιο είσαι, τα λεφτά θα τα βρεις. Έχουν χωρίσει γυναίκες με πολύ περισσότερα εμπόδια και προβλήματα. Μην περιμένεις υποστήριξη από κανέναν, μην χρησιμοποιείς αυτό το επιχείρημα για την απραξία σου, κανείς δεν έχει υποστήριξη για τέτοια θέματα. Το διαζύγιο είναι μοναχική διαδικασία. Από τότε που έκανες παιδί, εσύ είσαι αυτή που πρέπει να προστατεύει άλλους. Όλα μπορείς να τα καταφέρεις, και θα δεις ότι αν κάνεις την αρχή, θα παραξενευτείς πόσο εύκολα θα γίνουν τα υπόλοιπα.

47

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

19 σχόλια
Νο 7Στη Γερμανία που ζεις υπάρχουν πάρα πολλές δομές υποστήριξης και πολλοί τρόποι να κάνεις γνωριμίες, π.χ. με άλλες μαμάδες, ,ωστε να μη νιώθεις μόνη σου. Πρέπει να φύγεις από αυτόν τον γάμο. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις οικονομικά. Το παιδί σου χρειάζεται περισσότερο ένα περιβάλλον υγιές ψυχολογικά από την οικονομική άνεση που προσφέρει ένας παραπάνω μισθός.
Λένα, εξαιρετική απάντηση στο 7! Αγαπητή 7, κουράγιο, σκέψου οτι είσαι σε μια πολύ οργανωμένη χώρα που θα σε υποστηρίξει και όλα θα βρουν το δρόμο τους. :)
#7Στέλλα, αν το θέμα σου είναι η γλώσσα υπάρχουν πλέον αρκετοι Έλληνες δικηγόροι στην Γερμανία. Επίσης μπορείς να απευθυνθείς στο Jugendamt η στο pro familia στην περιοχή σου. Αν είσαι σε μεγάλη πόλη μια ανίχνευση στην εκεί ελληνική κοινότητα για τυχόν Έλληνες κοινωνικούς λειτουργούς δεν θα πάει χαμένη. Στο Βερολίνο π.χ. Τώρα που το έψαξα είναι tospiti. Εύχομαι να βρεις τη δύναμη για μια νέα αρχή, κανένας δεν αξίζει μια τέτοια σχέση.
Λένα, γιατί τέτοια αλλαγή στην σελίδα;Νομίζω ότι είναι κουραστικό και αντιαισθητικό αυτό το "Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΠΑ" με τεράστια bold γράμματα. Άσε που είναι και αντι- Αμπικό !
#3 Ελληνική οικογένεια. Μια φράση, μια ιστορία. Νομίζω πως ανέκαθεν η οικογένεια ήταν ένας ισχυρός θεσμός σε όλες τις κοινωνίες. Έχω συναντήσει πολλούς πολιτισμούς όπου η χειριστικότητα και η συναισθηματική εκμετάλλευση των γονέων απέναντι στα παιδιά είναι πάρα πολύ χειρότερη από εκείνη των ελληνικών δεδομένων. Όχι δηλαδή ότι κι εμείς πηγαίνουμε πίσω. Που οι ελληνίδες μανάδες μεγαλώνουν γιους που ούτε οι ίδιες δε θα ήθελαν για δεσμό και που οι γυναίκες εν έτει 2016 λογοδοτούν στην πεθερούλα. Ή γονείς που ασκούν ψυχολογική βία για να περάσει το δικό τους το οποίο θα είναι "σωστό" στα μάτια της κοινωνίας. Μια θεία μου έκανε 10 ολόκληρα χρόνια για να το πάρει απόφαση να χωρίσει και όλα αυτά επειδή η θρήσκα μάνα της θεωρούσε (και προφανώς της είχε χώσει βαθιά την ιδέα στο κεφάλι) πως το να χωρίζεις είναι ανήθικο.
#7 Μια απόφαση δρόμος είναι η ελευθερία σου. Πήγαινε σε δικηγόρο και μη φοβάσαι γιατί αυτό πρέπει να συμβαίνει αν δεν έχεις φύγει ήδη. Αν τουλάχιστον δε σέβεσαι τον εαυτό σου σεβάσου το παιδί σου που αν δεν πάρεις διαζύγιο θα ζει με έναν πατέρα-τύραννο και μία μονίμως θλιμμένη μάνα-δούλα. Έτσι θες να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου;
#2.θέλεις να πας σε ψυχολόγο,για να σου αλλάξει το λογισμικό,ώστε να είσαι συμβατή με το σύντροφο σου;Κάποιοι θέλουν παιδιά και κάποιοι όχι.Με ή χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγου,πρέπει να αποδεχτείς,ότι άνθρωποι με διαφορετική άποψη σ'αυτό το θέμα,πολύ δύσκολα μπορούν να συμπορευτούν.Βρίσκω πιο ρεαλιστικό να αναζητήσεις κάποιον,που ομοίως δεν επιθυμεί παιδιά,από το να αλλάξεις στάση ζωής,να προσπαθήσεις με το ζόρι να ξυπνήσεις το μητρικό σου φίλτρο και να ακυρώσεις ό,τι ονειρεύεσαι για σένα,προκειμένου να είσαι ζευγάρι με κάποιον,που θέλει άλλα πράγματα.
#7 Υπάρχουν φίλοι που μας διαβάζουν από Γερμανία,η Τσουμπλέκια,αν δεν απατώμαι και ο Alex de Bonn ,νομίζω, και άλλοι ενδεχομένως.Θα μπορούσαν ίσως να δώσουν τα φώτα τους ως προς τις υπηρεσίες στις οποίες δύνασαι να απευθυνθείς. Θα ήταν μία καλή ιδέα να προσανατολιστείς σε κρατικές δομές εκεί.Φαντάζομαι ότι μιλάς πολύ καλά την γλώσσα πλέον και αισθάνεσαι αρκετά δυνατή για να ξεκινήσεις την τυπική διαδικασία απαγκίστρωσης από αυτήν την κατάσταση.Θα χρειαστείς ψυχολογική στήριξη,κατ αρχήν για να μην μπεις στον πειρασμό να υπαναχωρήσεις.Είναι δεδομένο ότι οφείλεις να απομακρυνθείς για να διασφαλιστεί η ψυχική υγεία του παιδιού και η δική σου.Το πρακτικό μέρος, χρήματα,δουλειά και ό,τι άλλο προκύψει ,θα πρέπει να το σχεδιάσεις πολύ προσεκτικά.Έχει τεράστια σημασία η πόλη στην οποία κατοικεις,δεν ξέρω αν μπορείς να συνδεθείς και να αναφέρεις την πόλη,θα βοηθούσε πάρα πολύ.Άλλο Βερολίνο και άλλο Münster.Φίλους δεν ξέρω αν θες να βρεις μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινότητας στην πόλη σου.Μπορεί για τους λόγους σου,να μην θες να έχεις καμία επικοινωνία με Έλληνες.Ακούγεσαι απομονωμένη πάντως και αυτό φαίνεται να σε απασχολεί, επομένως πρέπει να κινηθείς προς την κατεύθυνση του να δημιουργήσεις φιλικές σχέσεις, είτε με άλλους ξένους,είτε με Έλληνες ,είτε με Γερμανούς. Επίσης,εξέτασε το ενδεχόμενο να μετακομίσεις,αν βρεις δουλειά, μήπως αυτό είναι καλύτερο για σένα και για το παιδί ,σε άλλη γερμανική πόλη ή αλλού,Αυστρια ας πούμε,η οποία είναι επίσης γερμανόφωνη, με καλό βιοτικό επίπεδο.Εσύ ξέρεις τις επαγγελματικές σου δυνατότητες. Μην μένεις στάσιμη και μόνη. Αναζήτησε βοήθεια,πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα θελήσουν να βοηθήσουν, με τον τρόπο τους,ακόμα και σε μία χώρα όπως η Γερμανία.Βρες ένα σημείο αναφοράς,ψυχολόγο,φίλους και νομική αρωγή και πέρασε στην επόμενη φάση της ζωής σου.Θα πρέπει να μπορέσεις να διαχειριστείς αυτή την αλλαγή στη ζωή σου.
rosa nera, η Λένα έχει δίκιο, το πιο σημαντικό που έχει να κανει η Στέλλα είναι να συμβουλευτεί δικηγόρο (και νομίζω σε όποια πόλη και να μένει, είναι πολύ πιθανό να βρει κάπου κοντά της έλληνα/ελληνόφωνο δικηγόρο). Εφόσον κανένας από τους δύο δεν είναι Γερμανός και υπάρχει και παιδί, η υπόθεση είναι για εξειδικευμένο νομικό. Επειδή δεν ξέρουμε πόλη, δεν μπορώ να προτείνω κάποιον φορέα δυστυχώς.Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο, η κοπέλα πρέπει να μη διστάσει να αναζητήσει βοήθεια, δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα μπει στον κόπο να σε στηρίξει- ας μη θεωρεί τους συναδέλφους και τους γείτονες πχ απόμακρους. Προσωπικά εξεπλάγην όταν με βοήθησαν άνθρωποι που νόμιζα ότι ήταν εντελώς "κρύοι" απέναντί μου!
# 2 Μας έχουν βάλει στο κεφάλι (ποιοί, πώς, γιατί είναι θέμα άλλης κουβέντας και δεν θέλω να μακρηγορώ) ότι ο απώτατος, ο πιο νομιμοποιητικός σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου στη γη είναι η αναπαραγωγή. Το οποίο αν το σκεφτείς λογικά δεν είναι καν σκοπός, είναι ένας αυτοσκοπός, μια ταυτολογία, δηλ. ζω για να αναπαράγομαι. Παρόλο που ο άνθρωπος παίζει να είναι το μόνο πλάσμα που έχει πολύ καλύτερους λόγους για να ζει. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην θέλεις να κάνεις παιδιά όπως και να θέλεις να κάνεις παιδιά. Η επιλογή είναι απόλυτα προσωπική και δικαιολογημένη, γιατί ως άνθρωποι έχουμε ακριβώς αυτό: το δικαίωμα επιλογής.Προσωπικά ούτε εγώ έχω κάνει παιδιά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο με εσένα.
#7 Φίλη, ακολούθησε τις συμβουλές της Λένας! Πάρε διαζύγιο, και παράλληλα ψάξε για μια δουλειά με περισσότερα χρήματα. Απελευθερώσου από αυτή τη μίζερη ζωή όπως την περιγράφεις, επαναπροσδιόρισε τα θέλω και τους στόχους σου και ακολούθησέ τα. Και κάτι αγαπημένο από τον Κωστή Παλαμά από το ποίημα του "Ο 12λογος του γύφτου":"Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσει, πιο βαθειά στου κακού τη σκάλα, για τ` ανέβασμα ξανά, που σε καλεί, θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!, τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!".
Ναι Σουβλίτσα, στέλνει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Μετά από τον πάτο, ακολουθεί η λύτρωση και αναγέννηση!Μετά από τον ξεπεσμό και την ταπείνωση, η αδούλωτη ψυχή γκρεμίζει το σάπιο και κτίζει το καινούργιο, το λυτρωτικό.
"Αυτή είναι η 'πραγματική' φιλία, που κάτι μου λέει ότι είναι μια φράση που χρησιμοποιείς: όταν είσαι φίλος, ενώ θα ήταν πιο εύκολο να μην είσαι."Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος αυτό, το διαβάζω ξανά και ξανά αλλά δε νομίζω πως καταλαβαίνω. Τι σημαίνει ενώ θα ήταν πιο εύκολο να μην είσαι;
Αυτο που εγω καταλαβαινω ειναι οτι ο πραγματικος φιλος ειναι αυτος που μενει ενεργα σε μια φιλια ακομα και οταν οι συνθηκες ειναι πολυ δυσκολες. Οπως για παραδειγμα οταν ο φιλος περναει μια προσωπικη δυσκολια, πχ. μια αρρωστια, ενα προσωπικο αδιεξοδο κτλ.
Κι εγώ το διάβασα αρκετές φορές για να το καταλάβω. Η αμπα χρησιμοποιεί τη φράση 'πραγματική φιλία' καταχρηστικά, χωρίς να ασπάζεται στην πραγματικότητα την ύπαρξη του όρου (όπως ήδη ξέρουμε άλλωστε)και μετά το κόμα ουσιαστικά εξηγεί πως το κάνει γιατί θεωρεί ότι η ερωτήσασα θα χρησιμοποιεί και θα καταλαβαίνει αυτό τον όρο,κάτι που η αμπα συμπέρανε από την ιδιοσυγκρασία της σύμφωνα με τα λεγόμενά της. Της μιλάει με λίγα λόγια στη γλώσσα της για να καταλάβει τι εννοεί.
Ότι εφόσον διαχωρίζεις τους φίλους σε "πραγματικούς" και "μη πραγματικούς" καλύτερα είναι να μην έχεις καν φίλους γιατί δεν κάνεις για το άθλημα.
Ωχ, λάθος επεξήγηση έδωσα. Άλλο ρωτάς άλλο εξηγώ γιατί έκρινα εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο,τι δεν κατάλαβα εγώ δηλαδή. Σ αυτό που όντως ρωτάς καταλαβαίνω ότι εννοεί πως όταν στ'αλήθεια θες να είσαι φίλος με κάποιον, αυτό θα πρέπει να διέπεται κι από το να δέχεσαι καταστάσεις που δεν είναι πάντα το καλύτερό σου, να κάνεις υποχωρήσεις και να κάνεις πράγματα για τον άλλον που μπορεί και να σε ξεβολεύουν , αλλά αυτά είναι που απαιτούνται για τη διατήρηση των ισορροπιών και αυτά που νιώθεις ότι θες να κάνεις για να έχεις έναν άνθρωπο που εκτιμάς στη ζωή σου. Δηλαδή πράγματα που είναι πιο δύσκολο να κάνεις παρά να μην έκανες τίποτα απολύτως(να μην είσαι δηλαδή).
Όταν ακούω τη φράση "πραγματική φιλία" καταλαβαίνω "passive-aggressive φιλία" που έλεγε κι η γιαγιά μου. Γίνεται αυτόματα δεν μπορώ να το ελέγξω. Σε καλεί ας πούμε μια φίλη για καφέ αλλά δε θες να πας γιατί θα αναλύει τα ζώδια του μήνα, θα θάβει την αδερφή/φίλη/συνάδελφο για 372η φορά αυτήν την εβδομάδα, θα σου πετάει μπηχτές για το πόσο "κομμένη" φαίνεσαι, θα σου κάνει 1-2 ερωτήσεις έτσι για τα μάτια του κόσμου και πριν προλάβεις να πεις 10 λέξεις θα συνεχισει το μονόλογο. Δεν θέλεις να πας, αλλά τελικά πηγαίνεις γιατί είσαι "πραγματική" φίλη.
de sou lew, κι εγώ κόλλησα κάπως μ'αυτό. Διάβασα και τα σχόλια. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η άνω και κάτω τελεία μάλλον το μπέρδεψε κάπως. Το "όταν είσαι φίλος, ενώ θα ήταν πιο εύκολο να μην είσαι", απ'ό,τι κατάλαβα, είναι επεξήγηση στην πρώτη πρόταση (τι είναι πραγματική φιλία) και όχι στο ενδιάμεσο κομμάτι ("που κάτι μου λέει ότι είναι μια φράση που χρησιμοποιείς") παρόλο που μ'αυτό συνδέεται και το οποίο μάλλον λειτουργεί παρενθετικά.Αν η απορία σου είναι αυτό που λένε τα άλλα σχόλια, φαντάζομαι απαντήθηκε.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΛΥ ΤΣΕΡΥ#3 Η ελληνική κοινωνία έχει πλάσει ανθρώπους που θέλουνε να τρώνε φασολάδα αλλά στον κόσμο πρέπει να λένε ότι τρώνε αρνάκι καπαμά. Για να μην πει.Είμαστε ο,τι λέει ο κόσμος (εξού και η πληθώρα των κόμπλεξ τύπου με είπαν ξινή άρα είμαι ξινή και τώρα βρίσκομαι υπό ψυχολογική παρακολούθηση για να το ξεπεράσω,περίπου όπως το #6) και πράττουμε ώστε να μη λέει ο κόσμος ακόμα κι αν καταπιέζουμε την προσωπική μας βούληση και ελευθερία,με συνέπεια την ίδια μας τη μιζέρια (βλέπε #7). Κι όταν κάποια στιγμή κοιτάξουμε μέσα μας και καταλάβουμε πραγματικά τι θέλουμε, κι αυτό αποκλίνει από τις νόρμες, τότε νιώθουμε ότι είμαστε απόκληροι και περιθωριακοί, που λογικό να μην τους σέβονται οι άλλοι και να έχουν το δικαίωμα να τους εξαπατούν λόγω αυτού(βλέπε #2) . Τέλος, πρέπει να έχουμε πάντα την πλήρη αποδοχή των άλλων και να είμαστε το κέντρο του σύμπαντος σε όλες ανεξαιρέτως τις περιστάσεις, εναλλακτικά κάτι κάνουμε λάθος και δεν αξίζουμε δεκάρα τσακιστή.(βλέπε #4 και #5)
#3 Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις για τις σχέσεις γονιών -παιδιών. Εκείνο που θέλω να προσθέσω είναι πως με τις ερωτήσεις που έρχονται εδώ, εγώ τουλάχιστον, συνειδητοποίησα πως ούτε οι σχέσεις μεταξύ του ζευγαριού έχουν αλλάξει σημαντικά. Π.χ. Βλεπουμε πως ο επιμερισμός των καθηκόντων στο σπίτι αλλά και ως προς τα παιδιά παραμένει όπως παλιότερα, ουσιαστικά δηλαδή δεν υπάρχει. Πολύ συχνά όλα αυτά βαρύνουν αποκλειστικά τις μητέρες ακόμα και αν εργάζονται και ο πατέρας θεωρεί την ανατροφή των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού διαδικασίες στις οποίες συμμετέχει αν και εφόσον το επιθυμεί και όταν το κάνει περιμένει ειδική αναγνώριση γι αυτό. Χωρίς να είμαι ειδικός θα ολοκληρώσω λέγοντας πως αυτή η οικογενειακή δομή ευθύνεται και για πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη συνέχεια τα παιδιά.
Κι εγώ πιστεύω,ότι συχνά ο πατέρας λείπει από την εικόνα.Η μάνα είναι εκείνη,που παλεύει με όλα.Κι εκεί αρχίζουν τα γλέντια.Άνθρωπος είναι και δεν αντέχει.Πέρα απ'το πρακτικό κομμάτι,την κούραση δηλαδή,επειδή αναλαμβάνει πολλές υποχρεώσεις,η περιορισμένη συμμετοχή του συζύγου,τον αδειάζει στα μάτια της.Είναι εξουθενωμένη,απογοητευμένη και μόνη.Πολλές φορές βρίσκει δεκανίκι στα παιδιά.Εκείνα έρχονται να καλύψουν το κενό του πατέρα και του συζύγου.Αναλαμβάνουν ένα ρόλο,που δεν τους αντιστοιχεί.Κι όμως νιώθουν υποχρεωμένα να τον σηκώσουν,γιατί απλά δε θέλουν να βλέπουν τη μάνα τους δυστυχισμένη.Ανεπιτυχώς βέβαια.Και με τον πατέρα πώς να συγκρουστούν;Η ίδια η μάνα,που υποφέρει από την ανεπάρκεια του και συχνά το εκδηλώνει,παράλληλα και την ανέχεται και κρατάει ψηλά την εικόνα του σαν το λάβαρο της οικογένειας.Φυσικά δε συμβαίνουν αυτά σε κάθε οικογένεια.Όταν όμως συμβαίνουν,τα παιδιά εύκολα συνθλίβονται μέσα σε όλο αυτό.
2# Τα παιδιά σίγουρα δεσμευουν κάποιους βαθμούς ελευθερίας του ζευγαριού και αρκετούς οικονομικούς πόρους του για πολλά χρόνια για να μην πω ισοβιως. Παράλληλα όμως ταξιδευεις στον κόσμο τους και έχεις τη χαρά της παρέας τους και της ανατροφης τους. Δεν υπάρχει ξεκάθαρος λόγος για να κάνει ή να μην κάνει κάποιος παιδιά. Απλά το θέλει ή όχι. Πλέον, για τις γυναίκες που δεν επιδιώκουν τη μητρότητα, επικρατεί σιγά σιγά ο ορθοτερος όρος childfree αντί για το στερητικο childless. Κάθε γυναίκα πρέπει να ζει με ελευθερία και όχι πιεσμένη από κοινωνικές επιταγές. Απλά πρέπει να βρεις ένα σύντροφο που θα ασπαζεται αυτήν την επιλογή ώστε να ζήσετε με αρμονία και να μην πληγώσετε ο ένας τον άλλον μελλοντικά. Πολλά φιλιά και καλά ταξίδια.
Ένας λόγος για να κάνει κάποιος παιδί, που θεωρώ τον καλύτερο, είναι γιατί θέλει απλά ν' ανακατέψει το DNA του με της συγκεκριμένης γυναίκας/άντρα που γουστάρει κι είναι ερωτευμένοι(natural, physical impulse X 2 = love child).
#2 Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ξέρεις πως δεν θέλεις παιδιά. Κάποιοι το μαθαίνουν όταν είναι πολύ αργά και καταλήγουν δυστυχισμένοι, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα γι' αυτό, γιατί το παιδί όταν γίνει δεν ξεγίνεται.Κι εγώ δεν θέλω για τους ίδιους λόγους. Δεν θέλω να θυσιάσω χρόνο και χρήμα, θέλω να κάνω ταξίδια, δεν θέλω έναν άνθρωπο κολλημένο πάνω μου κι εξαρτημένο από εμένα στο 100%. Τις αποφάσεις για τη ζωή σου θα τις πάρεις εσύ. Θα βρεις κι έναν συνοδοιπόρο που θα θέλει τα ίδια πράγματα με εσένα και θα προχωρήσεις τη ζωή σου μακριά από κοινωνικές συμβάσεις
Εμένα πάλι μου την έσπασε λίγο γιατί νόμιζα ότι μετά θα διαβάσω και την απάντηση ενός καλεσμένου, όπως της Ίρις πρόσφατα. Και απογοητεύτηκα που δεν είχε κι άλλο...
#2 Αν η κατασταση ηταν αντιστροφη: ο συντροφος δεν θελει παιδια, εσυ ομως θελεις οπωσδηποτε και ξυπνουσες ξημερωματα λεγοντας θελω να κανω παιδια, θα πιστευες οτι εχει προβλημα που θελεις? Αυτο που θελω να πω, ειναι οτι μερικες φορες νομιζουμε οτι εχουμε προβλημα επειδη οι επιθυμιες μας παρεκκλινουν απο τη νορμα. Ειναι απολυτως φυσιολογικο να μη θελεις παιδια, οπως απολυτως φυσιολογικο ειναι το να θελεις.
7Καθώς η κοπέλα είπε ότι μένει Γερμανία, θυμήθηκα οτι μια Ελληνογερμανίδα φίλη μου με παιδί, όταν χώρισε στην Ελλάδα, μετακόμισε στη Γερμανία μόνη της και το γερμανικό κράτος της παρείχε σπίτι (ή καποια χρήματα για το ενοίκιο) και δωρεάν παιδικό σταθμό για το παιδί, σαν βοήθεια που παρέχουν στις single mothers. Έχει δίκιο η Λένα. Μέσα σε όλα είσαι πολύ τυχερή που ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία που έχει χτίσει εδώ και πολλά χρόνια σωστές δομές για την υποστηριξη ανθρώπων της δικής σου κατάστασης. Καλό κουράγιο!
#2"δεν θέλω να κάνω παιδιά. Θεωρώ οτι είναι βάρος, οτι θα με κρατήσουν πίσω, δεν θα μπορώ να κάνω πράγματα που αγαπώ, δεν θα μπορώ να ταξιδέψω όπως τώρα."σωστα θεωρεις.τα παιδια ειναι για ανθρωπους που ειναι διατεθιμενοι να στερηθουν παρα πολλα για να κερδισουν καποια αλλα που ερχονται με την ελευση ενος παιδιου.αν εσυ τα "αλλα", δεν τα βλεπεις η δεν σε αφορουν, γιατι να κανεις παιδια? δεν ειναι υποχρεωτικο!το αξιοπεριεργο ειναι το πως μπλεκεις παντα με ανδρες που σε παρακαλανε να γινεις μανα.ο κοσμος ειναι γεματος με ανδρες που δεν θελουν υποχρεωσεις και δεσμευσεις. εσυ γιατι δεν τους βλεπεις??
Οι ανδρες που δεν θελουν ουτε υποχρεωσεις ουτε δεσμευσεις, συνηθως δεν θελουν να παντρευτουν/συγκατοικισουν/εχουν μονιμη συντροφο. Γιατι μπερδευεις την επιθυμια να μην θελει καποιος παιδι με το να μην θελει να δεσμευτει γενικοτερα με εναν ανθρωπο?
παρεξηγησες.δεν εννοω να δεσμευθουν με μια γυναικα. αυτο ολοι το θελουν οταν βρουν καποια που τους αρεσει. ρννοω τις δεσμευσεις που προκυπτουν απο την αποκτηση παιδιων η/και τον γαμο.
Ο κόσμος δεν είναι καθόλου γεμάτος με άνδρες που δεν θέλουν δεσμεύσεις. Εκτός αν μιλάμε για φοιτητές. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θέλουν παιδιά, και αυτό δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου ανάλογα με το φύλο. (Η μόνη διαφορά είναι το άγχος για το πόσο γρήγορα χρειάζεται να επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας οικογένειας, που στις γυναίκες είναι συχνά εντονότερο λόγω φυσικών & κοινωνικών παραγόντων.)Όταν ένας άντρας λέει ότι δεν θέλει δεσμεύσεις, 9/10 φορές εννοεί "τώρα που είμαι 23" ή "δεν θέλω μ'εσένα". Όπως κι όταν δεν θέλει δεσμεύσεις η γυναίκα, δηλαδή.Είναι δύσκολο να βρεις άνθρωπο (οποιουδήποτε φύλου) που μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θέλει τη δέσμευση της μακροχρόνιας σχέσης, χωρίς τα παιδιά. Δεν υπάρχει τίποτε αξιοπερίεργο σε αυτό.
αν σκεφθεις οτι οι μισοι γαμοι οδηγουνται σε διαζυγιο , θα συνειδητοποιησεις ποσοι ανδρες (και γυναικες) ειναι χωρισμενοι με παιδια και δεν θελουν αλλα. επι[λεον πολλοι δεν θελουν για πολυ περισσοτερα χρονια απο τα 23 που λες... προσωπικα δεν γνωριζω ανδρες πριν απο τα 35 να θελουν αμεσα παιδια.για την δεσμευση, εννοω την δεσμευση που προκυπτει απο τα παιδια.με μια γυναικα ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ και δεν δεσμευεται μονο οποιος δεν την θελει αρκετα.
@frannyΠιστεύω ότι το ορόσημο για τον άνδρα είναι τα 30 με 35 όπου γεννιέται η επιθυμία να διαιωνίσει το είδος του. Σπάνιο πριν τα 30 και από πλευράς οικονομικού αλλά και συναισθηματικού κατασταλλάγματος. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε, γυναίκες και άνδρες, να γίνουμε γιαγιάδες και παππούδες στα 50 μας.
"Ο κοσμος ειναι γεματος με ανδρες που δεν θελουν υποχρεωσεις και δεσμευσεις. εσυ γιατι δεν τους βλεπεις??"Στις περισσότερες περιπτώσεις η γυναίκα έχει το μεγαλύτερο (αν οχι όλο) το μερίδιο φροντίδας των παιδιών,οπότε πολλοί άντρες δεν το βλέπουν καταναγκαστικά σα δεσμευσή τους (τουλάχιστον οχι στον ίδιο βαθμό που το βλέπουν οι γυναίκες).
η δεσμευση οσον αφορα οικονομικες υποχρεωσεις (πολλω δε μαλλον στην τωρινη οικονομικη συγκυρια), αλλα και την ζωη του ζευγαριου ,εξοδους, ταξιδια, ξεγνοιασια, ειναι κοινη, οσο και να επιβαρυνεται η γυναικα.
Εγώ πιστεύω ότι είναι ελάχιστοι οι άνδρες που δεν έχουν την επιθυμία κάποια στιγμή στην ζωή τους να αποκτήσουν κάποιον απόγονο. Γι' αυτό και νυμφεύονται ή συμβιώνουν. Για την γυναίκα, επειδή είναι αυτή που επωμίζεται όλο το βάρος, είναι πιο λογικό να θέλει μεν την συμβίωση αλλά χωρίς απογόνους. Αλλά στο ότι είναι γεμάτος ο κόσμος με άνδρες που δεν θέλουν υποχρεώσεις και δεσμεύσεις θα διαφωνήσω. Ειδικά για το θέμα των απογόνων, θα τολμούσα να πω ότι οι άνδρες το θέλουν περισσότερο, ακριβώς επειδή δεν είναι αυτοί που -παραδοσιακά- τραβάνε το μεγαλύτερο ζόρι. Το θέμα είναι στην ταύτιση των επιθυμιών, όχι το τι κάνουν όλοι οι άνδρες ή το τι θέλουν όλες οι γυναίκες.
@ Franny, HaifischnetΗ δικές μου εμπειρίες προσομοιάζουν με της Haifischnet . Δεν ξέρω αν η αιτία είναι αυτή που περιγράφει (δεν αποκλείω πάντως να ισχύει σε αρκετές περιπτώσεις, ειδικά κρίνοντας από πολλούς άντρες που βλέπω να μη συμμετέχουν καθόλου στο μεγάλωμα των παιδιών – γι’ αυτούς μοιάζει με επένδυση χαμηλού ρίσκου: με μίνιμουμ παροχές εξασφαλίζουν την δημιουργία απογόνων, με όλη την προσωπική και κοινωνική επιβεβαίωση που αυτή συνεπάγεται).Σε κάθε περίπτωση, κυρίως γυναίκες συναντώ να είναι πραγματικά ανένδοτες στο θέμα παιδιά. Οι άντρες ενίοτε χλιαροί, σπανιότατα αρνητικοί. Ακόμη κι όσοι δεν βιάζονται το έχουν συνήθως ως αυτονόητο σενάριο στο νου τους για «το μέλλον» - όποτε κι αν είναι αυτό το μέλλον.Για τους χωρισμένους με παιδιά έχεις δίκιο Franny, αλλά ακόμη κι αυτοί όχι σπάνια θέλουν κι άλλο παιδί. Κυρίως, όμως, τα παιδιά ίσως επιβάλλουν στον γονιό πολλούς από τους περιορισμούς που εκείνη θέλει να αποφύγει στη ζωή της.
ΑΛΛΟ το "καποια στιγμη στην ζωη τους", κι ΑΑΑΑΛΛΛΟ το κανοντας μια σχεση να θεωρουν προαπαιτουμενο την δημιουργια οικογενειας οπως θεωρουν παρα πολελς γυναικες αναπαραγωγικης ηλικιας...εκει ειναι η διαφορα μας.γνωρισες ποτε ανδρα που θα σε χωριζε αν δεν ηθελες να κανετε παιδια???εγω , οχι.
Έχω αυτοπροσώπως χωρίσει από άνδρα επειδή δεν ήθελα παιδιά. Δεν ξέρω πότε θα μπορούσε να πάρει την ίδια απόφαση εκείνος - καθότι παρέμενε απόλυτα πεπεισμένος ότι θα με μεταπείσει. Του ήταν αδύνατον να συλλάβει την ιδέα του να μη θελήσω ποτέ.