Δευτέρες στο σπίτι. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

Δευτέρες στο σπίτι. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Πότε ήρθε και χάθηκε η ιδανική σχέση, η ιδανική δουλειά, το ιδανικό σπίτι;... Φωτ.: Alec Dawson
3

Όπως πολλοί από εσάς –ασχέτως αν δεν έχουν διάθεση να το ομολογήσουν, και καλά κάνουν, η αυτεπίγνωση μέχρι ένα σημείο μπορεί να σε πάει μόνο–, έχω κι εγώ την αυτοκαταστροφική τάση να αντιμετωπίζω συνήθως τη ζωή ως ένα σερί τελευταίων ευκαιριών που σπαταλιούνται η μία μετά την άλλη, αλλά δεν τελειώνουν ποτέ. Πάντα υπάρχει η επόμενη, πιο επείγουσα, πιο κρίσιμη, πιο βαριά, για να παρέλθει κι αυτή αφήνοντας πίσω μια λιτανεία ενοχών: πότε ήρθε και χάθηκε η ιδανική σχέση, η ιδανική δουλειά, το ιδανικό σπίτι; Η μουδιασμένη εποχή που ζούμε, όμως, σε φορτώνει με άλλα, πιο βασικά, πιο αγωνιώδη ερωτήματα, που σε ξεπερνάνε (ευτυχώς, από μία άποψη). Δεν εννοώ τα μεγάλα ζητήματα της έκρυθμης παγκόσμιας κατάστασης, όπως το φάσμα του ISIS, η άνοδος της ακροδεξιάς ή η καλπάζουσα οικονομική/κοινωνική ανισότητα, αλλά αυτά που αφορούν τη διαβρωμένη καθημερινότητά μας.


Θα περιοριστούν άραγε ποτέ σε ανεκτά επίπεδα η ακατάσχετη πολιτικολογία, η ιδεολογική εργαλειοποίηση των πάντων και ο χυδαίος λαϊκισμός (δεν εννοώ καμία παράταξη και καμία κυβέρνηση, αλλά την ευρύτατα διαδεδομένη και επικίνδυνη αντίληψη ότι ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος είναι αντάξιος του αγνού λαού); Θα βρούμε επιτέλους μη επισφαλή επαγγελματική απασχόληση εμείς και οι φίλοι μας; Πόσοι στενοί κύκλοι γνωστών και πόσες παρέες παλιών φίλων δεν έχουν διαλυθεί λόγω ραγδαίου οικονομικού χάσματος μεταξύ των μελών τους... Πόσο να συντηρηθούν πια κατ' οίκον και ρεφενέ; Άμα ο άλλος φτάνει να μην έχει την άνεση και την ανεμελιά να βγει να πάρει δυο-τρία ποτά σε ένα μπαρ, χέσε μέσα. Οι μισοί συνεχίζουν την πορεία στο μέτωπο και οι άλλοι μισοί γίνονται παράπλευρες απώλειες και τους θυμόμαστε σαν τους ηρωικά πεσόντες στις πολεμικές ταινίες που ξεψυχισμένα προτρέπουν τους όρθιους να συνεχίσουν χωρίς αυτούς.

Θα βρούμε επιτέλους μη επισφαλή επαγγελματική απασχόληση εμείς και οι φίλοι μας; Πόσοι στενοί κύκλοι γνωστών και πόσες παρέες παλιών φίλων δεν έχουν διαλυθεί λόγω ραγδαίου οικονομικού χάσματος μεταξύ των μελών τους... Πόσο να συντηρηθούν πια κατ' οίκον και ρεφενέ; Άμα ο άλλος φτάνει να μην έχει την άνεση και την ανεμελιά να βγει να πάρει δυο-τρία ποτά σε ένα μπαρ, χέσε μέσα. Οι μισοί συνεχίζουν την πορεία στο μέτωπο και οι άλλοι μισοί γίνονται παράπλευρες απώλειες και τους θυμόμαστε σαν τους ηρωικά πεσόντες στις πολεμικές ταινίες που ξεψυχισμένα προτρέπουν τους όρθιους να συνεχίσουν χωρίς αυτούς.


Θα επιστρέψει ποτέ ξανά η κανονικότητα; Και όχι φυσικά με την «καθησυχαστική» μορφή του Χατζηνικολάου και του Σεφερλή (όλα κανονικά είναι, βρε κουτό, κοίτα εμάς εδώ, για πάντα μαζί σου ανεξαρτήτως συνθηκών και καθεστώτων) και τόσων άλλων ανάμεσά τους που εξακολουθούν να στοιχειώνουν το prime time καθαρτήριο της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία χρησιμεύει πλέον μόνο ως πυξίδα που δείχνει μόνιμα το σημείο μηδέν, την απόλυτη παραίτηση. Αν σταματούσαν να εκπέμπουν όλα τα κανάλια σήμερα, εκτός από κάποιες πρώτες ώρες αμηχανίας σε σουβλατζίδικα και ψιλικατζίδικα, κανείς δεν θα πάθαινε στερητικό σύνδρομο από την απότομη έλλειψη ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.

Αυτά αναλογιζόμουν Δευτέρα μεσημέρι, καθώς έστελνα δουλειά μέσω e-mail εργαζόμενος από το σπίτι «με τα σώβρακα στον καναπέ» (καθόλου αστείο και καθόλου fun), όπως κάνει προ πολλού η παγκόσμια τάξη νεο-freelancers των media ανά τον πλανήτη. Καταπιεστικό το σύστημα του γραφείου, αλλά και το σπίτι ως χώρος εργασίας μπορεί να σου επιτεθεί εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν σε γουστάρει από μια φάση και μετά, ειδικά αν ανήκεις στους «μπεκιάρηδες» αυτού του κόσμου που θα μπορούσαν να πουν πολλά «για τον ανόρεχτο καταμερισμό των ωρών, για το ανεξέλεγκτο χέρι που μας κρατάει μέσα του στους τέσσερις τοίχους, για να μας σπρώξει κατόπιν στους δρόμους, σάμπως να εξαντλήθηκε κάτι βαθύτερο από την υπομονή του» (Κ. Παπαγιώργης, Γεια σου, Ασημάκη).


Είναι όπως τα έλεγε ο Τζεφ Ντάιερ στο «Out of Sheer Rage», το βιβλίο που ξεκίνησε να γράψει για τον Ντ.Χ. Λόρενς και τελικά έγραψε σχεδόν για οτιδήποτε άλλο: «Τα σπίτια δεν μένουν πιστά. Μπορεί να ζήσουμε δέκα χρόνια σ' ένα σπίτι και δύο εβδομάδες αφότου μετακομίσουμε αλλού, είναι σαν να μη βρεθήκαμε ποτέ εκεί. Ζητάμε από τα σπίτια να ανταποκριθούν στα δικά μας αισθήματα απώλειας, αλλά, όπως το παραλληλόγραμμο που σχηματίζεται στον τοίχο εκεί όπου κρεμόταν ένας αγαπημένος καθρέπτης, δεν μας προσφέρουν πια καμιά αντανάκλαση. Συχνά στις παλιές ταινίες, όταν κάποιος μπαίνει σ' ένα σπίτι όπου κάποτε έζησε ευτυχισμένες στιγμές, η οθόνη γεμίζει με απόκοσμα γέλια. Αυτή η σύμβαση λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, ακριβώς επειδή στη ζωή δεν είναι καθόλου έτσι. Πιστοποιεί απλά τη δύναμη της επιθυμίας μας: ζητάμε από τα σπίτια να είναι στοιχειωμένα. Ποτέ δεν είναι...». Στοιχειωμένα μπορεί να μην είναι, σε στοιχειώνουν όμως και σε βάζουν στο τριπ της έγκλειστης κατάθλιψης. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να θυμηθείς πώς την ξεπέρασες την προηγούμενη φορά, τότε που σκεφτόσουν πως χάθηκε η πιο πρόσφατη από τις τελευταίες ευκαιρίες. Ντάιερ και πάλι: «Η έξοδος από την κατάθλιψη μοιάζει με παραθυράκι του νόμου: μπορείς να το χρησιμοποιήσεις άπαξ και μετά σφραγίζεται για να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά...».

Το άρθρο από την έντυπη έκδοση της LIFO

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
Ειδικά αυτό με τις παρέες που χάλασαν λόγω του ξαφνικού οικονομικού χάσματος. Είναι σαν να είναι κολλητική η ξαφνική φτώχεια και να φοβάται ο κάποτε φίλος σου ότι θα τον κολλήσεις και θα πέσει κι αυτός κατηγορία. Άσε που σε κατηγορεί μέσα του που 'ξέπεσες' γιατί αν αναλογιστεί ότι έπεσες θύμα της κάκιστης οικονομικης συγκυρίας, θα αναγκαστεί να παραδεχθεί στον εαυτό του ότι μπορεί να είναι ο επόμενος. Κι αυτό δεν το ανέχεται σαν σκέψη. Καλύτερα γι'αυτόν να φταις εσύ που δεν έχεις πια ούτε για ένα καφέ έξω. Και πάνε οι παρέες και οι φιλίες.
Συμφωνώ απόλυτα ...Κυρίως σε αυτό το τομέα ήρθε η ρήξη ....στις ανθρώπινες σχέσεις .Εξαιρετικό το κείμενο που αντανακλά απόλυτα στη γενιά μας (30+) και όχι μόνο ....