Μπορεί να κάνουν όλοι λάθος;

Μπορεί να κάνουν όλοι λάθος; Facebook Twitter
16

«Είναι δυνατόν όλες οι κυβερνήσεις των χωρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού να σφάλουν ταυτόχρονα, επιβάλλοντας στους λαούς τους πολιτικές λιτότητας; Μόνον εσείς, οι μονίμως “διαφωνούντες”, έχετε δίκιο;».


Πρόκειται για ένα αμείλικτο ερώτημα που μου τίθεται ευλόγως και συχνά. Η απάντηση που δίνω είναι καταφατική: «Ναι, είναι δυνατόν!». Ακούγεται αλαζονικό, αλλά αν προσεγγίσουμε το ερώτημα, τόσο ιστορικά όσο και λογικά, η καταφατική απάντηση είναι κάτι παραπάνω από θεμιτή.


Πράγματι, όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, της Βρετανίας και της Αμερικής έχουν στραφεί, μετά το 2009, σε πολιτικές λιτότητας. Άλλες κυβερνήσεις επειδή πιστεύουν στη λιτότητα, παρόλο που δεν τους επιβάλλεται εκ των πραγμάτων (π.χ. Γερμανία), άλλες επειδή τους την επιβάλλουν οι ισχυροί (π.χ. ευρωπαϊκή περιφέρεια), και τουλάχιστον μία κυβέρνηση που σέρνεται χειροπόδαρα, ενάντια στη βούλησή της, προς πολιτικές λιτότητας λόγω εσωτερικού πολιτικού και συνταγματικού αδιεξόδου (αναφέρομαι, βεβαίως, στις ΗΠΑ). Μπορεί τόσοι Πρόεδροι, πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών να έχουν άδικο σε τούτη τη δύσκολη μετά το 2008 εποχή;


Πριν απαντήσουμε, μια ιστορική παρατήρηση: προ του 2008, όλες αυτές οι χώρες είχαν κυβερνήσεις που, στη σφαίρα της οικονομικής πολιτικής, εφάρμοζαν σχεδόν πανομοιότυπες πολιτικές, οι οποίες απoδείχτηκαν καταστροφικές τόσο για τους λαούς τους όσο και για τη διεθνή οικονομία. Αγκάλιασαν ως θεόπεμπτο δώρο την ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θεώρησαν ότι η υστέρηση των χαμηλότερων εισοδημάτων (ιδίως των βασικών μισθών) μπορούσε να εξισορροπηθεί από τη μείωση των επιτοκίων (κάτι που έστρεψε τα πλήθη στον δανεισμό, που στόχο είχε την ικανοποίηση των βασικών αναγκών), έλαβαν ως δεδομένο ότι οι αγορές εξισορροπούνται αυτόματα εντός κι εκτός νομισματικών ενώσεων. Προ του 2008, λοιπόν, τόσοι Πρόεδροι, πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών έσφαλλαν όλοι μαζί, κατά συρροή κι εξακολούθηση. Γιατί πρέπει τώρα να λάβουμε ως δεδομένο ότι η μεταξύ τους συμφωνία, ως προς την αναγκαιότητα και σοφία της γενικευμένης λιτότητας, δεν μπορεί να αποτελεί άλλο ένα συλλογικό λάθος;


Ιστορικά, λοιπόν, το ότι όλες οι δυτικές κυβερνήσεις αποδέχονται διά βοής τις πολιτικές λιτότητας δεν αποτελεί απόδειξη, ούτε καν ένδειξη, ότι η λιτότητα ενδείκνυται ως η σώφρων οικονομική πολιτική. Θα ρωτήσει, όμως, κάποιος: αν η λιτότητα δεν είναι η βέλτιστη πολιτική, τότε γιατί δεν ξεφεύγει από την «αγέλη» της λιτότητας ούτε ένας πολιτικός ηγέτης; Γιατί, παραδείγματος χάριν, δεν είπε «όχι» στη λιτότητα ο κ. Ολάντ μετά την εκλογή του, δεδομένου μάλιστα ότι αυτό το «όχι» το βροντοφώναζε στη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας; Αν η λιτότητα υπονομεύει τη σταθεροποίηση, όπως ισχυριζόμαστε κάποιοι, γιατί δεν την απέρριψε ο κ. Ολάντ; Η επιτυχία της δικής του πολιτικής μη-λιτότητας δεν θα τον ενίσχυε; Μήπως το ότι αποδέχτηκε κι αυτός τη λιτότητα αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική; Ότι η λιτότητα είναι η μοναδική, αν και επώδυνη, διέξοδος από την κρίση;


Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι σαφέστατα αρνητική: είναι εύκολο να φανταστούμε περιστάσεις υπό τις οποίες η υιοθέτηση πολιτικών λιτότητας να εξυπηρετεί το στενό συμφέρον του κάθε πολιτικού ηγέτη, π.χ. του κ. Ολάντ, του κ. Σαμαρά, όντας καταστροφική για τον καθένα τους! Το κλασικό παράδειγμα μιας τέτοιας σύγκρουσης προσωπικού και συλλογικού συμφέροντος που δίνω στους φοιτητές μου έχει ως εξής:


Έστω, τους λέω, ότι σας δίνω τη δυνατότητα άμεσης και αυτόματης βαθμολόγησης του εξαμήνου σας, ζητώντας από τον καθένα να γράψει σε ένα χαρτί το όνομά του, τον αριθμό μητρώου του κι έναν (ολόκληρο) αριθμό μεταξύ του 1 και του 9 (συμπεριλαμβανομένων των 1 και 9). Κατόπιν, θα πάρω τον μέσο όρο των αριθμών που επιλέξατε, έστω Μ.Ο., και θα βαθμολογήσω τον καθένα σας με την εξής φόρμουλα: πολλαπλασιάζω το 11 με τον Μ.Ο. και αφαιρώ τον αριθμό που επιλέξατε. Κατόπιν, διαιρώ διά 10 και βρίσκω τον βαθμό σας. Είναι προφανές ότι αν όλοι οι φοιτητές επιλέξουν τον αριθμό 9, ο καθένας τους θα αριστεύσει, λαμβάνοντας βαθμό 9 (Μ.Ο.=9, 11Χ9=99 μείον το 9 που επέλεξε = 90, διά 10 = 9). Αντίστοιχα, αν όλοι επιλέξουν το 6, θα πάρουν όλοι 6, αν όλοι επιλέξουν το 3, θα πάρουν όλοι 3 κ.ο.κ.

Ερώτημα: Δεδομένου ότι όλοι θα αρίστευαν αν ο καθένας τους επέλεγε το 9, τι συμφέρει τον καθένα να κάνει; Έστω ότι σε μία τάξη εκατό φοιτητών ο Φώτης προσδοκά ότι όλοι οι συμφοιτητές του θα επιλέξουν το 9. Τι θα συμβεί αν εκείνος επιλέξει έναν μικρότερο αριθμό, π.χ. το 1; Τότε ο μέσος όρος Μ.Ο. θα ισούται με 8,92 (9Χ99+1 διά 100) και ο Φώτης θα βαθμολογηθεί με 9,712 (=11Χ8,92-1), δηλαδή με 10, όταν οι υπόλοιποι συμφοιτητές του θα βαθμολογηθούν με 8,912 (=11Χ8,92-9), δηλαδή με 9. Άρα, αν ο Φώτης θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι θα επιλέξουν τον αριθμό 9, εκείνον τον συμφέρει να επιλέξει τον αριθμό... 1 (καθώς έτσι θα λάβει το μοναδικό δεκάρι της τάξης). Το ίδιο, όμως, ισχύει αν προσδοκά ότι όλοι οι συμφοιτητές του θα επιλέξουν τον αριθμό 1: και πάλι τον συμφέρει να επιλέξει τον αριθμό 1 (καθώς οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα τον σπρώξει σε βαθμό κάτω του ενός).


Όπερ μεθερμηνευόμενον, ό,τι αριθμό και να προσδοκά ο Φώτης ότι θα επιλέξουν οι συμφοιτητές του το στενό συμφέρον του είναι να επιλέξει τη μονάδα. Όμως –κι αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης–, αν κάτι τέτοιο ισχύει για τον Φώτη, τότε ισχύει για όλους τους φοιτητές. Έτσι, όλοι τους επιλέγουν, με απόλυτη επίγνωση του στενού τους συμφέροντος, τον αριθμό 1 και όλοι τους «κόβονται» με 1, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να αριστεύσουν (επιλέγοντας το 9).


Να, λοιπόν, πώς είναι λογικά εφικτό όλοι οι Πρόεδροι, πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών να επιλέγουν μια πολιτική (λιτότητας τώρα, απόλυτης ταύτισης με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο προ του 2008) που είναι μεν συλλογικά καταστροφική, αλλά κανένας τους δεν τολμά να απεμπολήσει, παρόλο που το γνωρίζουν.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν αποδεικνύει ότι η λιτότητα είναι εσφαλμένη οικονομική πολιτική στο πλαίσιο της κρίσης. Αυτό που αποδεικνύει είναι ότι, ναι, είναι απόλυτα θεμιτό να σφάλλουν συλλογικά και κατ’ εξακολούθηση όλοι οι ηγέτες της Δύσης, υιοθετώντας τη γενικευμένη λιτότητα που παρατηρούμε όπου στρέψουμε τα μάτια μας.

16

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

11 σχόλια
Για σας κ.καθηγητά http://erotokritosx.blogspot.gr/2013/01/blog-post_19.htmlΓιατί η θέση σας είναι υπεραπλουστευτική.Τόσοι πολλοί,τόσο σημαντικοί,τόσο ψηλά ιστάμενοι,τόσον καιρό,τόσο πολύ να κάνουν λάθος.Μήπως υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική που εφαρμόζεται;
Μια απλη και λανθασμενη εφαρμογη της game theory δεν αποδεικνυει τιποτα κ Βαρουφακη. Οπως πολυ σωστα επισημανθηκε πιο πανω, δεν ειναι καθε λιτοτητα λαθος, ειδικα οταν πολλα χρονια ξοδευες περισσοτερα απ οσα εβγαζες. Απλα πραγματα. Βγαζεις 100; Δεν μπορεις εσαει να ξοδευεις 300! Η θα κοιταξεις να βγαλεις παραπανω, η θα ξοδεψεις λιγοτερα. Γιατι δινετε ιδεολογικο στηριγμα σε αυτους που αλογιστα ξοδεψαν τα λεφτα των επομενων γενεων;
Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΝΙΘΟΤΡΟΦΕΙΟΥ[Τα Παιδιά της Γαλαρίας - Τεύχος 15. σελ.13-14] [is.gd/Lmm4gA]…Η πολιτική επιλογή για την όξυνση της «κρίσης του χρέους» έχει μεγάλα πλεονεκτήματα για το κεφάλαιο: το φόβητρο της χρεοκοπίας γίνεται ένα χρήσιμο εργαλείο για ένα νέο κύκλο βίαιης πρωταρχικής συσσώρευσης, κατά τρόπο ανάλογο με ό,τι συνέβη στις χώρες της περιφέρειας τις προηγούμενες δεκαετίες.Στις χώρες της περιφέρειας η διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης παίρνει τη μορφή ανοιχτής λεηλασίας: περίφραξη των κοινοτικών γαιών και των υδάτινων πόρων· λεηλασία των πρώτων υλών και των φυσικών πόρων που έχουν ως αποτέλεσμα την αποκοπή εκατομμυρίων ανθρώπων από τα μέσα παραγωγής και διαβίωσης και τη δημιουργία νέων, φτηνότερων και δια θέσιμων προς εκμετάλλευση προλεταριακών πληθυσμών.Στη Δύση παίρνει τη μορφή μιας απόπειρας για την ολοκληρωτική ενσωμάτωση των σχετικά αποεμπορευματοποιημένων μορφών κοινωνικής αναπαραγωγής στην καπιταλιστική αξιοποίηση καθώς και τη μορφή της υποτίμησης και πειθάρχησης της εργατικής δύναμης: περικοπές των μισθών και των συντάξεων· μείωση της χρηματοδότησης των δημόσιων υπηρεσιών· αύξηση της φορολόγησης της εργατικής τάξης· ιδιωτικοποιήσεις· μεταρρυθμίσεις της κοινωνικής ασφάλισης· εμβάθυνση των διαχωρισμών μεταξύ νέων και παλαιότερων εργαζομένων και μεταξύ «τεμπέληδων» και «φιλόπονων» εργαζομένων. Όλα τα προηγούμενα συνοδεύονται από την ωμή βία και την προπαγάνδα των ΜΜΕ ενάντια στις απεργίες και τις διαμαρτυρίες.«…Οι κρίσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκουν μια προσωρινή λύση στην επιβολή συνθηκών πρωταρχικής συσσώρευσης πάνω σε νέους πληθυσμούς, που περιλαμβάνουν τόσο τη δημιουργία νέων αγορών όσο και την εξεύρεση νέων πρώτων υλών και νέων φτηνότερων προλετάριων. Η εκδίωξη από τη γη και η απαλλοτρίωση είναι μέσα ξεπεράσματος των κρίσεων της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για υπερεργασία, για το σφετερισμό χρόνου κοινωνικής εργασίας χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, αναπτύσσεται μέσω της εκτεταμένης αναπαραγωγής της απαλλοτριωμένης εργασίας».[7]«…Η πρωταρχική συσσώρευση είναι μια διαρκώς αναπαραγόμενη συσσώρευση, είτε από την άποψη του ανανεούμενου διαχωρισμού νέων πληθυσμών από τα μέσα παραγωγής και διαβίωσης είτε από την άποψη της αναπαραγωγής της μισθωτής σχέσης στις «παγιωμένες» σχέσεις του κεφαλαίου. Στην πρώτη περίπτωση προ σπαθεί να φέρει νέους εργαζόμενους υπό την προσταγή του κεφαλαίου και στη δεύτερη να τους διατηρήσει ως έναν εκμεταλλεύσιμο ανθρώπινο πόρο – το λεγόμενο ανθρώπινο παράγοντα της παραγωγής».[8]…Ταυτόχρονα η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών (δημόσια υγεία, κοινωνική στέγαση, δημόσιες μεταφορές, ενέργεια, ύδρευση κλπ) οδηγεί στην «απελευθέρωση» μιας σειράς πόρων και περιουσιακών στοιχείων σε πολύ χαμηλό κόστος, παρέχοντας διεξόδους στο πλεονάζον κεφάλαιο για επικερδείς επενδύσεις εξοικονόμησης κεφαλαίου. Τέλος, οι ιδιωτικές επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα εξασφαλίζουν κέρδη που αποσπώνται από την άμεση και έμμεση φορολόγηση των μισθωτών για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων.Κατά συνέπεια επιδιώκεται η μετατροπή της «κρίσης του χρέους» σε παραγωγική κρίση: σε μοχλό πρωταρχικής συσσώρευσης, απαλλοτρίωσης και προλεταριοποίησης, σε μέσο για την τρομοκράτηση, την πειθάρχηση και την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση του προλεταριάτου μέσω της χαλιναγώγησης των ταξικών συγκρούσεων και των προλεταριακών επιθυμιών και προσδοκιών…https://keimena11.wordpress.com*
Νομίζω, ότι εδώ έχουμε ένα λογικό σφάλμα: ότι δηλαδή η φόρμουλα υπολογισμού των βαθμών του παραδείγματος είναι παρόμοια με αυτήν που ισχύει και στην οικονομική πολιτική των κρατών.
Πραγματικά τον Βαρουφάκη δεν το καταλαβαίνω. Τι εννοώ:Κάθε οικονομολόγος έχει τη δική του οπτική για τα πράγματα, άλλωστε δεν υπάρχει μία οικονομική θεωρία, για τ' όνομα του Θεού. Υπό αυτή την έννοια οι απόψεις του είναι δικαιολογημένες. Τάσσεται υπέρ μίας οικονομική θεώρησης των πραγμάτων versus κάποιας άλλης. OK, accepted.Το πρόβλημά του όμως δεν είναι οι απόψεις του, αλλά η τεκμηρίωση αυτών. Και τι εννοώ:Δεν του άρεσε ας πούμε η τελευταία συμφωνία επαναγοράς ομολόγων. Μάλιστα. Γιατί όμως;Γράφει λοιπόν ένα άρθρο με τίτλο "Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς" στο οποίο κι εξηγεί τα οικονομικά της επαναγοράς και βρίσκει γιατί δεν μας συμφέρει και ότι θα είναι ζημιωγόνο για το κράτος κτλ.Κι εκεί ακριβώς, έρχεται ο καθηγητής Προκοπάκης (πρώην καθηγητής στο Columbia) να του απαντήσει με ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ γιατί κάνει λάθος σε ΟΛΑ όσα αναλύει και του γράφει πως είναι τα σωστά.Αποτέλεσμα; Καμία απάντηση από τον Βαρουφάκη. Καμία νέα ανάλυση με την οποία απαντάει στον Προκοπάκη. Γιατί; Μήπως γιατί η δική του ανάλυση ήταν τελικά λάθος; Όποιος γνωρίζει οικονομικά φυσικά το ξέρει αυτό.Καλά θα κάνει ο οποιοσδήποτε να μην είναι απόλυτος.
Kαμία σχέση το θεωρητικό παιχνίδι με την πραγματικότητα... Στο παιχνίδι υπάρχει η προσδοκία για κάποιον ότι με το "κόλπο" της επιλογής της μονάδας θα ξεπεράσει στη βαθμολογία τους υπόλοιπους που θα επιλέξουν το "προφανές", το 9. Αν βέβαια όλοι προσπαθήσουν να κάνουν την εξυπνάδα, τότε πέφτει κατακόρυφα η βαθμολογία όλων, λόγω της σχέσης αλληλεξάρτησης μεταξύ της επιλογής του καθενός, με τη συνολική βαθμολογία.Στην πραγματική ζωή, ποιο είναι το "στενό συμφέρον" που καθοδηγεί τον κάθε ηγέτη ξεχωριστά ώστε να ακολουθήσει εν γνώσει του μία καταστροφική για αυτόν πολιτική;;;Και ποια η σχέση αλληλεξάρτησης της πολιτικής λιτότητας π.χ. στην Ελλάδα, με τα αποτελέσματα της πολιτικής του Ολάντ στη Γαλλία;
Επειδή κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν ότι τα μετρα λιτότητας αποτελούν έγκλημα και συνεπώς και αυτοί έχουν δικαίωμα να εγκληματούν, καλο είναι να προσέξουμε τι γράφουμε και πως το γράφουμε.Μπορούμε να διαχωρίσουμε, για παράδειγμα, την καλή λιτότητα από τη κακή και κατά συνέπεια να μην μιλάμε με γενικότητες ?Εάν ξοδεύω παραπάνω από ότι παράγω, δεν είναι υποχρεωτική (και από άποψη ηθικής) η λιτότητα ? Πιο συγκκεκριμένα σε μια δημοσια επιχείρηση που δουλεύει ένας φίλος μου, ο διευθυντής παρήγγειλε μια πολυθρόνα γραφείου αξιας 1500 euro μονο και μονο για το image του. Όταν η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο, υπήρχε στο όροφο μια αποθήκη (σεντόνια, χαρτιά υγείας και ιατρικά υλικά) ανοικτή και όλοι οι επισκέπτες έμπαιναv και έπαιρναv ότι ήθελαν για το σπίτι!Θα μπορούσα και εγώ και οκαθένας μας να γεμίσει σελίδες με τέτοια παραδείγματα.Καλές οι γενικολογίες και οι φιλοσοφίες αλλα ο διάβολος κρύβεται στην λεπτομέρεια....
Όταν κόβεις συντάξεις από πεθαμένους, βάζεις σε τάξη το μπουρδέλο. δεν είναι λιτότητα αυτό. εκεί κάνεις λάθος στο συλλογισμό σου θεοφάνη.Λιτότητα είναι να συγχωνεύεις σχολεία, να κόβεις επιδόματα, κλπ κλπ. Ίσως να υπάρχει καλή και κακή λιτότητα, αλλά σίγουρα αν ονομάζεις την αναγκαία τακτοποίηση του μπάχαλου "λιτότητα", της δίνεις αξία και ρόλο που δεν έχει..
Για το σχόλιο 16.1.13|19:35, theofanis, τι σχέση έχει η σωστή και δίκαιη λειτουργία ενός κράτους και μιας κοινωνίας με μια πολιτική εξαναγκασμένης ύφεσης, άνωθεν προερχομένης?
@Theofanis,γράφεις :''Όταν η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο, υπήρχε στο όροφο μια αποθήκη (σεντόνια, χαρτιά υγείας και ιατρικά υλικά) ανοικτή και όλοι οι επισκέπτες έμπαιναv και έπαιρναv ότι ήθελαν για το σπίτι! ''Αυτό το παράδειγμα , ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΛΙΤΟΤΗΤΑ- διορθώνεται με σωστή οργάνωση, με σωστή διαχείρηση υλικών , αλλά ΚΑΙ με τις σωστές αρμοδιότητες και ΕΥΘΥΝΕΣ από το προσωπικό.ΔΕΝ σου περνάει από το μυαλό ότι ΚΑΠΟΙΟΣ στο νοσοκομείο θα έπρεπε να είναι αρμόδιος, για να ΚΛΕΙΔΩΝΕΙ Η ΑΠΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΩΝ??Αλλιώς, ανάλογα με το σκεπτικό σου, θα 'πρεπε να μην υπάρχουν καθόλου υλικά, και έτσι θα κάνουμε σωστή οικονομική διαχείρηση!!Με τέτοια λογική , θα πάει μπροστά η χώρα!
Το άρθρο βασίζεται στην υπόθεση ότι οι αποφάσεις των κυβερνήσεων είναι ανεπηρέαστες από εξωθεσμικούς κύκλους.Επιπλέον, παρακάμπτεται -ξανά- η ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ εμφάνιση της 'κρίσης' σε διαφορετικές χώρες.
Στο παράδειγμα με τους φοιτητές καταλαβαίνω τι όφελος θα είχε ο κάθε φοιτητής ατομικά να διαλέξει το χειρότερο. Σε επίπεδο, όμως, χωρών, τι όφελος υπάρχει για τον κάθε αρμόδιο να διαλέξει μια τόσο κακή πολιτική ; Αν διαλέξει ο Έλληνας φερ' ειπείν, μια καταστροφική οικονομική πολιτική, θα επιλέξουν οι υπόλοιποι κάτι τόσο καλό, ώστε να ωφεληθεί στο τέλος περισσότερο η Ελλάδα ; Ποια είναι η εφαρμογή του παραδείγματος στη ζωή ;
Απλό: λιτότητα σε μια χώρα, πιο λίγα λεφτά ο λαός, πιο φτηνή παραγωγή πλούτου για το κράτος. Όταν το δίπλα κράτος δεν εφαρμόζει λιτότητα, δίνει λεφτά στο λαό, ζει καλά ο λαός, ζητάει παραπάνω λεφτά (ο λαός) για να παράξει τον πλούτο του κράτους, το κράτος βγάζει λιγότερα από αυτό που έχει λιτότητα. Ποιος επιβιώνει σε ένα πολύ ανταγωνιστικό καπιταλιστικό περιβάλον? Αυτός που εφαρμόζει λιτότητα. Οπότε αν εφαρμόζουν όλοι οι γύρω σου λιτότητα, εσύ τι θα κάνεις? Θα ξοδεύεις αβέρτα? Δηλαδή θα δίνεις τα λεφτά σου στους άλλους που παράγουν φτηνά? Ενώ αν συμφωνούσατε όλοι να ξοδεύετε όλοι Α λεφτά? Η ακόμα περισσότερα? Δεν θα περνούσαν καλύτερα οι λαοί?