Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος

Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος Facebook Twitter
2

Από τις εκδόσεις Κέδρος, κυκλοφόρησε συλλογή του Γιάννη Ρίτσου «Υπερώον». Τα ποιήματα γράφτηκαν την άνοιξη του 1985. Είναι μια από τις πενήντα ανέκδοτες συλλογές που άφησε πίσω του πεθαίνοντας ο Γιάννης Ρίτσος.Η ποιητική συλλογή Υπερώον γράφτηκε στην Αθήνα, απ' την 1 του Μάρτη ως τις 21 του ίδιου μήνα. Η Β' γραφή των ποιημάτων έγινε πάλι στην Αθήνα, απ' τις 6-29 του Απρίλη και στον Κάλαμο απ' τις 30 του Απρίλη ως την 1 του Μάη 1985. Η ανάγνωσή αυτών των κρυπτικών, εξομολογητικών, χαμηλόφωνων και με εξομολογητική διάθεση ποιημάτων, οδηγεί τον αναγνώστη στην απόλαυση.

«Ο Ρίτσος έγραφε νυχθημερόν», λέει η κόρη του, Έρη Ρίτσου. «Το αποτέλεσμα ήταν ότι μέσα σε μια χρονιά μπορούσε να έχει οριστικά τελειώσει τέσσερις ή πέντε ποιητικές συλλογές, οι οποίες δεν ήταν δυνατόν να εκδοθούν. Γιατί ούτε εκδοτικός οίκος να υποστηρίξει κάτι τέτοιο υπήρχε, ούτε το αναγνωστικό κοινό ήταν εύκαιρο και διατεθειμένο να διαβάσει έναν ποιητή μέσα σε μια χρονιά. Κάθε φορά που τέλειωνε μια ποιητική συλλογή την καθαρόγραφε με τον ωραίο γραφικό του χαρακτήρα, με τα διακοσμητικά και την έβαζε στην άκρη. Μέσα στο χρόνο μπορούσε να βγάλει μια ή δυο ποιητικές συλλογές, ανάλογα με τη διάθεσή του και τι έκρινε τι ήταν πρόσφορο να βγει».

Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος Facebook Twitter
Υπάρχουν 8.000 σελίδες ποίησης του Ρίτσου, παρόλες τις καταστροφές του αρχείου του...

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΗ ΡΙΤΣΟΥ

Τι άφησε πίσω του ο πατέρας σας; Σας ρωτώ επειδή το αρχείο του καταστράφηκε δυο φορές.

Υπάρχουν 8.000 σελίδες ποίησης του Ρίτσου, παρόλες τις καταστροφές του αρχείου του. Έγιναν δυο μεγάλες, η μία μετά τα Δεκεμβριανά, -και ήταν ένα μεγάλο πλήγμα επειδή εκτός από τα ποιήματα καταστράφηκε και ένα μεγάλο μυθιστόρημα χιλίων και σελίδων και όλη η αλληλογραφία του με τον Παλαμά, τον Σικελιανό, την Πολυδούρη και ενθυμήματα της οικογένειάς του. Η δεύτερη καταστροφή του αρχείου του έγινε από τον ίδιο, την περίοδο της δικτατορίας, όταν βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό στη Σάμο, με γνωμάτευση ότι έχει έξι μήνες ζωή μπροστά του, θεωρούσε ότι δεν είχε χρόνο να τα επεξεργαστεί και δεν ήθελε να αφήσει ημιτελή και έσκισε άπειρες σελίδες.

H ποιητική συλλογή το Υπερώον, είναι γραμμένη το Μάρτιο του 1985. Ήταν μια εποχή τότε που άρχισε να φαίνεται όλη η ηθική κατάπτωση που βιώναμε στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της εποχής εκείνης.

Γιατί αποφασίσατε να εκδώσετε το Υπερώον;

Επειδή έχουν περάσει είκοσι και χρόνια από το θάνατό του, διαβάζοντας κάποια που έχουν μείνει, στάθηκα σε αυτή τη συλλογή, το Υπερώον, γραμμένη το Μάρτιο του 1985. Ήταν μια εποχή τότε που άρχισε να φαίνεται όλη η ηθική κατάπτωση που βιώναμε στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της εποχής εκείνης. Είχαν προηγηθεί τα κουτιά πάμπερς του Κοσκωτά, είχαν αρχίσει να βγαίνουνε στην επιφάνεια διάφορα φοβερά και τρομερά, ήταν η εποχή της εκλογής Σαρτζετάκη με τα γαλάζια ψηφοδέλτια και όλα αυτά. Διαβάζοντάς το, είχα την αίσθηση ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη συνάφεια με τη δική μας εποχή, τη σημερινή, που υπάρχει μεν η οικονομική κρίση, αλλά παράλληλα υπάρχει μια κρίση ηθική και αξιών. Αισθάνθηκα ότι η κρίση εκείνη, ήταν η γενεσιουργός αιτία της κρίσης της σημερινής. Θεώρησα λοιπόν ότι έχουν μια επικαιρότητα αυτά τα ποιήματα, παρόλο που στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ρίτσος γινόταν όλο και πιο αυτοβιογραφικός. Χωρίς ποτέ να αφήνει στην άκρη τις κοινωνικές διαστάσεις. Στο υπερώον υπάρχουν καίριες νύξεις σχετικά με το τι συμβαίνει τριγύρω.

Ο πατέρας σας, όπως λένε, έκανε τρεις και τέσσερις γραφές σε κάθε έργο του.

Ναι μεν ήταν πολυγραφότατος, αλλά ήτανε και τελειομανής. Πραγματικά, κάθε συλλογή του έχει τρεις και τέσσερις γραφές, πολλές φορές και περισσότερο. Πάντα το επεξεργαζόταν σχολαστικά. Ο ίδιος, έλεγε ως συμβουλή σε νέους ποιητές «γράψτε είκοσι σελίδες, σκίστε τις δεκαοκτώ, κρατήστε δύο». Επίσης ασχολιόταν με την επιμέλεια και την αισθητική. Ο τίτλος «Υπερώον» έχει φωτογραφηθεί όπως το είχε κάνει με τον δικό του γραφικό χαρακτήρα και στην έκδοση αυτή.

Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος Facebook Twitter
Μέχρι που να φύγω από την Ελλάδα ήξερα ότι ο μπαμπάς γράφει ποιήματα. Όταν ήμουνα μικρή ψιλοντρεπόμουν κιόλας. Δεν είναι δουλειά το να είσαι ποιητής. Δεν ήταν μαραγκός, εργάτης. Δηλαδή η μαμά σου σας θρέφει, έλεγαν...

Τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από τον πατέρα σας;

Τι θυμάμαι από τον μπαμπά; Η πιο έντονη ανάμνηση όταν ήμουν παιδί ήταν να έρχεται ο μπαμπάς από την Αθήνα στη Σάμο για διακοπές. Χριστούγεννα Πάσχα, καλοκαίρι. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ήταν η βαλίτσα του μπαμπά. Γιατί έφερνε από την Αθήνα πράγματα που δεν υπήρχαν. Περίμενα να δω το φορεματάκι μου έφερε ο μπαμπάς. Συνήθως οι πιο πολλές εικόνες που έχω είναι από θάλασσα. Επειδή τη λάτρευε τη θάλασσα, Μονεμβασίτης ών, γεννημένος μέσα στη θάλασσα, περνούσε πάρα πολλές ώρες στην παραλία πάντα με το μπλοκάκι του και πάντα γράφοντας. Του άρεσε πάρα πολύ το κολύμπι και θυμάμαι κάτι απίστευτες φουρτούνες στο Καρλόβασι, να βουτάει μέσα στα κύματα και να παλεύει, αλλά τον θαύμαζα και φοβερά πως τα κατάφερνε και προσπαθούσα και εγώ να τον μιμηθώ. Και το έκανα μέχρι προσφάτως. Άλλες εικόνες που έχω από τα πολύ μικρά μου χρόνια είναι ότι μας μάθαινε να χορεύουμε. Στην Αθήνα κυκλοφορούσαν όλοι οι καινούργιοι χοροί και όταν ερχότανε στη Σάμο μας έβαζε στη σειρά για να μας μάθει όλους τους τελευταίους χορούς, τσάρλεστον, τσα-τσα, μέχρι χάλι – γκάλι, μάντισον και μπόσα νόβα. Καθόταν και μου ζωγράφισε τα ζώα στο τετράδιό μου, το ελάφι, το λύκο και αργότερα θυμάμαι ότι στο δωμάτιό του παίρναμε όλα τα έπιπλα στην άκρη και βάζαμε τα χαρτιά της ζωγραφικής, ρίχναμε το μελάνι και άπλωνε και περιμέναμε να δούμε το σχέδιο. Και μετά έξυνε με ένα ξυραφάκι για να κάνει το σχέδιο.

Είχε χρόνο για άλλα πράγματα εκτός από τη γραφή;

Ναι. Παρόλο που έγραφε συνεχώς, διάβαζε πολύ ήταν ενημερωμένος για τα πάντα. Τον θεωρούσα ζωντανή εγκυκλοπαίδεια. Ήξερε τα πάντα. Κάναμε βόλτες στην παραλία και μου μιλούσε για τον υπαρξισμό, την ψυχολογία, τη ζωγραφική, ότι απορία είχα.

Και μια τελευταία ανάμνηση;

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την μεταπολίτευση όταν το έργο του έγινε γνωστό στο πλατύ κοινό ο κόσμος άρχισε να τον αντιμετωπίζει σαν σταρ και θυμάμαι ότι σε κάποιες τέτοιες εκδηλώσεις που ο κόσμος τον χειροκροτούσε, αισθανόμουν περίεργα. Θυμάμαι τον παρακολουθούσα πάντα από μακριά και μου έκανε εντύπωση πόσο χαρά αντανακλούσε το πρόσωπό του. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος που είχε υποφέρει πάρα πολύ στη ζωή του, είχε στερηθεί, είχε μείνει ορφανός από πολύ μικρό παιδάκι, η οικογένεια κατέρρευσε οικονομικά, είχε ζήσει απίστευτες φτώχειες, δυστυχίες, αρρώστιες, διώξεις, εξορίες φυλακίσεις.

Πιστεύετε ότι και το έργο του δίχαζε, δεν είχε αποδοχή καθολική;

Σε ότι αφορά το έργο του, οι μεν τον αγνοούσαν σχεδόν έκαναν σαν να μην υπάρχει, οι δε τον λοιδωρούσαν και έλεγαν «σιγά μην είναι ποίηση αυτή είναι συνθηματολογία» και φαινόταν ότι όλη αυτή η στέρηση τόσων χρόνων παρόλο που τον ίδιο δεν τον είχε επηρεάσει και ι ίδιος είχε πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας της δουλειάς που κάνει. Φαίνεται πως αυτό σου αφήνει κάποια πικρία. 'Οσο και σίγουρος να είσαι, θέλεις να σου πει κάποιος και μπράβο. Και θυμάμαι τα τελευταία χρόνια ακτινοβολούσε χαρά το πρόσωπό του. Αυτή είναι η εικόνα που έχω. Νομίζω δοξάστηκε τελικά και αγαπήθηκε από τον κόσμο όσο κανένας άλλος ποιητής.

Τι σημαίνει να είσαι κόρη ποιητή;

Μέχρι που να φύγω από την Ελλάδα ήξερα ότι ο μπαμπάς γράφει ποιήματα. Όταν ήμουνα μικρή ψιλοντρεπόμουν κιόλας. Δεν είναι δουλειά το να είσαι ποιητής. Δεν ήταν μαραγκός, εργάτης. Δηλαδή η μαμά σου σας θρέφει, έλεγαν. Ουσιαστικά, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είναι πέρα από το μέσο όρο, όταν πήγα στη Γαλλία και εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση. Αλλά όταν ζεις σε μια οικογένεια το θεωρείς εντελώς φυσιολογικό. Επίσης, όταν ήμουν μικρή δε θεωρούσα γοητευτικό το γράψιμο, προτιμούσα να γίνει ζωγράφος και μου είχε πει αυτό το πολύ γνωστό ότι «η ζωή αποφάσισε γιαυτόν». Ηταν ένας γλυκός και τρυφερός άνθρωπος. Είχε ένα σανιδάκι, το είχε και μαζί του στην εξορία. και όταν έγραφε το έβαζε στα πόδια του και καθόταν στο καθιστικό. Μόνο στη Σάμο τον θυμάμαι να κάθεται στο γραφείο του.

Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος Facebook Twitter
Φαλίτσα, Έρη και Γιάννης Ρίτσος
Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος Facebook Twitter
Ανέκδοτη φωτογραφία από το αρχείο της Έρης Ρίτσου
Ο πατέρας μου, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος Facebook Twitter
Ανέκδοτη φωτογραφία από το αρχείο της Έρης Ρίτσου

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΩΟΝ

 

ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Ιδιοκτήτες της νύχτας –
άστεγα άστρα,
δυο δίφραγκα στην τσέπη μας,
το σφύριγμα του τραίνου κάτω απ' το πουκάμισό μας
κατάσαρκα.
Μοναχική ευτυχία,
κι ένα ποτήρι νερό
λάμποντας
μέσα στο κλειδωμένο σπίτι.

Αθήνα, 2.ΙΙΙ.85

ΔΕΙΛΙ

Λιπόσαρκο δείλι. Ωστόσο
καλά χρωματισμένο.
Ωχρές και ρόδινες ανταύγειες
στις προσόψεις των σπιτιών.
Όταν θα φύγεις
μη μου πάρεις στη βαλίτσα σου
αυτά τα χρώματα τουλάχιστον.
Αλλιώς
πως θα περιμένω;

Αθήνα, 2.ΙΙΙ.85

ΣΤΟ ΥΠΕΡΩΟΝ

Μετά την παράσταση
έμεινε κρυφά στο υπερώον
στα σκοτεινά.
Η αυλαία ολάνοιχτη.
Εργάτες της σκηνής,
φροντιστές, ηλεκτρολόγοι
ξεστήνουνε τα σκηνικά,
μετέφεραν στο υπόγειο
ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι,
σβήσαν τα φώτα,
έφυγαν,
κλείδωσαν τις πόρτες.
Σειρά σου τώρα,
χωρίς φώτα,χωρίς σκηνικά και θεατές,
να παίξεις εαυτόν.

Αθήνα, 4.ΙΙΙ.85

ΑΠΟΓΥΜΝΩΣΗ

Η σόμπα σκούριασε.
Τα μπουριά ξεφλουδάνε.
Οι τοίχοι ραγίζουν.
Στο κάδρο
ένα δέντρο ολομόναχο
πράσινο ακόμη.
Πούλησες και το ρολογάκι του χεριού σου.
Νοθέψανε και τον καφέ.
Ένα τσιγάρο ξεχασμένο
καπνίζει στο σταχτοδοχείο. Λοιπόν,
τόσο μεγάλο κενό,
τόση στέρηση,
η ελευθερία;

Αθήνα, 9.ΙΙΙ.85

ΚΡΙΣΗ

Καιρός ναυτίας, - έλεγε -
δηλώσεις, τυμπανοκρουσίες, μετέωρα επίθετα,
νύχτες βαθιές, ξαγρυπνισμένες
μπροστά σ' έναν τεράστιον ουρανό, απόρθητον
από έλλειψη ενδιαφέροντος.
Έχω – είπε -
ένα χρυσό μαχαίρι. Δεν ξέρω
σε ποιον να το χαρίσω,
δεν ξέρω που να το καρφώσω.
Τ' άφησε στο τραπέζι.
Ύστερα, αφηρημένος, άρχισε να κόβει
τα φύλλα ενός βιβλίου, ακούγοντας έξω
τα βήματα των δυο πλανόδιων μουσικών.

Αθήνα, 18.ΙΙΙ.85

Βιβλίο
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Θυμάμαι, ήμουν μικρός με τους γονείς μου σε διακοπές, ένα καλοκαιρινό πρωινό τη δεκαετία τού ογδόντα σε μία πλατεία τού Αργοστολίου στην Κεφαλονιά όταν είδαμε μπροστά μας τον ποιητή με τη γυναίκα του και την κόρη του και τον χαιρετήσαμε αυθόρμητα σα να ήταν ένας πολύ κοντινός μας άνθρωπος. Ο πατέρας μου βέβαια τον θυμότανε από την εξορία, αλλά από σεμνότητα, αφού δεν ήταν μόνος του, δεν τού μίλησε για αυτά. Μετά μας είπε τις αναμνήσεις του. Ο Ρίτσος είχε πολύ εύθραυστη υγεία και οι συγκρατούμενοι για να τον προστατεύσουν είχαν αποφασίσει να μην τον αφήνουν να συμμετέχει στις αγγαρείες και τις χειρωνακτικές δουλειές. Ο ίδιος όμως δεν μπορούσε να το δεχθεί αυτό. Έτσι ήταν πάντα πρώτος σε κάθε δουλειά και η συμμετοχή τού έδινε ιδιαίτερη χαρά. Συγκεκριμένα ο πατέρας μου ανέφερε το κόψιμο των ξύλων σε ένα μέρος που λέγονταν Καψάλα σε κάποιο από τα νησιά τής εξορίας (νομίζω Ικαρία).