inky, θα προσπαθήσω να σου απαντήσω με ακρίβεια.Κατ' αρχάς αυτό που έγραψα για το οποίο με ρωτάς, δεν είναι ένα συμπέρασμα, αλλά ένα πιθανό λογικό ενδεχόμενο πάνω στο συμπέρασμα του Βαρουφάκη ότι το καθεστώς της αγοράς εργασίας στελεχών επιχειρήσεων διαμέσου άθλιων εκπαιδευτηρίων ευθύνεται κατά πολύ για την κρίση, αν και μόνο αν παραδεχθούμε ότι αυτό έχει έτσι, λόγω του ότι το ποιόν ορίζεται δια του κέρδους και όχι τελικά το αντίστροφο.Εφ όσον λειτουργεί έτσι, τότε αυτό που καθορίζει εν ολίγοις την επιτυχία ενός εγχειρήματος παραγωγής δεν είναι το προιόν το ίδιο, το αποτέλεσμα δηλαδή της παραγωγής σε υλικό ή πνευματικό επίπεδο,αλλά τα παράσημα που φέρει, δηλαδή οι εγγυήσεις ποιότητας. Ένα μεταπτυχιακό του ΜΒΑ έχει λόγο ύπαρξης μόνο όσο υπάρχουν εταιρείες και επιχειρήσεις που χρειάζονται τους αποφοίτους του. Και κατ' επέκταση, οι εταιρείες αυτές, που θέλουν μόνο να κερδίζουν και που υπάρχουν μόνο αν υπάρχει το μεταπτυχιακό του ΜΒΑ ώστε να υπάρχει το εργατικό δυναμικό που εγγυάται την επιτυχή σύστασή τους, επιβάλουν την ανάγκη ύπαρξης του μεταπτυχιακού που παράγει αυτό το δυναμικό, στην οποία ανάγκη ανταποκρίνεται το ΜΒΑ. Μοιάζει να είναι ένα τίμιο deal, όμως, σύμφωνα με τα όσα λέει ο Βαρουφάκης(απ όσο καταλαβαίνω εγώ δηλαδή), το μεταπτυχιακό παίρνει μια συγκεκριμένη μορφή τέτοια ώστε ενώ από την μία ακολουθεί απλώς και μόνο τις επιταγές της αγοράς εργασίας(δεν έχει στόχο δηλαδή την επιστημονική εξέλιξη), από την άλλη πλασσάρεται ως καλής ποιότητας μεταπτυχιακό, πρώτον επειδή είναι το ΜΒΑ, και κατά δεύτερον επειδή οι απόφοιτοί του απορροφόνται τελικά από τις επιτυχημένες εταιρείες. Όλο αυτό γίνεται στον αγώνα και των μεν και των δε αλλά και των αποφοίτων που λέγεται εσωτερικός ανταγωνισμός του εκάστοτε κλάδου(εκπαίδευση-εκάστοτε κλάδος επιχειρήσεων-υποψήφιο εργατικό δυναμικό), που οδηγεί στις ''έξυπνες'' λύσεις(επίκληση των αυθεντιών που οδηγούν στο αίσθημα ασφάλειας-εγγύησεις), που φέρουν μεν την επιτυχία αλλά υποβαθμίζουν τελικά στον βωμό του κέρδους και της συρρίκνωσης εξόδων την ποιότητα, πράγμα που οδηγεί στις φούσκες. Ορίσαμε λοιπόν τον ρόλο των ψευδών εγγυήσεων.Και οπότε λέω εγώ,αν η επιτυχία που ορίζεται με βάση τον πλουτισμό βασίζεται σε ψευδείς εγγυήσεις, τότε μιας και μιλάμε για την κρίση, την σημερινή κρίση τουλάχιστον, σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή γεννήθηκε επειδή οι τραπεζίτες(ο επαγγελματικός κλάδος των χρηματοπιστωτών που πουλάει και αγοράζει πακέτα εγγυήσεων, δάνεια δηλαδή) προκειμένου να κερδίσουν όλο και περισσότερο χώρο ο ένας από τον άλλον, να κερδίσουν δηλαδή την εμπιστοσύνη της αγοράς και να πουλήσουν περισσότερα ''εγγυημένα'' πακέτα χρήματος, ωθήθηκαν σε μια ανεξέλεγκτη αγοραπωλησία τέτοιων πακέτων, επικαλούμενοι ως εγγύηση την ύπαρξη ενός επίπλαστου-υποθετικού χρήματος και αναγνωρίζοντας όπως όπως επίσης ως εγγυητήρια σύναψης δανείων τους μισθούς και τις περιουσίες ή άλλα δάνεια ιδιωτών και κρατών, τα οποία όμως και αυτά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ήταν χρήματα που είτε προέκυπταν από δάνεια, είτε παράγονταν από επιχειρήσεις που συστάθηκαν πάνω σε δάνεια. Και όλα αυτά όπως είπα, προκειμένου να ανταγωνιστούν μεταξύ τους από την μία, ρούφηξαν μέσω των εγγυήσεων που διακίνησαν τον πραγματικό πλούτο κρατών και ιδιωτών όταν τα πακέτα αυτά μετατράπηκαν σε χρέη, ενώ από την άλλη, προκειμένου ως κλάδος τελικά-μιας και όλοι αυτοί λειτουργούν με το ίδιο κίνητρο και τρόπο-να κρατήσουν όσο γίνεται τον πλούτο αυτό από τους άλλους κλάδους για να μην καταρρεύσουν-μιας και όλοι οι άλλοι κλάδοι πάλι με την ίδια λογική παίρναν δάνεια, σε μια μη στέρεη ψευδαισθητική βάση που δημιούργησε ο ίδιος κλάδος των χρηματοπιστωτών- επιχείρησαν με νομιμοφανή τρόπο να σωρρέυσουν ότι απέμεινε. Και αυτό γίνεται σε ένα παγκόσμιο καθεστώς όπου δεν υπάρχει καμία αρχή που να ελέγχει τον πλουτισμό και την ευστάθεια των εγγυήσεων, δηλαδή την ποιότητα των τραπεζικών προιόντων-όπως για παράδειγμα γινόταν κάποτε που το κράτος μεσολαβούσε και έλεγχε την τιμή του χρήματος και την ποιότητα των προιόντων αυτών.ΥΓ: Η απάντηση σ αυτό το καθεστώς, όπου άκριτα ο χρηματοπιστωτικός κλάδος μπορεί και εκβιάζει τους άλλους μέσω χρεοκοπιών και κατασχέσεων-ιδιοποιήσεων προκειμένου να μην καταρρεύσει(και εδώ έγκειται η επίθεση), δεν είναι για μένα ο έλεγχος απλά από μία κρατική ή διεθνή αρχή, αλλά ο έλεγχος από τους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους εντός ενός κράτους και μετά σε μια ίδια διεθνή επιτροπή.
Σχολιάζει ο/η