Γνώσεις τόσο άχρηστες όσο και ακριβές

Γνώσεις τόσο άχρηστες όσο και ακριβές Facebook Twitter
23

Έστω ότι σας έλεγα πως κάποιο πανεπιστήμιο σκοπεύει να εγκαινιάσει μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, που από πλευράς ουσιαστικής μορφωτικής αξίας είναι παντελώς άχρηστο. Π.χ. θα εκπαιδεύει τους φοιτητές να μαθαίνουν απ' έξω όλους τους τηλεφωνικούς καταλόγους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Έστω ακόμα ότι σας έλεγα πως το εν λόγω πανεπιστήμιο θα χρεώνει υψηλά δίδακτρα για όσους θέλουν να το παρακολουθήσουν και θα απαιτεί από αυτούς να βρίσκονται στους χώρους της σχολής όλη την ημέρα, παπαγαλίζοντας τηλεφωνικούς καταλόγους. Τέλος, έστω όλα τα πιο πάνω αποτελούν κοινή γνώση μεταξύ γονέων, φοιτητών και εργοδοτών.

Ερώτημα: Μπορείτε να φανταστείτε οι θέσεις σε ένα τέτοιο πρόγραμμα σπουδών να γίνονται ανάρπαστες και οι πτυχιούχοι να μονοπωλούν τις καλές διευθυντικές θέσεις εργασίας σε κλάδους όπως ο τραπεζικός, ο ναυτιλιακός, ο βιομηχανικός, ο εμπορικός κ.λπ.;

Απάντηση: Όσο περίεργο και να σας φαίνεται, η απάντηση δεν είναι απλώς θετική. Είναι ότι κάτι αντίστοιχο ήδη συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου!

Έστω ότι έχουμε κάποιους υποψήφιους για συγκεκριμένες θέσεις εργασίας. Οι εργοδότες δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ τους ποιοι είναι οι περισσότερο και ποιοι οι λιγότερο εν δυνάμει αποδοτικοί μετά τη σχετική συνέντευξη, τη μελέτη των πρότερων σπουδών τους, των τεστ δεξιοτήτων, τα ψυχολογικά τεστ κ.λπ. Κάποιους από αυτούς θα τους προσλάβουν για να τους εκπαιδεύσουν ως υποδιευθυντικό προσωπικό. Ποιους όμως; Οι εργοδότες γνωρίζουν ότι δεν είναι όλοι τους ισάξιοι και ότι (απλουστεύοντας) οι μισοί είναι υψηλότερης απόδοσης από τους άλλους μισούς. Ο μόνος τρόπος να διακρίνουν τους υψηλής απόδοσης από τους υπόλοιπους είναι να τους προσλάβουν όλους σε υποδιευθυντικές θέσεις και, με τον χρόνο, να διαπιστώσουν την ικανότητα και την αποδοτικότητά τους. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά: οι χαμηλής απόδοσης υποδιευθυντές θα έχουν γίνει διευθυντικά στελέχη, θα αποδίδουν χαμηλά, ενώ το κόστος απόλυσης και αντικατάστασής τους δεν είναι ευκαταφρόνητο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το μορφωτικά άχρηστο μεταπτυχιακό μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο για τους εργοδότες. Ας δούμε γιατί, χρησιμοποιώντας ένα απλουστευτικό αριθμητικό παράδειγμα: έστω ότι οι εργοδότες θα αντάμειβαν τους υψηλής αποδοτικότητας υπαλλήλους με διαχρονική αξία ίση με 5 μονάδες (υπό τη μορφή αμοιβών, μισθών, μπόνους κ.λπ.), ενώ τους χαμηλής αποδοτικότητας υπαλλήλους με διαχρονική αξία 4 μονάδων. Αυτά, βέβαια, αν μπορούσαν να διακρίνουν μεταξύ των υποψηφίων ποιοι είναι χαμηλής και ποιοι υψηλής αποδοτικότητας. Τώρα, όμως, που δεν γνωρίζουν αν ο υπάλληλος που μόλις προσέλαβαν είναι υψηλής ή χαμηλής αποδοτικότητας, προσφέρουν σε όλους το ίδιο συμβόλαιο, που ισούται με τον μέσο όρο της αποδοτικότητας: άρα, προσφέρουν σε όλα τα νεο-προσλαμβανόμενα άτομα περί τις 4 μονάδες διαχρονικής αξίας (δηλαδή τον μέσο όρο των 5 και των 3 μονάδων που θα πρόσφεραν, αντίστοιχα, στους υψηλής και στους χαμηλής απόδοσης).

Φανταστείτε, όμως, ότι παρατηρείται το εξής διττό φαινόμενο:

 

Το συνολικό κόστος παρακολούθησης του μορφωτικά άχρηστου μεταπτυχιακού προγράμματος διαφέρει μεταξύ των φοιτητών. Κάποιοι μπορούν να αντεπεξέλθουν στο μαρτύριο της παπαγαλίας τηλεφωνικών καταλόγων καλύτερα, ευκολότερα, γρηγορότερα και με μικρότερο ψυχολογικό κόστος από τους άλλους. Έστω, στο πλαίσιο το αριθμητικού παραδείγματός μας, ότι το συνολικό κόστος γι' αυτούς ανέρχεται σε 1,25 μονάδες διαχρονικής αξίας, ενώ για τους άλλους, που υποφέρουν πραγματικά «σπουδάζοντας» σε αυτό το πρόγραμμα, το διαχρονικό τους κόστος ανέρχεται σε 2,5 μονάδες αξίας.

Παρατηρείται ο εξής στατιστικός συσχετισμός: εάν είσαι από εκείνους που πάνω στη δουλειά θα αποδειχτούν υπάλληλοι υψηλής απόδοσης, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είσαι και από εκείνους που αντιμετωπίζουν χαμηλότερο κόστος ευκαιρίας, φοιτώντας στο απαίσιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα (π.χ. μικρότερο ψυχολογικό κόστος, λιγότερο χρόνο που χρειάζεσαι για να αποστηθίζεις τους τηλεφωνικούς καταλόγους κ.λπ.).

Είναι απλό να δούμε ότι υπό τις πιο πάνω συνθήκες προκύπτει η εξής ισορροπία:

 

Α. Οι εργοδότες προσλαμβάνουν μόνο τους πτυχιούχους του προγράμματος αυτού.

Β. Οι νέοι και οι νέες που αντιμετωπίζουν το σχετικά χαμηλότερο κόστος φοίτησης στο ανόητο μεταπτυχιακό πρόγραμμα επιλέγουν να το παρακολουθήσουν, ενώ οι άλλοι όχι.

Γ. Τόσο οι εργοδότες (που επέλεξαν να προσλάβουν τους πτυχιούχους αυτούς στις διευθυντικές θέσεις) όσο και οι νέοι άνθρωποι (που επέλεξαν ή δεν επέλεξαν το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό πρόγραμμα) νιώθουν δικαιωμένοι εκ των αποτελεσμάτων.

Απόδειξη: Εάν είσαι χαμηλής εν δυνάμει απόδοσης μελλοντικός υπάλληλος, τότε το κόστος σου παρακολούθησης του μεταπτυχιακού (με στόχο την πρόσληψή σου αργότερα ως υποδιευθυντή) ισούται με 2,5 μονάδες. Το πτυχίο αυτό, στην περίπτωση που προσληφθείς ως υποδιευθυντικό στέλεχος, «κοροϊδεύοντας» τον εργοδότη ότι είσαι υψηλής απόδοσης, θα σου αποφέρει αξία 5 μονάδων. Άρα, το καθαρό σου διαχρονικό «όφελος» ισούται με 2,5 μονάδες (5, μείον το κόστος του πτυχίου, 2,5). Γιατί να ταλαιπωρηθείς με αυτό το πτυχίο, όταν η μη παρακολούθηση, μαζί με την παραδοχή ότι είσαι χαμηλής απόδοσης, θα σου εξασφαλίσει αμοιβή από την επιχείρηση 3 μονάδων (σε θέση απλού υπαλλήλου), χωρίς το κόστος του μεταπτυχιακού; Άρα, οι χαμηλής απόδοσης υποψήφιοι δεν θα θελήσουν να αποκτήσουν το πτυχίο αυτό και δεν θα προσπαθήσουν να «πλασαριστούν» ως εν δυνάμει διευθυντικά στελέχη.

Αντίθετα, οι υψηλής απόδοσης νέοι και νέες είναι τα ίδια άτομα των οποίων το κόστος παρακολούθησης του μισανθρωπικού μεταπτυχιακού ισούται με μόλις 1,25 μονάδες διαχρονικής αξίας. Αν αυτό είναι το προαπαιτούμενο για να εξασφαλίσουν την «καλή» θέση εργασίας που ανταμείβει με τις 5 μονάδες, θα το υποστούν. Γιατί; Επειδή 5-1,25 = 3,75 μονάδες καθαρών υποδιευθυντικών αμοιβών είναι περισσότερες από τις 3 μονάδες που θα έπαιρναν ως απλοί υπάλληλοι.

Παράλληλα, οι εργοδότες που προσλαμβάνουν τους πτυχιούχους-παπαγαλάκια των τηλεφωνικών καταλόγων νιώθουν δικαιωμένοι που τους επέλεξαν καθώς, πάνω στη δουλειά, αποδεικνύονται υψηλής απόδοσης. Έτσι, οι αποφάσεις όλων (φοιτητών, εργοδοτών, γονέων και πανεπιστημίου) «δικαιώνονται» στην πράξη. Το πανεπιστήμιο μπορεί να μετατραπεί σε πανούργο σαδιστή που θησαυρίζει βασανίζοντας τους νέους και δολοφονώντας την ψυχή τους με ανοησίες, όμως η κοινωνία είναι σίγουρη ότι όλα βαίνουν καλώς.

Στις παραπάνω γραμμές σάς παρουσίασα μια απλουστευμένη έκφανση του ευρηματικού υποδείγματος σηματοδότησης του Νομπελίστα Οικονομικών, του M. Spence (βραβείο που μοιράστηκε το 2001 με τον J. Stiglitz και τον G. Akerlof). Αποδεικνύουν ότι ένα πτυχίο μπορεί κάλλιστα να αναδειχτεί στο κυρίαρχο μέσο διαμεσολάβησης στην αγορά στελεχών επιχειρήσεων κι ας είναι μισανθρωπικό και εκπαιδευτικά άθλιο. Δεν απέδειξα ότι κάτι τέτοιο ισχύει με τα ΜΒΑ. Το πιστεύω όμως. Και σκοπεύω να επανέλθω επ' αυτού, καταδεικνύοντας ότι όχι μόνο προσφέρουν άχρηστη γνώση αλλά, χειρότερα, ότι εμφυσούν στους πτυχιούχους ριζοσπαστική άγνοια και νοοτροπίες που ευθύνονται, σε μεγάλο βαθμό, για την κρίση.

23

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

16 σχόλια
σημειωση: στην 6η παραγραφο ,στο τελος της, μεσα στην παρενθεση λετε:''δηλαδή τον μέσο όρο των 5 και των 3 μονάδων που θα πρόσφεραν, αντίστοιχα, στους υψηλής και στους χαμηλής απόδοσης''ενω, στην μεση της παραγραφου: ''..θα αντάμειβαν τους υψηλής αποδοτικότητας υπαλλήλους με διαχρονική αξία ίση με 5 μονάδες'' , ''..ενώ τους χαμηλής αποδοτικότητας υπαλλήλους με διαχρονική αξία 4 μονάδων''τελικα, οι χαμηλης αποδοτικοτητας ανταμοιβονται με 4 ή 3 μοναδες?
Δεν έχω κάνει MBA οπότε δεν μπορώ να κρίνω το επίπεδο των γνώσεων που προσφέρει. Θα συμφωνήσω στο ότι πολλά πτυχία είναι υπερεκτιμημένα και δημιουργούν φούσκες. Αλλά δεν το βρίσκω τόσο ανησυχητικό αυτό γιατί στην πραγματική ζωή οι φούσκες σκάνε, μόνο στα μοντέλα βλέπουμε σταθερές ισορροπίες... Επιπλέον, θεωρώ μονοδιάστατο να κρίνουμε ένα πτυχίο μόνο από τις γνώσεις που προσφέρει. Το βασικό σε ένα πρόγραμμα σπουδών είναι να σε μάθει να σκέφτεσαι επιστημονικά και κριτικά για το αντικείμενό που σπουδάζεις (και όχι μόνο). Προφανώς, και αυτό απαιτεί ένα αξιοπρεπές επίπεδο προσφερόμενων γνώσεων, αλλά η απόκτηση επιστημονικής σκέψης είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας της απόκτησης του πτυχίου, δηλαδή της περιπλάνισης του σπουδαστή στο αντικείμενό του με την καθοδήγηση των καθηγητών του. Το κέρδος αυτής της επιστημονικής και κριτικής σκέψης επιστρέφεται στον σπουδαστή σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και αποτελεί πάτημα για τα επόμενα βήματα του σπουδαστή.Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί θεωρώ ότι μετρώντας μόνο τις γνώσεις ενός πτυχίου αξιολογούμε λανθασμένα την αξία του και ότι το κέρδος από αυτό επιστρέφεται πολλαπλάσια στο χρόνο, όχι στατικά (πχ με την προσληψή σε μία δουλειά).
Αν τα MBA ήταν δωρεάν ή ήταν πιο φτηνά δε θα υπήρχε αυτή η αμφισβήτηση γιατί θα ήταν πιο εύκολη η πρόσβαση απο όλους. Πάγια τακτίκή πολλών ανθρώπων να απαξιώνουν ότι δε μπορόυν εκείνοι να κάνουν (και δεν αναφέρομαι στον αρθρογράφο, ο αρθρογραφος είναι συνεπής με την κραταιά απαξιωτική άποψη των οικονομολόγων για τα MBA. Είτε γιατί δεν έχουν τις ικανότητες, είτε γιατί δεν έχουν την ευφυία, είτε γιατί δεν έχουν την διάθεση, έιτε τα λεφτά κλπ κλπ. Στο θέμα των σπουδών δε, στην ελληνική νοοτροπία, υπάρχει παραδοσιακά μια απαξιωτική λογική απέναντι σε οποιαδήποτε εκπάιδευση, πανεπιστημιακού επιπέδου, παρέχεται έναντί οικονομικού αντιτίμου. Όσο πιο ακριβή είναι η εκπάιδευση τόσο μεγαλύτερος ο χλευασμός. Ζούμε ακόμη σ'ενα δικό μας περιχαρακωμένο κόσμο όπου "τα καλά είναι δωρεάν και τα έχουν μόνο αυτοί που αξίζουν". Το αξίζουν είναι συζητήσιμο βέβαια αλλά μας αρκεί μια τέτοια "δικαιοσύνη" απλά και μόνο ώστε επιφανειακά να μην υπάρχουν ταξικές διαφορές, τουλάχιστον στην εκπαίδευση. Οι δικές μου σπουδές δεν έχουν καμιά σχέση με διοίκηση επιχειρήσεων, είναι τεχνολογικής φύσεως, και μάλιστα ήμουν και κάποιες φορές ειρωνικός εως και απαξιωτικός για τα ΜΒΑ και τις παρόμοιες σπουδές. Θεωρούσα ότι αυτά που διδάσκουν στο ΜΒΑ είναι γενικές γνώσεις που λίγο πολύ με την εμπειρία τις αποκτάς. Τόσα λίγα ήξερα!Όταν αποφάσισα να κάνω ΜΒΑ συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος γνώσεων,αχανής κόσμος, που χρειάζεται μελέτη,αφοσίωση και προσοχή. Το ΜΒΑ δεν εξειδικεύει κάποιον σε ένα αντικέιμενο με την αυστηρή έννοια του όρου, όπως ένα άλλο οποιοδήποτε μάστερ, αλλά σου δίνει μια ποικιλία γνώσεων, γύρω απο την διοίκηση επιχειρήσεων. Νομίζω ότι είναι αδύνατο να βρεθεί κάποιος που να μη βρεί ενδιαφέρουσες τις σπουδές ενός ΜΒΑ. Δε ξέρω αν αξίζουν τα λεφτά τους, ξέρω ότι ισχύει και σ'αυτά η απλή λογική ότι εφόσον τα ζητούν πολλοί και βοηθούν στην εύρεση εργασίας είναι λογικό να έιναι ακριβά.Δεν είναι δύνατόν σε όλο τον κόσμο ο μισθός ενός κατόχου ΜΒΑ να αυξάνει κατακόρυφα, δεν είναι ηλίθιες οι μεγάλες εταιρείες σε όλο τον κόσμο που χρυσοπληρώνουν στελέχη τους που έχουν ΜΒΑ, ούτε είναι ηλίθιες που πολλές φορές πληρώνουν οι ίδιες τα ΜΒΑ των στελεχών τους. Ας ξεκολλήσουν κάποιοι απο την μανία καταδιώξεως που έχουν απέναντι σε ότι δεν του αρέσει, δεν μπορούν να κάνουν κλπ κλπ και ας κάνουν εκείνοι ό,τι θεωρούν καλύτερο για τον εαυτό τους χωρις να κατηγορούν οτιδήποτε διαφορετικό.
Χαιρομαι που αποτιμαει τοσο ψηλα την αξια του ΜΒΑ γιατι η εμπειρια ολων εμας που το εχουμε κανει ειναι διαφορετικη. Δεν ειναι το μοναδικο κριτηριο που εχει μια εταιρια για να αξιολογησει την επιτυχια ενος στελεχους. Αν η λογικη του συγγραφεα ηταν σωστη (και με βαση τα παραπανω μαθηματικα) αν εκανα 3 ΜΒΑ αντι για 1 θα ειχα περισσοτερες πιθανοτητες επιτυχιας σε μια θεση. Στην πραγματικοτητα ομως δεν θα ευρισκα ουτε μια. Δεν δουλευει και τοσο καλα το μοντελο.Το Human Resource Management, οπως ειπωθηκε, ειναι λιγο πιο πολυπλοκο και δεν μπορει να αξιολογηθει με μονοδιαστατες αναφορες. Αν καποιος αναρρωτιεται πώς ομαδες 10 ατομων μπορουν να ανταγωνιζονται με επιτυχια ομαδες 100 ατομων τοτε να κοιταξει αυτη την ομαδα να δει τι σημαινει σωστο HR, και δεν θα ειναι το ΜΒΑ το βασικο χαρακτηριστικο επιτυχιας. Αν ομως αυτο που του φταιει του συγγραφεα ειναι ο τροπος που λειτουργει το corporate governance τοτε να του πουμε πως ολοι μας εχουμε προβλημα. Εχουμε καταληξει να εχουμε οργανισμους που να καταστρεφουν το περιβαλλον, να βαζουν την ζωη των καταναλωτων σε κινδυνο και να αποκτουν εξουσια μεγαλυτερη των πολιτικων θεσμων. Τι σχεση εχει ομως αυτο με τα ΜΒΑ? Πανω απο ολα φταινε αυτοι που εχουν φτιαξει αυτους τους νομους, και αυτοι δεν ειναι ΜΒΑ. Ας το παραβλεψουμε αυτο, ας πουμε οτι φταινε τα διευθυντικα στελεχη των οργανισμων που χρησιμοποιουν αθεμιτες πρακτικες, αλλα πολυ συχνα ΚΑΙ αυτοι δεν ειναι ΜΒΑ. Ας το παραβλεψουμε αυτο και ας πουμε οτι ειναι ΜΒΑ, το οτι εκαναν ΜΒΑ φταιει ή το οτι επιλεχτηκαν με συγκεκριμενα κριτηρια που δεν εχουν καμια σχεση με τη γνωση του ΜΒΑ? Csuite γινεται ενα μεγαλυτερο και το 70% των ΜΒΑ βρισκεται απο κατω, που αντικειμενικα δεν επηρρεαζουν το corporate governance. Τι σχεση εχουν οι Csuite που ειναι ενα μειοψηφικο ποσοστο με ολους τους αλλους που και αυτοι ειναι ΜΒΑ? Αυτοι φταινε?Για να απαντησω στην ερωτηση τι κανεις με ενα ΜΒΑ στην Ελλαδα, η απαντηση ειναι, αν δεν εισαι παραφρων τιποτα και σηκωνεσαι και φευγεις. Σε εταιρικο περιβαλλον δεν δουλευεις γιατι εχεις τον βλακα απο πανω που μονο το κομπλεξ του βγαζει. Αν πας να κανεις κατι δικο σου θα σε ταλαιπωρει το κρατος εναν αιωνα για να παρεις 500 αδειες, θα πληρωνεις το κρατος και δεν θα σε πληρωνει ΦΠΑ ποτε, και αν καποιος απο τις οικογενειες αποφασισει να σε ανταγωνιστει δεν εχεις ελπιδα να βρεις το δικιο σου. Οποτε ή αφηνεις τους ιθαγενεις να τα βγαλουν περα μονοι τους και πας και κανεις κατι δημιουργικο καπου αλλου. Συγνωμη που ισως κοβω την ορεξη, αλλα με την συνενοχη μας τοσα χρονια γιναν ετσι τα πραγματα.
Είμαι βέβαιος πως ο κος Βαρουφάκης λειτουργεί (με το άρθρο) "προβοκατόρικα" διατυπώνοντας επίτηδες μια απλουστευμένη- "αιρετική" άποψη στην προσπάθεια να προβληματίσει και να δώσει αφορμή για να αναπτυχθεί ο σχετικός διάλογος. Το πέτυχε...
Στο μοντελο σας βεβαια, δεν αναφαιρετε το ενδεχομενο καποιος χαμληλης αποδοσης εργαζομενος να εχει απολαυσει το MBA του και οποτε να εχει κοστος ευκαιριας=1.25 και συνολικο κερδος 5-1.25=3.75 > 3 (κερδος ενος απλου υπαλληλου). Με λιγα λογια θα ηθελα να μου εξηγησετε την παραδοχη , οτι αν εχεις απολαυσει το ΜΒΑ (κοστος ευκαοριας =1.25) εισαι υψηλης αποδοσης. Χωρις αυτην την παραδοχη ολο το σκεπτικο των εταιριων που παρουσιαζεται, γκρεμιζεται οπως καταλαβενετε.
Ο μοναδικός τρόπος να κάνουμε μια "αρκετά" αντικειμενική αποτίμηση μια αξίας είναι, καλώς ή κακώς, οι αγορές, δηλαδή η προσφορά και η ζήτηση. Εγώ μπορώ να πω ότι κάτι έχει "ουσιαστική αξία" για μένα προσωπικά (χωρίς να σχετίζεται με τις αγορές), π.χ. το ψάρεμα. Εάν όμως προσπαθήσω να κάνω μια γενίκευση για το ποιά είναι η "ουσιαστική αξία" του ψαρέματος για την ανθρωπότητα, τότε οι δυσκολίες είναι ανυπερήβλητες. Ποιός είναι αυτός που θα ορίσει ποιά είναι η "ουσιαστική αξία"; Με ποιά κριτήρια; Έτσι, ο κ. Βαρουφάκης θεωρώντας ότι οι γενικές γνώσεις οικονομικών, μάνατζμεντ, κτλ που δίνει το ΜΒΑ δεν έχουν "ουσιαστική μορφωτική αξία" παρά αυτά που λένε οι αγορές, θα πρέπει να μας εξηγήσει ποιός και με ποιόν τρόπο μπορεί να ορίσει πόση "ουσιαστική μορφωτική αξία" έχει ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα.
Ο κ. Βαρουφάκης κάνει στο κείμενό του τις εξής παραδοχές:1. Ένα μεταπτυχιακό δεν αρκεί να είναι χρήσιμο στην εξεύρεση εργασίας για αυτόν που το κάνει και χρήσιμο για το screening των εταιρειών. Θα πρέπει να έχει και κάποια "ουσιαστική μορφωτική αξία" που δεν σχετίζεται δηλαδή με την αγορά εργασίας!2. Εάν φτιάξω ένα μαθηματικό μοντέλο που εξηγεί ένα φαινόμενο Α χωρίς να περιλαμβάνει μια παράμετρο Β, τότε η Β δεν υπάρχει. Συγκεκριμένα, παρουσιάζει ένα απλό μαθηματικό μοντέλο που εξηγεί ότι οι εταιρίες χρησιμοποιούν το ΜΒΑ για screening χωρίς να περιέχει αυτό το μοντέλο την "ουσιαστική μορφωτική αξία" του ΜΒΑ, οπότε θεωρεί ότι το ΜΒΑ δεν έχει "ουσιαστική μορφωτική αξία"!3. Οι πρακτικές των ιδιωτικών εταιρειών ευθύνονται, σε μεγάλο βαθμό, για την κρίση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας!Θα ήθελα να μου εξηγήσει με ποιόν τρόπο δικαιολογεί τις παραπάνω παραδοχές.
Μα πρόκειται για screening ή για πραγματική παραγωγή; Από τί αποδίδει μια τέτοια εταιρεία; Από την εμπιστοσύνη των αγορών προς αυτήν λόγω των τίτλων των εργαζομένων της, ή λόγω του καλού προιόντος που αυτή παράγει λόγω αυτών των εργαζομένων; Δεν έχω καταλαβει τί από τα δύο εννοούμε εδω μέσα.Και άλλωστε γιατί πρέπει να δεχθούμε ως αξίωμα ότι το ΜΒΑ και το κάθε ΜΒΑ ''καλεί τους σπουδαστές του να μαθαίνουν παπαγαλίες'' αν πρώτα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει-πέρα από την παραδοχή του υψηλού τους κέρδους- το ποιόν των εταιρειών που προσλαμβάνουν τους απόφοιτους; Οκ, η συζήτηση γίνεται για το ποιόν, και το κέρδος μέχρι και σήμερα, η επιτυχία δηλαδή, είναι αυτή που το ορίζει και το διαμοιράζει. Τότε, και επειδή μου φαίνεται φανερό(?) ότι το πράγμα πάει κατά του καπιταλισμού και ειδικότερα κατά του νεοφιλελευθερισμού και ότι σημασία δεν έχει απλώς να εκπαιδεύεις καλά αλλά σε τί εκπαιδεύεις καλά κάποιον, και καμία αντίρρηση, τότε λοιπόν, θα πρέπει καταννοήσουμε την κρίση ως μια ανεξέλεγτη και κερδοσκοπική επίθεση μιας επαγγελματικής τάξης προς τους άλλους παραγωγικούς τομείς του συστήματος, υποκινούμενη από τον ανταγωνισμό εντός της.
Τι εννοείς ότι η κρίση είναι "ανεξέλεγτη και κερδοσκοπική επίθεση μιας επαγγελματικής τάξης προς τους άλλους παραγωγικούς τομείς του συστήματος, υποκινούμενη από τον ανταγωνισμό εντός της"; Για ποιά επαγγελματική τάξη μιλάς;
inky, θα προσπαθήσω να σου απαντήσω με ακρίβεια.Κατ' αρχάς αυτό που έγραψα για το οποίο με ρωτάς, δεν είναι ένα συμπέρασμα, αλλά ένα πιθανό λογικό ενδεχόμενο πάνω στο συμπέρασμα του Βαρουφάκη ότι το καθεστώς της αγοράς εργασίας στελεχών επιχειρήσεων διαμέσου άθλιων εκπαιδευτηρίων ευθύνεται κατά πολύ για την κρίση, αν και μόνο αν παραδεχθούμε ότι αυτό έχει έτσι, λόγω του ότι το ποιόν ορίζεται δια του κέρδους και όχι τελικά το αντίστροφο.Εφ όσον λειτουργεί έτσι, τότε αυτό που καθορίζει εν ολίγοις την επιτυχία ενός εγχειρήματος παραγωγής δεν είναι το προιόν το ίδιο, το αποτέλεσμα δηλαδή της παραγωγής σε υλικό ή πνευματικό επίπεδο,αλλά τα παράσημα που φέρει, δηλαδή οι εγγυήσεις ποιότητας. Ένα μεταπτυχιακό του ΜΒΑ έχει λόγο ύπαρξης μόνο όσο υπάρχουν εταιρείες και επιχειρήσεις που χρειάζονται τους αποφοίτους του. Και κατ' επέκταση, οι εταιρείες αυτές, που θέλουν μόνο να κερδίζουν και που υπάρχουν μόνο αν υπάρχει το μεταπτυχιακό του ΜΒΑ ώστε να υπάρχει το εργατικό δυναμικό που εγγυάται την επιτυχή σύστασή τους, επιβάλουν την ανάγκη ύπαρξης του μεταπτυχιακού που παράγει αυτό το δυναμικό, στην οποία ανάγκη ανταποκρίνεται το ΜΒΑ. Μοιάζει να είναι ένα τίμιο deal, όμως, σύμφωνα με τα όσα λέει ο Βαρουφάκης(απ όσο καταλαβαίνω εγώ δηλαδή), το μεταπτυχιακό παίρνει μια συγκεκριμένη μορφή τέτοια ώστε ενώ από την μία ακολουθεί απλώς και μόνο τις επιταγές της αγοράς εργασίας(δεν έχει στόχο δηλαδή την επιστημονική εξέλιξη), από την άλλη πλασσάρεται ως καλής ποιότητας μεταπτυχιακό, πρώτον επειδή είναι το ΜΒΑ, και κατά δεύτερον επειδή οι απόφοιτοί του απορροφόνται τελικά από τις επιτυχημένες εταιρείες. Όλο αυτό γίνεται στον αγώνα και των μεν και των δε αλλά και των αποφοίτων που λέγεται εσωτερικός ανταγωνισμός του εκάστοτε κλάδου(εκπαίδευση-εκάστοτε κλάδος επιχειρήσεων-υποψήφιο εργατικό δυναμικό), που οδηγεί στις ''έξυπνες'' λύσεις(επίκληση των αυθεντιών που οδηγούν στο αίσθημα ασφάλειας-εγγύησεις), που φέρουν μεν την επιτυχία αλλά υποβαθμίζουν τελικά στον βωμό του κέρδους και της συρρίκνωσης εξόδων την ποιότητα, πράγμα που οδηγεί στις φούσκες. Ορίσαμε λοιπόν τον ρόλο των ψευδών εγγυήσεων.Και οπότε λέω εγώ,αν η επιτυχία που ορίζεται με βάση τον πλουτισμό βασίζεται σε ψευδείς εγγυήσεις, τότε μιας και μιλάμε για την κρίση, την σημερινή κρίση τουλάχιστον, σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή γεννήθηκε επειδή οι τραπεζίτες(ο επαγγελματικός κλάδος των χρηματοπιστωτών που πουλάει και αγοράζει πακέτα εγγυήσεων, δάνεια δηλαδή) προκειμένου να κερδίσουν όλο και περισσότερο χώρο ο ένας από τον άλλον, να κερδίσουν δηλαδή την εμπιστοσύνη της αγοράς και να πουλήσουν περισσότερα ''εγγυημένα'' πακέτα χρήματος, ωθήθηκαν σε μια ανεξέλεγκτη αγοραπωλησία τέτοιων πακέτων, επικαλούμενοι ως εγγύηση την ύπαρξη ενός επίπλαστου-υποθετικού χρήματος και αναγνωρίζοντας όπως όπως επίσης ως εγγυητήρια σύναψης δανείων τους μισθούς και τις περιουσίες ή άλλα δάνεια ιδιωτών και κρατών, τα οποία όμως και αυτά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ήταν χρήματα που είτε προέκυπταν από δάνεια, είτε παράγονταν από επιχειρήσεις που συστάθηκαν πάνω σε δάνεια. Και όλα αυτά όπως είπα, προκειμένου να ανταγωνιστούν μεταξύ τους από την μία, ρούφηξαν μέσω των εγγυήσεων που διακίνησαν τον πραγματικό πλούτο κρατών και ιδιωτών όταν τα πακέτα αυτά μετατράπηκαν σε χρέη, ενώ από την άλλη, προκειμένου ως κλάδος τελικά-μιας και όλοι αυτοί λειτουργούν με το ίδιο κίνητρο και τρόπο-να κρατήσουν όσο γίνεται τον πλούτο αυτό από τους άλλους κλάδους για να μην καταρρεύσουν-μιας και όλοι οι άλλοι κλάδοι πάλι με την ίδια λογική παίρναν δάνεια, σε μια μη στέρεη ψευδαισθητική βάση που δημιούργησε ο ίδιος κλάδος των χρηματοπιστωτών- επιχείρησαν με νομιμοφανή τρόπο να σωρρέυσουν ότι απέμεινε. Και αυτό γίνεται σε ένα παγκόσμιο καθεστώς όπου δεν υπάρχει καμία αρχή που να ελέγχει τον πλουτισμό και την ευστάθεια των εγγυήσεων, δηλαδή την ποιότητα των τραπεζικών προιόντων-όπως για παράδειγμα γινόταν κάποτε που το κράτος μεσολαβούσε και έλεγχε την τιμή του χρήματος και την ποιότητα των προιόντων αυτών.ΥΓ: Η απάντηση σ αυτό το καθεστώς, όπου άκριτα ο χρηματοπιστωτικός κλάδος μπορεί και εκβιάζει τους άλλους μέσω χρεοκοπιών και κατασχέσεων-ιδιοποιήσεων προκειμένου να μην καταρρεύσει(και εδώ έγκειται η επίθεση), δεν είναι για μένα ο έλεγχος απλά από μία κρατική ή διεθνή αρχή, αλλά ο έλεγχος από τους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους εντός ενός κράτους και μετά σε μια ίδια διεθνή επιτροπή.
Κύριε Βαρουφάκη, αφού οι υψηλής απόδοσης νέοι, αποδεικνύονται και αποδοτικοί ως υποδιευθυντές, πως μπορεί να κρίνεται το μεταπτυχιακό ως ακατάλληλο; Για να φτάσουμε σε μια τέτοια παραδοχή, θα έπρεπε να έχουμε αποδείξει πρώτα είτε ότι είναι περιττή η θέση είτε γκάφα η ίδια η επιχείρηση(δηλαδή μια κακή ιδέα).Θα μπορούσα να συμφωνήσω με την κριτική σας σε ένα επίπεδο ιδεολογικό ή ...φιλοσοφικό πάνω στο στυλ μιας εκπαίδευσης ή στο ότι νέοι υψηλής επίδοσης στο μεταπτυχιακό δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να το κάνουν, αλλά τα μαθηματικά που χρησιμοποιείτε για να αποδείξετε ότι όλα αυτά που λέτε: ''Αποδεικνύουν ότι ένα πτυχίο μπορεί κάλλιστα να αναδειχτεί στο κυρίαρχο μέσο διαμεσολάβησης στην αγορά στελεχών επιχειρήσεων κι ας είναι μισανθρωπικό και εκπαιδευτικά άθλιο'', είναι ανεπαρκή στην περίπτωση εκείνη, που το εν λόγω μεταπτυχιακό παράγει αποδοτικά στελέχη, δηλαδή καλές επιχειρήσεις, δηλαδή χρήμα, που είναι και το κύριο κριτήριο φαντάζομαι επιτυχίας και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων αλλά και τις αγοράς εργασίας εκ μέρους των επιχειρήσεων. Γιατί να χαλάσει κάποιον που λόγω αυτού του προγράμματος βγάζει λεφτά; Μόνο το ότι δεν του άρεσε η δουλειά θα δικαιολογούσε την παραίτησή του. Εφ όσον δεν το κάνει, what's the problem?
Η νοοτροπία που δημιούργησε την Κρίση, κύριε Βαρουφάκλ, ήταν αυτή της αρπαχτής, της κοπάνας, τη διαφθοράς και του μόνιμου κρεμάσματος στο μαστό του Κράτους. Στο ΜΒΑ, μας έμαθαν, μεταξύ άλλων,. να λειτουργούμε ως μέλη ομάδας, μας εισήγαγαν στον ανθρωπισμό που πρεσβεύει το HRM και το σεβασμό στον πελάτη που πρεσβεύει το Marketing αλλά και στον ορθολογισμό του δόγματος «μην κουνάτε ρούπι αν δε μελετήσετε τα νούμερα πρώτα». Αξίες εντελώς αντίθετες με αυτές που μας έφεραν στην Κρίση και που ουδέποτε εφαρμόστηκαν στις ελληνικές επιχειρήσεις –ΟΚ ίσως σε καμιά δεκαριά απ τις πιο μεγάλες, αλλά και σ’ αυτές πρέπει να έχεις βύσμα για να σε προσλάβουν.Και για τον Γιάννη Α να σημειώσω πως σε όλη τη διάρκεια του ΜΒΑ κανείς από εμάς δε βγήκε έξω πάνω από δύο φορές το μήνα, αφού παρουσιάζαμε 2 εργασίες την εβδομάδα και όταν τα απλά μεταπτυχιακά χάζευαν στις παμπ και τις τσαγερίες εμείς φυτουλιάζαμε ανηλεώς – πιστεύω τουλάχιστον να ξέρετε ότι σε φόρτο εργασίας τα ΜΒΑ είναι αμείλικτα.
Μα ότι μπορείς να κάνεις στην Ελλάδα με οποιοδήποτε άλλο πτυχίο και χωρίς βύσμα, φυσικά! Η συζήτηση είναι τεράστια για να την κάνουμε εδώ, αλλά όσον αφορά στο συγκεκριμένο πτυχίο, είπα ήδη ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι στην κοσμάρα τους. Όχι σύγχρονο management, ούτε την παραδοσιακή λογιστική δεν ξέρουν να εφαρμόσουν πολλές φορές. Οι περισσότερες είναι μικρές, με αφεντικό ένα συγκεντρωτικό και ανάγωγο πλάσμα, που ακόμα κι αν είναι απόφοιτος δημοτικού θα επιμείνει μέχρι τελικής πτώσεως ότι πρέπει να κάνουμε όχι αυτό που δείχνουν τα νούμερα, ή του λέει ο διευθυντής πωλήσεων π.χ., αλλά το εντελώς αντίθετο επειδή «έχει ένστικτο αυτός». Αλλά ακόμα και στις πολυεθνικές, αν ξέρανε οι μαμάδες εταιρίες τι μυαλά κουμαντάρουν κάποιοι διευθυντές τους θα τραβούσαν τα μαλλιά τους. (Κάτι σαν την ΕΕ και την Ελλάδα δηλαδή!) Τους δίνανε ας πούμε ένα budget να κάνουν έρευνα αγοράς, την έκαναν γιατί ήταν αναγκασμένοι, και μετά πέταγαν τα αποτελέσματα στα σκουπίδια, πάλι γιατί – guess what- «έχουν ένστικτο αυτοί». Μετά πήγαιναν κατά διαόλου κι αναρωτιόντουσαν γιατί. Θα μπορούσα να σου πω πολλά άλλα, τα οποία είναι γνωστά σε όλους εμάς τους πληβείους τους ιδιωτικούς υπάλληλους, που ζούμε σε εντελώς διαφορετικό πλανήτη από τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων.Δεν ξέρω ποια είναι η δουλειά σου, αλλά γενικότερα θέλω να επισημάνω ότι ο κόσμος των επιχειρήσεων είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν της Academia και βέβαια πολύ διαφορετικός από αυτόν του δημοσίου. Καλό είναι να μην κρίνουμε από μακριά πράγματα με τα οποία δεν είχαμε ουσιαστική τριβή.Πολλές επιχειρήσεις στο εξωτερικό και μερικές εδώ, μάλιστα, ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ τους εργαζόμενους για να κάνουν ΜΒΑ, αν μη τι άλλο γιατί προσφέρει εξειδικευμένες γνώσεις (π.χ. σε τεχνικά θέματα μαθηματικής φύσεως) που δεν μπορούν να αποκτηθούν χωρίς διδαχή.Για να απαντήσω τελικά στην ερώτησή σου, η πραγματική χρησιμότητα του ΜΒΑ για εμένα, σαν εργαζόμενο, είναι ότι με έκανε πολύ αποτελεσματικότερο στη δουλειά μου. Και το να είμαι αποτελεσματικός στη δουλειά μου εμένα μ’ ευχαριστεί, ανεξάρτητα από το αν ανταμείφθηκα γι’ αυτό σε χρηματικούς ή ηθικούς όρους.
Οκ, thanx και respect. Εσύ ξέρεις.Πάντως κάνεις ένα λάθος. Με πολλά από τα πτυχία στην Ελλάδα, δεν κάνεις αυτά που περιέγραψες ότι κάνεις εσύ. Συγκεκριμένα δεν κάνεις και τίποτα, όσα βύσματα και να βάλεις.Δουλεύω σε μπαρ.
Εξορισμού, τα μαστερ είναι διανοητικά πιο εύκολα από το πρώτο πτυχίο, εφόσον είναι στο ίδιο ή παρεμφερές θέμα. Άρα αμέσως - αμέσως κι επιφανειακώς, μπορώ να σας τα βγάλω άχρηστα, «αφού, τι διάολο, το ίδιο θέμα είναι δε μπορεί ο ήδη πτυχιούχος να διαβάσει παρακάτω μόνος του»; Αλλά φυσικά δε θα το κάνω.Σε αντίθεση με σας, εγώ έκανα MBA, ίσως το πιο ζόρικο στην τότε πιάτσα και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ήταν το δυσκολότερο και το πιο χρήσιμο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Όχι γιατί με βοήθησε ιδιαίτερα στο να προσληφθώ, αλλά γιατί μου άνοιξε τους ορίζοντες σε γνωστικά πεδία για τα οποία δεν είχαν και δυστυχώς εξακολουθούν να μην έχουν ιδέα στην Ελλάδα, απέκτησα σφαιρική αντίληψη για όλα τα θέματα που αφορούν σε μια επιχείρηση, έμαθα να αντιμετωπίζω ακροατήριο, να διαχειρίζομαι το άγχος μου και να λειτουργώ ως μέλος ομάδας. Μετά από αυτό το πτυχίο – μαρτύριο, δεν αγχώθηκα ποτέ για κανένα εργασιακό deadline και πήγαινα στις εταιρικές παρουσιάσεις βράχος όταν όλοι οι συνάδελφοι γύρω μου κατέρρεαν. Μπορώ σήμερα με βεβαιότητα να πω, ότι χάρη σ’ αυτό το πτυχίο έγινα πιο ευέλικτος επαγγελματικά, και ως προς τα αντικείμενα με τα οποία μπορώ ν ασχοληθώ και ως προς τη γενικότερη κατανόηση του τι συμβαίνει σε μια επιχείρηση.Για άτομα δε που ήρθαν από άλλα εντελώς διαφορετικά γνωστικά πεδία στο MBA (αρχιτέκτονες, φυσική, φιλολογίας κλπ) , η εμπειρία πρέπει να ήταν μια Αποκάλυψη κι ένας Γολγαθάς ταυτόχρονα, άρα πως μπορείτε να αχρηστεύετε την εμπειρία τους με αφορισμούς για ένα πτυχίο το οποίο δεν έχετε καθίσει ποτέ να πάρετε; Όσο για το πως αξιολογείται ένας υποψήφιος και τι απόδοση έχει, η ανάλυση που κάνετε είναι χαμένος κόπος: αυτό είναι θέμα το οποίο προσπαθεί και σε μεγάλο βαθμό έχει καταφέρει να επιλύσει ένα γνωστικό πεδίο που λέγεται Human Resources Management, το οποίο επίσης διδάσκεται ως κομμάτι του MBA, αλλά υπάρχει και σε μεταπτυχιακό από μόνο του, δεν ξέρω αν βέβαια αν το εγκρίνετε ή το βγάζετε κι αυτό άχρηστο. (Πάντως μετά από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας στον ιδιωτικό τομέα σας διαβεβαιώ ότι αν αυτός πάσχει από κάτι είναι από τραγική άγνοια και έλλειψη Human Resources Management.)Η ανθρώπινη ικανότητα είναι πολύπλευρη, δε μετριέται εύκολα και το ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ πτυχίο είναι μόνο μια ένδειξη του πόσο κατάλληλος είναι ένας άνθρωπος για την εκάστοτε επιχείρηση. Αυτό είναι γνωστό. Το να ακυρώνουμε μονοκοντυλιά κατηγορίες πτυχίων λοιπόν είναι όχι μόνο υπεροπτικό, αλλά και εντελώς άσκοπο.
Η εμπάθεια των περισσότερων "κλασσικών" Οικονομολόγων σχετικά με τα MBA είναι γνωστή και δεν με εκπλήσει. Ο λόγος που έχουν αναγνώριση από την αγορά τέτοιες σπουδες είναι απλός και δεν έχει να κάνει με τηλεφωνικούς καταλογους ούτε με σαδισμό. Από εναν απόφοιτο αμέσως μετά το πανεπιστήμιο συνήθως ζητώνται γνώσεις και κυρίως δεξιοτητες σε πολλά και εφαρμοσμενα αντικείμενα (Λογιστικά, Χρηματοοικονομικά, Marketing...) παρά η σε βάθος εξειδίκευση σε 1 (πχ μόνο Οικονομική Θεωρία).Το ίδιο ισχύει και σε άλλους κλαδους θα προτιμηθεί σαν απόφοιτος πχ αυτός που εχει λίγες γνώσεις σε διάφορους τομείς των υπολογιστων παρά αυτός που γνωρίζει σε βάθος πως κινείται το ηλεκτρόνιο μέσα σε ένα PC. Δυστυχώς η ευτυχώς η ευελιξία είναι κάτι που εκτιμάται πολύ στη σύγχρονη αγορά εργασίας.Σε ένα ιδανικό κόσμο ο Πυρηνικός Φυσικός ή ο Θεωρητικός Οικονομολόγος με PhD ίσως αξίζει περισσότερο την επαγγελματική ανέλιξη γιατί έχει κοπιασει περισσότερο από ένα απόφοιτο MBA. Έλα όμως που δεν λειτουργεί έτσι ο κόσμος σήμερα..
Από πού να το πιάσεις το θέμα και πού να τ' αφήσεις;; Να επικεντρώσεις στα παπιέ ντε κωλ-πτυχία ή συγκεκριμένα στα MBA που έχει φτάσει σήμερα να έχει κι η κουτσή μαρία;; Στην αγορά εργασίας που εδώ και 3-4 χρόνια έχει σταματήσει να αναζητά τον ικανότερο και επικεντρώνεται όχι απλώς στο φθηνότερο αλλά και στον περισσότερο απελπισμένο;; Στην εξίσωση του μεταπτυχιακού π.χ. Χρηματοοικονομικών της ΑΣΟΕΕ (ΟΠΑ για όποιους ξινίσουν) με αυτό του "Κόλετζ" από το τελευταίο κωλοχώρι της Σκωτίας;; Απ' τις "μιλημένες" δουλειές και τις θέσεις με τις οποίες κάποιοι είναι "παντρεμένοι" από την ημέρα που γεννιούνται; Για τις αγγελίες και συνεντεύξεις - "βιτρίνες" (δεν έχουμε σκοπό να προβούμε σε προσλήψεις, απλώς βολιδοσκοπούμε πόσο (προς τα κάτω) μπορούμε να πιέσουμε τους μισθούς (ξεφτίλας)); Για το ότι αν δεν έχεις τελειώσει ιδιωτικό σχολείο και ο μπαμπάς σου δεν είναι "κάποιος" δε σε σώνει ούτε διδακτορικό να έχεις ούτε να δουλεύεις σαν το σκυλί το μαύρο δέκα χρόνια;; Για το ότι το "ΜΒΑ" έχει ανακηρυχθεί στη μεγαλύτερη παπαροπανάκεια απόδειξης της "αξίας" των "μεγαλο"στελεχών;; Μη μιλήσω για την καινούργια "μόδα"... "αρκεί να έχεις τελειώσει Πολυτεχνείο" και αμέσως κάνεις φιτ σε οποιαδήποτε (μα οποιαδήποτε!) θέση μέσα σε μια επιχείρηση, ακόμα κι αν σου λείπουν χίλια δυο άλλα πράγματα που καθιστούν κάποιον "σωστό επαγγελματία", παραγωγικό, συνεργάσιμο κτλ. κτλ. . . . Τα χάλια μας τα μαύρα!
το mba ειναι ετσι κ αλλιώς διαμορφωμένο για να δημιουργήσει στελέχη μεγάλων εταιριών... και οχι entrepreneurs ή ποιητές. η διαφορετικότητα και δημιουργική σκέψη δεν συναπανταται εκει ουτως ή αλλως. και εντάξει, δεν ειναι και τοσο άσχημα σαν να διαβάζεις τηλεφωνικό καταλογο!!!υπερβολές :)